همکاری زنجیره تأمین بعنوان یک رویکرد جمعی مؤثر علیه رقبای بازار، در پی بهبود عملکرد زنجیره تأمین است. برای شکل گیری همکاری در زنجیره تأمین باید به این پرسش پاسخ داد که عوامل مؤثر بر همکاری زنجیره تأمین کدام اند و روابط میان آنها چگونه است؟ برای پاسخگویی به این سؤال ها، این پژوهش با به کارگیری رویکردی ترکیبی در پی توسعه مدلی از عوامل مؤثر بر همکاری زنجیره تأمین است. بدین منظور پس از مرور نظام مند پژوهش های حوزه همکاری زنجیره تأمین که با هدف شناسایی عوامل مؤثر انجام شد، با به کارگیری مدل پشتیبانی اجماع گسسته میان خبرگان اجماع حاصل شد و عوامل منتخب شناسایی شدند؛ سپس با به کارگیری دو رویکرد مدل سازی ساختاری تفسیری و نقشه های شناختی فازی، ضمن شناسایی روابط و تعاملات و همچنین تقسیم بندی نوع متغیرها، قوت روابط میان آن ها نیز تعیین شد. به کارگیری این دو روش مکمل، ضمن رفع نقاط ضعف این دو رویکرد، موجب تقویت مدل ساختاری حاصل به شکل کمّی کردن قوت روابط می شود. مدل حاصل ضمن اینکه نحوه اثرگذاری متغیرهای مؤثر بر همکاری را از حیث سطوح و تقدم و تأخر مشخص می سازد، قدرت انتخاب در مورد قوت متغیرها را نیز فراهم می آورد که می تواند مبنایی مناسب برای تصمیم گیری مدیران به منظور توسعه همکاری زنجیره تأمین فراهم کند.
