چه کسی به کامپیوتر نیازمند است؟

سیاحت غرب، ش 14
کامپیوتر به صورت نسنجیده و بدون بررسى، وارد شبکه آموزشى ما شده است؛ دبستان‏ها به شدت به دنبال سخت‏افزارها هستند و دانشگاه‏ها روى آموزش از راه دور سرمایه‏گذارى مى‏کنند. با وجود این، کامپیوتر چه مشکلى را در مدرسه‏ها حل کرده است.
داشتن یک اتاق پر از رایانه و تغذیه شدن با خطوط بسیار زیاد اینترنت، چیزى بیشتر از یک مدرسه بى‏روح را ثابت نخواهد کرد. یک صفحه نمایش که با نمودارها و جدول‏ها کامل مى‏شود، شور، علاقه و جذابیت ایجاد نمى‏کند. استفاده از نوارهاى ویدئویى، تلویزیون‏ها و کامپیوترها، بچه‏ها را به خواندن بى‏رغبت مى‏کند. جریانى از پاسخ‏هاى سریع الکترونیک، کنجکاوى را فرومى‏نشاند. زمانى را که شما صرف پرسه زدن در شبکه مى‏کنید، ساعاتى هستند که فرصت آموزش مهارت‏هاى زیادى را که در نحوه برخورد با دیگران ضرورى هستند، از شما مى‏گیرد. مشاغل فردا نیز مانند مشاغل امروز، متعلق به افرادى است که مهارت‏هاى اجتماعى بیشترى دارند. بنابراین، این مهارت‏هاى اجتماعى به وسیله زمانى که با کامپیوتر هدر مى‏دهیم، تضعیف مى‏شوند.
نویسنده در جایى از مقاله مى‏گوید: من در امریکاى شمالى تنها کسى هستم که عقیده دارد یاد گرفتن، سرگرمى نیست و کیفیت آموزش، نیاز به‏کار، انضباط، مشارکت و مسئولیت هم از جانب معلم و هم از جانب دانش‏آموز دارد. شما باید خودتان تکلیف خودتان را انجام دهید. راه میان‏برى براى بالا بردن کیفیت وجود ندارد. تبدیل کردن یادگیرى به یک مسئله ساده تفریحى، مهم‏ترین کارى را که در زندگى مى‏توان انجام داد، بى‏ارزش مى‏کند: یاد گرفتن و یاد دادن. این کار هم فرآیند آموزش و هم محصول آن‏را بى‏ارزش مى‏کند. معلمان سعى مى‏کنند آموزش را با تفریح و سرگرمى تلفیق کنند و دانش‏آموزان توقع دارند که بدون تلاش و کار بیاموزند. و تحصیل دانش، به بازى‏هاى کامپیوترى تبدیل شود. در مدارس، کامپیوتر هیچ مشکلى را حل نکرده است و به جاى آنکه در آن به خواندن و نوشتن تشویق کنند، با ارائه یک کپى از دروس، آموزش در مدرسه را بى‏اهمیت جلوه داده‏اند.