آرشیو

آرشیو شماره ها:
۱۰۲

چکیده

متن

انتخاب ، 14/12/81
برائت یعنی چه؟ چه لزومی دارد؟ حدود آن چیست؟ چرا باید نسبت به عده‏ای برائت داشت؟ و سرانجام آیا برائت با روح رحمت عمومی حاکم بر دین اسلام مغایر است یا خیر؟
واژه «برء» دارای دو معنا است: یکی آفریدن و دیگری خلاص شدن و کنار کشیدن از چیزهایی که نزدیکی با آنها ناپسند است. منظور این مقاله، معنای اخیر است. با توجه به این معنا، جایگاه خداوند در اعلان و انجام برائت در صدر این هرم است. پیامبر بلندمرتبه اسلام در رتبه دوم قرار دارد و در ذیل ایشان، پیامبران اولوالعزم و بزرگواری چون ابراهیم علیه‏السلام می‏درخشند و در قاعده هرم، مؤمنان، قرار دارند.
به جرأت می‏توان گفت که اصل برائت، از حقایق مسلم دینی ـ قرآنی است که مانند سایر امور قرآنی مصداق‏یابی دقیق آن به لسان معصومین علیهم‏السلام سپرده شده است. اگر در زیارت عاشورا به کرات از این واژه استفاده شده است، در واقع، اقتدایی به این سنت حسنه ابراهیمی بوده‏است.
تولی و تبری دو اصل مهم از امور دینی است؛ یعنی روح و قلب آدمی می‏باید حالتی پویا و تحریک‏پذیر داشته باشد و همواره نسبت به دشمنان پیامبر و امامان علیهم‏السلام مصداقی واقعی یافته، از ایشان بیزار و برکنار باشد (تبری). دوستی با دشمنان خدا، هرچند ناچیز و نامقدار به نظر رسد، بسیار است. همچنین دوستی نسبت به دوستان خدا که با معرفی حق تعالی در قالب دوستان پیامبر و ائمه معصومین علیهم‏السلام مصداق یافته‏اند، تا جایی که با ایشان هم‏نوا و همسو محسوب شویم، همان تولی است. البته این دوستی درجات مختلف دارد و هر چه بیشتر باشد، اثر مطلوب‏تری بر جای می‏گذارد.

تبلیغات