زمزمه های ظهور

کیهان، 21/9/81
وقوع برخی رویدادها در یکی دو سال گذشته، شور و شوق ظهور مصلح آخرالزمان را در جامعه دامن زده است و این زمزمه را در میان بسیاری از منتظران آن حضرت پدید آورده است که آیا ظهور نزدیک نیست؟ حتی عده‏ای در این میان، زمان ظهور را پیش‏بینی کرده، مردم را به آمادگی برای آن در آینده‏ای بسیار نزدیک فراخوانده‏اند. هر چند گسترش شور و شوق عمومی برای ظهور آن حضرت پدیده مبارکی است و به‏جاست که علاقه‏مندان آن حضرت، اشتیاق ظهور را بیش از پیش، در جامعه گسترش دهند؛ اما اگر این پدیده به تعیین زمان برای ظهور بینجامد، تأمل‏برانگیز است:
1. انتظار ظهور حجت در آینده‏ای نامشخص، هم بیم‏دهنده و هم نویدبخش است: بیم‏دهنده است، چراکه منتظر با خود می‏گوید شاید همین امروز ظهور رخ دهد و لذا باید آماده حضور در پیشگاه حجت خدا باشیم؛ و امیدبخش است، چون منتظر می‏اندیشد که شاید در آینده‏ای نزدیک ظهور رخ دهد و سختی‏ها و مشکلات به پایان رسد؛ ازاین‏رو، باید پایداری و مقاومت کرد و تسلیم جریان‏هایی که در پی غارت سرمایه‏های ایمانی و اعتقادی‏اند، نشد.
باتوجه به مطالب یادشده می‏توان گفت: تعیین زمان برای ظهور، برخلاف مفهوم و فلسفه انتظار است و چه‏بسا منتظر را به سستی و ناامیدی بکشاند؛ زیرا باعث می‏شود به این بهانه که هنوز تا ظهور فاصله داریم، از به دست آوردن آمادگی لازم برای آن خودداری کنیم. از سویی دیگر، اگر ظهور در زمان وعده‏داده‏شده رخ ندهد، به ناامیدی و یأس می‏انجامد و چه بسا در اصل اعتقاد به ظهور منجی نیز دچار تردید شویم.
2. در بسیاری از روایت‏های پیامبر و امامان معصوم علیهم‏السلام ، بر این نکته تأکید شده است که ظهور، همانند قیامت، ناگهانی فرا می‏رسد و زمان آن را هیچ کس جز خدا نمی‏داند.
3. تعیین وقت برای ظهور جایز نیست و بر اساس روایات، ما وظیفه داریم کسانی را که به تعیین وقت برای ظهور می‏پردازند، تکذیب کنیم. فلسفه این حکم نیز روشن است: اگر هرازچندگاهی، زمانی برای ظهور تعیین شود و ظهور به وقوع نپیوندد، آیا مردم رفته‏رفته ناامید نمی‏شوند و اعتقاد خود را به اصل اندیشه مهدویت از دست نمی‏دهند؟
4. هرچند ما از تعیین زمان برای ظهور نهی شده‏ایم، این بدان معنا نیست که باید با موضوع ظهور به عنوان واقعه‏ای دور از دسترس، که در آینده‏ای دور و نامعلوم به وقوع می‏پیوندد، برخورد کنیم، بلکه لازم است همواره خود را در چند قدمی آن بدانیم.
5 . یکی از وظایف اصلی ما در دوران غیبت، دعا و استغاثه به درگاه الاهی برای تعجیل فرج است و هیچ چیز نباید ما را از این وظیفه باز دارد.