آرشیو

آرشیو شماره ها:
۱۰۲

چکیده

متن

ایران، 16/9/81
نویسنده به مناسبت پنجاه و چهارمین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر، با اشاره به بندهای مثبتی از این اعلامیه، رویکردی به مبانی حقوق بشر در ایران دارد و گزارشی از روند رعایت و احترام به حقوق بشر در ایران ارائه می‏کند. به زعم او، نخستین اعلامیه جهانی حقوق بشر، در ایران باستان و در زمان کورش هخامنشی صادر شده است؛ چراکه کورش با سنت‏شکنی، از شیوه مرسوم آن زمان احتراز می‏کند و برده‏داری و اسیرآزاری را ممنوع می‏نماید. داریوش نیز در زمان خود دادنامه‏ای تنظیم می‏کند و برای اینکه این دادنامه درست اجرا گردد، شورایی تشکیل می‏دهد که برکار شهربانان و ایالت‏های امپراطوری نظارت کند تا از تبعیض نژادی، مذهبی و زبانی جلوگیری شود. در زمان هخامنشی، حق پناهندگی افراد در کشورهای دیگر مراعات می‏شده است. در دوران اشکانیان نیز حکومت بر مشارکت مردم مبتنی بوده و در این دوره اصل تساوی زوجین وجود داشته است. در ایران بعد از اسلام، به حقوق بشر اقبال بیشتری شد. اسلام همه انسان‏ها را برابر می‏داند و برتری را در تقوا معرفی می‏کند. نویسنده چنین نتیجه می‏گیرد که در میهن عزیزمان اصول حاکم بر حقوق بشر به‏صورت بالقوه موجود است و بسیاری از حقوق فطری انسان‏ها مراعات می‏گردد و اگر کاستی‏هایی به چشم می‏آید، با تلاش مردم و نمایندگان مجلس برطرف خواهد شد.

تبلیغات