بررسی تأثیر شهرنشینی بر سطح رفاه اجتماعی در استانهای ایران (مقاله پژوهشی وزارت بهداشت)
درجه علمی: علمی-پژوهشی (وزارت بهداشت)
آرشیو
چکیده
مقدمه: رفاه اجتماعی همواره یکی از موضوعات موردتوجه در کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه برای بررسی عملکرد سیاست گذاران و برنامه ریزان اقتصادی است که می تواند تحت تأثیر عوامل بسیاری قرار گیرد. یکی از عوامل مؤثر بر وضعیت و شرایط زندگی مردم، شهرنشینی و مهاجرت از روستا به شهر است. روش: در این پژوهش به بررسی تأثیر غیرخطی شهرنشینی بر رفاه استانهای ایران در بازه زمانی 1390-1398 با استفاده از روش داده های تابلویی پویا پرداخته شده است. علاوه بر متغیر شهرنشینی، متغیرهای دیگری چون متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگ سالان نیز موردبررسی قرار گرفته است. یافته ها: بین شهرنشینی و رفاه اجتماعی رابطه U وارون برقرار است. به عبارت دیگر با افزایش شهرنشینی سطح رفاه در ابتدا افزایش می یابد ولی از یک سطح حداکثری به بعد دچار نزول و کاهش می شود. متغیرهای متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگ سالان نیز دارای رابطه مثبت و مستقیم با رفاه اجتماعی در سطح استانها هستند. بحث: سکونت در شهرها الزاماً سطح رفاه را افزایش نخواهد داد، بنابراین برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش حاشیه نشینی و تحت الشعاع قرارگرفتن رفاه مردم ساکن شهرها باید سطح امکانات بهداشتی، آموزشی، اشتغال و به طورکلی رفاه در سطح روستاها و مناطق غیرشهری افزایش یابد.Investigating the impact of urbanization on the level of social welfare in the provinces of Iran
Introduction: Social welfare is always one of the important topics in developed and developing countries, and they assume it as an effective factor to examine the performance of policymakers and economic planners, which can be influenced by many factors. One of the factors affecting conditions of people’s life is urbanization and migration from rural areas to cities.
Method: In this research, the non-linear effect of urbanization on the welfare of the people living in diverse provinces of Iran has been investigated in the period of 2011-2019. In addition to the urbanization, other variables, such as the average household income and the employment level of adults have also been studied.
Findings: The results of the research by using the dynamic panel data approach indicate that there is an inverted U relationship between urbanization and social welfare. In other words, with the increase of urbanization, the welfare level increases at first, but after reaching a maximum level, it declines Other variables were also used, such as average household income and adult employment level, and it was found that there was again a positive and direct relationship with social welfare, and increasing them resulted in growth of welfare too.
Discussion: It is clear living in cities will not necessarily increase the level of welfare; therefore, in order to prevent the migration of villagers to cities and the increase of marginalization and the overshadowing of the well-being of people living in cities, the level of health facilities, education, employment, and general well-being at the level of villages and non-urban areas should be improved.
تبلیغات
