درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر مصرف امگا3 و شرکت در فعالیت های هوازی روی هورمون های تنظیم کننده سوخت و ساز کلسیم در زنان یائسه غیرورزشکار بود. به همین منظور 40 زن یائسه غیرورزشکار داوطلب سالم با میانگین سن 53/3?72/57 سال، قد 24/9?75/157 سانتیمتر، وزن 76/12?08/58 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 73/3?78/23 کیلوگرم بر متر مربع و درصد چربی 68/4?18/23 انتخاب و به طور تصادفی در طرح دوسوکور به چهار گروه 10 نفری مکمل و فعالیت، فعالیت، مکمل و گروه کنترل تقسیم شدند.آزمودنی ها در گروه مکمل و فعالیت و گروه فعالیت، 3 جلسه در هفته و به مدت 16 هفته در دامنه شدت فعالیت 50 تا 60 درصد ضربان قلب بیشینه در برنامه تمرینات هوازی شرکت کردند. از آزمودنی ها خواسته شد تا در گروه مکمل و فعالیت و گروه مکمل روزانه هزار میلی گرم امگا3 (Viva Omega – 3 Fish Oil ساخت کشور کانادا) به مدت 16 هفته مصرف کنند. در حالت پایه و در انتهای 16 هفته برنامه تمرینات هوازی، نمونه های خونی جمع آوری و سطوح کلسیم یونیزه، کلسیتونین (با روش رادیو ایمونواسی) و پاراتومون (با روش کمی لومینومینسنت) اندازه گیری شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مصرف روزانه یک گرم امگا3، طی 16 هفته تمرینات هوازی، سطوح کلسیتونین (001/0=P) و پاراتورمون (001/0=P) را به طور معنی داری تحت تاثیر قرار داد ولی تاثیر معنی داری روی کلسیم یونیزه (619/0=P) نداشت.در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که مصرف امگا3 و شرکت منظم در تمرینات هوازی، تغییرات معنی داری را روی سطوح سرمی کلسیتونین و پاراتورمون زنان یائسه غیرورزشکار به وجود می آورد، این تغییرات ممکن است به حفظ، افزایش سلامتی، استحکام و توده سازی استخوان کمک کند. این در حالی است که این نوع یافته ها تاکنون گزارش نشده است.

به نظر می رسد بین میزان فعالیت بدنی و آمادگی هوازی با عوامل خطرزای بیماری های قلبی عروقی ارتباط وجود دارد. از طرفی هزینه انرژی می تواند شاخص مناسبی برای تعیین میزان فعالیت بدنی باشد. بنابراین هدف تحقیق حاضر تعیین ارتباط بین هزینه انرژی و آمادگی هوازی با عوامل خطرزای کرونر قلب در دانشجویان 20 تا 33 سال بود ه است . بدین منظور 50 دانشجوی پسر غیر ورزشکار دانشگاه گیلان با میانگین سن 2/8 + 22/52 ، قد 7/12+ 175/3 ، وزن 10/21+71/90 ، هزینه انرژی 461 + 2676 و آمادگی هوازی 5/03 + 56/57 به صورت خوشه ای و تصادفی به عنوان آزمودنی انتخاب شدند . آزمودنی ها پرسشنامه مربوط به سلامتی ، برگه رضایت نامه و پرسشنامه سه روز فعالیت بدنی بوچارد را تکمیل کردند . اندازه گیری ها در این تحقیق شامل تعیین توده بدن ، قد و درصد چربی بدن ، شاخص توده بدنی ، نسبت دور کمر به دور باسن ، توان هوازی و عوامل خطرزای کرونر قلب بوده است . تجزیه و تحلیل نتایج با استفاده از ضریب گشتاوری پیرسون نشان داد که بین EE با TC ، LDL-c ، TC/HDL-c ، DBP ، BW ، PBF و BMI رابطه معنا داری وجود دارد . همچنین بین آمادگی هوازی با TC ، LDL-c ، BW ، PWF و BMI رابطه معنی داری وجود داشت . در بررسی رابطه شاخص های ترکیب بدنی با عوامل خطرزای CHD بین PBF با TC ، LDL-c و بین BW با SBP و DBP رابطه معنی داری مشاهده شد. نتایج نشان داد که وضعیت سلامت در دانشجویان بیشتر تحت تاثیر هزینه انرژی روزانه و آمادگی هوازی است . هرچند چربی بدن نیز عاملی مداخله گر به نظر می رسد . بنابراین افزایش EE و آمادگی هوازی می تواند از خطر CHD در دانشجویان پیشگیری کند.

در این پژوهش رابطة بین نشخوار خشم و پرخاشگری در رقابت های ورزشی بررسی شد. هدف اصلی پژوهش حاضر، مطالعة نوع رابطة زیرمقیاس های نشخوار خشم شامل پس فکرهای خشم، افکار تلافی جویانه، خاطره های خشم و شناختن علت ها با جنبه های مختلف پرخاشگری و رفتار پرخاشگرانة ورزشی شامل پرخاشگری بدنی، پرخاشگری کلامی، خشم، خصومت و پرخاشگری غیرمستقیم در یک نمونه از ورزشکاران حرفه ای بود. 210 ورزشکار داوطلب (132 پسر و 78 دختر) از فدراسیون های ورزشی کشتی، بسکتبال، والیبال، فوتبال، کاراته، تکواندو، شنا و ژیمناستیک در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد نسخة فارسی مقیاس نشخوار خشم (FARS) و پرسشنامة پرخاشگری رقابتی (CAQ) را تکمیل کنند. نتایج نشان داد که بین زیرمقیاس های نشخوار خشم و شاخص های پرخاشگری رقابتی همبستگی مثبت معناداری وجود دارد. نشخوار خشم از طریق تضعیف توان مدیریت خشم، به کارگیری فنون و مهارت های آموخته شدة ورزشی را مختل می سازد و موجب پرخاشگری می شود. همچنین با ایجاد اختلال در تمرکز و دقت در اجرای فنون و مهارت های ورزشی، احتمال رفتار پرخاشگرانه را افزایش می دهد. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که نشخوار خشم در جریان رقابت های ورزشی به بروز رفتار پرخاشگرانه می انجامد و احتمال موفقیت ورزشی را کاهش می دهد.

پژوهش حاضر به منظور تعیین نوع رابطه هوش هیجانی و پنج مؤلفه آن با رضایت شغلی معلمان تربیت بدنی انجام گرفته است. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بود و جامعه آماری نیز کلیه معلمان تربیت بدنی استان زنجان در سال تحصیلی 1387 – 1386 بود. از بین 486 معلم تربیت بدنی، 215 نفر با بهره گیری از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، شامل پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی سیبریا شرینگ و پرسشنامه شاخص توصیف شغلی (JDL) بود. از روش های آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام و Z فیشر) برای تحلیل آماری داده های پژوهش استفاده شد. نتایج نشان داد که همبستگی مثبت و معنی داری بین هوش هیجانی با رضایت شغلی (349/0 = r) و همچنین بین سه مؤلفه مهارت های اجتماعی، همدلی و خودانگیزی با رضایت شغلی در سطح 05/0 ?P وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که از بین پنج مؤلفه هوش هیجانی، متغیرهای مهارت های اجتماعی 442/0، همدلی 302/0 و خودانگیزی 235/0 پیش بینی کننده رضایت شغلی معلمان بودند. فیشر محاسبه شده نشان داد که تفاوت بین ضرایب همبستگی در بین معلمان دارای مدرک تحصیلی دیپلم و معلمان دارای مدرک کارشناسی ارشد، در سطح 05/0 ?P معنی دار است. به نظر می رسد می توان در کنار فراهم ساختن امکانات و تامین نیازهای بجای معلمان، با آموزش و افزایش هوش هیجانی، رضایت شغلی آنان را افزایش داد.

ورزشکاران رشته هایی مانند وزنه برداری، پاورلیفتینگ و بدن سازی به طور مکرر از کمربند وزنه برداری استفاده می کنند. ورزشکاران به دو دلیل عمده شامل: پیشگیری از بروز آسیب دیدگی و بهبود عملکرد ورزشی از کمربند وزنه برداری استفاده می کنند، اما در میان پژوهشگران در مورد فواید استفاده از کمربند ابهاماتی وجود دارد که نیازمند بررسی دقیق است. هدف این پژوهش بررسی اثر کمربند وزنه برداری بر فعالیت الکترومیوگرافی برخی عضلات حین اجرای حرکت لیفت است. هشت نفر از ورزشکاران رشته پاورلیفتینگ (سن: 8/3 ± 5/21 سال، قد 7/7 ± 75/175 سانتی متر و وزن: 2/11 ± 75/82 کیلوگرم) فاقد سابقه کمردرد در این مطالعه شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد تا حرکت لیفت را با وزنه انتخابی 80 تا 270 کیلوگرم را در دو وضعیت با کمربند و بدون کمربند اجرا کنند. حین اجرای حرکت لیفت، فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات راست شکمی، مایل خارجی شکم، مایل داخلی شکم، عضلات بازکننده ستون فقرات با فرکانس نمونه برداری 1000 هرتز ثبت شد. نتایج سه مرحله برداشتن وزنه، مکث و پایین آوردن اختلاف معنی داری را در فعالیت عضلات در دو وضعیت با کمربند و بدون کمربند نشان نداد. با توجه به فرضیه افزایش ثبات تنه حین استفاده از کمربند، به نظر می رسید فعالیت عضلات بازکننده ستون فقرات کاهش یابد که پیامد آن کاهش فشار وارد بر ستون فقرات است. اما در این مطالعه افزایش فعالیت عضلات مذکور حین استفاده از کمربند مشاهده شد که با فرضیه ثبات تنه حین استفاده از کمربند در تناقض است.

هدف از مطالعه حاضر مقایسه سوگیری ورزشی ورزشکاران رشته های انفرادی و گروهی و تعیین رابطه آن با انگیزه مشارکت ورزشی آنان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع علی- مقایسه ای و همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را ورزشکاران عضو تیم های منتخب استان خراسان رضوی در رده جوانان تشکیل دادند(360 نفر). نمونه های این پژوهش 300 ورزشکار دختر (150 نفر) و پسر (150 نفر) در رشته های ورزشی انفرادی و گروهی بودند که به صورت تصادفی- طبقه ای انتخاب شدند. در این تحقیق برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه سوگیری ورزشی (SOQ) گیل و دیتر(1988) برای ارزیابی سوگیری ورزشی و از پرسش نامه انگیزه مشارکت ورزشی (PMQ) گیل و همکاران(1983) برای ارزیابی انگیزه مشارکت ورزشی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد بین سوگیری ورزشی ورزشکاران رشته های ورزشی تیمی و انفرادی تفاوت معنی داری وجود دارد به طوری که ورزشکاران رشته های انفرادی نسبت به ورزشکاران رشته های تیمی رقابت طلب تر بودند (027/0p=) و تمایل به پیروزی در آنها نیز بیشتر است (021/0p=). اما ورزشکاران رشته های تیمی نسبت به ورزشکاران رشته های انفرادی هدف گراتر بودند (034/0p=). از بین سه مؤلفه سوگیری ورزشی در رشته های انفرادی مؤلفه رقابت طلبی و در رشته های گروهی مؤلفه هدف گرایی به عنوان مؤلفه های غالب شناسایی شدند. همچنین نتایج همبستگی نشان داد بین مؤلفه های رقابت طلبی میل به پیروزی و هدف گرایی با عوامل انگیزشی ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0< p).

هدف از تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین مدیریت مشارکتی و کارآفرینی در دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران است. تحقیق حاضر توصیفی و از نوع همبستگی، ابزار اندازهگیری از نوع پرسشنامه استاندارد وایز بورد جهت بررسی کارآفرینی سازمانی و پرسشنامه محقق ساخته مدیریت مشارکتی بوده که روایی صوری آنها توسط متخصصان و پایایی سؤالات نیز از طریق آلفای کرونباخ (پایایی پرسشنامه کارآفرینی سازمانی برابر با 946/0=a. و پایایی پرسشنامه مدیریت مشارکتی برابر با 851/0=a. میباشد) در یک مطالعه مقدماتی به دست آمده است. نمونه آماری، تعداد 70 نفر شامل: کارمندان رسمی و قراردادی با مدارک تحصیلی کارشناسی و بالاتر و اعضاءهیات علمی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران بودهاند. تجزیه و تحلیل دادهها جهت نرمال بودن دادهها (با آزمون کولموگروف – اسمیرنف ) و آمون ضریب همبستگی پیرسون انجام گرفت . نتایج پژوهش نشاندهنده وجود ارتباط معنی دار بین مدیریت مشارکتی و ابعاد کارآفرینی سازمانی میباشد. براساس نتایج پژوهش حاضر، چنانچه مشارکت دهی کارکنان در دانشکده تربیت بدنی افزایش یابد، احتمال افزایش کارآفرینی سازمانی دانشکده نیز وجود خواهد داشت؛ همچنین براساس یافتههای تحقیق ارتباط معنیداری بین خرده مقیاسهای کارآفرینی با مدیریت مشارکتی به دست آمده است.

عارضة کایفوز، یکی از رایج ترین ناهنجاری های وضعیتی و از علل مهم تأثیرگذار بر پاتولوژی یک چهارم فوقانی بدن است که متخصصان اغلب با تجویز تمرینات اصلاحی رایج (براساس تئوری های کندال)، مبتلایان را مدیریت می کنند. با وجود این، شواهد علمی معتبر در زمینة میزان اثربخشی مطلوب این تمرینات، اندک است. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر یک برنامة 10 هفته ای تمرینات اصلاحی منتخب (رایج) بر ناهنجاری کایفوز وضعیتی بود. به این منظور، 20 فرد (10مرد و 10زن) دارای ناهنجاری کایفوز وضعیتی بزرگ تر از 42 درجه با میانگین سنی 55/1±93/20 سال، وزن 32/12±37/62 کیلوگرم و قد 72/10±62/170 سانتی متر به صورت هدفمند انتخاب شدند تا در برنامة تمرینات اصلاحی شرکت کنند. از خط کش منعطف برای اندازه گیری میزان زاویة کایفوز آزمودنی ها استفاده شد و میانگین آن در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب برابر با 67/2±27/46 و 06/2±14/42 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی و مقایسه ای (آزمون آماری تی زوجی) تجزیه و تحلیل شد و نتایج نشان داد که با وجود کاهش معنادار میزان زاویة کایفوز آزمودنی ها پس از شرکت در برنامه تمرینات اصلاحی، این تمرینات از اثربخشی مورد انتظار برخوردار نیستند که به نظر می رسد این مسئله ناشی از تاکید بر تمرینات اصلاحی موضعی و عدم توجه به دیگر ناهنجاری های مرتبط با عارضة کایفوز است.

هدف این پژوهش بررسی رابطة فشار اجتماعی و تصویر بدنی با اختلالات خوردن در دانشجویان دختر ورزشکار و غیرورزشکار بوده است. 195 دانشجوی دختر (92 ورزشکار و 103 غیر ورزشکار) از میان دانشجویان غرب کشور انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسش نامة تصویر بدنی، پرسش نامة فشار اجتماعی و پرسش نامة اختلالات خوردن استفاده شد. نتایج نشان می دهد بین فشار اجتماعی و اختلالات خوردن در گروه ورزشکار (49/0=r) و همچنین بین این دو متغیر در گروه غیرورزشکار (46/0=r) رابطة مثبت و معنی داری وجود دارد (05/0p<). بین تصویر بدنی و اختلالات خوردن در گروه ورزشکار (32/0-=r) و نیز بین این دو متغیر در گروه غیرورزشکار (29/0-=r) رابطة منفی و معنی داری وجود دارد (05/0p<). مقایسة میانگین نمرات ورزشکاران و غیرورزشکاران نشان میدهد میانگین نمرات اختلالات خوردن در ورزشکاران بیشتر از غیرورزشکاران است. همچنین، میانگین نمرات تصویر بدنی دانشجویان ورزشکار بیشتر از دانشجویان غیرورزشکار است (05/0p<)، اما میانگین نمرات فشارهای اجتماعی دانشجویان دختر ورزشکار کمتر از دانشجویان دختر غیرورزشکار است (05/0p<). در این پژوهش، بیشتر دانشجویان با تصویر بدنی متوسط ضعیف، دارای اختلال خوردن بوده اند و از لحاظ آماری، فشار اجتماعی و تصویر بدنی با اختلالات خوردن رابطة معنی داری دارند. نتایج تحقیق حاضر نشان دهندة این است که تصویر بدنی ضعیف و فشار اجتماعی زیاد اختلالات خوردن را افزایش می دهد.

هدف کلی تحقیق حاضر تعیین رابطة بین کارآمدی مربیگری و هوش هیجانی مربیان ورزش دانشگاه هاست. بدین منظور 120 مربی زن و مرد، به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و پرسشنامه های هوش هیجانی (سیبریاشرینگ، 1986) و کارآمدی مربیگری (فیلتز و همکارانش، 1999) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تک متغیره و چندمتغیره) و به وسیلة SPSS16 در سطح معنیداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. آزمون فرضیه ها نشان داد که مقیاس و خرده مقیاس های متغیر هوش هیجانی مربیان با مقیاس و خرده مقیاس های متغیر کارآمدی مربیگری در ارتباط اند. همچنین میزان هوش هیجانی مربیان پیش بین مناسبی برای کارآمدی مربیگری آن ها محسوب میشود. در نهایت مشخص شد مربیانی که هوش هیجانی بالاتری دارند، از کارآمدی مربیگری بیشتری نیز برخوردارند؛ بنابراین توصیه میشود رابطة علّی هوش هیجانی به عنوان متغیری مؤثر بر کارآمدی مربیگری مطالعه شود.

شناسایی فاکتورهای تاثیرگذار در موفقیت شوت جفت، به عنوان امتیازآورترین و کاربردی­ترین شوت در بسکتبال، نقش مهمی در ارتقای سطح کمی و کیفی عملکرد ورزشکاران دارد(26). هدف از انجام این مطالعه، تعیین رابطه بین برخی پارامترهای کینتیکی بدن انسان در چهار حالت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود با نتیجه شوت جفت در دو مسافت (25/4 متر) و (25/6 متر) در مردان بسکتبالیست نخبه بود. بدین منظور شش نفر از بهترین شوت کننده­های تیم ملی با میانگین سنی (04/3±33/23 سال)، قد (21/2±67/189 سانتی­متر)، وزن (58/5±84 کیلوگرم)، سابقه بازی (5/2±10 سال) که همگی راست دست بودند و در دو پست گارد راس و فوروارد بازی می­کردند و سابقه عضویت در تیم­های ملی را نیز دارا بودند، در این تحقیق شرکت نمودند. ابتداء به بازیکنان توضیح داده شد که به صورت ثابت و بدون دریبل از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر به صورت عمود بر تخته اقدام به اجرای مهارت شوت جفت نمایند ولی برای آنها در مورد موفق و ناموفق بودن شوت جفت و هدف محقق توضیحی بیان نشد. فرم رضایتنامه توسط بازیکنان تکمیل و از آزمودنی­ها خواسته شد روی صفحه نیرو قرار بگیرند و از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر اقدام به شوت کنند. اطلاعات مربوط به یک شوت موفق (ورود توپ به درون حلقه بدون برخورد به تخته یا لبه حلقه) و یک شوت ناموفق (برخورد توپ به حلقه و یا تخته و اوت شدن) ثبت و از نرم افزار وین آنالیز، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. مقایسه میانگین و انحراف استاندارد پارامترهای مربوط به موقعیت قرارگیری مرکز فشار بدن در چهار وضعیت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود (T1 ، T2 ، T3 و T4 ) در دو محور x و y برای دو شوت جفت موفق و ناموفق با استفاده از نرم افزار 13-spss ، با به کارگیری روش آماری ویلکاکسون (05/0>p ) انجام شد. درمحور y ها (مؤلفه خلفی-قدامی) در مسافت 25/4 متر غیر از وضعیت­ T1 (آمادگی) و در بقیه وضعیت­ها مرکز فشار در شوت موفق در فاصله دورتری (به طور میانگین 13 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت ناموفق، قرار گرفته بود. در شوت جفت سه امتیازی، در دو وضعیت­ T3 (پرش) و T4 (فرود) مرکز فشار در شوت جفت موفق در فاصله دورتری (به طور میانگین 5/27 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت جفت ناموفق قرار گرفت، و در شوت جفت سه امتیازی ناموفق، مرکز فشار در وضعیت­های T1 (آمادگی) و T2 (خمیدگی) در فاصله دورتری (به طور میانگین 23 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت موفق واقع شده بود. نتایج بدست آمده بیانگر این نکته بود که موقعیت قرارگیری مرکز فشار در وضعیت خمیدگی (بخصوص در شوت جفت سه امتیازی) می­تواند به عنوان یک عامل مهم و مؤثر بر نتیجه شوت جفت باشد .

کمردرد در دوران بارداری از اهمیت کلینیکی فوق العاده ای برخوردار است . 50 تا 90 درصد زنان باردار دچار کمردرد می شوند . هدف از پژوهش ، بررسی اثر ورزش های دوران بارداری در پیشگیری و کنترل درد ناشی از بارداری در زنان غیر ورزشکار بود. آزمودنی ها فاقد سابقه ورزشی و هر نوع بیماری اثر گذار در کمردرد بودند . گروه تجربی شامل 10 آزمودنی بود که به مدت 20 هفته ، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه از ماه های دوم و سوم در برنامه های ورزشی شرکت می کردند و برنامه تا حدود یک هفته قبل از زایمان ادامه داشت . گروه کنترل فاقد هر گونه برنامه تمرینی بود . در انتهای هر ماه با استفاده از پرسشنامه استاندارد کیوبک ، میزان درد کمر کلیه آزمودنی ها اندازه گیری شد . سپس با استفاده از آزمون ویلکاکسون درد کمر دو گروه کنترل و تجربی در ماه های مختلف با یکدیگر مقایسه شد . نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که کمر درد در دومین سه ماهه بارداری شروه می شود و پیشرفت درد کمر در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بسیار کند و با تاخیر بود . به طور کلی ، در افراد غیر ورزشکار ، ورزش دوران بارداری به طور کامل مانع بروز کمردرد نمی شود ، اما درد کمر را در سه ماهه دوم و سوم بارداری به تاخیر می اندازد و دوره درد را کوتاه تر می سازد ، در نتیجه فرد مدت زمان کمتری را با درد به سر می برد.

برای سازمان دهی کارآمد تیم ها، لازم است توانایی های هر بازیکن با توجه به پست بازی وی، برای برتری بر حریف توسعه یابد. بدین ترتیب، پژوهش درصدد پاسخ گویی به این پرسش است که آیا بین سرعت، شتاب و سرعت دریبل کردن در فوتبالیست های آماتور، با توجه به پست های بازی آنها تفاوت معنی دار وجود دارد. 236 نفر با میانگین سن 05/4 ± 89/20 سال، قد 93/6 ± 66/177 سانتی متر، وزن 34/7 ± 94/71 کیلوگرم در پست های مختلف (22 نفر دروازه بان ، 80 نفر مدافع، 75 نفر هافبک و 59 نفر مهاجم) که هفته ای سه الی چهار جلسه تمرین منظم داشتند، پس از اطلاع رسانی، به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. برای ارزیابی سرعت از آزمون 30 متر سرعت، شتاب از آزمون سرعت چهار خطه و مهارت دریبل از آزمون سرعت دریبلینگ استفاده شد. برای مقایسه آزمودنی ها در پست های مختلف از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی داری 05/0p≤ استفاده شد. نتایج نشان داد سرعت (25/0 = p ،37/1= F) شتاب (16/0 =, p 73/1 = F) و سرعت دریبل زدن (50/0= p , 68/0=F) بین پست های دروازه بان، مدافع، هافبک و مهاجم تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند. در تحقیق حاضر بین فاکتورهای اندازه گیری شده تفاوت معنی داری مشاهده نشد که این موضوع نشان دهنده یکسان بودن برنامه تمرینی اعضای تیم می باشد در صورتی که مربیان باید به این موضوع توجه داشته باشند که هر پست دارای ویژگی های متفاوتی است و این حقیقت که هر پست هنگام مسابقه، نیازهای فیزیولوژیک و مهارتی خاص خود را می طلبد، ضرورت برنامه ریزی تخصصی برای هر پست در جلسات تمرینی را آشکار می سازد.

تمرین مقاومتی، یک محرک قوی برای افزایش حاد غلظت هورمونهای در گردش خون نظیر هورمون رشد و تستوسترون است. انجام تمرینات مقاومتی در دوران بلوغ و قبل از آن باعث تغییر در غلظت این هورمونها خواهد شد. هدف از این مطالعه تعیین پاسخ های متابولیک و هورمونی نسبت به تمرین مقاومتی به منظور توسعه عملکرد ورزشی در افراد زیر 18 سال و مقایسه آن با افراد بالای 18 سال است. در این پژوهش پاسخ های هورمونی حاد GHو T در 10 نفر مرد با میانگین سنی 16سال و10 نفر مرد با میانگین سنی 8/21 نسبت به انجام تمرین مقاومتی مورد بررسی قرار گرفت. پروتکل تمرین شامل انجام دو حرکت پرس سینه و اسکات پا با 75 درصد 1RM به صورت 3 ست و 10 -12 تکرار و با فاصله استراحت 3 دقیقه بین ستها و تمرینات بود. نمونه های خون قبل و بلافاصله بعد از تمرین جمع آوری شد.یافته ها نشان داد GH,T در هردو گروه بعد از تمرین افزایش معنی داری دارد. ولی غلظت این هورمونها بعد از تمرین در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری نشان نداد. نتایج بیانگر آن است که علی رغم وجود افزایش معنی دار در پاسخ حاد GH,T در اثر انجام تمرین مقاومتی تفاوت معنی داری بین دوگروه مشاهده نشد. این امر نشان می دهد پاسخ این هورمونها در افراد زیر 18 سال و بالای 18 سال در اثر انجام تمرینات مقاومتی می تواند مشابه باشد. احتمالاً این افراد با انجام تمرین مقاومتی بتوانند همانند افراد بالای 18 سال قدرت و حجم عضلانی را افزایش دهند عملکرد ورزشی خود را بهبود بخشند.

به منظور تعیین تغییرات هورمون رشد و حجم پلاسما در ورزش با شرایط آب زدایی (دی هیدراسیون) و آب گیری طبیعی(یوهیدراسیون)، 10 فوتبالیست مرد داوطلب با میانگین سنی 57/1±24سال، وزن80/3±77/71 کیلوگرم و قد 37/4 ±3/177 سانتی متر در دو جلسه تمرینی مشابه (30دقیقه دویدن با شدت60 % درصد از حداکثر ضربان قلب) شرکت داشتند درحالی که در جلسهدوم به اندازه کاهش وزن مشاهده شده در جلسه اول74 ±463 میلی لیتر آب مقطر مصرف کردند. در هر دو جلسه، پس از اندازه گیری وزن، هماتوکریت و سطوح هورمون رشد پلاسما در زمان های پیش و پس از تمرین، میزان تغییرات حجم پلاسما از طریق فرمول محاسبه شد. پس از تحلیل داده ها با آزمون t همبسته مشخص شد که وزن بدن در جلسه اول به مقدار74± 463 گرم کاهش یافت و مقدار این کاهش در جلسه دوم علی رغم جایگزینی مایعات، معنی دار نبوده و فقط به اندازه 65±41 گرم بیشتر بود. همچنین، حجم پلاسما در طول جلسه اول دچار کاهش(161±380 میلی لیتر) شد، اما در جلسه دوم، به میزان195±117 میلی لیتر افزایش یافت(05/0>P) که این افزایش معنی دار نبود. سطوح هورمون رشد پلاسما نیز در پایان جلسات اول و دوم، نسبت به ابتدای جلسات به ترتیب به مقدار57/1±11/6 و 87/1 ± 77/9 نانوگرم در میلی لیتر افزایش نشان داد(05/0>P). یافته های این پژوهش نشان داد، ورزش به همراه آب گیری طبیعی، سبب افزایش بیشتر سطوح هورمون رشد پلاسما نسبت به حالت آب زدایی می شود.

اظهار شده که ممکن است گرلین در پاسخ هورمون رشد به فعالیت های ورزشی نقش داشته باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرینات کشتی و تمرینات دایره ای مبتنی بر فنون کشتی، بر گرلین پلاسما و برخی هورمون های تنظیم کننده قند خون در کشتی گیران تمرین کرده خراسانی است. به این منظور، 30 نفر از کشتی گیران تمرین کرده با میانگین سنی 5/1± 5/18 سال و BMI 81/6 ± 8/24 به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. متغیرهای اندازه گیری عبارت بودند از: گرلین و گلوکز پلاسما، هورمون های رشد، کورتیزول و انسولین سرمی که گرلین پلاسما به روش الیزا، گلوکز به روش آنزیمی و مابقی توسط کیت های رادیوایمونواسی اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t زوجی استفاده شد. نتایج نشان داد که شش هفته تمرین کشتی و تمرینات دایره ای مبتنی بر فنون کشتی موجب کاهش معنی دار هورمون های رشد، انسولین و کورتیزول و افزایش معنی دار گرلین شد. در نتیجه می توان گفت که افزایش گرلین در پاسخ به تعادل منفی انرژی، ترشح هورمون رشد را تحریک نمی کند و ساز و کارهای دیگری در این زمینه مؤثرند.

هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولینی 1، از هورمون های آنابولیک هستند که نقش حیاتی در بالیدگی دستگاه های مختلف بدنی به ویژه در کودکی و نوجوانی دارند. ورزش یکی از محرک هایی است که ترشحGH و IGF-1 را تحت تأثیر قرار می دهد، امروزه ورزش های آبی به علت ایجاد نشاط در کودکان، بسیار توصیه شده است. هدف این پژوهش بررسی اثر یک دورة 8 هفته ای تمرین در آب بر سطوح استراحتی GHو IGF-1 کودکان 9 تا 11 سال پسر است. 18 دانش آموز پسر غیرورزشکار (میانگین± انحراف معیار، سن 2±2 /10 سال، وزن 3±5 /26 کیلوگرم و قد 6±9 /130 سانتی متر) انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (10نفر) و کنترل (8 نفر) قرار گرفتند. ابتدا از تمام آزمودنی ها نمونه های خونی ناشتا به منظور اندازه گیری سطوحGH و IGF-1 گرفته شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته، سه جلسة 1 ساعته در هفته به تمرین با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب پرداختند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. پس از 8 هفته از تمام بازیکنان بار دیگر نمونة خونی گرفته شد. از آزمون t همبسته و t مستقل برای آنالیز داده ها استفاده شد. تحلیل آماری نشان داد که 8 هفته تمرین در آب، روی غلظت سرمیGH و IGF-1 تأثیر معناداری ندارد (05 /0P> )، درحالی که در گروه کنترل بعد از 8 هفته، افزایش معناداری در غلظت GH و IGF-1 مشاهده شد (05 /0P< ). علاوه بر این، بین دو گروه بعد از 8 هفته اختلاف معناداری در مقدار ترشح GH و IGF-1 وجود داشت (05 /0P< ). به طور کلی نتایج نشان داد که 8 هفته تمرینات منتخب در آب با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب در دقیقه موجب تحریک ترشح GH و IGF-1 کودکان 9 تا 11 سالة پسر غیرورزشکار نمی شود (05 /0 P≤).