محمدعلی سردار

مقدمه و هدف: فعالیت جسمانی یک محرک قوی برای سازگاری های قلبی - عروقی و فیزیولوژیکی به شمار می رود. اثرات مثبت تمرین مقاومتی در افزایش حجم عضلانی، از طریق هورمون ها و با افزایش میزان متابولیسم و سنتز پروتئین اعمال می شود. لذا هدف از پژوهش حاضر ، بررسی اثر تمرین مقاومتی برونگرا بر قدرت عضلانی، ظرفیت هوازی و سطح فاکتوررشد شبه انسولینی (IGF-1) در زنان جوان غیرفعال بود.مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و به صورت پیش و پس آزمون انجام شد، تعداد 28 زن جوان غیرفعال به طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی برونگرا (14 نفر) وگروه کنترل (14 نفر) تقسیم شدند. سپس برنامه تمرینی مقاومتی برونگرا در گروه تمرین به مدت 10 هفته و هفته ای 3 جلسه اجرا گردید. نمونه گیری خونی ، آزمون های قدرت عضلانی اندام های بالاتنه و پایین تنه، اکسیژن مصرفی بیشینه و ترکیب بدنی در قبل و بعد از مداخله انجام شد. گروه کنترل درطول مدت تحقیق، هیچ گونه برنامه تمرینی انجام ندادند. IGF-1 سرم با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها ازآزمون های پارامتریک تی مستقل و تی زوجی استفاده و سطح معنی داری کمتر از 0.05 درنظرگرفته شد.یافته ها: در این مطالعه اختلاف معنی داری در قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، توان هوازی، توده بدون چربی و IGF-1 سرمی در گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینی یافت شد (0.05>P)، در حالی که در گروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد (0.05<P). در مقایسه با گروه کنترل، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، توان هوازی، توده بدون چربی و سطح IGF-1  سرمی گروه تجربی پس از ده هفته تمرین مقاومتی برونگرا افزایش معنی داری نشان داد (0.05>P).بحث و نتیجه گیری: ده هفته تمرین مقاومتی برونگرا، تغییرات مثبتی در شاخص توده بدن ، قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه و حجم عضلات داشته و احتمالا در افزایش وضعیت فیزیولوژیکی و فیزیکی موثر است.

مقدمه و هدف: از آنجایی که اندازه گیری توان بی هوازی نیازمند ابزار آزمایشگاهی دقیق بوده و امکان استفاده از این ابزار برای تمامی ورزشکاران وجود ندارد، آزمون های میدانی می تواند برای سنجش این قابلیت مورد کاربرد قرار گیرند؛ لذا هدف از این پژوهش بررسی روایی آزمون میدانی جدید ارزیابی توان بی هوازی (بتل روپ) کشتی گیران نخبه بود.مواد و روش ها: 42 کشتی گیر نخبه خراسان رضوی به صورت داوطلبان در این مطالعه شرکت کردند. در دو مرحله بافاصله استراحتی یک هفته ای، آزمون وینگیت بی هوازی اندام فوقانی و آزمون بتل روپ اندازه گیری شد. قبل، بلافاصله، 5 دقیقه و 10 دقیقه پس از پایان آزمون تغییرات ضربان قلب و لاکتات خون اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون ،ضریب همبستگی درون کلاسی، توافق بلاندآلتمن و رگرسیون خطی استفاده شد. سطح معنی داری 0.05>P < span lang="FA"> در نظر گرفته شده است.یافته ها: بین ظرفیت بی هوازی آزمون وینگیت 30 ثانیه ای اندام فوقانی و آزمون بتل روپ رابطه مثبت معنی داری وجود داشت (0.66=r؛ 0.001=P < span lang="FA">). بین توان اوج مطلق (0.97=r؛ 0.001=P < span lang="FA">) و نسبی (0.52=r؛ 0.007=P < span lang="FA">)، توان میانگین مطلق (0.44=r؛ 0.02=P < span lang="FA">) و توان حداقل مطلق (0.41=r؛ 0.03=P < span lang="FA">) توان بی هوازی در دو روش رابطه مثبت معنی داری مشاهده شد. تغییرات ضربان قلب و لاکتات خون در دقیقه 5 (0.52=r؛ 0.007=P < span lang="FA">). و 10 (0.65=r؛ 0.001=P < span lang="FA">). رابطه مثبت و معنی دار را نشان داد. ضریب توافق بین کلاسی پایایی برابر با 463/0=P بود که همبستگی متوسط را نشان داد، اما نمودار بلاندآلتمن نشان داد بین میانگین و اختلاف ظرفیت بی هوازی در هر دو روش توافق قابل قبولی وجود دارد.بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد آزمون میدانی جدیدارزیابی توان بی هوازی (بتل روپ) از اعتبار لازم برای تعیین توان بی هوازی اندام فوقانی در کشتی گیران برخوردار است؛ لذا به مربیان توصیه می گردد برای تعیین توان بی هوازی کشتی گیران می توانند به جای آزمون وینگیت از این آزمون استفاده نمایند.

مقدمه: بیماری دیابت می تواند تأثیرات منفی بر سلامت عمومی و احساس خوب بودن بیماران داشته باشد و میزان کیفیت زندگی بیماران دیابتی معیاری مناسبی برای بحث درباره زندگی شخصی و تحمل بار بیماری بر زندگی آنان است. هدف اصلی از این پژوهش تعیین تأثیر فعالیت بدنی منظم هوازی بر تغییرات گلوکز ، هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع2 بود. مواد و روش ها: پنجاه و سه بیمار دیابتی نوع2 با دامنه سنی (11/6 ± 15/45 سال) و میانگین مدت بیماری 3 ± 5 سال به صورت هدف دار انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (27نفر) و کنترل (26نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه فعالیت بدنی منظم هوازی شرکت کردند. برنامه تمرینی شامل 45 تا 60 دقیقه فعالیت هوازی با شدت 70- 60 درصد ضربان قلب ذخیره روی دوچرخه کارسنج سه بار در هفته و به مدت 8 هفته بود. پیش وپس از فعالیت بدنی منظم هوازی میزان گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله خون و حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) آزمودنی ها اندازه گیری شد. همچنین کیفیت زندگی آزمودنی ها درهر دو گروه توسط پرسشنامه SF – 36ارزیابی گردید.روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود و درتجزیه وتحلیل آماری اطلاعات از روش t مستقل استفاده شد. یافته ها: فعالیت بدنی منظم هوازی به مدت 8 هفته تأثیر معنی داری بر میزان کاهش گلوکز خون و افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی و کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع2 داشت (05/0< p ). ولی برمیزان هموگلوبین گلیکوزیله تاثیر معنی داری مشاهده نشد (05/0< p ). نتیجه گیری: فعالیت بدنی منظم هوازی در این تحقیق برای بیماران دیابتی نوع2 می تواند نمونه ای از برنامه های ارتقاء سلامت بوده و در افزایش کیفیت زندگی و همچنین کاهش میزان قند خون بیماران دیابتی مؤثر باشد.

هدف تحقیق: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات مقدماتی شنا بر لپتین سرم و هورمون های مرتبط در کودکان و نوجوانان چاق بود. روش تحقیق: 60 نفر دانش آموز چاق (کودکان و نوجوانان) به صورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند. 1) گروه تمرین مقدماتی شنا (کودکان)، 2) گروه کنترل کودکان، 3) گروه تمرین مقدماتی شنا (نوجوانان)، 4) گروه کنترل نوجوانان. گروه های تمرین در یک برنامه تمرینی مقدماتی شنا به مدت 8 هفته شرکت نمودند. لپتین و ویژگی های آنتروپومتریکی و هورمون های تستوسترون، رشد، انسولین و کورتیزول در ابتدا و پس از 8 هفته تمرین اندازه گیری شد. نتایج: تمرینات مقدماتی شنا از افزایش معنی دار لپتین سرم و هورمون انسولین در نوجوانان جلوگیری نمود. هم چنین تمرینات مقدماتی شنا باعث کاهش معنی دار درصد چربی، شاخص توده بدن، افزایش معنی دار حداکثر اکسیژن مصرفی در کودکان و نوجوانان، کاهش معنی دار کورتیزول و افزایش معنی دار وزن بدون چربی در نوجوانان گردید. بین مقادیر تغییرات هورمون لپتین با درصد چربی و وزن چربی بعد از تمرینات مقدماتی شنا همبستگی مثبت و معنی دار و با تغییرات وزن بدون چربی همبستگی منفی و معنی داری وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: تمرینات مقدماتی شنا از افزایش معنی دار لپتین در نوجوانان جلوگیری کرد. این اثر می تواند ناشی از کاهش معنی دار درصد چربی بدن و کورتیزول سرم و افزایش معنی دار وزن بدون چربی در نوجوانان در اثر تمرینات مقدماتی شنا و همچنین عدم افزایش معنی دار انسولین در اثر این تمرینات باشد، بنابراین این چنین فعالیت های ورزشی و برنامه های تمرینی برای نوجوانان چاق یک ضرورت می باشد.

تحقیق حاضر به بررسی و مقایسه ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات دختران و پسران پرداخته است بدین منظور 616 دانش آموز مقطع راهنمایی بعنوان نمونه تحقیق شامل 300 دختر و 316 پسر با دامنه سنی 15-12 سال با استفاده از صفحه شطرنجی Posture screen و آزمون نیویورک به طور داوطلبانه مورد ارزیابی قرار گرفتند انتخاب نمونه ها به صورت خوشه ای و تصادفی بود علاوه بر ارزیابی وضعیتبدنی اطلاعات مربوط به عادات حرکتی و فعالیت ورزشی آنان نیز از طریق پرسشنامه به دست آمد مهم ترین نتایج این تحقیق عبارت ایت از اینکه پسران 75/79 در صد و دختران 66/81 درصد و دختران 66/81 در صد و به طور کلی 68/80 در صد جامعه مورد پژوهش دچار ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات اند بین وضعیت شانه ها و کیفوز پشتی پسران و دختران اختلاف P<0/01 و بین وضعیت ستون فقرات پسران و دختران از نمای خلفی اختلاف معنی داری وجود دارد p<0/01 در ارزیابی وضعیت ستون فقرات آزمودنی ها ملاحظه شد که نرخ شیوع اغلب ناهنجاری ها در دختران بیشتر از پسران است که با توجه به مستعد بودن زمینه های ابتلای دختران به ناهنجاری های ستون فقرات و نیز محدودیت اجتماعی مرتبط با فعالیت های حرکتی و ورزشی آنها توجه جدی تر به برنامه های غربالگری تجویز حرکات اصلاحی و فراهم آوردن زمینه های فعالیت بدنی آنان ضروری به نظر می رسد