مرکز فشار

شناسایی فاکتورهای تاثیرگذار در موفقیت شوت جفت، به عنوان امتیازآورترین و کاربردی­ترین شوت در بسکتبال، نقش مهمی در ارتقای سطح کمی و کیفی عملکرد ورزشکاران دارد(26). هدف از انجام این مطالعه، تعیین رابطه بین برخی پارامترهای کینتیکی بدن انسان در چهار حالت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود با نتیجه شوت جفت در دو مسافت (25/4 متر) و (25/6 متر) در مردان بسکتبالیست نخبه بود. بدین منظور شش نفر از بهترین شوت کننده­های تیم ملی با میانگین سنی (04/3±33/23 سال)، قد (21/2±67/189 سانتی­متر)، وزن (58/5±84 کیلوگرم)، سابقه بازی (5/2±10 سال) که همگی راست دست بودند و در دو پست گارد راس و فوروارد بازی می­کردند و سابقه عضویت در تیم­های ملی را نیز دارا بودند، در این تحقیق شرکت نمودند. ابتداء به بازیکنان توضیح داده شد که به صورت ثابت و بدون دریبل از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر به صورت عمود بر تخته اقدام به اجرای مهارت شوت جفت نمایند ولی برای آنها در مورد موفق و ناموفق بودن شوت جفت و هدف محقق توضیحی بیان نشد. فرم رضایتنامه توسط بازیکنان تکمیل و از آزمودنی­ها خواسته شد روی صفحه نیرو قرار بگیرند و از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر اقدام به شوت کنند. اطلاعات مربوط به یک شوت موفق (ورود توپ به درون حلقه بدون برخورد به تخته یا لبه حلقه) و یک شوت ناموفق (برخورد توپ به حلقه و یا تخته و اوت شدن) ثبت و از نرم افزار وین آنالیز، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد. مقایسه میانگین و انحراف استاندارد پارامترهای مربوط به موقعیت قرارگیری مرکز فشار بدن در چهار وضعیت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود (T1 ، T2 ، T3 و T4 ) در دو محور x و y برای دو شوت جفت موفق و ناموفق با استفاده از نرم افزار 13-spss ، با به کارگیری روش آماری ویلکاکسون (05/0>p ) انجام شد. درمحور y ها (مؤلفه خلفی-قدامی) در مسافت 25/4 متر غیر از وضعیت­ T1 (آمادگی) و در بقیه وضعیت­ها مرکز فشار در شوت موفق در فاصله دورتری (به طور میانگین 13 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت ناموفق، قرار گرفته بود. در شوت جفت سه امتیازی، در دو وضعیت­ T3 (پرش) و T4 (فرود) مرکز فشار در شوت جفت موفق در فاصله دورتری (به طور میانگین 5/27 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت جفت ناموفق قرار گرفت، و در شوت جفت سه امتیازی ناموفق، مرکز فشار در وضعیت­های T1 (آمادگی) و T2 (خمیدگی) در فاصله دورتری (به طور میانگین 23 میلیمتر) از مبداء نسبت به شوت موفق واقع شده بود. نتایج بدست آمده بیانگر این نکته بود که موقعیت قرارگیری مرکز فشار در وضعیت خمیدگی (بخصوص در شوت جفت سه امتیازی) می­تواند به عنوان یک عامل مهم و مؤثر بر نتیجه شوت جفت باشد .

سندروم درد پاتلوفمورال یکی از متداول ترین آسیب های زانو در سنین جوانی است. با توجه به انتخاب راهبرد های مختلف توسط افراد هنگام بروز درد، هدف از این مطالعه دستیابی به پاسخ این پرسش است که وجود درد یکطرفه پاتلوفمورال توزیع نیروی بین دو پا و نوسانات مرکز فشار را چگونه تحت تأثیر قرار می دهد؟ برای این منظور دوازده زن مبتلا به درد یکطرفه پاتلوفمورال و دوازده زن بدون سابقه هیچ گونه درد در اندام تحتانی، همگن شده با گروه مبتلا در این تحقیق شرکت کردند. شاخص های انحراف استاندارد نوسانات قدامی خلفی (SDAP)، انحراف استاندارد نوسانات داخلی خارجی (SDML)، میانگین سرعت نوسانات، طول مسیر جابه جایی مرکز فشار، محدوده نوسانات، طول محور مینور، طول محور ماژور، نیرو و شاخص تقارن (SI) ارزیابی شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سندروم درد پاتلوفمورال بر توزیع متقارن نیرو بر روی دو پا در حالت ایستاده ساکن در افراد مبتلا تأثیر گذاشت و متعاقب آن بیشترین تأثیر در نوساناتِ پاسچرالِ این افراد در جهت داخلی - خارجی (64/21±12/19) دیده شد. از کلیه شاخص های مورد بررسی تنها طول مسیر جابه جایی مرکز فشار در دو گروه تفاوت معناداری را نشان نداد (4/0P=). افزایش نیروی متحمل شده بر روی پای سالم در افراد مبتلا به درد یکطرفه زانو در درازمدت می تواند صدمات جبران ناپذیری را به پای سالمِ این افراد وارد کند، بنابراین در برنامه های توانبخشی علاوه بر ارائه راهکارهای تقویتی سازوکار های درگیر در تعادل، باید به صورت ویژه پای سالم در افراد مبتلا به درد یکطرفه پاتلوفمورال را در نظر داشت.

مسیر حرکت مرکز فشار، طی فاز استقرار راه رفتن، پارامتری مهم در بررسی تعادل پویا، عملکرد پا و مچ پا، اثربخشی کفش و کفی است. هدف این تحقیق تعیین مسیر حرکت مرکز فشار طی فاز استقرار راه رفتن مردان و زنان سالم با استفاده از دستگاه اندازه گیری توزیع فشار کف پایی پدار بود. در این تحقیق نیمه تجربی، 20 زن و مرد بالغ سالم به منزله آزمودنی مشارکت کردند. مختصات مرکز فشار آزمودنی ها، در محور های عمودی و افقی با استفاده از دستگاه اندازه گیری توزیع فشار کف پایی پدار (Pedar-X) اندازه گیری شد. ازطریق نقاط کلیدی مختصات و بردار شتاب مرکز فشار در محور عمودی (Y)، فاز استقرار راه رفتن به چهار قسمت تقسیم و موقعیت، سرعت و شتاب مرکز فشار در این قسمت ها محاسبه شد. از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد)، ضریب همبستگی پیرسون و ضریب پایایی ICC برای تحلیل آماری اطلاعات استفاده شد (P≤0.05). نتایج نشان داد که مرکز فشار در طی فاز استقرار راه رفتن در محور عمودی به سمت جلو و در محور افقی به سمت داخل تغییر می کند. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معکوس و معناداری را بین مختصات مرکز فشار در جهات افقی و عمودی به نمایش گذاشت (P<0.05). نتایج ICC پایایی بالایی را بین تکرارهای مختصات مرکز فشار در محور های افقی و عمودی نشان داد. نتایج این تحقیق می تواند به مثابه هنجار مسیر حرکت مرکز فشار و پارامترهای کینماتیکی مرتبط با آن در افراد سالم و معیاری برای مقایسه مورد استفاده قرار گیرد

هدف از این پژوهش تعیین اثر تعاملی کافئین و کانون توجه بر ثبات قامت افراد با سطوح متفاوت فعالیت جسمانی بود. 20دانشجوی پسر براساس پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی به دو گروه مساوی پرتحرک و کم تحرک تقسیم شدند. نوسانات قامتی آنها طی دو کوشش30ثانیه ای با 1 دقیقه استراحت بدون هیچ گونه مداخله ای در پیش آزمون و در دو شرایط کانون توجه درونی (توجه به اندام تحتانی) و بیرونی (تمرکز روی نقطه دیوار روبرو) از دستگاه سکوی نیرو جمع آوری شد. در روز دوم آزمایش به آزمودنی های هر دو گروه معادل 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین داده شد و پس از 30 دقیقه آزمون ثبات قامت تحت دو شرایط توجه درونی و توجه بیرونی به عمل آمد. نتایج تحلیل واریانس مکرر در سطح آلفای 05/0، نشان داد که نوسانات قامتی هر دو گروه در شرایط کانون توجه درونی و بیرونی افزایش معنا داری یافته است. همچنین، مداخله کافئین موجب افزایش معنا دار نوسانات قامتی دو گروه در شرایط توجه درونی و بیرونی شد. همچنین، افراد پرتحرک در مقایسه با کم تحرک نوسانات قامتی کمتری در شرایط مختلف از خود نشان دادند. صرف نظر از کانون توجه اتخاذشده، کافئین احتمالاً با تأثیر بر سیستم سمپاتیک و افزایش انقباضات و لرزش عضلانی موجب نوسانات بیشتر قامت در هر دو گروه با سطح متفاوت فعالیت جسمانی می شود. در پژوهش های آینده باید به عواملی چون تفاوت های فردی در پاسخ به مصرف کافئین یا تأثیر آن بر تکالیف توأم با آشفتگی های قامتی توجه شود.

مولتیپل اسکلروز متعدد با اثرگذاری بر عملکرد حرکتی، زندگی عادی بیماران درگیر را تحت تأثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسی قدرت، دامنه حرکتی و تعادل بیماران اسکلروز متعدد در گروه های فعال و غیرفعال بود. در این مطالعه مقطعی و پس رویدادی، 72 بیمار مازندرانی مبتلا به ام اس و 38 فرد سالم به عنوان گروه کنترل، به صورت داوطلبانه شرکت کردند و به چهار گروه کنترل فعال (18 نفر)، کنترل غیرفعال (20 نفر)، ام اس فعال (27 نفر) و ام اس غیرفعال (45 نفر) تقسیم شدند. قدرت بیشینه عضلات چهارسررانی، بازکننده های تنه، دامنه حرکتی عضلات چهارسررانی، همسترینگ، دوقلو و سولئوس در هر دو پا و تعادل از طریق سیستم فوت اسکن تست های پویا و ایستا اندازه گیری شدند. تمامی یافته ها از طریق آزمون آنالیز واریانس یکطرفه بررسی شد. نتایج نشان داد تفاوت معناداری در قدرت بیشینه (008/0P=)، قدرت بازکننده های تنه (001/0P=)، تعادل ایستا (006/0P=) و تغییرات مرکز فشار (COP) در حالت چشم باز (001/0P=) و بسته (001/0P=) بین گروه های فعال و غیرفعال وجود دارد. برخلاف تصور افراد درگیر در بیماری ام اس مبنی بر اینکه فعالیت بدنی تأثیری در علائم عملکردی یا فیزیولوژیکی شان ندارد، نتایج نشان داد با توجه به وجود تفاوت بین افراد فعال و غیرفعال، به نظر می رسد انجام فعالیت ورزشی در این افراد به حداقل رساندن علائم ناشی از بیماری به خصوص در تعادل و قدرت منجر می شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر شش هفته تمرین با زمان بندی حسی بیرونی بر میانگین سرعت و دامنه مرکز فشار تعادل ایستا و پویای سالمندان انجام شد.در این مطالعه 36 مرد سالمند به طور تصادفی به سه گروه کنترل، راه رفتن ساده و گروه تمرین با زمان بندی حسی بیرونی تقسیم شدند. تمرین ها به مدت شش هفته سه جلسه ای انجام شد. آزمودنی ها قبل و بعد از تمرین ها در آزمون های تعادلی ایستا و پویا شرکت کردند. نتایج تفاوت معنا داری را بین گروه ها در پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای سطح و مسافت مرکز فشار نشان نداد؛ بااین حال، تمرین با زمان بندی حسی بیرونی موجب افزایش معنا دار دامنه مرکز فشار در مسیر قدامی-خلفی و داخلی-خارجی در گروه تجربی شد. نتایج نشان داد استفاده از این تمرین ها می تواند موجب بهبود معنا دار تعادل پویای سالمندان شود؛ بنابراین، می توان این روش تمرینی را به عنوان روشی کم هزینه، نوین و ساده در برنامه های تمرینی مربوط به بهبود تعادل پویای سالمندان جای داد.