تمرینات اصلاحی

هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع ناهنجاری های عضلانی - اسکلتی و تأثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی بر کارگران مرد کارخانة لعابیران است. بدین منظور 91 نفر از کارگران کارخانة لعابیران، با استفاده از صفحة شطرنجی برای ارزیابی ناهنجاری های وضعیتی و ترسیم نقش کف پا بر اساس آزمون نیویورک غربال شدند. از میان آزمودنی ها، 31 نفر که دارای ناهنجاری های عضلانی – اسکلتی بودند به طور هدفمند انتخاب شدند و به مدت هشت هفته (هفته ای سه جلسه تمرین 45 تا 90 دقیقه ای) در برنامة ویژة تمرینی شرکت کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین میزان ناهنجاری ها به ترتیب مربوط به لوردوز (21 درصد)، کیفوز (7/18 درصد)، افتادگی شکم (4/15 درصد)، سر به جلو (3/14 درصد)، کف پای صاف (11 درصد)، افتادگی شانه (8/8 درصد) و کج گردنی (2/2 درصد) است. پس از هشت هفته تمرین اصلاحی، در میزان ناهنجاری های لوردوز، کیفوز، سر به جلو، افتادگی شانه بهبودی معنیدار (05/0> P) مشاهده شد. بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون کف پای صاف و کج گردنی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0> P). از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که ناهنجاری های عضلانی- اسکلتی کارگران لعابیران تقریباً زیاد است و تمرینات اصلاحی در بهبود و کاهش ناهنجاری های عضلانی- اسکلتی مؤثر بوده است.

استخوان کتف روی عملکرد شانه تأثیر دارد. در واقع وضعیت قرارگیری استخوان کتف ارتباط مستقیمی با ثبات کتف و تولید نیروهای عضلانی دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره برنامه تمرینی بر ناهنجاری شانه گرد (RS) و موقعیت قرارگیری استخوان کتف دانش آموزان دختر می باشد. با استفاده از صفحه شطرنجی افراد با وضعیت شانه گرد غربالگری شده و از بین آنها 20 نفر (7 /0± 78 /10 سال، 37 /5± 7 /143 سانتی متر، 93 /4±5 /34 کیلوگرم) بصورت تصادفی گزینش شده و رضایت نامه را تکمیل کردند. پس از آن وضعیت شانه گرد با دستگاه چهارگوش دوگانه و فاصله بین کتف ها با استفاده از کالیپر ورنیر اندازه گیری شد و آزمودنی ها با توجه به وضعیت شانه ( فاصله شانه هایشان از دیوار ) به دو گروه همگن کنترل و تجربی تقسیم شدند. برای تعیین قدرت عضلات ثابت کننده ی کتف از آزمون حرکت جانبی کتف (LSST ) استفاده شد. گروه تجربی، پروتکل اصلاحی درمانی متشکل از تمرینات کششی - قدرتی را به مدت 6 هفته و هفته ای 3 روز اجرا کردند. تجزیه و تحلیل اطلاعات نشان داد که میزان شانه گرد در گروه تجربی به طور معناداری، 12 درصد کاهش یافت (008 /0=p) ولی در گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده نگردید (462 /0p=) و همچنین فاصله بین کتف ها در گروه تجربی به طور معناداری، 9 درصد کاهش یافت (001 /0p=) ولی در گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده نگردید (177 /0p= ) و نتایج تقارن استخوان های کتف در زوایای صفر (040 /0p=) و 45 درجه (028 /0p=) در گروه تجربی معنادار شد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که اجرای تمرینات منتخب اصلاحی موجب بهبود وضعیت شانه گرد، فاصله و تقارن استخوان های کتف ( افزایش قدرت عضلات ثابت کننده کتف) دختران شانه گرد 10-12 ساله می شود.

عارضة کایفوز، یکی از رایج ترین ناهنجاری های وضعیتی و از علل مهم تأثیرگذار بر پاتولوژی یک چهارم فوقانی بدن است که متخصصان اغلب با تجویز تمرینات اصلاحی رایج (براساس تئوری های کندال)، مبتلایان را مدیریت می کنند. با وجود این، شواهد علمی معتبر در زمینة میزان اثربخشی مطلوب این تمرینات، اندک است. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر یک برنامة 10 هفته ای تمرینات اصلاحی منتخب (رایج) بر ناهنجاری کایفوز وضعیتی بود. به این منظور، 20 فرد (10مرد و 10زن) دارای ناهنجاری کایفوز وضعیتی بزرگ تر از 42 درجه با میانگین سنی 55/1±93/20 سال، وزن 32/12±37/62 کیلوگرم و قد 72/10±62/170 سانتی متر به صورت هدفمند انتخاب شدند تا در برنامة تمرینات اصلاحی شرکت کنند. از خط کش منعطف برای اندازه گیری میزان زاویة کایفوز آزمودنی ها استفاده شد و میانگین آن در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب برابر با 67/2±27/46 و 06/2±14/42 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی و مقایسه ای (آزمون آماری تی زوجی) تجزیه و تحلیل شد و نتایج نشان داد که با وجود کاهش معنادار میزان زاویة کایفوز آزمودنی ها پس از شرکت در برنامه تمرینات اصلاحی، این تمرینات از اثربخشی مورد انتظار برخوردار نیستند که به نظر می رسد این مسئله ناشی از تاکید بر تمرینات اصلاحی موضعی و عدم توجه به دیگر ناهنجاری های مرتبط با عارضة کایفوز است.

هدف این تحقیق تعیین اثر هشت هفته تمرین اصلاحی بر الگوی توزیع فشار کف پایی نوجوانان دچار زانوی پرانتزی بود. ۱۲ پسر ۱۳ تا ۱۷ ساله دچار دفورمیتی زانوی پرانتزی به عنوان گروه تجربی و ۱۲ نفر بدون دفورمیتی به عنوان گروه شاهد در این تحقیق شرکت کردند. از دستگاه اندازه گیری فشار کف پایی برای اندازه گیری پارامترهای کف پایی حین فاز استانس راه رفتن استفاده شد. گروه دچار زانوی پرانتزی هشت هفته تمرین اصلاحی انجام دادند. در ابتدا و انتهای دوره پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده گروه ها از طریق روش های آماری t مستقل و همبسته در سطح معناداری ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شد. نتایج پیش آزمون نشان داد که افراد دچار زانوی پرانتزی در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم، حداکثر فشار بیشتری را نسبت به افراد گروه شاهد تجربه می کنند (۰۱۸/۰=P). مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی این افراد در زیر فاز تماس پاشنه با زمین بیشتر سوپی نیت است (۰۴۹/۰=P). تمرینات اصلاحی موجب کاهش حداکثر فشار در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم در گروه تجربی شد (۰۲۲/۰=P)، اما تغییر معناداری در مقادیر مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی مشاهده نشد (۰۵/۰˃P). با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که حرکات اصلاحی موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد دچار زانوی پرانتزی و بهبود الگوی راه رفتن می شود.

تغییر در راستای مناسب سر بر روی بدن و متعاقباً مفاصل گردنی و بازو یکی از عوامل خطرزای گزارش شده در تحقیقات پیشین است. هدف از این تحقیق، بررسی اثر یک برنامه ی 12 هفته ای تمرینات اصلاحی در افراد مبتلا به ناهنجاری سر و شانه به جلو بود. به این منظور، 40 فرد (20 مرد و 20 زن) دارای ناهنجاری های سر به جلوی بزرگ تر از 46 درجه و شانه به جلوی بزرگ تر از 52 درجه با میانگین سنی 67/1±08/21 سال، وزن 70/12±23/63 کیلوگرم و قد 44/10±21/170 سانتی متر به صورت هدفمند انتخاب شدند. این افراد به طور تصادفی به دو گروه 20 نفره ی تجربی و کنترل تقسیم شدند. از روش عکس برداری از نمای نیمرخ برای اندازه گیری هم زمان زوایای سر و شانه به جلو استفاده شد. یافته های تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی و مقایسه ای (آزمون آماری تی زوجی) تجزیه و تحلیل شد و نتایج حاکی از کاهش معنادار زوایای سر و شانه به جلو در افراد گروه تجربی و اندازه ی اثر بزرگ برنامه ی تمرینات اصلاحی مورد استفاده در تحقیق حاضر بود. در نتیجه، استفاده از این برنامه در افراد مبتلا به ناهنجاری های مذکور توصیه می شود.

هدف این مقاله، مقایسه اثر تمرینات اصلاحی با و بدون ویبریشن بر دامنه حرکتی در صفحه فرونتال در دختران بدمینتون باز بود. آزمودنی های این تحقیق نیمه تجربی شامل 36 نفر از بازیکنان دختر رشته بدمینتون مبتلابه دفورمیتی گردن و شانه شهر کرج بود که به روش هدفمند در این پژوهش شرکت کرده و به طور تصادفی به سه گروه همسان 12 نفری تمرینات اصلاحی، تمرینات اصلاحی با ویبریشن و کنترل تقسیم شدند. ارزیابی اولیه دفورمیتی شانه با استفاده از اینکلاینومتر دستی انجام شد. جهت ارزیابی دامنه حرکتی مفاصل شانه و گردن از اپلیکیشن کلاینومتر قابل نصب بر روی گوشی های آیفون استفاده شد. پروتکل تمرینات اصلاحی شامل 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی گردن و شانه طبق رویکرد NASM با استفاده از (ریلیز مایوفاشیال- افزایش طول -فعال سازی-انسجام و یکپارچگی) بود. یافته ها نشان داد که تمرینات اصلاحی با و بدون ویبریشن باعث افزایش دامنه حرکتی مفاصل گردن و شانه دختران بدمینتون باز در صفحه فرونتال شد ولی بین تاثیرات تمرینات اصلاحی با و بدون ویبریشن بر دامنه حرکتی در صفحه فرونتال در دختران بدمینتون باز آزمودنی ها، تفاوت معناداری مشاهده نشد

درد گردن و شانه از مهم ترین بیماری های شغلی و از علل ناتوانی در قالی بافان است. تغییر در راستای مناسب سر بر روی بدن و ایجاد وضعیت سر به جلو از دیگر عوامل خطر در قالی بافان محسوب می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی منتخب بر درد و ناتوانی گردنی و شانه ای و زاویه سر به جلو زنان قالی باف است. در این تحقیق، 32 نفر از زنان قالی باف مبتلا به درد و ناتوانی گردن و شانه و دارای وضعیت سر به جلو را به صورت هدف مند انتخاب کردیم و در دو گروه کنترل و تجربی قرار دادیم. گروه تجربی 8 هفته برنامه تمرینات اصلاحی اجرا کردند. برای اندازه گیری درد و ناتوانی گردن از پرسش نامه های مقیاس دیداری درد و شاخص ناتوانی گردن، برای شانه از شاخص درد و ناتوانی شانه و برای سنجش وضعیت سر به جلو از گونیامتر استفاده کردیم. برای تحلیل آماری پس از تایید نرمال بودن داده ها از آزمون های تی مستقل و تی زوجی استفاده کردیم. نتایج بین گروهی تفاوت معنادار در درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو بین گروه کنترل و تمرینی را پس از اتمام تمرینات نشان داد و نتایج درون گروهی، کاهش درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو زنان قالی باف گروه تمرینی را نشان داد. تمرینات اصلاحی منتخب با تاثیر بر عضلات درگیر در گردن و شانه و احتمالا رفع اسپاسم های عضلانی و تقویت عضلات می تواند موجب کاهش درد و ناتوانی گردن و شانه و وضعیت سر به جلو زنان قالی باف شود.

زمینه و هدف : عارضه کف پای صاف می تواند با تعادل و کنترل پاسچر مبتلایان ارتباط داشته باشد. همچنین بهبود عارضه مذکور از طریق برنامه های تمرینی اصلاحی همواره مورد بحث بوده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر یک برنامه اصلاحی 6 هفته ای بر بهبود کف پای صاف و تعادل ایستای پسران بود. روش تحقیق : مطالعه از نوع نیمه تجربی و نمونه آماری شامل 50 دانش آموز پسر 10 تا 12 سال دارای کف پای صاف بود که به دو گروه تجربی (35) نفر و گروه شاهد (15) نفر تقسیم شدند. نمونه ها با استفاده از روش افت ناوی انتخاب شدند. ارزیابی تعادل ایستا بوسیله دستگاه تعادل سنج بیودکس صورت گرفت. اطلاعات ثبات پاسچر در سه جهت قدامی- خلفی، داخلی  خارجی و شاخص کلی تعادل بدست آمد. از آزمون کولموگروف  اسمیرنوف برای سنجش توزیع طبیعی داده ها، آزمون فرض ها از آزمون ویلکاکسون، یومان ویتنی و t وابسته با سطح معناداری 05/ p یافته ها : نتایج نشان داد که میان پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنی داری در جهت بهبود عارضه وجود دارد (001/ p =0)، و تفاوت میان پس آزمون دو گروه تجربی و شاهد هم معنی دار است (003/ p =0). به علاوه، بین پیش آزمون و پس آزمون شاخص تعادل قدامی خلفی (03/ p =0) و شاخص کلی گروه تجربی تفاوت معنی دار در جهت بهبود تعادل مشاهده شد ) 005 / p =0 (، اما در شاخص جانبی تفاوت معنی داری وجود نداشت (08/ p =0). از طرف دیگر، اختلاف معنی دار بین پس آزمون گروه شاهد و تجربی در هر سه شاخص ثباتی مشاهده شد (شاخص جانبی تعادل 04/ p =0 ، شاخص قدامی 005/ p =0 و شاخص کلی p =0/009و نتایج بهبود تعادل را در گروه تجربی نشان داد. نتیجه گیری : براساس یافته های تحقیق، اصلاح کف پای صاف کودکان پسر 10 تا 12 ساله و بهبود تعادل ایستای آنان با اجرای برنامه تمرینی منتخب از سوی معلمان، مربیان و درمانگران اکیدا توصیه می شود.

اختلالات وضعیتی فعالیت عضلات را مختل کرده و منجر به اختلال عملکرد مفاصل می شود و از آنجایی که حفظ عملکرد مفصل شانه نیازمند هماهنگی دقیق و به موقع وارد عمل شدن عضلات است،که در نتیجه تغییر در سطح فعالیت عضلانی اختلال حرکتی ایجاد می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر 8 هفته برنامه ی تمرینی حرکات اصلاحی با فیزیوبال، و کینزیوتیپ و ماندگاری این اثرات پس از 4 هفته بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمربند شانه ای پسران جوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بوده است. جامعه آماری تحقیق حاضر را 45 نفر از پسران (گروه شاهد سن 75/0±00/17، قد 01/2±93/163، وزن 51/6±20/65، توده بدنی 76/2±10/25، گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال سن 88/0±93/16، قد 85/6±66/161، وزن 09/10±40/63،توده بدنی 04/3±82/26 و گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ سن 92/0±00/17، قد 25/7±53/161، وزن 81/6±86/62، توده بدنی 84/3±88/27) مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی تشکیل دادند. برنامه تمرینات ویژه بر اساس مطالعات انجام شده به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 40 تا 60 دقیقه زیر نظر آزمونگر اجرا شد. جهت اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات، فرد در حالت دمر حرکات چرخش خارجی، چرخش داخلی و اکستنشن شانه را انجام داده و به ترتیب حداکثر انقباض ارادی عضلات تراپزیوس، رومبویدوس و سراتوس آنتریور بوسیله دستگاه EMG ثبت شد. پس از 4 هفته از پایان دوره تمرین،آزمون ها مجددا تکرار شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان فعالیت الکتریکی عضلات پس از هشت هفته تمرین در هر دو گروه آزمایشی در پس آزمون به طور معناداری بهتر از پیش آزمون است (گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 14/17، تراپزیوس میانی : 001/0=p ، % 79/15، رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 81/14،) گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ (سراتوس انتریور:001/0=p ، % 14/17،تراپزیوس میانی : 001/0=p ، % 62/21، رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 00/20،) و همچنین نتایج تحقیق پیشرفت معنی داری در آزمون ماندگاری نسبت به پیش آزمون در هر دو آزمایشی نشان داد (گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 60/8، تراپزیوس میانی :001/0=p ، % 90/7،رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 40/7،)گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 60/8تراپزیوس میانی 001/0=p ، % 20/16 و رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 00/8). با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر میتوان بیان کرد که برنامه تمرینات اصلاحی با کینزیوتیپ و فیزیوبال، بر روی فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمربند شانه ای (عضلات سراتوس انتریور،تراپزیوس میانی و رومبویید ماژور) تاثیر مثبتی دارد و این اثرات حتی پس از 4 هفته ماندگار است. پیشنهاد می شود از این برنامه تمرینات اصلاحی برای پسران نوجوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی جهت بهبود وضعیت عضلات کمربند شانه ای آنها استفاده شود.