اگرچه در روایتی از پیامبر اسلام |، ایمان «اقرار باللسان، معرفه بالقلب و عمل بالأرکان» شناخته شده، شرایط سیاسی - اجتماعی جامعه نوپای اسلامی به گونه ای رقم خورد که مؤلفه عمل اهمیت بسیار یافت و دیدگاهی ظهور کرد که می توانیم آن را وظیفه گرایی بنامیم. این دیدگاه از دو جهت اهمیت دارد: اولاً یکی از نظریه های پرنفوذ ایمان در تاریخ کلام اسلامی است؛ ثانیاً مستقیم یا غیرمستقیم دیگر نظریه های ایمان را تحت الشعاع قرار داد. در این مقاله به دنبال بررسی این رویکرد و شناخت ویژگی های آن با استفاده از روش تحلیلی تطبیقی هستیم؛ اما هدف اصلی ما بررسی واکنش های متکلمان امامیه در پنج قرن نخست به آن است. این تحقیق نشان می دهد که رویکرد وظیفه گرایانه به ایمان، در عمل با وعیدگرایی و احباط باوری پیوند خورد و متکلمان امامیه سه نوع مواجهه با آن داشتند: شیخ صدوق آن را تأیید کرد؛ شیخ مفید رویکرد فضیلت گرایانه در پیش گرفت و به اصلاح آن دست زد. به این صورت که از مؤلفه های ایمان بر معرفت تأکید نمود و عمل را جزء جدایی پذیر ایمان به شمار آورد؛ و نوبختیان و سید مرتضی آن را رد کردند و ایمان را از مقوله اقرار یا تصدیق دانستند، هرچند در مورد احباط با هم اختلاف نظر داشتند
