هویت ایرانی و تاریخ نگاری محلی (از آغاز اسلام تا قرن هفتم هجری) (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

مفهوم هویت یکی از پیچیده ترین مفاهیم علوم اجتماعی است و طرح مباحثی در باب منشاء و چگونگی پیدایش و تداوم هویت های جمعی کلان چون هویت ملی و هویت تاریخی بر گستردگی و پیچیدگی آن افزوده است. لذا در تبیین و تحلیل رهیافت های جدید هویتی بایسته است نگاه ویژه ای به داده های تاریخی در تمام شعب آن از جمله تاریخ نگاری محلی داشته باشیم. تاریخ نگاران محلی در سده های نخستین اسلامی با الهام از شاخصه های هویت ایرانی و به منظور حراست از میراث های منطقه ای که برخوردار از علقه ها بومی و محلی بود به خلق آثاری در حوزه تواریخ محلی دست زدند که در بسیاری موارد نسبت مستقیم با تاریخ ایران دارد و در نگاهی صورت شناسانه به تواریخ محلی طبقاتی، تواریخ محلی مزارات، تواریخ محلی ایلی و غیره قابل تقسیم است. در نوشتار حاضر درصدد این هستیم که با عطف توجه به مسائل نظری هویت به بررسی هویت ایرانی و تاریخ نگاری ایرانی بر پایه تاریخ نگاشته های محلی از ابتدای ظهور اسلام در ایران تا قرن هفتم هجری بپردازیم و ضمن سنجش عناصر هویت گرا در این گونه تواریخ، از یک سو سیر تداوم سرزمینی، سیاسی و فرهنگی ایران را که مهم ترین شاخص های هویتی آن است بکاویم و از سوی دیگر نقش و جایگاه تاریخ نگاری محلی را به عنوان شعبه ای مهم در تاریخ نگاری ایرانی اسلامی مشخص کنیم.