میانجیگری در نوآوری، به منظور برقراری ارتباط میان بازیگران گوناگون با مجموعه مهارت ها یا علائق مکمل، با هدف حمایت از برقراری و گسترش نوآوری به کار می رود. این مقاله به تشریح و تحلیل مفهوم میانجیگری میان عرضه و تقاضا، با ارائه مثال هایی از تأمین دولتی نوآوری می پردازد. در مقاله مزبور نیازها و کارکردهایی خاص از میانجیگری در شرایط گوناگون تأمین، تعریف و پیش شرط های میانجیگری مفید و مؤثر تبیین شده است. این مقاله به ادبیات درحال رشد پیرامون میانجیگری نوآوری و تأمین دولتی نوآوری کمک می کند. در مقاله حاضر، تقاضای نوآوری و نیز مفهوم نوآوری به شکلی گسترده در نظر گرفته شده است؛ چنان که آن را به منزله هر محصول، خدمت یا فرایندی تعریف میکند که برای سازمان به خدمت گیرنده بدیع باشد. در مقاله پیشِ رو به منظور بیان مفهوم میانجیگری در فرایند نوآوری، مفهوم نسبتاً ابتدایی میانجیگری، که درحال حاضر در نوآوری و ادبیات مدیریت استفاده می شود، توسعه داده شده است. در این مقاله تحلیلی عمیق از دو فرایند بسیار متفاوت تأمین، در فضای پیچیده بخش دولتی، ارائه شده است. یکی از این موارد، مربوط به بخش خدمات ملی بهداشت انگلیس است که سازمان دولتی متقاضی، آغازگر فرایند نوآوری است و دیگری درمورد سازمانی است که در جست وجوی پاسخ به نوآوری ارائه شده در بازار است. راه حل های اتخاذشده در هر دو مورد، سازمان به کارگیرنده را وادار به فرایندهای انطباقی شدید با هزینه های درخور توجه یادگیری کرده است. مطالب این مقاله تشریح می کند که چگونه میانجیگری هوشمندانه و مناسب، برخی از شکست های شناخته شده رویه ای و قابلیتی در فرایند تأمین دولتی نوآوری را از پیشِ روی سازمان ها برمیدارد. از منظر کاربردهای سیاستی، مقاله مزبور مدعی تلاش فراوان در بنا نهادن نظام میانجیگری مؤثر و کارا میان سیستم های تأمین است تا این میانجیگری از سازمان ها به منظور تأمین منسجم حمایت کند و برپایه آن، ظرفیت لازم برای به کارگیری هوشمندانه تر دولت خلق می شود. درعین حالی که به علت وجود خلأ در ادبیات تأمین دولتی نوآوری به مسئله میانجیگری پرداخته می شود، در مقاله حاضر به میانجیگری میان عرضه و تقاضا به شکلی کلی تر توجه شده است.