کارشناسان علوم نظامی بر این عقیده اند که جنگ الکترونیک هنر تهدیدات است و تمام جنبه های جنگ را شامل می شود. این امر موجب گردیده است که امکانات بیشتری در طراحی و ساخت جنگ افزارها بکار رود و بالطبع آن بهره برداری مناسب از جنگ افزارها بعمل آید بخصوص در مواقعی که جنگ افزارها با هواپیماهای جنگی در عملیات مشترک شرکت می نماید، کارآیی آن دو چندان می شود .در حال حاضر بکارگیری سیستمهای جنگ الکترونیک در طراحی هواپیماها بیشتر مد نظر قرار گرفته و بنام تکنیک( پشت پرده) معروف گشته است. امروزه کاملاً مشخص گردیده است که عملکرد تجهیزات جنگ الکترونیکی یک هواپیما جهت مصون ماندن در حریم هوایی دشمن از سرعت- ارتفاع– قدرت آتش و حتی قدرت مانوری آن مهمتر می باشد. گرچه این موضع بیانگر یک ضرورت کلی است، لیکن ریشه تاریخی آن به سال 1944 بر می گردد که نیروی هوایی سلطنتی انگلیس در خارج از خط مقدم، اقدام به یک عملیات اخلالگری نمود و بعنوان پیشرو در جنگ الکترونیک محسوب شد. بالغ بر 4500 فروند از هواپیماهای نیروی هوایی انگلیس مجهز به رادار کوچکی موسوم به مونیکا (1)در زیر دم بودند که از آن برای شناسایی فضای پشت هواپیما و دادن هشدار لازم در زمان حمله توسط شکاریهای شب پرواز دشمن استفاده می گردید. در انبوه و سیل بمب افکن ها، جائی که تنها راه نجات، اجتناب از برخورد هوایی بود، سیستم مونیکا با تعدادی از چراغهای زرد و قرمز خود، نزدیک شدن به بمب افکن های خودی را اخطار می داد که غالباً خدمه پروازی آنرا خاموش می کردند و با اینکار احتمالاً در امان بودند زیرا آلمانیها اکثر جنگنده های شب پرواز خود را به گیرنده ای موسوم به فلنس برگ (2)که دقیقاً در طول موج رادار مونیکا کار می کرد مجهز نموده بودند با نگاهی واقع گرایانه به توسعه سیستم های جنگ الکترونیک در می یابیم که به سرعت می توان اقدامات ضد الکترونیکی مناسب را بر روی هر رادار انجام داد و متعاقباً می توان با هر اقدام ضدالکترونیکی به صورت اقدامات ضدضدالکترونیکی مقابله نمود .
