هدف این مقاله، بررسی رابطه معلّم و شاگرد با تکیه بر رابطه من – تو و تجارب عینی آن در اندیشه گابریل مارسل است. برای نیل به این هدف، از روش استنتاج عملی استفاده شده است. یافته های این مطالعه، حاکی از آن است که برای حلّ مسأله بیقراری انسان معاصر، مارسل بازگشت به راز هستی را مطرح می سازد. از دید مارسل، این امر متحقَّق نخواهد شد جز در سایه رابطه من – تو و تجارب عینی آن نظیر عشق، آمادگی، وفا، ایمان و امید. با تکیه براین ارتباط، سه نوع دلالت تربیتی در مورد رابطه معلّم و شاگرد استنتاج شده است: برقراری ارتباط اصیل و انسانی، فراهم کردن زمینه برای تجربه هستی وگفتگو به عنوان مناسب ترین روش تدریس در رابطه من- تو. هدف این مقاله
