از نگاه بسیاری از دانش پژوهان، جریان اصلی روابط بین الملل و سیاست خارجی، کنش های کنشگران در راستای رسیدن به اهدافی مادی مثل قدرت، امنیت یا منافع است. جریان غیرمتعارف در این رشته هم با واکنش به این رویکرد، هم خود را در نشان دادن چگونگی تکوین مفاهیم قدرت، امنیت و منافع گذاشته اند. در این بین تلاشی صورت گرفته است تا اهداف کنشگران را با مفاهیمی دیگر تبیین کند. یکی از این مفاهیم عبارت از «احیاء اعتبار» است. با در نظر گرفتن این فرضیه که برنامه هسته ای ایران تلاشی برای احیاء اعتبار این واحد سیاسی است، این پرسش مطرح می شود که این احیاء اعتبار از چه روش هایی دنبال شده است؟ این مقاله در راستای پاسخ به این پرسش، دو فرایند احیاء اعتبار ناشی از احساس شرم و ناشی از احساس توهین را متمایز و مؤلفه های هرکدام را مشخص می کند و در ادامه مصادیق آن را در دو دوره تلاش بر سر این برنامه نشان می دهد