درخت حوزه‌های تخصصی

به استناد آیات و روایات، تأویل راهی برای دستیابی به حقایق متن مقدس و عبور از ظواهر الفاظ برای نیل به حقایق آیات است. در این عرصه، هر یک از فرقه های اسلامی به بحث و تدقیق در این زمینه پرداخته و به گونه ای به ارائه تأویل صحیح همت گماشته اند. نوشتار حاضر به بررسی تأویل از دیدگاه دو دانشمند نام آور از فرقه های اسلامی عقل گرا (شیعه و معتزله)، یعنی ملاصدرا و قاضی عبدالجبار همدانی می پردازد. صدرالمتألهین به تناسبت دیدگاه وجودشناسانه و به مدد نظام عقلانی شهودی خود، میان مراتب حقیقت و عقل انسانی تناظر برقرار نموده، براساس این تناظر سعی در ادراک حقایق آیات براساس اصل موازنه میان معقول و محسوس دارد. این در حالی است که قاضی از منظر زبان شناسانه، تأویل آیات را منحصر در مدالیل زبانی دانسته، سعی می کند آن را صرفاً براساس عقل استدلالی تببیین نماید. بررسی نوع نگاه به مسئله تأویل از حیث مبدأ ورود به بحث، بدنه اصلی و پیامدهای آن در دو دیدگاه یادشده، دو جلوة متفاوت از دیدگاه های عقل گرایانه را در عالم اسلام ترسیم می کند که در این نوشتار به آن پرداخته خواهد شد.

«اسماء الحسنی» از پرکاربردترین مفاهیم در قرآن کریم است و بررسی کاربرد این اسامی نقش به سزایی در فهم و تفسیر قرآن کریم دارد. در این میان اسم «فاطر» به دلیل پیوند وثیق معنایی با عبارت قرآنی «فِطْرَة الله» و کاربرد فراوان مفهوم «فطرت» در مباحث کلامی، از اهمیت به سزایی برخوردار است. از آنجا که مفاهیم به کاررفته در قرآن کریم غالباً با رویکردهای سنتیِ حدیثی، فقهی یا کلامی مورد مطالعه قرار گرفته و رویکردهای لغوی و ادبی به قرآن کریم تناسب چندانی با زبان شناسی و معناشناسی جدید نداشته است، در این مقاله به اجمال روشی معناشناختی و نوین برای بررسی مفاهیم به کار رفته در قرآن کریم ارائه و به بررسی معناشناختی اسم «فاطر» در قرآن کریم پرداخته شده است. در نتیجه این بررسی، پیوستگی اسم «فاطر» با مفاهیم متقابل «توحید/ شرک» و «هدایت/ ضلال» و همچنین پیوند آن با مفهوم «ربوبیت» آشکار شده و مشخص شده است که اسم «فاطر» در قرآن کریم تنها به آفرینش به معنای عام ارجاع نمی دهد، بلکه به نوع خاصّ آفرینش انسان اشاره دارد که در قرآن کریم با تعبیر «فِطْرَة الله» از آن یاد شده است.

پاره ای از اندیشمندان معاصر، از سر بی مهری به قرآن نگریسته اند و کاربست آموزه های آن را در انحصار ملیت، منطقه و عصر خاصی می دانند. اینان به تَبَع چنین باوری، جامعیت مورد اعتنای قرآن را نیز انکار می نمایند. نوشتار حاضر با توجه به آرای علامة طباطبایی، از منظر درون دینی و با رویکردی تحلیلی کوشیده است ضمن بررسی مدل ول آیات مربوط به: جهانی بودن و جاودانگی قرآن، جهانی بودن و جاودانگی رسالت پیامبر’، و جهانی و جاودانه بودن قرآن و رسالت پیامبر’، به تبیین تلازم بین دو مقوله مهم جهانی و جاودانی بودن قرآن با جامعیت آن بپردازد. اهمیت این پژوهش ازآن رو است که با اثبات مدلول آیات مربوط ظبه جهانی و جاودانه بودن قرآن و رسالت پیامبرر’، ناگزیر تلازم آن با مقوله جامعیت اثبات شده، قابل نفی و انکار نخواهد بود.

«قل لا أسألُکُم علیهِ أَجراً إِلاّ المَوَدَّةَ فیِ القُربی؛ [ای پیامبر] بگو:‌«من هیچ پاداشی از شما بر رسالت و پیامبری خویش درخواست نمی‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم [ اهل بیتم]». (سوره شوری، آیه23) یکی از آیات بسیار مهم، درباره‌برتری و فضیلت اهل بیت پیامبر(ع) همین آیه شریفه است. مفسران و دانشمندان شیعه بر این باورند که مقصود از «قُربی» حضرت فاطمه(س) و دوازده امام(ع) است. مفسران اهل سنت نیز بر این حقیقت مهم اعتراف دارند و در کتابهای خود می‌گویند:‌منظور از «قُربی» حضرت علی و فاطمه و حسن و حسین(ع) است.1 اینک به شرح آیه شریفه و شأن نزول آن می‌پردازیم: همه نیک می‌دانیم که اگر فردی برای ما کاری انجام دهد؛‌وظیفه انسانی حکم می‌کند تا در زمان مناسب کار خوب او را با عکس‌العمل خوب‌تر و یا لااقل خوب جبران کنیم. 23 سال تلاش پیامبر اکرم(ص) پیامبر گرامی اسلام، هدایت انسانها را زمانی به عهده گرفت که آن دوران را به دوران جاهلیت مردم جزیرة‌العرب خوانده‌اند، او برای راهنمایی انسانهای گمراه همت فراوان گماشت و آن‌قدر آزار و اذیتهای توأم با رنج و ملال را به جان خرید و زخم زبانها و تهمت‌ها را تحمل کرد که خداوند به او خطاب کرد:‌«ما أَنزَلنا عَلیکَ‌القُرآنَ لِتَشقی؛ [ای پیامبر!] ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که به زحمت و مشقت اُفتی». (سوره طه، آیه 2) او23 سال تمام؛‌زحمت توان‌فرسا کشید تا غل و زنجیرهای جاهلیت را از هم گسست و شالوده تمدن اسلامی را در سرزمین حجاز بنا نهاد و امت اسلامی را به وجود آورد. آیا نجات بشر از گمراهی‌ها و ارائه راه مستقیم به انسانها آن‌هم به بلندای ابدیت، کار آسانی است؟‌چه پاداشی می‌شناسید تا این خدمت سترگ را جبران کند؟. اجر رسالت پیامبران پیشین اجر و پاداش رسالت و پیامبری خود را به حساب خداوند بزرگ می‌گذاردند، از جمله حضرت نوح خطاب به پیروانش فرمود: «من درخواست مزدی از شما نمی‌کنم، اجر و پاداش من با پروردگار عالمیان است». (سوره شعراء، آیه 109) اما پیامبر اسلام(ص) به دستور خداوند پاداش دیگری را از امت خود درخواست نمود، او مودّت، عشق و محبت به نزدیکانش (اهل بیت) را به عنوان پاداش رسالت مطرح فرمود. از آن رهگذر که دین اسلام آخرین دین و پیامبر اسلام آخرین پیامبر خداست و با توجه به این نکته که رسول خدا(ص) می‌خواست رهبری امت اسلامی به‌دست نا‌اهلان نباشد و همواره مسلمانان از رهبران عادل، عالم و معصوم بهره‌مند باشند؛‌تا امتش در دراز مدت از انحراف مصون باشند، روی همین اساس او به فرمان خداوند بزرگ پاداش رسالت23 ساله‌اش را مودت، عشق و محبت به اهل بیت مطرح فرمود. امام باقر(ع) در تفسیر آیه شریفه مورد بحث می‌فرماید:‌«نزدیکان پیامبر، همان ائمه معصومین(ع) هستند».2 شأن نزول درباره شأن نزول آیه‌شریفه، امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هنگامی که رسول خدا(ص)از حجة الوداع به مدینه باز می‌گشت، مردم شهر مدینه به حضور ایشان شرفیاب شدند و عرض کردند:‌ ای رسول خدا! هجرت شما به مدینه منوره شرف و فضیلتی عظیم بود که خداوند بزرگ به ما ارزانی داشت، خداوند دوستان ما را با حضور شما در مدینه خشنود ساخت و دشمنان ما را ذلیل و خوار گردانید. ای پیامبر! برای ما سخت است گروه‌هایی برای رفع مشکلات خود نزد شما می‌آیند و شما مالی ندارید تا به آنان بپردازید و چه بسا دشمن، ما را شماتت و سرزنش می‌کند. ما دوست داریم یک سوم دارایی خود را در اختیار شما قرار دهیم تا هر گاه هیئتی به مدینه آمد شما چیزی داشته باشید تا به آنان بدهید. پیامبر(ص) پاسخی به آنان نداد و منتظر شد تا از سوی پروردگار فرمانی در این باره صادر شود و آیه‌ای نازل گردد. جبرئیل(ع) نازل شد و گفت:‌ای پیامبر! بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالت و پیامبری‌ام درخواست نمی‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم». امام صادق(ع) در پایان این روایت فرمودند:‌«منافقان با شنیدن این آیه شریفه بر‌آشفتند و گفتند: خدا این آیه را نازل نکرد مگر آنکه پسر‌عموی پیامبر ـ‌علی(ع)‌ـ را تقویت نماید و اهل بیت او را به ما تحمیل کند. پیامبر دیروز گفت:‌«مَن کُنتُ مَولاهُ فَعَلی مَولاه؛ آن‌کس که من پیشوای اویم بعد از من علی پیشوای اوست». امروز هم می‌گوید:‌«…لا أسألُکُم علیهِ أجراً إِلاّ المَوَدَّةَ فیِ القُربی…».3 آری منافقان کوردل همیشه درصدد گمراه کردن مسلمانان بوده‌اند و دوست نداشتند مسلمانان در راه مستقیم هدایت باشند، چرا که مودّت اهل بیت؛ هدایت را به‌دنبال دارد. 1. تفسیر کبیر فخررازی، ج27، ص166 ـ‌تفسیر بیضاوی، ج4، ص91ـ تفسیر کشاف، ج4، ص219 ـ220. 2. تفسیر نور الثقلین، ج4، ص573. 3. تفسیر نور الثقلین، ج4، ص573.

واژه مهد و مشتقات آن، یکی از پرکاربردترین عبارات به کار رفته شده در قرآن می باشد. وجود معانی متعدد برای یک واژه، خواننده را سردرگم کرده و در نتیجه، از تشخیص معنای حقیقی و جامع یک واژه، و نیز فهم مقصود خدای متعال از آیات قرآن، عاجز می نماید؛ چرا که در صورت تعدد غیر ضروری معنا برای یک واژه، گاه خواننده نمی داند باید کدام معنا از یک لغت را با کدام کاربرد آن در قرآن کریم، تطبیق دهد. در این گونه موارد، رسیدن به معنایی واحد و جامع، می تواند چاره ساز باشد. دانشمندان لغت، معناهایی تحت عنوان «گهواره»، «آماده کردن جایی برای سکونت و استراحت»، «گستراندن فرش و مانند آن» و «آماده و هموار کردن» را برای واژه «مهد»، ذکر کرده اند؛ از این رو، نوشتار حاضر درصدد آن است تا با بررسی میزان مطابقت هر یک از معانی مذکور با کاربردهای واژه «مهد» در قرآن، معنایی را برگزیند که دقیق و جامع بوده و با تمامی کاربردهای این واژه در قرآن، مطابقت نماید. بر اساس پژوهش حاضر، تطابق سه معنای نخست از معانی مذکور با تمام کاربردهای واژه «مهد» در قرآن، محل اشکال است؛ از دیدگاه نگارندگان، معنای چهارم، جامع تر و دقیق تر بوده و با تمام کاربردهای «مهد» و مشتقات آن در قرآن، مطابقت کامل داشته، آنها را در بر می گیرد که در طول نوشتار حاضر، به ذکر و بررسی آن ها پرداخته و گامی در جهت اثبات این مدعا به عمل خواهد آمد.