درخت حوزه‌های تخصصی

هدف این پژوهش بررسی اثرات مخرب یا انگیزشی تمرین با شدت بالا بر اعمال شناختی در ورزشکاران ماهر و مبتدی است. شرکت کننده ها شامل 18 فوتبالیست مرد (10 نفر مبتدی و 8 نفر ماهر) بودند که بر اساس یک برنامه افزایش شدت تدریجی روی نوارگردان دویدند تا به حالت 90% از ضربان قلب ذخیره حالت پایدار برسند. آزمون های شناختی و روانی-حرکتی قبل از تمرین و بلافاصله پس از آن به انجام رسیدند. آزمون ها شامل آزمون عکس العمل ساده، آزمون پیش بینی سرعت و آزمون استروپ بود. نتایج نشان داد که تمرین با شدت بالا هیچ اثر مخربی بر عملکرد شناختی در ورزشکاران ماهر و مبتدی نداشت. همچنین تفاوت معنی داری در سازگاری با شرایط تمرین با شدت بالا، بین ورزشکاران مبتدی و ماهر وجود نداشت. نتایج پژوهش حاکی از آن است که ورزشکاران به دلیل شرکت در تمرین های طولانی و درازمدت می توانند با فشارهای محیطی در زمان اجرا سازگاری حاصل کنند.

هدف تحقیق حاضر توصیف و مقایسه تبحر حرکتی دانش آموزان دختر و پسر10 و 11 ساله شهرستان ارومیه بود. به همین منظور تعداد 360 دانش آموز (180 پسر و 180 دختر) از پایه های چهارم و پنجم مدارس دولتی مقطع ابتدایی شهرستان ارومیه به صورت تصادفی خوشه­ای انتخاب و مورد آزمون قرار گرفتند. ابزار اندازه­گیری تحقیق حاضر مجموعه آزمون تبحر حرکتی بروینینکس- ازرتسکی(BOTMP ) بود. دو گروه آزمونگر آموزش دیده اجرای آزمون ها و ثبت اطلاعات را برعهده داشتند. نمرات خام حاصل از اجرای آزمونها ثبت و پس از تبدیل به نمرات استاندارد T ، به تفکیک جنسیت و سن طبقه­بندی و مقایسه شدند. از روشهای آمار توصیفی و آزمونهای آمار استنباطی t مستقل و تحلیل واریانس دوطرفه برای مقایسه گروه ها به تفکیک جنسیت و سن استفاده گردید. سطح معناداری برای تمام آزمون ها 05/0=α در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد پسران در مهارت های حرکتی درشت و دختران در مهارت های حرکتی ظریف به صورت معناداری بهتر از گروه مقابل بودند. در تبحر حرکتی هم برتری از آن دختران بود. دانش آموزان 11 ساله در مهارت های حرکتی درشت و تبحر حرکتی به صورت معناداری نسبت به دانش آموزان 10 ساله بهتر عمل کردند اما در مهارت های حرکتی ظریف تفاوت معناداری بین دانش­آموزان 10 و 11 مشاهده نشد.

هدف از این تحقیق ، بررسی ارتباط بین جهت گیری هدفی ، فضای انگیزشی با منابع کسب اعتماد به نفس در والیبالیست های شرکت کننده در مسابقات سوپر لیگ فصل 84-83 بود. نمونه آماری پژوهش را 80 بازیکن که همه به صورت حرفه ای در مسابقات سوپر لیگ کشور شرکت داشتند ، تشکیل می دادند . برای جمع آوری داده ها از 3 پرسشنامه استفاده شد . پرسشنامه جهت گیری هدفی ، پرسشنامه فضای انگیزشی ادراک شده ( PMCQ ) و پرسشنامه منابع کسب اعتماد به نفس ورزشی ( SSCQ ) . بررسی نتایج به دست آمده نشان داد در بین منابع 8 گانه اعتماد به نفس در کل عامل تسلط بر مهارت ، شیوه رهبری مربی و نمایش توانایی ، بالاترین میانگین را داشتند و در مجموع افراد دارای جهت گیری تکلیف مدارانه از منابع اعتماد به نفس بیشتری بهره می گیرند . افراد تکلیف مدار عوامل تسلط بر مهارت و حمایت اجتماعی را به عنوان عامل ایجاد اعتماد به نفس در خود در نظر گرفتند ، در حالی که افراد خود مدار عامل موقعیت دلخواه را تیم هایی که فضای انگیزشی حاکم بر آنها تکلیف مدارانه بوده ، عامل تسلط بر مهارت را عامل ایجاد اعتماد به نفس در نظر گرفتند و در مقابل در فضای انگیزشی خودمدارانه عوامل موقعیت دلخواه و ابراز شایستگی های جسمانی به عنوان عوامل ایجاد اعتماد به نفس مطرح بودند .

تحقیق حاضر به منظور بررسی اثرات فراوانی نسبی آگاهی از نتیجه (100% و 50%) و تداخل زمینه ای (تمرین تصادفی و تمرین مسدود شده) بر عملکرد و یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتریزه کردن زمانی آن, انجام شد. آزمودنیها (تعداد آزمودنیها 64 نفر), بطور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند (تصادفی با آگاهی از نتیجه 100%, تصادفی با آگاهی از نتیجه 50% با حذف تدریجی, مسدود شده 100%, و مسدود شده 50% با حذف تدریج), و یک تکلیف زنجیره ای زمانبندی را تمرین کردند. آزمایش دارای چهار مرحله بود: مرحله فراگیری (تمرین), مرحله یادداری فوری, مرحله یادداری با تأخیر, و بلاخره مرحله انتقال داده ها با استفاده از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر بر روی عامل دسته¬های تمرینی (بلوک), بررسی شدند. نتایج نشان داد که آگاهی از نتیجه با کاهش فراوانی اگر چه اثرات مثبتی بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته دارد, ولی بر روی یادگیری پارامتریزه کردن اثرات مخربی دارد. لذا, یافته ها این تحقیق از فرضیه گسستگی فرایندهای برنامه حرکتی تعمیم یافته از فرایندهای پارامتریزه آن, حمایت می کند. همچنین یافته های تحقیق حاضر, تأییدی مجدد بر صحت فرضیه راهنمایی بود.

حرکت پرش-فرود در بسیاری از فعالیتهای ورزشی مشاهده می شود، از جمله حرکاتی است که انجام آن افزایش پتانسیل اسیب شناسی از پرش- فرود را با خود به همراه دارد. باتوجه به نقش مهم قدرت عضلانی در پایداری پس از فرود، هدف از این مطالعه عبارت است از بررسی ارتباط بین حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتانی با پایداری پویا...

هدف از این پژوهش عبارت است از تعیین ارتباط متغیرهای شناختی- انگیزشی با عملکرد ورزش دانش آموزان با توجه به رویکرد اجتماعی- شناختی دوئک. برای این منظور 500 دانش آموز پایه سوم رشته ریاضی (250 دختر و250 پسر) دبیرستانهای شهر شیراز که از نظر جسمانی سالم بودند، به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و به پرسش نامه ای متشکل از خرده مقیاسهای باورهای هوشی، اهداف پیشرفت، تلاش و ارزش تکلیف پاسخ دادند. عملکرد ورزشی دانش آموزان نیز از طریق نمره درس ورزش آنان در پایان سال سنجیده شد. نتایج تحلیل مسیر به طور کل ی نشان داد باورهای ذاتی در مورد هوش، عملکرد ورزشی را کاهش اما باورهای افزایشی در مورد هوش، عملکرد ورزشی را افزایش می دهد. همچنین، نتایج نشان داد از میان متغیرهای پژوهش، تلاش بیشترین اثر مستقیم را بر عملکرد ورزشی دارد.

با توجه بر تاکید روزافزون براهمیت تمرین ذهنی وکاربردهای متنوع آن درآموزش ویادگیری وبهبودمهارت های ورزشی ،این پژوهش به بررسی تاثیر تمرین ذهنی با استفاده از الگوهای سمعی وبصری بر دقت سرویس والیبال پرداخته است. روش تحقیق نیمه تجربی وبا استفاده از پیش آزمون وپس آزمون می باشد .جامعه آماری وحجم نمونه را 45 دختر والیبالیست 15-20 سال شهرستان ایلام تشکیل می دهند ،که به سه گروه تجربی کسانی که ضمن تمرین عملی از تمرین ذهنی نیزبهره برده اند. کسانی که ضمن استفاده از تمرین عملی وذهنی از طریق فیلم ویدئویی از عملکرد بازخورد داشته اند وگروه کنترل که فقط تمرین عملی داشته اند تقسیم شدند. ابتدا از کلیه آزمودنی ها ،آزمون اولیه گرفته شد وسپس گروه هابه مدت 24 جلسه تمرین کردند. آنگاه آزمون پایانی گرفته شد. برای اندازه گیری دقت سرویس والیبال از آزمون استاندارد والیبال ایفرد وجهت انجام تمرین ذهنی از روش آزمون ذهنی هیک من استفاده شد. هدف کلی این تحقیق تعیین میزان تاثیر تمرین ذهنی برافزایش دقت سرویس والیبال با استفاده از الگوهای سمعی وبصری بوده است. به منظور آزمون فرضیه ها از آزمون t وابسته ،تحلیل واریانس وآزمون کوکی استفاده شد ونتایج زیر به دست آمد:هرسه شیوه ی تمرین بر دقت سرویس والیبال تاثیر داشتند. بین تاثیر شیوه ی تمرین در گروه تجربی وگروه کنترل اختلاف معنی داری مشاهده نشد . بین تاثیر شیوه تمرین گروه تجربی 1 وگروه تجربی 2 اختلاف معنی داری وجود نداشت. بین تاثیر شیوه ی تمرین در گروه تجربی 2 وگروه کنترل اختلاف معنی دار بود.

این تحقیق به منظور بررسی تاثیر تداخل ضمنی (CI) بر اکتساب، یادداری و انتقال سه نوع مهارت سرویس ساده، چکشی و موجی طراحی شد. بدین منظور چهل نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تهران با میانگین سنی 2 ± 4/22 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی 1 و 2 به منظور بررسی اثر و مقایسه دو روش تمرینی مسدود (با تداخل ضمنی کم) و تصادفی (با تداخل ضمنی زیاد) قرار گرفتند. آزمودنی های هر گروه در مرحله اکتساب، طی نه جلسه سه نوع سرویس والیبال را 378 بار تکرار تمرین کردند. 45 آزمون اکتساب طی سه جلسه در مرحله تمرین به عمل آمد و بعد از 5 و 7 روز به ترتیب در 15 تکرار آزمون یادداری با تاخیر و 15 آزمون انتقال شرکت کردند. به منظور بررسی اثر هر نوع تصویرسازی بر اکتساب، یادداری و انتقال روش های مذکور، از آزمون های t، و برای مقایسه دو نوع تصویرسازی برای تعیین اختلاف درون گروهی و بین گروهی در میانگین های گروه ها، از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) «اندازه گیری تکراری» (REPETED MEASURES) استفاده شد. نتایج دو گروه آزمایشی اثر معنی دار تداخل ضمنی را با افت اجرای گروه تصادفی در زمان اکتساب و افزایش چشمگیر آنان را نسبت به گروه مسدود در تست های یادداری با تاخیر و انتقال نشان داد (05/0 P<) . این یافته ها از این ادعا که تمرینات با تداخل زمینه ای بالا، در هر دو جنبه ، موجب پیشرفت فراهم سازی حرکت و قدرت حافظه می شود، حمایت می کند.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هدف گزینی، آگاهی از نتیجه، ترکیب هدفی گزینی و آگاهی از نتیجه با توجه به تغییرات سطح انگیزش درونی بر یادگیری سرویس بلند والیبال دانش آموزان دختر است. تعداد 96 دانش آموز دختر 16-15 سال شرکت کنندگان این پژوهش اند. در هر دو آزمایش پژوهش حاضر، 48 نفر از شرکت کنندگان، پس از انجام پیش آزمون، بر اساس روش متعادل سازی نمرات به 4 گروه طبقه بندی شدند. در آزمایش اول گروه ها عبارت بودند از هدف گزین (خود گزین)، آگاهی از نتیجه (انگیزشی)، ترکیب هدف گزین (خود گزین) و آگاهی از نتیجه، کنترل و گروه ها در آزمایش دوم عبارت بودند از هدف گزین (مربی گزین)، آگاهی از نتیجه (انگیزشی)، ترکیب هدف گزین (مربی گزین) و آگاهی از نتیجه، کنترل. ده جلسه تمرین یک روز در میان، در سه دسته با ده کوشش تمرینی برای شرکت کنندگان تدارک دیده شد، پس از آن، آزمون های یادداری اول و دوم، 24 ساعت و پس از 10 روز، به عمل آمد. ابزارهای تحقیق، آزمون سرویس والیبال اپرد و پرسش نامه انگیزش درونی (دسی و ریان، 1985) و پرسش نامه اطلاعات فردی بوده اند. برای تحلیل داده های هر دو آزمایش، در مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب (جلسه) 10 × (گروه) 4 × (سطوح انگیزش درونی) 2 و برای تحلیل داده های آزمون های یادداری از روش تحلیل واریانس عاملی (سطوح انگیزش درونی) 2 × (گروه) 4 و از آزمون تعقیبی توکی برای مشخص شدن اثر معناداری استفاده شد. بر اساس نتایج تحقیق، در هر دو آزمایش، اثر اصلی جلسات در مرحله اکتساب معنادار بوده است F=10.27, p<0.001) و (F=21.27, p<0.001 ولی اثر اصلی هیچ یک از راهکارهای انگیزشی معنادار نبوده است. در آزمایش اول اثر تغییرات سطح انگیزش درونی بر یادگیری سرویس والیبال در آزمون یادداری دوم(=4.186, =0.047) و در آزمایش دوم در مرحله اکتساب و آزمون یادداری اول معنادار بوده است (F=6.506, p=0.015) و (F=6.24, p=0.017). نتیجه اینکه با آنکه تغییرات سطح انگیزش در برخی از مراحل آزمایش معنی دار بوده است اما به طور کلی می توان چنین اظهار کرد که راهبردهای انگیزشی (هدف گزینی، آگاهی از نتیجه انگیزشی) در یادگیری سرویس والیبال در سطح دانش آموزان دختر چندان اثر بخش نبوده است.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی دو نوع محیط انگیزشی تمرین بر یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (پرتاب آزاد بسکتبال) است. نمونه آماری این پژوهش شامل 37 نفر از دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی بود که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (19 نفر) در محیطی با شرایط انگیزشی و برانگیختگی بیشتر و گروه دوم (18 نفر) نیز در محیطی با شرایط انگیزش و برانگیختگی کمتر تمرین کردند. هر دو گروه تمرین های خود را در محیط های تعریف شده انگیزشی به مدت 6 هفته، در هر هفته سه جلسه و در هر جلسه 15 کوشش انجام دادند. آزمون اکتساب بی درنگ پس از پایان دوره تمرین و آزمون یادداری ده روز بعد از آن اجرا شد. از آزمون پرتاب آزاد بسکتبال به عنوان ابزار اصلی پژوهش استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر، آزمون های T مستقل و T همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو گروه آزمایشی به لحاظ اکتساب تکلیف روند رو به رشدی داشته اند و تمرین در هر دو محیط انگیزشی تاثیر معنی داری بر یادگیری تکلیف داشته است. تفاوت معنی داری بین دو گروه مورد بررسی در اکتساب و یادگیری تکلیف مشاهده نشد، اما یادگیری مهارت در شرایط محیطی پر انگیزه و با برانگیختگی زیاد از ثبات بیشتری برخوردار است و با نوسان های کمتر در اکتساب تکلیف در طول مهارت دوره یادگیری همراه است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر انگیختگی با حضور مؤلفه های انگیزشی تماشاگر و موسیقی و مقایسه این مؤلفه ها بر اجرا و یادگیری مهارت مداوم دریبل بسکتبال بود. به این منظور 36 دختر سالم غیرورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد سن 23 /2 ± 8 /21 سال، قد 19 /6 ± 4 /163 سانتی متر، وزن 13 /10 ± 5 /57 کیلوگرم، به صورت تصادفی به سه گروه تماشاگر (12 نفر)، موسیقی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین در مرحله اکتساب شامل دریبل از بین موانع بسکتبال هریسون به مدت 6 هفته تمرین بود که هر هفته سه جلسه و هر جلسه 30 ثانیه با حضور مؤلفه های انگیزشی در گروه های مجزا برگزار شد. امتیاز آزمون دریبل بسکتبال در هر جلسه ثبت و سپس پس آزمون گرفته شد و در نهایت بعد از دو هفته بی تمرینی آزمون یادداری در شرایط یکسان و پس از 24 ساعت آزمون انتقال مشابه شرایط واقعی مسابقه و با حضور تمام مؤلفه ها (موسیقی و تماشاگر) به عمل آمد. از شاخص ضربان قلب استراحت جهت همسانی سطح پایه انگیختگی در آزمودنی ها استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک سویه، آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بن فرنی تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که در هر سه گروه یادگیری مهارت در مرحله اکتساب پیشرفته داشته است. همچنین تفاوت معنی داری در امتیاز مهارت دریبل بسکتبال بین سه گروه در مرحله اکتساب مشاهده شد (0001 /0 = P) که این تفاوت به نفع گروه کنترل بود، یعنی گروه های انگیزشی تماشاگر و موسیقی عملکرد ضعیف تری در پس آزمون مرحله اکتساب نشان دادند. اما در آزمون یادداری و انتقال، نتایج به سود گروه موسیقی و تماشاگر بود. به این صورت که در آزمودن یادداری گروه تماشاگر بیشترین امتیاز را کسب کرد و در آزمون انتقال دو گروه موسیقی و تماشاگر امتیاز بیشتر و معناداری از لحاظ آماری نسبت به گروه کنترل به دست آوردند (0001 /0 = P) .

به منظور مقایسه زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیر ورزشکار هنگام اجرای فعالیت فزاینده وامانده ساز در شدت های مختلف، 20 دانشجوی دختر سالم 21-26 ساله دانشگاه گیلان انتخاب شدند. از این میان، 10 نفر در رشته های مختلف تحصیلی که حداقل دو سال سابقه ورزشی در رشته های ورزشی والیبال، هندبال، و بسکتبال داشتند گروه ورزشکار (سن 07/1±4/22 سال، قد 6/3±2/162 سانتی متر، و وزن 6/6±6/54 کیلوگرم)، و10 نفر بدون هیچ سابقه فعالیت منظم ورزشی گروه غیر ورزشکار (سن 4/1±3/23 سال، قد 2/4±162 سانتی متر، و وزن 6/9±2/56 کیلوگرم) انتخاب شدند. هر دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار در دامنه هوشی بالا (آزمون هوش ریون بزرگسالان) قرار داشتند. آزمودنی ها تحت فعالیت فزاینده وامانده ساز روی تردمیل شروع به فعالیت کردند. قبل و هنگام اجرای فعالیت، هر 30 ثانیه یکبار آزمونٍ زمان واکنش دو انتخابی از آزمودنی ها گرفته شد. هنگام اجرای فعالیت، ضربان قلب آزمودنی ها در هر مرحله ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر نشان داد بین میانگین نمرات زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیر ورزشکار در شدت های مختلف فعالیت (65، 73، 84، 91، 97 درصد حداکثر ضربان قلب) و لحظه واماندگی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P>). همچنین، بین دختران ورزشکار و غیر ورزشکار در شدت تمرین در بهترین و بدترین زمان واکنش اختلاف معناداری مشاهده نشد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت شدت فعالیت فزاینده بر زمان واکنش انتخابی دختران ورزشکار و غیرورزشکار تاثیر معناداری ندارد.

هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه انگیزش پیشرفت و خرده مقیاس های آن (رقابت جویی، پیروزی گرایی، هدف گرایی) در بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال ایران. آزمودنی های تحقیق 115 بازیکن بودند که به دو گروه تقسیم شدند: 57 نفر از بازیکنان تیم های رده اول تا سوم رده بندی در گروه تیم های رده بالا، و 58 نفر از بازیکنان سه تیم رده آخر در گروه تیم های رده پایین. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامه ورزش گرایی (گیل، 1988) بود که بهرام و همکاران (1381) آن را هنجاریابی کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل در سطح 05/0 = α استفاده شد. نتایج نشان داد بین انگیزش پیشرفت و دو خرده مقیاس رقابت جویی و هدف گرایی، بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال تفاوت معنادار آماری ندارند. اما، بین پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین تفاوت آماری معناداری ملاحظه شد. به عبارت دیگر، می توان گفت پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین در سطح اطمینان 95% بیشتر است.

بازخورد یکی از مهم ترین متغیرهای مؤثر بر کارایی یادگیری حرکتی و نحوة اجرای مهارت است و نقش بسیار مهمی در کنترل حرکتی و اکتساب مهارت حرکتی دارد. هدف این تحقیق بررسی میزان اکتساب و یادداری یک مهارت جدید در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شرایط ارائه بازخورد افزوده با تواترهای مختلف بود. روش تحقیق نیمه تجربی و طرح تحقیق به روش پیش آزمون- پس آزمون و آزمون یادداری با سه گروه بازخورد (0% ، 50%، 100%) بود. جامعه آماری شامل کودکان پسر اوتیسم 6 تا 8 ساله شهر اهواز بودند که 21 نفر به روش در دسترس و هدفمند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. تکلیف آزمودنی ها مهارت پرتاب از بالای شانه به سمت سیبل ترسیم شده روی زمین بود. در مرحله اکتساب آزمودنی ها 60 پرتاب را انجام دادند. آزمودنی های گروه صفر درصد هیچ گونه بازخوردی را دریافت نکردند، گروه 50 درصد در نصف کوشش ها و گروه 100 درصد در تمامی کوشش ها بازخورد دریافت کردند. 24 ساعت پس از مرحله اکتساب، آزمون یادداری که شامل 10 کوشش بود، از آزمودنی ها به عمل آمد. بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها ، داده ها به روش آماری تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس بین گروهی و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شد. نتایج در مرحله اکتساب و یادداری بین سه گروه تفاوت معناداری (0.001 P= ) نشان داد. همچنین گروه 100 درصد هم در مرحله اکتساب و هم در مرحله یادداری برتری داشت. به طور کلی توصیه می شود در یادگیری مهارت کودکان مبتلا به اوتیسم از بازخورد افزوده با تواتر بالا استفاده شود.