المپیک نوین (المپیک سابق)

شش دختر جوان و چاق (22/1 ± 5/20 سال و 2kg/m 3/4 ± 5/34BMI=) برای بررسی آثار حاد فعالیت ورزشی بر لپتین سرم و برخی عوامل خطرزای بیماری شریان کرونر جهت شرکت در تحقیق داوطلب شدند. پس از خون گیری ناشتا، تمرین مقاومتی (11 ایستگاه، 4 دوره، 15 تکرار با 60% یک تکرار بیشینه، با 5/1 دقیقه استراحت بین دوره ها) انجام پذیرفت. نمونه خونی دوم و سوم به ترتیب بلافاصله و 10 ساعت پس از فعالیت گرفته شد. در جلسه کنترل نیز درست همانند روز تمرین مقاومتی، اما بدون اجرای ورزش، خون گیری انجام پذیرفت. تمرینات هوازی به صورت اینتروال (سه دوره 10 دقیقه ای در 60% تا 70% ضربان قلب بیشینه به شکل رکاب زدن روی کارسنج با 5 دقیقه استراحت بین دوره ها) اجرا و نمونه های خونی مطابق با جلسات قبل در سه نوبت جمع آوری شد. برای اندازه گیری لپتین و انسولین سرم از روش ELISA استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از ANOVA با اندازه گیری های مکرر انجام گرفت. نتایج تحقیق در لپتین سرم با تمرین هوازی بلافاصله پس از فعالیت و 10 سا عت در پی آن کاهش معناداری را نشان داد (05/0P<). با توجه به اندازه های کنترل، لپتین سرم در جلسه تمرین مقاومتی بلافاصله و 10 ساعت پس از تمرین تفاوت معناداری نشان نداد. انسولین پلاسما در همه نوبتهای آزمون در طول روز افزایش یافت، اما مقدار این افزایش در روز تمرین هوازی بسیار کمتر از روزهای دیگر بود. تغییرات قند، کلسترول تام، تری گلیسرید، HDL-C و LDL-C سرم هم در سه روز آزمایش و سه زمان اندازه گیری در روز تفاوت معناداری نشان نداد (05/0P<). با توجه به نتایج، به نظر می رسد یک جلسه تمرین هوازی به کاهش لپتین سرم می انجامد، و ریتم شبانه روزی انسولین را سرکوب می کند. در صورتی که یک جلسه تمرین مقاومتی چنین آثاری را در پی ندارد.

پژوهش حاضر به بررسی اثر پیاده روی منظم بر اضطراب کلی، صفتی، و حالتی دوران بارداری می پردازد. جامعه آماری 155 خانم باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبتهای دوران بارداری شهرستان قم بودند که از بین آنها دو گروه 10 نفره در سه ماهه دوم و دو گروه 10 نفره در سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش سطح اضطراب با استفاده از پرسش نامه اضطراب کتل ارزیابی شد. به گروه های تجربی، برنامه ویژه 8 هفته ای پیاده روی با شدت50% تا 65% MHR داده شد. یافته ها نشان داد، بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه تجربی در سه ماهه دوم و سوم بارداری کاهش معناداری وجود داشت (05/0>P). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه کنترل در سه ماهه دوم بارداری تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0P>). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه کنترل در سه ماهه سوم بارداری افزایش معناداری وجود داشت (05/0>P). نتیجه آنکه فعالیت بدنی هوازی با شدت متوسط و منظم درمان غیردارویی ای است که در کاهش اضطراب دوران بارداری مفید است.

هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه اکسیژن مصرفی بیشینه دختران نوجوان غیرورزشکار با وضعیت بالیدگی متفاوت. در این تحقیق 39 دانش آموز دختر در دامنه سنی 66/13 تا 66/14 سال از جامعه دختران نوجوان غیرورزشکار شهر تهران به صورت هدفدار انتخاب و با استفاده از شاخص سن شروع قاعدگی به سه وضعیت بالیدگی زودرس، متوسط، و دیررس طبقه بندی شدند. درصد چربی بدن و اکسیژن مصرفی بیشینه شرکت کنندگان به ترتیب با استفاده از دستگاه سنجش ترکیبات بدن و آزمون بالک اندازه گیری شد. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد اکسیژن مصرفی بیشینه نسبی دختران دیررس به طور معناداری بیشتر از دختران زودرس و متوسط بود (01/0P<)، ولی بین میانگین وزن، درصد چربی بدن و اکسیژن مصرفی بیشینه مطلق سه گروه اختلاف معناداری وجود نداشت (05/0P>). بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره، درصد چربی بدن و وضعیت بالیدگی (638/0=R) بیشترین سهم را در پیش بینی اکسیژن مصرفی بیشینه نسبی، و متغیرهای وزن بدن و سن شروع قاعدگی (763/0=R) بیشترین سهم را در پیش بینی اکسیژن مصرفی بیشینه مطلق دارا بود. نتایج این تحقیق از تاثیر واقعی بالیدگی بر اکسیژن مصرفی بیشینه حکایت داشت و نشان داد پس از متغیرهای وزن و درصد چربی بدن، بالیدگی بیولوژیکی، به ویژه سن شروع قاعدگی، از عوامل مؤثر بر اکسیژن مصرفی بیشینه دختران نوجوان غیرورزشکار است.

هدف از این مطالعه عبارت است از بررسی تاثیر حاد یک و دو جلسه تمرین در روز بر تعداد لوکوسیتها، لنفوسیتها و نوتروفیلها در دختران فعال. بدین منظور 21 دانشجوی دختر رشته تربیت بدنی با میانگین سنی 93/1±77/20 سال، وزن 54/5±37/57 کیلوگرم، قد 62/5±17/162 سانتی متر، و اکسیژن مصرفی بیشینه 5/11±07/41 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه که از لحاظ جسمی و روحی در سلامت کامل بودند، به طور داوطلب در این آزمون شرکت کردند. آزمودنیها به طور تصادفی در3 گروه قرارگرفتند: گروه تجربی 1 (دو جلسه تمرین، 8 نفر)، گروه تجربی 2 (یک جلسه تمرین، 7 نفر)، و گروه کنترل (6 نفر). از افراد طی 2 مرحله شامل 24 ساعت قبل (جهت تعیین سطوح پایه) و بلافاصله پس از انجام برنامه تمرینی بعد از ظهر خون گیری به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمونهای آنالیز واریانس، آزمون توکی وt وابسته با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 13 در سطح معناداری 05/0 P≤ انجام شد. نتایج حاکی از این بود که تعداد لوکوسیتها، لنفوسیتها، و نوتروفیلها در گروه تجربی 1 و 2 نسبت به سطح پایه و نیز در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشته است (05/0P≤). علاوه بر این، تعداد لنفوسیتها و لوکوسیتها برخلاف تعداد نوتروفیلها در گروه تجربی 1 نسبت به گروه تجربی 2 بیشتر بود ولی این تفاوت معنادار (05/0P>) نبوده است. به طورکلی، نتایج این تحقیق نشان داد دو جلسه تمرین روزانه نسبت به یک جلسه تمرین تاثیر قابل ملاحظه ای بر تعداد لوکوسیتها، لنفوسیتها، و نوتروفیلهای دختران فعال بلافاصله بعد از برنامه تمرین نداشته است. با این حال تحقیقات بیشتری در این زمینه ضروری به نظر می رسد.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی دیدگاه مدیران و دست اندرکاران ورزش و مدیران گردشگری کشور در زمینه گردشگری ورزشی در ایران. بدین منظور تعداد 24 مدیر و دست اندرکار ورزش از کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی کشور ایران که در امور مربوط با گردشگری ورزش فعالیت می کردند و مورد تایید سازمانهای مذکور بودند و 16 مدیر از معاونت گردشگری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور که مورد تایید سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی، و گردشگری کشور بودند نمونه و به صورت تمام شمار N=n)) انتخاب شدند. با توجه به ماهیت تحلیلی تحقیق حاضر، پرسش نامه محقق ساخته ای براساس مقیاس 5 گزینه ای لیکرت برای تعیین اهمیت عوامل مؤثر در زمینه گردشگری ورزشی در ایران، به تفکیک از دیدگاه نمونه های تحقیق طراحی و پس از روایی و پایایی سنجی بین آزمودنیهای مورد نظر توزیع شد. پس از جمع آوری اطلاعات، با استفاده از بسته نرم افزار آماری SPSS، داده ها استخراج و از طریق آزمون آماری خی دو و کرامروی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحقیق نشان داد، بین دیدگاه مدیران و دست اندرکاران ورزش و مدیران گردشگری در خصوص عوامل سوق دهنده و جلب کننده رابطه معناداری وجود دارد، در حالی که در خصوص عوامل بازدارنده رابطه معناداری مشاهده نشد. همچنین، بین دیدگاه مدیران و دست اندرکاران ورزش و مدیران گردشگری که حداقل در یک رویداد ورزشی خارجی شرکت کرده بودند با مدیران و دست اندرکاران ورزش و مدیران گردشگری که در هیچ رویداد ورزشی خارجی ای شرکت نکرده بودند از نظر عوامل سوق دهنده، جلب کننده، و بازدارنده رابطه معناداری وجود داشت.

هدف از این پژوهش عبارت است از تعیین ارتباط متغیرهای شناختی- انگیزشی با عملکرد ورزش دانش آموزان با توجه به رویکرد اجتماعی- شناختی دوئک. برای این منظور 500 دانش آموز پایه سوم رشته ریاضی (250 دختر و250 پسر) دبیرستانهای شهر شیراز که از نظر جسمانی سالم بودند، به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و به پرسش نامه ای متشکل از خرده مقیاسهای باورهای هوشی، اهداف پیشرفت، تلاش و ارزش تکلیف پاسخ دادند. عملکرد ورزشی دانش آموزان نیز از طریق نمره درس ورزش آنان در پایان سال سنجیده شد. نتایج تحلیل مسیر به طور کل ی نشان داد باورهای ذاتی در مورد هوش، عملکرد ورزشی را کاهش اما باورهای افزایشی در مورد هوش، عملکرد ورزشی را افزایش می دهد. همچنین، نتایج نشان داد از میان متغیرهای پژوهش، تلاش بیشترین اثر مستقیم را بر عملکرد ورزشی دارد.

هدف از این پژوهش عبارت است از بررسی اثر تمرین استقامتی پیوسته بر میزان 70HSP در موشهای مبتلا به تومور سرطان سینه. بدین منظور تعداد 80 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 ماهه با میانگین وزنی 67/17 گرم) خریداری و به شکل تصادفی در 4 گروه 20تایی ورزش- تومور- ورزش (ETE)، ورزش- تومور- استراحت (ETR)، استراحت- تومور- ورزش (RTE)، استراحت-تومور- استراحت (RTR) تقسیم شد. اثر تمرین استقامتی بر میزان 70HSP در قبل و بعد از ایجاد تومور بررسی شد. تمرین استقامتی قبل از ایجاد تومور به مدت 8 هفته اجراگردید. این تمرینات در دو هفته اول با شدت 50 درصد max2VO شروع شد و در نهایت در هفته هشتم به 75 درصد max2VO رسید. تمرین استقامتی بعد از ایجاد تومور نیز با شدت نزدیک به 60 درصد max2VO و به مدت 4 هفته اجراشد. بعد از اتمام تمرینات و جداسازی طحال موش، با تست اِل آیزا سنجش 70HSP انجام گرفت. اطلاعات با نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج تحلیل آنالیز واریانس یک راهه نشان داد میزان تولید پروتئین 70HSP در گروه هایی کاهش یافت که بعد از ابتلا به تومور ورزش را ادامه داده بودند. بدین ترتیب که میزان این پروتئین در گروه های ETE و RTE در مقایسه با گروههای RTR و ETR پایین تر بود (05/0(P<. این کاهش در اندازه حجم تومور و میزان مرگ نیز دیده شد. طبق یافته های پژوهش حاضر 70HSP در تعامل با تومور و ورزش استقامتی در نقش سیگنال تنظیمی عمل می کند. بدین ترتیب که میزان فعالیت این پروتئین تحت شرایط استرس و شرایط طبیعی متفاوت است. همچنین، به نظر می رسد ورزش منظم استقامتی و با شدت متوسط با کاهش میزان 70HSP در گونه های توموری، به عنوان مکمل و در کنار سایر روشهای درمانی در بهبود درمان تومور مؤثر است.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از مقایسه ادراک شایستگیهای جسمانی دانشجویان فعال و غیرفعال با توجه به جنسیت آنان، همچنین بررسی ارتباط بین ترکیب بدنی با ادراک شایستگیهای جسمانی. تعداد 107 دانشجوی دختر و پسر فعال و غیرفعال 18-28 ساله به طور تصادفی ساده از بین دانشجویان دانشگاه تهران انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات در تحقیق حاضر از دو پرسش نامه ارزیابی فعالیت بدنی، جهت ارزیابی فعال و غیرفعال بودن فرد و پرسش نامه خودتوصیفی بدنی (شامل سه خرده مقیاس چربی بدنی، ظاهربدنی، و کل بدن) در تعیین میزان ادراک فرد از شایستگیهای جسمـانی خود استفاده شد. همچنین، برای ارزیابی ترکیب بدنی، دستگاه Inbody (دستگاه آنالیزکننده ترکیب بدنی) استفاده شد. روش آماری مورد استفاده عبارت بود از آزمون تحلیل واریانس دوراهه (-Way ANOVA2) و ضریب همبستگی پیرسون. نتایج نشان داد فعالیت بدنی و جنسیت و تعامل فعالیت بدنی و جنسیت تاثیر معناداری بر ادراک فرد از شایستگیهای جسمانی خود دارد (05/0 P<). به عبارت دیگر، افراد فعال در مقایسه با افراد غیرفعال، و پسران در مقایسه با دختران، نگرش مثبت تری نسبت به شایستگیهای جسمانی خویش داشتند. همچنین، نتایج همبستگی نشان داد بین ادراک فرد از شایستگیهای جسمانی خود با عوامل چاقی (شاخص توده بدن، WHR، درصد چربی بدن) رابطه معکوس و معناداری وجود دارد (05/0 P<).

هدف پژوهش حاضر عبارت است از برآورد توان بی هوازی با آزمون پرش زیگزاگ جدید با نام آزمون بی هوازی تربیت مدرس (TMAT) نمونه آماری پژوهش 30 دانشجوی دختر تربیت بدنی دانشکده شریعتی تهران با میانگین سن 81/1±46/22 سال، قد 31/5±18/162 سانتی متر، توده بدن 5/5±53/53 کیلوگرم و درصد چربی بدن 60/5±54/25 درصد بودند. توان بی هوازی اوج، میانگین، حداقل، و شاخص خستگی آزمودنیها با آزمونهای وینگیت30 ثانیه آزمون مرجع و پرش زیگزاگ جدید اندازه گیری شد. همچنین، تغییرات لاکتات خون و ضربان قلب آزمودنیها در دو آزمون مقایسه شد. یافته ها نشان داد بین توان بی هوازی اوج، میانگین و حداقل به دست آمده از دو آزمون همبستگی معناداری وجود دارد (به ترتیب 73/0= r، 01/0P<؛ 69/0=r، 01/0P<، 55/0= r، 01/0P<)، ولی بین شاخص خستگی در دو آزمون همبستگی معناداری مشاهده نشد (31/0= r، 01/0P>). بین تغییرات لاکتات خون از زمان استراحت تا 5 دقیقه پس از آزمون، تفاوت معناداری بین دو آزمون مشاهده نشد (755/0= P). همچنین، بین تغییرات ضربان قلب پیش تا بلافاصله پس از دو آزمون تفاوت معناداری به دست نیامد (463/0= P). در بررسی پایایی آزمون پرش زیگزاگ جدید، نتایج آزمون ICC توان اوج، میانگین و حداقل به دست آمده از آزمون پرش زیگزاگ جدید در دو مرحله آزمون-آزمون مجدد ضریب پایایی بالایی را نشان داد (به ترتیب 86/0= r،93/0=r، 85/0= r)، ولی در مورد شاخص خستگی، ضریب پایایی متوسطی به دست آمد (56/0= r). نتیجه اینکه به دلیل همبستگی بالای آزمون پرش زیگزاگ جدید باآزمون مرجع وینگیت30 ثانیه و پایایی بالای آن می توان از این آزمون جدید در ارزیابی شاخص های اجرای بی هوازی ورزشکاران استفاده کرد.

اغلب بازیکنان برای ضربه زدن به توپ یک پای برتر دارند. اعتقاد بر این است که این برتری ممکن است به تفاوت در میزان تراکم مواد معدنی استخوان در اندامهای تحتانی بینجامد. هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه تراکم مواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر بازیکنان فوتبال و افراد غیرورزشکار. بدین منظور، میزان تراکم مواد معدنی استخوان گردن و تروکانتر ران پای برتر و غیربرتر 15 فوتبالیست حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن: 2/0± 2/23 سال، وزن: 8/1 ± 3/70 کیلوگرم؛ و قد: 1 ± 3/174سانتی متر) و 14 فرد سالم غیرورزشکار (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن: 4/0± 22سال؛ وزن: 4/2 ± 6/61کیلوگرم؛ و قد: 2/1± 9/173 سانتی متر) ارزیابی شدند. از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA)، ترازو، قدسنج، و پرسش نامه سابقه ورزشی و پزشکی جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق آزمون t وابسته و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این تحقیق نشان داد میزان تراکم مواد معدنی استخوان پای غیربرتر بازیکنان فوتبال به طور معناداری بیشتر از پای برترآنهاست (01/0=P، 92/2=t) (2mg/cm1335 در برابر 1288)، در حالی که در افراد غیرورزشکار تفاوت معناداری بین دو پا مشاهده نشد (95/0=P، 05/0=t) (2mg/cm 5/941 در بـرابـر 1/941). همچنین، میزان تـراکم مـواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر (2mg/cm1288 در برابر 1335) بازیکنان فوتبال به طور معناداری بیشتر از پای برتر و غیربرتر افراد غیرورزشکار (2mg/cm 1/941 در برابر 5/941) (000/0=P، 58/8=t، 03/8=t) بود. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد درگیری بیشتر پای غیربرتر فوتبالیستها در حرکاتی از قبیل پرش و فرود و عمل، تکیه گاهی در حین شوت زدن است و به بالا رفتن میزان تراکم مواد معدنی بیشتر در پای غیربرتر نسبت به پای برتر می انجامد. همچنین، به نظر می رسد ورزش فوتبال تراکم مواد معدنی استخوان در پای برتر و غیربرتر فوتبالیستها را افزایش می دهد که این نکته در پیشگیری از پوکی استخوان اهمیت دارد.