هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه انگیزش پیشرفت و خرده مقیاس های آن (رقابت جویی، پیروزی گرایی، هدف گرایی) در بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال ایران. آزمودنی های تحقیق 115 بازیکن بودند که به دو گروه تقسیم شدند: 57 نفر از بازیکنان تیم های رده اول تا سوم رده بندی در گروه تیم های رده بالا، و 58 نفر از بازیکنان سه تیم رده آخر در گروه تیم های رده پایین. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامه ورزش گرایی (گیل، 1988) بود که بهرام و همکاران (1381) آن را هنجاریابی کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل در سطح 05/0 = α استفاده شد. نتایج نشان داد بین انگیزش پیشرفت و دو خرده مقیاس رقابت جویی و هدف گرایی، بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال تفاوت معنادار آماری ندارند. اما، بین پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین تفاوت آماری معناداری ملاحظه شد. به عبارت دیگر، می توان گفت پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین در سطح اطمینان 95% بیشتر است.
