محسن شفیع زاده

هدف از انجام این تحقیق، تعیین روایی و پایایی مجموعه آزمون های بدنی براکپورت در دانش آموزان کم توان ذهنی دوره راهنمایی شهر تهران بود. جامعه آماری تحقیق را دانش آموزان کم توان ذهنی مقطع راهنمایی عضو مدارس استثنایی شهر تهران تشکیل دادند. نمونه آماری تحقیق شامل: 199 نفر از دانش آموزان مقطع راهنمایی بود. انتخاب آزمودنیها به صورت خوشه ای تصادفی از مدارس استثنایی انجام گردید. آزمون های براکپورت شامل: دویدن 540 متر (استقامت قلبی-عروقی)، اندازه گیری چربی زیر پوستی و شاخص توده بدن (ترکیب بدنی)، آویزان شدن از میله بارفیکس با دست کشیده و دست خمیده، پرس سینه (قدرت و استقامت عضلانی بالا تنه)، شنای ایزومتریک، دراز و نشست اصلاح شده (استقامت عضلانی شکم)، قدرت پنجه دست غالب (قدرت دست و ساعد)، بلند کردن تنه، کشش شانه راست و چپ، انعطاف پذیری پشت راست و چپ (انعطاف پذیری) است. در مورد اعتبار محتوایی مجموعه آزمون های براکپورت، از نظرات پانزده نفر از متخصصان استفاده گردید که نتایج همبستگی درون گروهی توافقی (8/0 = r) بین متخصصان حاکی از اعتبار محتوایی آزمون در سنجش عوامل آمادگی بدنی مربوطه برای دانش آموزان کم توان ذهنی میباشد. روش های آماری مورد استفاده جهت محاسبه اعتبار و پایایی شامل: روش های رگرسیون چند متغیره، ضریب همبستگی چندگانه و ساده است. در این تحقیق، برای گزارش هنجار نمرات نیز از روش رتبه های درصدی استفاده گردید. یافته های پژوهشی نشان داد که براساس منطق رابطه بین عناصر آمادگی بدنی با ترکیب بدنی به عنوان شاخص اعتبار پیشگو، به طور کلی آزمون های براکپورت با ترکیب بدنی دارای رابطه همبستگی(64/0 = P) بوده اند. همچنین براساس نتایج، مهم ترین آزمون های پیشگو کننده برحسب شدت رابطه به ترتیب شامل: پرس سینه، آویزان شدن از میله بارفیکس با دست کشیده، انعطاف پذیری پشت چپ، آویزان شدن از میله بارفیکس با دست خمیده، دراز و نشست اصلاح شده و دوی 540 متر می باشند.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر نوع جلب توجه الگوی مشاهده ای بر یادگیری مهارت پرتاب دارت با واسطه خود- کارآمدی بوده است.48 دانشجوی تربیت بدنی و فاقد تجربه در مهارت موردنظر به طور داوطلبانه انتخاب شدند و برمبنای نمرات پیش-آزمون به چهارگروه براساس نوع تمرین (بدنی و مشاهده ای) و نوع توجه (درونی و بیرونی) تقسیم شدند. برای سنجش خود- کارآمدی از پرسش نامه خود-کارآمدیِ پرتاب دارت که محقق آن را براساس دستورالعمل باندورا ساخت (اعتبار و پایایی 93/0 و 83/0) در مراحل پیش- آزمون اکتساب یادداری و انتقال استفاده شد. توجه گروه درونی به نحوه عمل اندام ها و توجه گروه بیرونی به دست کاری تیرها و هدف جلب شده بود.گروه مشاهده ای فقط در مراحل یادداری و انتقال مهارت پرتاب دارت را انجام داد. تعداد کوشش های مراحل اکتساب یادداری و انتقال به ترتیب 60 12 و 12 بود. نتایج تحلیل عاملی واریانس و کوواریانس نشان داد که نوع توجه اثر معنی داری بر اجرای پرتاب دارت ندارد درحالی که یادگیری بهتر را از طریق جلب توجه بیرونی و آن هم از طریق دخالت خود-کارآمدی موجب می شود (05/0>P). همچنین اثر اصلی نوع تمرین و اثر تعاملی نوع تمرین و نوع توجه معنی دار نبوده است (05/0

هدف از انجام این تحقیق بررسی نظریه ای بود که کاهش فراوانی نسبی بازخورد سبب افزایش یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته می شود، در حالیکه یادگیری پارامتر را کاهش می دهد(1). بر این اساس اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی مورد مطالعه قرار گرفته است. 60 نفر آزمودنی به صورت داووطلبانه انتخاب و بر اساس نوع ارائه بازخورد به سه گروه خودکنترلی، جفت شده و آزمونگر تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده یعنی فشردن کلید های 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. آزمودنی های خودکنترلی در هر زمان که نیاز داشتند بازخورد دریافت می کردند، در حالی که دو گروه دیگر کنترلی بر زمان دریافت بازخورد نداشتند. آزمایش از سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال تشکیل شده بود و آزمودنی های خودکنترلی یادگیری زمان بندی نسبی را در هر سه مرحله نشان دادند. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در دسته کوشش های مختلف مرحله اکتساب معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بوده اند. همچنین، اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله یادداری معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی و آزمونگر دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. اثر اصلی نوع بازخورد بر زمان بندی نسبی در مرحله انتقال معنی دار بود و آزمودنی های گروه خود کنترلی دارای خطای زمان بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت شده بودند. یافته ها اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری GMP در مقایسه با پارامتر را نشان می دهند و حمایتی دیگر بر جدائی نظری این فرآیندها فرآهم می کنند.

هدف از انجام این تحقیق، تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشی در بین ورزشکاران ایرانی بوده است. برای تعیین اعتبار عاملی اکتشافی پرسشنامه از یک نمونه 311 نفری (208 نفر مرد ، 103 نفر زن) و برای تعیین اعتبار عاملی تأییدی و ثبات درونی پرسشنامه ها از یک نمونه 300 نفری (205 نفر مرد، 95 نفر زن) و برای تعیین پایایی زمانی پرسشنامه ها از یک نمونه 100 نفری (65 نفر مرد، 35 نفر زن) به صورت تصادفی خوشه ای از گروه ورزشکاران نخبه و غیرنخبه نمونه گیری به عمل آمد. ابزار تحقیق را پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشی تشکیل می داد که توسط ویلی و همکاران (1998) ساخته و تعیین اعتبار و پایایی شد. جهت تعیین اعتبار عاملی اکتشافی از روش تحلیل عاملی مؤلفه های اصلی، جهت تعیین اعتبار عاملی تأییدی از الگوی معادلات ساختاری و جهت تعیین ثبات درونی و زمانی از روش های آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی درون گروهی استفاده شد.نتایج نشان دادند که پرسشنامه یادشده با تعیین هفت عامل اعتماد به نفس و 35 سؤال دارای اعتبار سازه عاملی قابل قبولی است و همچنین ثبات درونی و پایایی زمانی کل پرسشنامه و خرده مقیاس های آن مورد تأیید هستند. نتیجه اینکه استفاده از نسخه فارسی پرسشنامه منابع اعتماد به نفس ورزشی در محیط های ورزشی جهت شناخت عوامل اعتماد به نفس ورزشکاران می تواند مورد استفاده روان شناسان و مربیان قرار گیرد تا با استفاده از اطلاعات آن بتوانند برنامه های مداخله ای را برحسب نیاز ورزشکاران تدوین کنند.

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر بازی های بومی _ محلی به عنوان تجربه های حرکتی بر رشد مهارت های جابه جایی در پسران 7 تا 9 ساله بود. به این منظور 40 نفر به صورت تصادفی از بین نمونه های همگن شده با پرسشنامه ویژگی های فردی انتخاب شدند. پس از انجام پیش آزمون مهارت های جابه جایی با TGMD-2، آزمودنی ها به دو گروه بازی های بومی _ محلی و فعالیت های معمول، همتاسازی شدند. سپس به مدت 24 جلسه بازی های بومی و محلی اجرا شد. بعد از 12 جلسه و 24 جلسه از هر دو گروه آزمون میانی و پس آزمون به عمل آمد. نتایج تحقیق نشان داد که بازی های بومی – محلی نسبت به فعالیت های معمول با (05/0 P<) تأثیر بیشتری بر رشد مهارت های جابه جایی دارند و فعالیت های معمول نیز بر رشد مهارت های جابه جایی تأثیر داشت ولی تأثیر آنها بر رشد مهارت های جابه جایی معنی دار نبود. نتیجه اینکه بازی های بومی – محلی می تواند برنامه های مناسب برای رشد مهارت های جابه جایی باشد.

فعالیت بدنی منظم در تمامی دوران زندگی، بویژه کودکی و نوجوانی حائز اهمیت است و اثرات مفید آن را بر رشد جسمانی، فکری و روانی کودکان و نوجوانان نباید نادیده گرفت. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثر شرکت در کلاسهای ورزشی تابستانی بر عوامل آمادگی جسمانی و حرکتی، ترکیب بدنی و خودپنداره بدنی دختران نوجوان بود. بدین منظور، تعداد سه پایگاه تابستانی، از بین پایگاههای شهر تهران انتخاب گردید و تعداد 54 نفر از دانش آموزان این پایگاهها (با سن15/1±3/13سال و وزن83/8±6/47کیلوگرم) که در طول سال فعالیت بدنی منظم نداشته و فقط در کلاسهای تابستانی (والیبال و بسکتبال) شرکت کردند، به روش نمونه در دسترس انتخاب شدند. همچنین، 10 نفر از دانش آموزان این پایگاهها که فقط در فعالیتهای هنری و علمی مشارکت داشتند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. توان هوازی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، چابکی، ترکیب بدنی و خودپنداره بدنی آزمودنیها قبل و بعد از کلاسها مورد ارزیابی قرار گرفت. طول دوره 8 هفته و تعداد جلسات تمرینی و علمی 3 نوبت در هفته بود. برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی به ترتیب، از آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری 05/0 P< استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که میزان تغییرات حداکثر اکسیژن مصرفی، استقامت عضلانی در هر دو گروه معنی دار (05/0P< ) می باشد. از طرفی، میزان تغییرات انعطاف پذیری و خرده مقیاس عزت نفس، تنها در گروه تجربی معنی دار(05/0P< ) بود. نتایج تحقیق نشان داد که بین میزان تغییرات توان هوازی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، چابکی، شاخص توده بدن، خود پنداره بدنی کلی و خرده مقیاسهای خود پنداره بدنی، در گروه گواه و تجربی تفاوت معنی داری (05/0P> )، وجود ندارد. با توجه به نتایج بدست آمده به نظر میرسد که کلاسهای ورزشی تابستانی با چنین الگویی که در این پایگاهها اجرا می گردد، اثری بر عوامل آمادگی جسمانی، حرکتی، ترکیب بدنی و خودپنداره بدنی ندارد و برای ساماندهی این کلاسها باید چاره اندیشی شود.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر نوع جلب توجه درونی و بیرونی بر آماده سازی حرکات آهنگین و ثبات تصمیم گیری بوده است. 24 آزمودنی پسر و دختر از کلاس های تربیت بدنی که فاقد تجربه در تکلیف مورد نظر بودند به طور تصادفی به دو گروه مستقل درونی و بیرونی تقسیم شدند و در مرحله اکتساب 60 کوشش تمرینی و در مراحل یادداری و انتقال هر کدام 15 کوشش تمرینی را انجام دادند. تکلیف این تحقیق فشار کلیدهای رایانه با آهنگ تعیین شده بود که باید در زمانبندی معینی انجام می گرفت. نتایج تحقیق در مورد مرحله اکتساب اثر متقابل معنی دار (P<0.001) گروه و کوشش تمرینی را نشان داد بطوریکه گروه توجه بیرونی در اواخر کوشش های تمرینی بهتر عمل کرد. نتایج مراحل یادداری و انتقال نشان دادند که گروه توجه بیرونی دارای خطای زمان بندی کمتری بوده است (P<0.001). نتیجه اینکه نوع جلب توجه بیرونی که بر آماده سازی آهنگ زمان بندی حرکت تاکید داشته باشد موجب عمکلرد و یادگیری بهتر شده است.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هدف گزینی، آگاهی از نتیجه، ترکیب هدفی گزینی و آگاهی از نتیجه با توجه به تغییرات سطح انگیزش درونی بر یادگیری سرویس بلند والیبال دانش آموزان دختر است. تعداد 96 دانش آموز دختر 16-15 سال شرکت کنندگان این پژوهش اند. در هر دو آزمایش پژوهش حاضر، 48 نفر از شرکت کنندگان، پس از انجام پیش آزمون، بر اساس روش متعادل سازی نمرات به 4 گروه طبقه بندی شدند. در آزمایش اول گروه ها عبارت بودند از هدف گزین (خود گزین)، آگاهی از نتیجه (انگیزشی)، ترکیب هدف گزین (خود گزین) و آگاهی از نتیجه، کنترل و گروه ها در آزمایش دوم عبارت بودند از هدف گزین (مربی گزین)، آگاهی از نتیجه (انگیزشی)، ترکیب هدف گزین (مربی گزین) و آگاهی از نتیجه، کنترل. ده جلسه تمرین یک روز در میان، در سه دسته با ده کوشش تمرینی برای شرکت کنندگان تدارک دیده شد، پس از آن، آزمون های یادداری اول و دوم، 24 ساعت و پس از 10 روز، به عمل آمد. ابزارهای تحقیق، آزمون سرویس والیبال اپرد و پرسش نامه انگیزش درونی (دسی و ریان، 1985) و پرسش نامه اطلاعات فردی بوده اند. برای تحلیل داده های هر دو آزمایش، در مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب (جلسه) 10 × (گروه) 4 × (سطوح انگیزش درونی) 2 و برای تحلیل داده های آزمون های یادداری از روش تحلیل واریانس عاملی (سطوح انگیزش درونی) 2 × (گروه) 4 و از آزمون تعقیبی توکی برای مشخص شدن اثر معناداری استفاده شد. بر اساس نتایج تحقیق، در هر دو آزمایش، اثر اصلی جلسات در مرحله اکتساب معنادار بوده است F=10.27, p<0.001) و (F=21.27, p<0.001 ولی اثر اصلی هیچ یک از راهکارهای انگیزشی معنادار نبوده است. در آزمایش اول اثر تغییرات سطح انگیزش درونی بر یادگیری سرویس والیبال در آزمون یادداری دوم(=4.186, =0.047) و در آزمایش دوم در مرحله اکتساب و آزمون یادداری اول معنادار بوده است (F=6.506, p=0.015) و (F=6.24, p=0.017). نتیجه اینکه با آنکه تغییرات سطح انگیزش در برخی از مراحل آزمایش معنی دار بوده است اما به طور کلی می توان چنین اظهار کرد که راهبردهای انگیزشی (هدف گزینی، آگاهی از نتیجه انگیزشی) در یادگیری سرویس والیبال در سطح دانش آموزان دختر چندان اثر بخش نبوده است.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر برنامه ریزیهای گوناگون آگاهی از نتیجه با دیدگاه قطعیت در دریافت آن بر یادگیری تکلیف زمانبندی قطعه ای بوده است. در آزمایش اول 60 آزمودنی بر اساس برنامه ریزیهای 100 درصد و 33 درصد پیش بینی شده تصادفی و بدون آگاهی از نتیجه به پنج گروه تقسیم شدند و یک نسخه تکلیف را به شیوه ثابت تمرین کردند. نتایج نشان داد که بین گروههای مختلف KR در مورد عملکرد و یادگیری زمانبندی نسبی و مطلق در مراحل اکتساب یادداری و انتقال تفاوتی وجود ندارد. در آزمایش دوم نیز 60 آزمودنی به پنج گروه KR مانند آزمایش اول تقسیم شدند و سه نسخه تکلیف را که بر اساس زمانبندی مطلق از هم متفاوت بودند به شیوه متغیر _ تصادفی تمرین کردند. نتایج نشان دادند که بین گروههای مختلف KR در مراحل اکتساب و یادداری تفاوتی وجود ندارد اما در مرحله انتقال در مورد ثبات زمانبندی نسبی تفاوت معنی داری (P<0.05) وجود داشت. نتیجه اینکه کاهش فراوانی KR موجب افزایش عدم قطعیت در مورد دریافت اطلاعات شده و این امر به نوبه خود موجب تحریک فرایندهای پردازشی می شود. ضمن اینکه در تمرین ثابت تعمیم پذیری ""فرضیه راهنمایی"" مورد تردید است

هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط بین هدف گرایی و توانایی درک شده با انگیزش شرکت در فعالیت های بدنی می باشد. 600 دانش آموز مقاطع راهنمایی و متوسطه شهر تهران پرسش نامه های انگیزش شرکت، توانایی درک شده و تکلیف گرایی و خودگرایی در ورزش را تکمیل نمودند. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که مهم ترین دلایل شرکت دانش آموزان در فعالیت های بدنی پیشرفت/ مقام طلبی، مهارت/ آمادگی، افراد مهم، گروه گرایی، کسب شادی، تخلیه انرژی، هیجان خواهی/ مبارزه طلبی و متفرقه بوده اند. همچنین نتایج ضریب همبستگی متعارف و پیرسون نشان دادند که بین هدف گرایی و توانایی درک شده با عوامل انگیزش شرکت، رابطه معنی داری وجود دارد و برای افراد تکلیف گرا، عوامل انگیزش درونی و برای افراد خودگرا، عوامل انگیزش بیرونی مهم تر هستند و همچنین توانایی درک شده نقش میانجی دارد. نتایج این تحقیق با نظریه اهداف پیشرفت مطابقت دارد و کاربرد آن در ورزش جوانان از لحاظ توجه به نیازهای انگیزشی آنان در محیط های آموزشی می باشد.

یکی از عوامل اثر گذار بر زمان واکنش (RT)، پیش نشانه است. نتایج تحقیقات انجام شده در مورد این عامل نشان داده است که RT به صورت تابعی از میزان اطلاعات پیش نشانه کاهش می یابد؛ ولی میزان تاثیر تعداد پارامترهای پیش نشانه شده به طور مستقل از تعداد پاسخ های انتخابی به خوبی روشن نیست. تحقیق حاضر به منظور آزمودن این فرضیه که RT در یک تکلیف تولید نیرو، تابعی از تعداد پارامترهای پیش نشانه شده است، انجام شد. یک طرح تحقیق 3 عاملی آمیخته بر روی 16 دانشجوی داوطلب (8 مرد و 8 زن(، غیر ورزشکار و راست دست در دامنه سنی 25-20 سال اجرا گردید. آزمودنی ها طی 5 جلسه در روزهای متوالی مجموعا 2400 کوشش ) هر جلسه 4 دسته 120 کوششی(را تحت وضعیت های دو انتخابی با پیش نشانه کردن 1 یا 2 پارامتر بر روی دستگاه پیش نشانه کردن پارامتر انجام دادند. تکلیف مورد نظر مستلزم تولید نیروی ایزومتریکی معین (3kg یا (6 به سمت داخل یا خارج و با اندام فوقانی راست یا چپ با حداکثر سرعت و دقت ممکن پس از ارایه پیش نشانه ها و محرک بود. زمان واکنش آزمودنی ها در سطوح مختلف متغیر مستقل با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس 3 عاملی)تعداد پارامترهای پیش نشانه شده × جنس × جلسه( با سنجش های مکرر 2 عامل )تعداد پارامترهای پیش نشانه شده و جلسه( تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که در این تکلیف، RT تابعی از تعداد پارامترهای پیش نشانه شده نبود (p>0.05). اثر اصلی جنس و اثر متقابل تعداد پارامترهای پیش نشانه شده و جنس بر RT نیز معنی دار نبود (p>0.05)؛ ولی اثر اصلی جلسه معنی دار بود (p<0.05).

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر نوع جلب توجه بازخورد افزوده بر روی قابلیت تشخیص خطا می باشد. 48 آزمودنی (24 پسر و 24 دختر) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کرده و بطور تصادفی به چهار گروه آزمایشی بر اساس نوع برآورد (برآورد / بدون برآورد) و نوع بازخورد توجهی (درونی / بیرونی) تقسیم شدند. تکلیف مورد نظر یک دستگاه هماهنگی دو دستی بود که در آن لازم بود تا آزمودنی با مرحله بندی نسبی معین صفر درجه دو اهرم لغزنده را از وضعیت عقب به جلو حرکت دهد تا از برآیند حرکت آنها یک نشانگر در صفحه نمایش رایانه برای اصابت به یک توپ در حال سقوط حرکت داده شود. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد که در مرحله اکتساب در مورد خطای ثابت مطلق (CE) و خطای ریشه مجذور میانگین (RMSE) مرحله بندی نسبی اثر متقابل گروه برآورد و نوع بازخورد و در مورد زمان حرکت اثر متقابل گروه برآورد، نوع بازخورد و مجموعه های کوشش تمرینی معنی دار می باشد. نتایج مربوط به مرحله یادداری نشان دادند که در مورد خطای ثابت مطلق مرحله بندی نسبی اثر متقابل گروه برآورد و نوع بازخورد معنی دار می باشد، بطوری که گروه های عدم برآورد - درونی و برآورد - بیرونی دارای یادگیری بهتری نسبت به سایر گروهها بودند.نتیجه اینکه حساس کردن یادگیرنده ها نسبت به اطلاعات حسی که توجه آنها را به اثرات حرکت یا خارج از بدن در مقایسه با نحوه انجام حرکت یا داخل بدن جلب می نماید موجب یادگیری بیشتری می شود. بنابراین یکی از اثرات بازخورد توجه بیرونی بر یادگیری مهارت ها، قابلیت تشخیص خطا می باشد که به سایر مکانیسم های پیشنهادی در این مورد اضافه می گردد.

هدف تحقیق حاضر مطالعه الگوی تعاملی انگیزش پیشرفت با بررسی تأثیر عوامل رقابت گرایی و نوع رشته ورزشی بوده است. آزمودنی های تحقیق شامل 640 دانش آموز دبیرستانی پسر و دختر بودند که بطور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی های گروه رقابت گرا از مسابقات رسمی در رشته های ورزشی مختلف از نوع اجتماعی, دو نفر و انفرادی و آزمودنی های گروه غیر رقابت گرا از دانش آموزانی انتخاب شدند که در مراکز محلی بصورت غیررسمی به رشته های غیر رقابت جویانه می پرداختند. در جهت تحلیل آماری داده ها از روش تحلیل واریانس چند متغیره عاملی استفاده شد. نتایج نشان دادند که اثر اصلی معنی داری در مورد گروه رقابت گرایی (F=7.28,P<0.01) و نوع رشته (F=1.69,P<0.05) و نیز اثر متقابل معنی داری در مورد گروه و نوع رشته ورزشی (F=2.5,P<0.05) وجود دارند. نتیجه اینکه رفتار پیشرفت گرایانه در ورزش تحت تأثیر عوامل فردی _ موقعیتی قرار گرفته و از الگوی تعاملی انگیزش پیشرفت حمایت می شود.

هدف از این تحقیق مقایسه خرده مقیاس های تصویر بدنی بزرگسالان فعال و غیرفعال در دو گروه مردان و زنان و بررسی ارتباط بین تصویر بدنی با ترکیب بدنی و نوع پیکری است. آزمودنی های این تحقیق را 120 مرد و زن 65-25 ساله تشکیل دادند که به دو گروه فعال و غیر فعال تقسیم شده بودند. ابزار مورد استفاده برای جمع آوری اطلاعات در مورد متغیر تابع شامل پرسشنامه خود_توصیفی بدنی بود که از سه خرده مقیاس چربی بدن کل بدن و شاخص توده بدن و نوع پیکری شامل تیپ های چاق پیکر عضلانی پیکر و لاغر پیکر بودند که به روش هیث_کارتر تعیین شده بودند. روش های آماری مورد استفاده شامل MANCOVA دو متغیر (جنس X گروه) و ضریب همبستگی پیرسون و نیز آزمون Z فیشر برای مقایسه ضرایب همبستگی بودند. بر اساس نتایج تحقیق کوواریانس چند متغیره تعامل معنی داری (F=3.55 P<0.017) در مورد جنس و گروه در خرده مقیاس های تصویر بدنی وجود دارد. همچنین نتایج همبستگی نشان داد که رابطه معکوس و معنی داری بین تصویر بدنی با درصد چربی بدن (r=-0.49 P<0.000) و شاخص توده بدن (r=-0.38 P<0.000) و چاق پیکری (r=-0.48 P<0.000) و عضلانی پیکری (r=-0.38 P<0.000) و نیز رابطه مستقیم و معنی داری در لاغر پیکری (r=-0.39 P<0.000) وجود دارد. نتیجه اینکه نگرش افراد بزرگسال نسبت به بدن خود ناشی از توانایی ها و ابعاد بدنی بوده و مردان فعال تصویر بدنی مثبت تری نسبت به زنان دارند.

هدف از انجام این تحقیق بررسی نقش برنامه ریزی های مختلف آگاهی از نتیجه (kR) با تاکید بر موضوع عدم قطعیت در دریافت KR در یادگیری تکلیف حرکتی تولید نیرو بوده است. 40 آزمودنی براساس نوع برنامه ریزی KR به پنج گروه KR 100%، 50%KR، KR پیش بینی شده،KR  تصادفی و بدون KR تقسیم شدند. نتایج تحقیق نشان داد که بین گروههای مختلف برنامه ریزی KR در مراحل اکتساب، پایداری و انتقال تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی اثر اصلی معنی داری در مورد دسته کوششهای تمرینی مشاهده شد. نتیجه اینکه هر نوع برنامه ریز KR منجر به کاهش خطا در انجام تکلیف شده و در مورد تمرینات نوع ثابت بین انواع برنامه ریزی های KR و نیز قطعیت یا عدم قطعیت در دریافت KR در مورد یادگیری تکلیف حرکتی چندانی وجود ندارد.