هدف از این مقاله، ارایه مدلی جهت تعیین عوامل موثر بر تمایل به کاریابی کارکنان می باشد. در گذار از عصر صنعتی به عصر فراصنعتی، جامعه ی فراصنعتی، حول خلق دانش و استفاده از اطلاعات سازماندهی می شود. از یک سو، اتکای شدید این فضای رقابتی بر سرمایه های دانش و تخصص کارکنان و از سوی دیگر، سیال بودن این سرمایه ها، باعث گردیده است تا موضوع نگهداری و حفظ آنها در سازمان از اهمیت زیادی برخوردار گردد. ناتوانی در مدیریت صحیح نگهداری کارکنان (به ویژه افراد شایسته و توانمند) بعنوان اصلی ترین سرمایه سازمانی، ضمن تحمیل هزینه های سنگین مستقیم و غیر مستقیم، در صورت ترک سازمان، باعث انتقال قابلیت ها به شرکت های رقیب و نهایتاً از دست رفتن مزیت رقابتی سازمان می گردد. در این تحقیق تلاش می شود با استفاده از مدلی مناسب، عوامل اصلی موثر بر تمایل کاریابی و جابجایی کارکنان شناسایی و راهکارهایی در جهت مدیریت صحیح این تمایلات منجر شونده به رفتار کاریابی ارایه گردد. در این تحقیق با ترکیب مدل رفتار برنامه ریزی شده و متغیرهای عدالت سازمانی، تعهد سازمانی و رضایت شغلی به بررسی عوامل موثر بر تمایل به جابجایی کارکنان پرداخته شده است. نمونه تحقیق شامل 210 نفر از کارکنان شرکت نفت و گاز پارس می باشد. برای اندازه گیری عوامل موثر بر کاریابی از پرسشنامه، و برای تجزیه و تحلیل داده ها، از نرم افزار SPSS و LISREL استفاده شد. پس از تجریه و تحلیل داده ها، نتایج نشان داد که متغیرهای تعهد سازمانی، رضایت شغلی و عدالت سازمانی به همراه متغیرهای مدل رفتار برنامه ریزی شده، بر میزان تمایل به جابجایی کارکنان موثر می باشند.
