انتقال فناوری و استفاده از آن توسط کارکنان همیشه بهراحتی انجام نمیشود و همواره با مقاومتهایی از طرف آنان مواجه است. هدف پژوهش حاضر، ارائه مدلی برای تسهیل پذیرش فناوری توسط کارکنان از راه بکارگیری سبکهای رهبری است. این پژوهش به صورت مقطعی در دو بررسی برنامهریزی میشود. در بررسی نخست با نظر 10 خبره از استادان دانشگاه و کارشناسان صنعت دفاعی کشور ایران، ابتدا معیارهای پذیرش فناوری با روش بهترین بدترین وزندهی میشوند؛ سپس بر اساس وزنهای بهدستآمده، شاخصهای سبکهای رهبری با استفاده از تکنیک مولتیمورا اولویتبندی میشوند. در بررسی دوم، با مراجعه مجدد به همان خبرگان، شاخصهایی با اولویت بالاتر به روش مدلسازی ساختاری تفسیری سطحبندی و روابط میان آنها تعیین میگردد. یافتههای پژوهش نشان میدهد که شاخصهای جهتدهی راهبردی رهبری، توانایی برقراری ارتباطات رهبر، و قاطعیت رهبر بیشترین پیشبرندگی را در تسهیل پذیرش فناوری کارکنان دارند.
