این مقاله نظریه انقلاب های فناورانه را در قالب نئوشومپیتری مطرح می کند تا از این رهگذر درک نوآوری و شناسایی قواعد آن، تداوم ها و انقطاع های فرایند نوآوری حاصل شود. در این مقاله به بنیان های خرد و میانی الگوهای مشاهده شده در تکامل تغییر فناورانه و مناسبات مشترک با بستر و شکل ریتم و جهت نوآوری پرداخته شده است. بر این اساس، انقلاب های فناورانه تعریف شده و ساختار آن ها با توجه به نقش مهم شان در دوباره جوان ساختن کل اقتصاد از طریق به کارگیری پارادایم همراه خود یعنی پارادایم فنی اقتصادی، بررسی شده اند. خود این متاپارادایم دربرگیرنده یا "منطق"ی که بهترین روش مشترک است، در قالب اجزا و تأثیراتش مانند تأثیری که بر تغییر نهادی و اجتماعی اعمال می کند، تعریف و تحلیل می شود.
