همکاری ایران و روسیه چه بصورت عام و چه در خصوص سوریه در سطح ملی، منطقه ای و جهانی حائز اهمیت بسیار است. این همکاری وقتی بعد استراتژیک به خود گرفته و یا تعمیق شود، تاثیرات دو چندانی در هریک از سطوح فوق خواهد داشت. در گفتمان ایرانی پس از انقلاب، واژه استراتژیک و یا راهبردی معمولا در شرایطی استفاده شده است که یک کشور تامین کننده بخشی از نیازمندی های موردنظر نظام چه از زاویه تسلیحات و یا تسهیلات باشد. مثلا ترکیه کشوری است که محدویت های استراتژیک را بر ایران وضع نمی کند، اما چین کشوری است که اقلام استراتژیک را برای ایران تامین می کند. این ارزیابی یک طرفه ایران از روابط است. البته این روابط از جانب مقابل می تواند صرفا رابطه عادی و یا تجارت ساده تلقی شده و بار سیاسی زیادی نداشته باشد
