همکاری های نظامی چین با پاکستان و ایران از زمان برقراری روابط دیپلماتیک تا به امروز با پویایی ها و فرازو فرودهایی همراه بوده است. با این حال، این همکاری ها همواره تداوم داشته است. به عنوان نمونه می توان به افزایش سطح همکای نظامی چین و پاکستان طی دهه اخیر و کاهش سطح این مناسبات با ایران در دهه گذشته به دلیل محدودیت های ناشی از قطعنامه های شورای امنیت در برنامه هسته ای ایران و افزایش دوباره آن بعد از برنامه جامع اقدام مشترک در ١٤ ژوئیه ٢٠١٥ اشاره داشت. از این چشم انداز، اگر همکاری های گسترده نظامی را یکی از ابعاد مهم الگوی روابط دولت ها در سیاست بین الملل در نظر بگیریم، سوالی که به ذهن می رسد این است که منطق پشت همکاری نظامی چین با ایران و پاکستان را باید مبتنی بر اتحاد استراتژیک دانست یا شراکت نظامی؟ در پاسخ به این پرسش، منافع ژئوپلیتیک چین همچون «مدیریت رقابت با هند»، «پیوند امنیت ملی چین با ژئوپلیتیک امنیت منطقه جنوب آسیا»، «استراتژی دریایی نوین» می تواند در فهم و واکاوی منطق همکاری های نظامی چین با ایران و پاکستان قابل تأمل باشند.
