تحریم های بین المللی به عنوان یک پدیده بین المللی دارای تاریخ تکاملی است. تحریم های سازمان ملل متحد پس از جنگ سرد، از سطح بالایی از سازما ن یافتگی برخوردار است؛ به گونه ای که می توان از آنها با عنوان تکامل یافته ترین تحریم های بین المللی یادکرد. سیستم بین المللی بدون قطب بندی پس از جنگ سرد، ظرفیت منشور ملل متحد و دیگر تحولات بین المللی، امکان مطرح شدن تحریم های بین المللی جهت نظم بین المللی را فراهم نموده است و این سیستم به سمت تولید هنجارها، اصول، قواعد و رویه هایی حرکت نموده است که در جهت نهادینه کردن تحریم های بین المللی در قالب یک رژیم بین المللی عمل می کنند. بنابراین؛ پرسش پژوهش اینگونه طرح می شود: تحریم های بین المللی پس از جنگ سرد، چگونه در قالب یک رژیم بین المللی قابل تبیین است؟ در پاسخ به این پرسش، تحریم های دوران پس از جنگ سرد بررسی شده و با استفاده از نظریه رژیم های بین المللی به طور اعم و نظریه یانگ به طور اخص، اجزای مختلف رژیم بین المللی تحریم که مربوط به دوران پس از جنگ سرد است و شامل اجزای ماهوی، تصمیم سازی، اجرایی–نظارتی و سنجش کارایی است، مفصل بندی شده است. بخش ماهوی شامل افزایش مداخله گرایی شورای امنیت، هنجاری شدن روابط بین الملل و طرح مفهوم مسئولیت حمایت؛ بخش تصمیم سازی شامل فرایندهای اینترلاکن، بین برلین و استکهلم؛ بخش اجرایی–نظارتی شامل کمیته های تحریم، واحد مرکزی و گروه کارشناسان است و نهایتاً سنجش کارایی که بازخورد تحریم ها را با توجه به اهداف اجبار، ممانعت و سیگنال دهی مورد بررسی قرارمی دهد
