هبوط از منظر عرفان(مقاله علمی وزارت علوم)
منبع:
قبسات ۱۳۸۱ شماره ۲۴
انسان، پس از آن که از خاک آفریده شد و خدای تعالی از روح خود در او دمید، به مقام تعلیم اسما باریافت. او در این هنگام، کلام و پیام خداوند را می‌شنید و با فرشتگان سخن می‌گفت.
عصیان و گناه، هبوط او به عالمی را در پی داشت که در حجاب خود کاذب و دروغین او ظاهر می‌شد و باز گشت آدمی به عالمی که از آن رانده شد، جز با فنا و فدا کردن خود کاذب میسور نیست.
در این مقاله، با تکیه بر نقش محوری عصیان، به بُعد تاریخی هبوط و یکی از مراحل آن اشاره می‌شود. مرحله‌ای که با تمث‌لات مشرکانة اساطیری آغاز شد و تا غیبت کامل آسمان و پیدایش دنیای مدرن استمرار می‌یابد. طلوع خورشید حقیقت از افق کرات، نقطة پایان این سقوطِ مستمر است.