درخت حوزه‌های تخصصی

یکی از مهم ترین درمان های توصیه شده به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن است و تا به حال تمرینات مختلفی برای درمان این بیماران پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه درد، ناتوانی، و عوارض روانی ناشی از کمردرد مزمن پیش و پس از یک دوره ورزش ثبات دهنده. بدین منظور 16 زن مبتلا به کمردرد مزمن با دامنه سنی 20 تا 40 سال به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. شدت درد، ناتوانی، و سلامت روانی تمامی آزمودنی ها به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های کبک، اوسوستری، و فهرست کنترل R-90-SCL سنجیده شد. این اندازه گیری ها پس از 14 جلسه پی درپی ورزش ثبات دهنده تکرار گردید. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t زوجی نشان داد میزان درد و ناتوانی بیماران به ترتیب 9/50 و 2/50 درصد کاهش یافت. همچنین، میزان افسردگی و اضطراب نیز کاهش داشت (001/0=P). با توجه به یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ورزش های ثبات دهنده در ارزیابی ذهنی بیماران نسبت به درد، سطح ناتوانی، افسردگی، و اضطراب نقش مثبتی دارد.

سندرم درد کشککی رانی، یکی از ناهنجاری های آناتومیکی است که موجب بروز نوعی درد جلو زانو می شود و یکی از شایع ترین مشکلات مفصل زانو به شمار می رود. ضعف عضله پهن مایل داخلی و کوتاهی عضلات پلانتار فلکسور، از جمله مهم-ترین دلایل ذکرشده برای این بیماری است، از این رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی بر سندرم درد کشککی رانی بود. به این منظور 30 نفر از زنان مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 5/3 ±4/38 سال، وزن 9/2 ±5/70 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته علاوه بر درمان های معمول پزشکی، تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی و گروه کنترل تنها درمان های معمول پزشکی را انجام دادند. از آزمودنی ها قبل و بعد از دوره درمانی، آزمون های درد، عملکرد و سفتی مفصل (WOMAC)، زاویه Q، دامنه حرکتی دورسی فلکشن و اکستنشن زانو به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرارشده در سطح 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که پس از 8 هفته درمان، میانگین امتیاز WOMAC نسبت به پیش آزمون در هر دو گروه به طور معناداری (05/0>P) کاهش یافت. این تغییرات در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود. میانگین زاویه Q در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون به صورت یکسان کاهش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی دورسی فکلشن گروه تجربی نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی اکستنشن زانو در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون افزایش یافت، اما گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری نشان داد. براساس یافته های این تحقیق می توان گفت که تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی موجب افزایش کارایی درمان و بهبود بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی می شود. از این رو برای این دسته از بیماران این نوع تمرینات توصیه می شود.

هدف از این تحقیق مقایسه نیروهای عکس العمل زمین در پرش ضربه سر (هد زدن) در دانشجویان پسر مبتلا به کف پای صاف دانشگاه شهید چمران اهواز و مقایسه آن با افراد دارای پای طبیعی است. تحقیق حاضر از نوع نیمه¬تجربی است. تمام دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز که در نیم¬سال تحصیلی واحد تربیت بدنی عمومی 1 را اخذ کرده بودند (600n=) از طریق آزمون خط فیس ( (Feissو جعبه آیینه ای تشخیص صافی کف پا ارزیابی شدند. پس از ارزیابی و معاینه جامعه، 15 نفر مبتلا به کف پای صاف (تیپ 2 و3) و 15 نفر با قوس های کف پایی طبیعی به عنوان نمونه های آماری انتخاب شدند. نمونه های تحقیق، هیچ کدام فوتبالیست حرفه ای نبودند و به صورت عمومی با فوتبال آشنایی داشتند. آزمودنی ها از روی فورس پلیت برای انجام مهارت ضربه سر به توپ فوتبال، در ارتفاعی متناسب با نقطه اوج پرش هر فرد قرار گرفتند و عمل پرش و تیک¬آف را انجام دادند. میانگین سه پرش صحیح افراد دارای کف پای طبیعی و افراد دارای کف پای صاف در جهت های مختلف برای بررسی سینتیکی استفاده شد. نتایج نشان می¬دهد بین نیروهای عکس العمل زمین در افراد دارای کف پای طبیعی و کف پای صاف در راستای عمودی (05/0P≤) تفاوت معنی¬داری وجود دارد. همچنین، الگوی سینماتیکی زمان کل تماس کف پا با زمین که شامل بازه زمانی اولین نقطه تماس پاشنه تا رها شدن کف پا از زمین (مرحله سکون) است، در افراد دارای کف پای طبیعی و افراد دارای کف پای صاف تفاوت معنی¬داری با یکدیگر دارد (01/0 P=). در جهت¬های دیگر (ساجیتال و مدیالترال) تفاوت معنی¬داری مشاهده نشد (05/0 P≥). به¬طور کلی، نتایج این پژوهش نشان می دهد مقدار نیروهای عکس العملی زمین در راستای عمودی در افراد دارای کف پای صاف بیشتر از افراد دارای کف پای طبیعی است. نتایج پژوهش همچنین نشان می دهد بین مقادیر نیروهای عمودی در افراد دارای کف پای صاف و کف پای طبیعی اختلافی حدود 30 درصد وزن بدن وجود دارد که می تواند به¬دلیل ضعف سازه لیگامانی کف پا باشد. این اختلاف نیروی اضافی در افراد دارای کف پای صاف می تواند بر سایر ساختارهای بدن تأثیر منفی بگذارد که این تأثیرها در افراد ورزشکار که همواره درگیر فعالیت های سنگین بدنی¬اند مانند پرش، اهمیت دارد.

هدف این تحقیق عبارت است از مطالعه پاسخ برخی شاخص های تنفسی در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی زنان فعال و غیرفعال هنگام دو نوع فعالیت ورزشی فزاینده. بدین منظور، 20 دانشجوی فعال که عضو تیم بسکتبال دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی بودند و20 دانشجوی زن سالم غیرفعال که هیچ گونه فعالیت ورزشی منظم و تفریحی نداشتند، به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. هر یک از گروه های فعال و غیرفعال، به طور تصادفی به دو گروه تجربی کار با نوارگردان و چرخ کارسنج تقسیم شدند. میانگین قد، وزن، و سن آزمودنی های در چهار گروه به قرار زیر بود: در گروه فعال در کار با نوارگردان، قد (50/4±165) سانتی متر، وزن (44/2±31/52) کیلوگرم، و سن (3±22) سال؛ در گروه چرخ کارسنج، قد (77/3±165) سانتی متر، وزن (19/4±43/53) کیلوگرم، و سن (3±22) سال؛ در گروه غیرفعال در کار با نوارگردان، قد (51/5±163) سانتی متر، وزن (16/4±32/55) کیلوگرم، سن (3±22) سال؛ در گروه چرخ کارسنج، قد (30/4±162) سانتی متر، وزن (78/5±56/56) کیلوگرم، سن (3±22) سال. آزمودنی های گروه نوارگردان، فعالیت ورزشی فزاینده را در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی و آزمودنی های گروه چرخ کارسنج نیز، فعالیت ورزشی فزاینده را در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی اجرا کردند. فاز لوتئال، سطح هورمون های پروژسترون، پرولاکتین، هورمون محرک فولیکولی و هورمون لوتئینی با نمونه گیری خونی اندازه گیری شد. در چهار گروه، تهویه دقیقه ای، با استفاده از دستگاه آنالیز گازهای تنفسی در دو فاز سنجیده شد. برای تعیین اختلاف عملکرد دو فاز در دو نوع فعالیت ورزشی از روش آماری t-test همبسته استفاده شد (05/0=α). نتایج نشان داد بین میانگین تهویه دقیقه ای در فازهای لوتئال و اوایل فولیکولار چرخه قاعدگی زنان فعال در هیچ یک از دو نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین تهویه دقیقه ای در فازهای لوتئال و اوایل فولیکولار چرخه قاعدگی زنان غیرفعال در هیچ یک از دو نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین متغیر تهویه دقیقه ای در دو نوع فعالیت ورزشی نوارگردان و چرخ کارسنج در هر دو گروه زنان فعال و غیرفعال تفاوت معنادار وجود داشت (05/0>Ρ) که در نوارگردان بیشتر از چرخ کارسنج بود. به نظر می رسد با توجه به افت جسمانی زنان به دلیل عدم فعالیت در دوران خونریزی چرخه قاعدگی، نمی توان جایگزینی دو نوع فعالیت ورزشی دویدن و رکاب زدن را با هدف تسهیل فعالیت و ترغیب به عدم ترک آن توصیه کرد.

هدف از این مطالعه عبارت است از مقایسه زمان رسیدن به پایداری در ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج با تاکید بر ساختار پا و اطلاعات حسی. 27 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (سن 65/1±29/23 سال، وزن 77/7±17/70 کیلوگرم) که با استفاده از تست شاخص افتادگی استخوان ناوی در سه گروه پای چرخیده به داخل، خارج، و معمولی قرار گرفتند در این مطالعه شرکت کردند. زمان رسیدن به پایداری آزمودنی ها با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش- فرود در دو راستای قدامی- خلفی و جانبی محاسبه شد. نتایج آماری نشان داد نوع (شکل) پا بر زمان رسیدن به پایداری در راستای جانبی تاثیر می گذارد. در زمان رسیدن به پایداری بین گروه پای چرخیده به داخل و گروه پای چرخیده به خارج اختلاف معناداری مشاهده شد (05/0P<). از طرف دیگر، میانگین زمان رسیدن به پایداری گروه پای چرخیده به خارج بیشتر از دو گروه دیگر بود (05/0P<). چنین به نظر می رسد که افزایش زمان رسیدن به پایداری در گروه پای چرخیده به خارج به علت ساختار (شکل) پا، همچنین اختلال در اطلاعات حسی این نوع پاست. بنابراین، پیشنهاد می شود به منظور جلوگیری از آسیب ناشی از پرش- فرود در افراد با پای چرخیده به خارج علاوه بر اصلاح ساختار این نوع پا بر تمرین گیرنده های عمقی و مفصلی نیز تاکید شود.

عقیده بر این است که لوردوز کمری بیش از حد (هایپرلوردوزیس) عاملی خطرزا برای کمردرد است. در منابع موجود، تمرینات و حرکات اصلاحی مختلفی برای برطرف کردن هایپرلوردوز کمر پیشنهاد شده است. طی سال های اخیر، تمرینات پیلاتس مورد توجه عموم مردم، به¬ویژه در کشورهای غربی قرار گرفته و پیشنهادهای محدودی در خصوص بهبود تعادل و پوسچر بر اثر انجام این نوع تمرینات ارائه شده است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر و کاربرد تمرینات پیلاتس بر میزان هایپرلوردوز کمری زنان غیرورزشکار است. برای این منظور، ابتدا با استفاده از خط¬کش منعطف، میزان قوس کمری 30 زن سالم 20- 30 ساله اندازه¬گیری شد تا دامنه طبیعی لوردوز کمری مشخص شود. میانگین 74/43 درجه و انحراف استاندارد 02/8 درجه به¬دست آمد و عدد میانگین ± یک انحراف استاندارد به¬عنوان دامنه طبیعی در نظر گرفته شد. سپس، 33 نفر به¬عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که درجه لوردوز کمری آن ها بیشتر از 76/51 درجه (بیش از محدوده طبیعی تعیین¬شده)، دامنه سنی شان 20- 30 سال بود و طی شش ماه گذشته فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. نمونه ها به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته (24 جلسه) و هر جلسه یک ساعت تمرینات پیلاتس طراحی شده (شامل حرکات کششی و تقویتی) را انجام دادند. در پایان، 25 نفر در پس¬آزمون شرکت کردند و مجدداً میزان قوس کمری آن ها اندازه¬گیری شد. نتایج نشان داد بین قوس کمری نمونه های مورد نظر، قبل و بعد از انجام تمرینات پیلاتس اختلاف معنی¬داری وجود دارد (001/0=P). با توجه به یافته تحقیق، می توان نتیجه گرفت که تمرینات پیلاتس استفاده¬شده در تحقیق حاضر در کاهش هایپرلوردوز کمری زنان مؤثر بوده است و می تواند در حیطه حرکات اصلاحی، به¬صورت مستقل یا ترکیب با حرکات اصلاحی موجود، برای اصلاح ناهنجاری هایپرلوردوز کمری استفاده شود. از آنجا که این تمرینات جذابیت و تنوع دارند، تداوم اجرای آن بیش از تمرینات دیگر است؛ از این رو می تواند به¬عنوان روشی جدید در حیطه حرکات اصلاحی مطرح باشد.

شنا از رشته¬های ورزشی است که پیشرفت در اجرای مهارت¬های آن به آگاهی درباره نیروی جلوبرنده، نیروی مقاوم و کارآیی نیروی جلوبرنده بستگی دارد. باتوجه به فقدان روشی دقیق برای اندازه¬گیریِ نیروی جلوبرنده در شنا، هدف از انجام این پژوهش، طراحی، ساخت، روایی و پایایی¬سنجیِ دستگاه اندازه¬گیریِ هم¬زمانِ کینماتیک حرکت و توزیع فشار آب در حین حرکت شناگران بود. دستگاه¬های اصلی اندازه¬گیری مورد استفاده در این تحقیق که طراحی و ساخته شده است به دو بخش سخت¬افزاری و نرم¬افزاری تقسیم شد که بخش سخت¬افزاری به دو جزء الف) بخش کینماتیک حرکت (دستگاه کانوایر نگهدارنده و حرکت¬دهنده دوربین) و ب) بخش کینتیک (سیستم اندازه گیری و مانیتور نیرو و شتاب در قسمت¬های مختلف بدن به¬صورت بیسیم برای اندازه¬گیری توزیع فشار) و بخش نرم¬افزاری نیز به الف) نرم¬افزار هوشمند تعقیب شناگر و ب) نرم¬افزار پردازش اطلاعات به¬دست آمده از دوربین و ذخیره داده های مربوط به حرکت¬های کینماتیک شناگر تقسیم می¬شد. شناگران با حداکثر سرعت سه بار مسافت 25 متری استخر را شنا کردند. اطلاعات ویدیویی (کینماتیک) و توزیع فشار (کینتیک) با روش پردازش تصویر به صورت هم زمان جمع¬آوری شد. بعد از جمع¬آوری اطلاعات، از فیلترهای دورانداز برای حذف داده¬های با خطای بالا و خارج از خط رگرسیون استفاده شد. از شاخص های گرایش به مرکز، پراکندگی و رسم نمودارها برای توصیف اطلاعات و برای انجام آزمون های فرضیه و روش¬های روایی¬سنجی و پایایی¬سنجی (آزمون و آزمون مجدد) استفاده شد. برای سنجش رواییِ کانوایر، اندازه¬گیری سرعت حرکت ریل¬ها با دوربین و غیردوربین، در آب و بیرون آب، با موج و بدون موج با وسیله دیگری انجام شد که با سرعت ثابت در حال حرکت بود. پایایی¬سنجی کانوایر، آزمون و آزمون مجدد در آب و بیرون آب، با موج و بدون موج انجام شد. برای تعیین رواییِ حسگرهای شتاب¬سنج، نتایج با مقدار ثابت 8/9 متر بر مجذور ثانیه (شتاب جاذبه زمین) در هر سه محور مقایسه شد و در بررسی پایایی و ثبات هماهنگی، آزمون آزمون و آزمون مجدد مورد ارزیابی قرار گرفت. اعداد به¬دست آمده از دستگاه بسیار نزدیک به سرعت واقعی آزمودنی یعنی 7/1 متر بر ثانیه بود. نتایج، همبستگی بالایی نشان داد که ماکزیمم خطا در حالت بیرون از آب 048/0 متر بر ثانیه، درون آب بدون موج 096/0 متر بر ثانیه و درون آب با موج 148/0 متر بر ثانیه است. در تعیین روایی حسگرهای شتاب¬سنج، مقایسه نتایج با مقدار ثابت8/9 متر بر مجذور ثانیه (شتاب جاذبه زمین) در هر سه محور، مؤید روایی دستگاهِ ساخته¬شده بود. نتایج تحقیق مؤید امکان¬پذیریِ اندازه¬گیریِ هم¬زمانی کینماتیک (حرکت شناگر) و کینتیک (توزیع فشار در حین حرکت شناگر) را فراهم نمود که از پایایی و اعتباری مناسب برخوردار بود.

کمربند شانه، به¬ویژه نحوه قرارگیری استخوان های کتف و عملکرد آن در حفظ وضعیت بدنی مطلوب نقش اساسی دارد. از آنجا که موقعیت قرارگیری استخوان های کتف ارتباط مستقیمی با ثبات کتف، قدرت و استقامت عضلات این ناحیه دارد، تغییر محل این استخوان که در برخی ناهنجاری ها مشاهده می شود بر عملکرد عضلات کمربند شانه، به¬ویژه عضلات ثابت¬کننده کتف تأثیر می گذارد. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین انحنای کایفوز سینه ای با میزان پروتراکشن استخوان کتف و استقامت عضلات خلفی کمربند شانه در دختران است. 64 آزمودنی دختر که هیچ¬گونه سابقه ورزش منظم و آسیب و درد در ناحیه شانه و ستون فقرات نداشتند، با میانگین سن، قد و وزن به¬ترتیب 99/0±43/20 سال، 55/3±76/162 سانتی¬متر و 11/5±32/53 کیلوگرم به¬عنوان نمونه انتخاب شدند. میزان کایفوز سینه ای، با استفاده از خط¬کش منعطف، پروتراکشن استخوان کتف با روش دیوتا و میزان استقامت عضلات خلفی کمربند شانه با استفاده از آزمون کلینیکی توان بخشی اندازه¬گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی¬داری 05/0 و با استفاده از برنامل SPSS نسخه 15 انجام شد. نتایج نشان داد میزان انحنای کایفوز سینه ای با پروتراکشن استخوان کتف ارتباط مثبت و معنی¬دار (40/0=r، 05/0>P) و با میزان استقامت عضلات خلفی کمربند شانه ارتباط منفی و معنی¬دار (40/0- =r، 05/0>P) دارد. همچنین پروتراکشن استخوان کتف با استقامت عضلات خلفی کمربند شانه ارتباط معنی¬دار منفی (37/0- = r، 05/0>P) دارد. اگرچه رابطه گزارش شده قوی نیست، به¬طور کلی با افزایش میزان انحنای کایفوز سینه ای، کتف¬ها از ستون فقرات دور می¬شوند و استقامت عضلات خلفی کمربند شانه ای نیز کاهش می یابد.

در تحقیق حاضر، دستگاه بیوفیدبک کامپیوتری طراحی و نمونه سازی شده است. این دستگاه هشت ورودی آنالوگ، مبدل آنالوگ به دیجیتال 16 بیتی سریع، نمایشگر گرافیکی،کارت حافظهSD ، صفحه کلید، پنج کلید روی پانل با قابلیت اتصال پنج کلید خارجی دارد. یک حسگر دمای دیجیتال نیز برای اندازه گیری دمای پوست، مستقل از ورودی های آنالوگ به دستگاه متصل می شود. نرم افزار میکروکنترلر با زبان برنامه نویسی C نوشته شده است و امکان ارتباط با کامپیوتر از طریق پورت سریال و یواس بی وجود دارد. دستگاه بیوفیدبک، سیگنال های آنالوگ الکترومیوگرام، الکتروکاردیوگرام، حسگر شتاب سنج سه محوره، حسگر مقاومت الکتریکی پوست و حسگر ضربان قلب را پس از پردازش، به کامپیوتر ارسال می کند. اطلاعات روی کارت حافظهMicroSD ، با قالب FAT32 ذخیره می شود. این دستگاه علاوه بر استفاده در آزمون های بیوفیدبک، امکانات متعددی برای انجام آزمون های زمان ¬عکس العمل شنیداری و دیداری، با دو روش دینامیک و غیردینامیک دارد. در آزمون های زمان عکس العمل دینامیک از حسگر شتاب سنج سه محوره برای تشخیص جهت حرکت اندام پاسخ دهنده استفاده شده است. آزمون دیداری دینامیک از نوع انتخابی است و آزمودنی باید اندام هدف را در جهت مشخص، متناسب با تصویر نمایشگر حرکت دهد. برای این دستگاه سه نرم افزار مستقل کامپیوتری با زبان دلفی نوشته شده است. نرم افزار اصلی دستگاه، اطلاعات بیولوژیک را به¬صورت آن لاین از دستگاه دریافت می¬کند و به شکل نمودار خطی لحظه به لحظه روی نمایشگر نشان می دهد. امکانات کالیبراسیون حسگرها، فیلتر دیجیتال کانال ها، ذخیره مشخصات آزمودنی ها و اطلاعات آزمون های آنها و نیز مقایسه نتایج هر فرد، به صورت جداگانه و در بین گروه وجود دارد. در نرم افزار زمان عکس العمل، محقق می تواند آزمون دیداری یا شنیداری را طراحی و نتایج را از نظر آماری تحلیل نماید و به¬صورت نمودار ستونی از آنها استفاده کند. در نرم افزار اسیلوسکوپ الکترومیوگرافی، امکان نمایش و ذخیره سیگنال های الکترومیوگرافی روی نمایشگر با سرعت زیاد فراهم شده است و می توان از این نرم افزار در آزمون های محقق ساخته زمان عکس العمل استفاده کرد. برای اطمینان از کارکرد مناسب سخت افزار، آزمون های مختلفی روی هر قسمت از آن انجام شد. شش نوع آزمون زمان عکس العمل مقایسه ای با استفاده از کامپیوتر و دستگاه بیوفیدبک، توسط 35 دانشجوی پسر (سن: 4/2±9/23) انجام شد و نتایج بر اعتبار و روایی دستگاه دلالت داشتند.

فوتسال از رشته¬های ورزشی سالنی پرطرفدار و توسعه دهنده مهارت¬های فوتبال به شمار می آید. با وجود این، مطالعات بیومکانیکی محدودی در مورد تفاوت¬های کینماتیکی شوت در فوتسال، با توجه به عامل جنسیت انجام شده است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر جنسیت بر کینماتیک شوت روی پای فوتسال است. 14 آزمودنی (7 مرد و 7 زن از بازیکنان نخبه لیگ فوتسال کشور) با میانگین سنی به ترتیب 7/1±23 و 4/2±23 سال، قد 73/4±2/182 و 84/4±7/160 سانتی¬متر و وزن 04/4±4/72 و 33/4±7/53 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. برای جمع¬آوری اطلاعات از دستگاه آنالیز حرکتی سه دوربینه با فرکانس 50 هرتز استفاده شد. میانگین پارامترهای کینماتیکی دو جنسیت، در چهار لحظه بحرانی ضربه (تماس پای تکیه، حرکت رو به جلوی ران، ضربه، ادامه حرکت) از دو فاصله 6 و 10 متر، با استفاده از آزمون t مستقل در سطح معنی¬داری 05/0 مقایسه شد. یافته¬ها نشان دهندة اثر معنی¬دار جنسیت بر بسیاری از متغیرهای کینماتیک شوت روی پا بود. این متغیرها عبارتند از: زاویه زانو، ران، مچ و سرعت زاویه¬ای ران، تاج خاصره، پا، زانو و مچ، جابه¬جایی خطی پنجه، مچ، زانو، ران، سرعت و شتاب خطی مچ، پنجه، زانو و ران. نتایج نشان می¬دهد مردان با سرعت و شتاب بیشتری به توپ ضربه می¬زنند، مرحله ادامه حرکت را با کاهش تدریجی سرعت و جابه¬جایی بیشتر، به¬طور محسوس¬تری اجرا می¬کنند و با داشتن دامنه حرکتی بیشتر، ضربه بهتری به توپ اعمال می¬زنند، اما الگوی زمانی ضربه مردان و زنان مشابه است.

با در نظر گرفتن این فرض که عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران با کنترل چرخش داخلی و اداکشن ران، کاهش زاویه Q و کاهش کشش رتیناکولوم خارجی کشککی در قرار گرفتن کشکک در مسیر مناسب خود نقش مهمی ایفا می کنند و از این طریق، تماس کشکک را با سطوح مفصلی کاهش می دهند، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران بر بیماران زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی است. 30 بیمار زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 63/6±77/30 سال، قد 2/5± 33/159 سانتی¬متر، وزن 07/10±95/61 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به¬صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. اعضای گروه تجربی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه نیم ساعت تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران را انجام دادند و گروه کنترل نیز در مدت زمان مشابه، تحت دارودرمانی قرار گرفتند. از آزمودنی ها، قبل و بعد از سپری کردن دوره درمانی، آزمون به عمل آمد. متغیر عملکرد، با استفاده از پرسشنامه عملکردی (WOMAC) و قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران، با استفاده از دینامومتر دستی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرار شده در سطح ≤0.05α استفاده شد. پس از هشت هفته درمان، میانگین عملکرد گروه تجربی، در مقایسه با پیش¬آزمون و گروه کنترل بهبود معنی¬دار (001/0p<) و میانگین قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران گروه تجربی، در مقایسه با پیش¬آزمون و گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (001/0p<). با توجه به یافته های پژوهش، می توان نتیجه گرفت که تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران برای بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی مفید است و باعث بهبود عملکرد مبتلایان به سندرم درد کشککی رانی می شود.

درد کشککی رانی، 25 تا 40 درصد از مشکلات زانوی مراجعان مراکز پزشکی ورزشی است. هدف از این تحقیق، مقایسه انعطاف پذیری عضلانی در ورزشکاران با و بدون سندروم درد کشککی رانی است. آزمودنی ها شامل 30 ورزشکار بودند. 15 زن ورزشکار با درد کشککی رانی (با میانگین سنی 11/4 ± 20/24 سال، وزن 20/1 ± 86/58 کیلوگرم و قد 43/7 ± 59/165 سانتی متر) و 15 زن ورزشکار سالم (با میانگین سنی 10/3 ± 01/24 سال، وزن 09/1 ± 21/59 کیلوگرم و قد 70/6 ± 90/165 سانتی متر). طول عضلات همسترینگ، دوقلو و نعلی با الکتروگونیامتر ، زاویه Q و طول ایلیوتیبیال باند با گونیامتر یونیورسال ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل تجزیه وتحلیل شدند. ورزشکاران با درد کشککی رانی افزایش معنی-داری در زاویه Q و کاهش طول ایلیوتیبیال باند در مقایسه با آزمودنی های گروه کنترل داشتند. نتایج این تحقیق بر تاکید بیشتر بر ارزیابی این متغیرها و اجرای برنامه های تمرینی برای رفع آنها از سوی مربیان و پزشکان ورزشی تاکید دارد.

سندروم داون، متداول ترین بیماری ژنتیکی با عقب ماندگی ذهنی خفیف تا متوسط و همچنین شیوع 1 در 800 تا 1000 تولد زنده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تعادل ایستا و پویا در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندروم داون و ارتباط تعادل با IQ و سن است. نمونه آماری پژوهش شامل 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی با سندروم داون (میانگین سن 77/1 ± 96/13، قد 19/8 ± 40/135، وزن 21/9 ± 86/42 و 73/3 ± 12/59) و 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی بدون سندروم داون (میانگین سن 96/1 ± 30/14، قد 07/8 ± 30/136، وزن 67/8 ± 46/41 و 02/5 ± 73/61) است که به صورت تصادفی هدفدار به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. اطلاعات فردی، قد، وزن و سوابق پزشکی با استفاده از پرونده پزشکی دانش آموزان مبتلا به سندروم داون جمع آوری شد. برای ارزیابی تعادل ایستا از تست اصلاح شده لک لک و برای ارزیابی تعادل پویا از تست راه رفتن پاشنه به پنجه استفاده شد. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین تعادل ایستا و پویا در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندروم داون وجود دارد (05/0 ≥ P). همچنین بین تعادل ایستا و پویا با IQ و سن در مبتلایان به سندروم داون رابطه معنی داری وجود داشت (05/0 ≥ P). مبتلایان به سندروم داون در مقایسه با افراد طبیعی و افراد عقب مانده ذهنی بدون سندروم داون سطح پایین تری از رشد کینتیکی دارند که به نظر می رسد موجب ضعف تعادل در آنها می شود. باتوجه به ضعف تعادل در مبتلایان به سندروم داون و هنچنین اهمیت تعادل در انجام فعالیت های روزانه و اجرای مهارت های ورزشی، طراحی و اجرای برنامه های با هدف بهبود تعادل در آنان ضروری به نظر می رسد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی دیدگاه فیزیوتراپیست های ایرانی به کاربرد مهارت های روان شناسی در برنامه های بازتوانی ورزشکاران آسیب دیده. برای این منظور، فیزیوتراپیست های 65 باشگاه ورزشی در سه شهر تهران، اصفهان، و شیراز به صورت هدفدار انتخاب شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه استانداردشده روان شناسی ورزش و فیزیوتراپی (PSPQ) بود که آروینن بارو و همکاران در سال 2007 استفاده کردند و در مجله بازتوانی به چاپ رسید. در این پرسشنامه وضعیت روانی ورزشکاران آسیب دیده از دید فیزیوتراپیست ها، مهارت های روانی مورد استفاده آن ها در درمان ورزشکاران، و برخی موارد دیگر ارزیابی شده بود. در مجموع، 52 نفر پرسشنامه ها را به طور کامل برگرداندند. نتایج این تحقیق نشان داد 98 درصد فیزیوتراپیست ها معتقد بودند ورزشکاران آسیب دیده از لحاظ روحی تحت تاثیر آسیب قرار می گیرند. همچنین، 1/96 درصد درمان ورزشکار آسیب دیده را از لحاظ روانی مهم دانستند. در تحقیق حاضر، 75 درصد از فیزیوتراپیست ها عنوان کردند که تاکنون هرگز ورزشکاران آسیب دیده را به علت مشکلات روانی ناشی از آسیب به روان شـناسان ارجــاع نداده اند. 73 درصد از آن ها به روان شناسان معتبر دسترسی نداشتند، و 8/78 درصد از آن ها هیچ روش استاندارد و خاصی برای ارجاع ورزشکاران آسیب دیده به روان شناسان نمی شناختند. به گفته فیزیوتراپیست ها، تمایل به ادامه ورزش (7/0±5/4) مهم ترین مشکل روانی ورزشکاران آسیب دیده بوده است. از نظر فیزیوتراپیست ها، اعتماد به نفس(1/46 درصد) مهم ترین خصوصیت روانی برای موفقیت در برنامه بازتوانی است، ضمن آنکه افزایش اعتماد به نفس (96/0±2/4)، تشویق به مثبت نگریستن به درمان (99/0±4)، و آموزش فنون ریلکسیشن عضلانی (1/1±7/3) به ترتیب مهم ترین تکنیک های روانی فیزیوتراپیست ها در درمان ورزشکاران آسیب دیده بوده است. در مجموع 5/86 درصد، آموزش در زمینه روان شناسی را برای فیزیوتراپیست ها لازم و ضروری دانسته اند. ایجاد همکاری متقابل بین روان شناسان و فیزیوتراپیست ها و برگزاری کارگاه ها و سمینارهای روان شناسی در رفع نیازهای آموزشی فیزیوتراپیست ها در زمینه مهارت های روان شناختی کمک کننده است.