منصور صاحب الزمانی

مجموعه شانه به عنوان یکی از متحرک ترین مفاصل بدن اغلب توسط ورزشکاران دارای الگوی حرکتی بالای سر استفاده می شود.بنابراین، غربالگری اسکلتی عضلانی مانند ارزیابی دامنه حرکتی (ROM) و قدرت می تواند برای استراتژی های پیشگیری از آسیب و توسعه برنامه های آماده سازی و توانبخشی مفید باشد.هدف از این مطالعه مقایسه نسبت انتخابی (ROM) و قدرت در بازیکنان والیبال، هندبال و بدمینتون است.نوع مطالعه مقطعی می باشد و در مجموع ۳۶ ورزشکار(هر گروه والیبال، هندبال و بدمینتون شامل ۱۲ نفر) انتخاب شدند.برای اندازه گیری نسبت دامنه حرکتی و قدرت به ترتیب از فلکسومتر لیتون و دینامومتر دستی استفاده شد، که دامنه حرکتی بصورت ایستاده، تکیه به ستون، ۹۰ درجه ابداکشن(دور شدن) بازو و ۹۰ درجه فلکشن(خم شدن) ساعد اندازه گیری شد، و همچنین برای ارزیابی قدرت به صورت دمر و ۹۰ درجه ابداکشن(دور شدن) بازو و ۹۰درجه فلکشن(خم شدن) ساعد انجام گرفت.نتایج نشان داد که میانگین متغیرهای نسبت قدرت خارجی(ER) به قدرت داخلی(IR)(p=0/001) و چرخش خارجی به چرخش داخلی(p=0/001) بین سه گروه تفاوت معنی داری دارد.آزمون تعقیبی نشان داد که ورزشکاران بدمینتون در تمامی متغیرهای اندازه گیری شده نسبت به ورزشکاران والیبال و هندبال تفاوت معنی داری داشتند.اما بین ورزشکاران والیبال و هندبال تفاوتی وجود نداشت.نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معنی داری بین نسبت قدرت و دامنه حرکتی مفصل شانه گروه بدمینتون با دو گروه والیبال و هندبال وجود دارد، بنابراین توصیه می شود غربالگری قبل از فصل برای دستیابی به مقادیر بهینه در این اقدامات صورت پذیرد، که ممکن است آسیب های شانه آینده را در ورزشکاران دارای الگوی حرکتی بالای بالای سر کاهش دهد.

مقدمه و هدف: عمده ترین تأثیری ک ه نارض ایتی از ت صویر ب دنی برک ارکرد روانشناختی افراد می گذارد، عزت نفس می باشد؛ اما تاکنون نقش جنسیت در این رابطه بررسی نشده است. هدف اصلی تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین عزت نفس با ناهنجاری بدنی و آگاهی از تصویر بدنی پرستاران با تأکید بر نقش تعدیل کننده جنسیت می باشد. روش شناسی: آزمودنی های تحقیق شامل مردان و زنان پرستار (129 نفر) شاغل در بیمارستان های شهرستان بم می شد. ابتدا آزمودنی ها جهت تشخیص وجود عارضه های اسکلتی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس پرسش نامه های عزت نفس و تصویر بدنی، در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت تا به سوالات پاسخ دهند. به منظور تحلیل روابط بین متغیرها و اثرات بین آنها از آزمون رگرسیون سلسله مراتبی استفاده گردید. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که عزت نفس به طور معنی داری ناهنجاری بدنی را پیش بینی می کند (0/001 = P). با این حال، ارتباطی بین آگاهی از تصویر بدنی و عزت نفس یافت نشد (0/174 = P). هم چنین نقش جنسیت بر تاثیر ناهنجاری بدنی بر عزت نفس معنی دار بود (0/032 = P). در حالی که نقش متغیر جنسییت بر تاثیر آگاهی از تصویر بدنی بر عزت نفس معنی دار نبود (0/109 = P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد لازم است به منظور افزایش میزان عزت نفس پرستاران برنامه هایی جهت شناسایی و رفع ناهنجاری های قامتی آنان تدوین شود هم چنین به تفاوت هایی که ناهنجاری قامتی بر عزت نفس بین مردان و زنان می گذارد توجه شود.

اختلالات وضعیتی فعالیت عضلات را مختل کرده و منجر به اختلال عملکرد مفاصل می شود و از آنجایی که حفظ عملکرد مفصل شانه نیازمند هماهنگی دقیق و به موقع وارد عمل شدن عضلات است،که در نتیجه تغییر در سطح فعالیت عضلانی اختلال حرکتی ایجاد می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر 8 هفته برنامه ی تمرینی حرکات اصلاحی با فیزیوبال، و کینزیوتیپ و ماندگاری این اثرات پس از 4 هفته بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمربند شانه ای پسران جوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بوده است. جامعه آماری تحقیق حاضر را 45 نفر از پسران (گروه شاهد سن 75/0±00/17، قد 01/2±93/163، وزن 51/6±20/65، توده بدنی 76/2±10/25، گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال سن 88/0±93/16، قد 85/6±66/161، وزن 09/10±40/63،توده بدنی 04/3±82/26 و گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ سن 92/0±00/17، قد 25/7±53/161، وزن 81/6±86/62، توده بدنی 84/3±88/27) مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی تشکیل دادند. برنامه تمرینات ویژه بر اساس مطالعات انجام شده به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 40 تا 60 دقیقه زیر نظر آزمونگر اجرا شد. جهت اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات، فرد در حالت دمر حرکات چرخش خارجی، چرخش داخلی و اکستنشن شانه را انجام داده و به ترتیب حداکثر انقباض ارادی عضلات تراپزیوس، رومبویدوس و سراتوس آنتریور بوسیله دستگاه EMG ثبت شد. پس از 4 هفته از پایان دوره تمرین،آزمون ها مجددا تکرار شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان فعالیت الکتریکی عضلات پس از هشت هفته تمرین در هر دو گروه آزمایشی در پس آزمون به طور معناداری بهتر از پیش آزمون است (گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 14/17، تراپزیوس میانی : 001/0=p ، % 79/15، رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 81/14،) گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ (سراتوس انتریور:001/0=p ، % 14/17،تراپزیوس میانی : 001/0=p ، % 62/21، رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 00/20،) و همچنین نتایج تحقیق پیشرفت معنی داری در آزمون ماندگاری نسبت به پیش آزمون در هر دو آزمایشی نشان داد (گروه حرکات اصلاحی با فیزیوبال (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 60/8، تراپزیوس میانی :001/0=p ، % 90/7،رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 40/7،)گروه حرکات اصلاحی با کینزیوتیپ (سراتوس انتریور: 001/0=p ، % 60/8تراپزیوس میانی 001/0=p ، % 20/16 و رومبویید ماژور: 001/0=p ، % 00/8). با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر میتوان بیان کرد که برنامه تمرینات اصلاحی با کینزیوتیپ و فیزیوبال، بر روی فعالیت الکتریکی عضلات منتخب کمربند شانه ای (عضلات سراتوس انتریور،تراپزیوس میانی و رومبویید ماژور) تاثیر مثبتی دارد و این اثرات حتی پس از 4 هفته ماندگار است. پیشنهاد می شود از این برنامه تمرینات اصلاحی برای پسران نوجوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی جهت بهبود وضعیت عضلات کمربند شانه ای آنها استفاده شود.

مقدمه و هدف: کمردرد غیراختصاصی یکی از شایع ترین انواع کمردرد است. که اکثریت مردم جامعه در طول عمرشان حداقل یکبار به این عارضه مبتلا می شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه میزان شیوع، شدت و ناتوانی ناشی از کمردرد غیر اختصاصی در زنان و مردان کاتارو نخبه ایران می باشد. روش شناسی: بدین منظور تعداد 94 کاتارو نخبه کشور (میانگین±انحراف استاندارد؛ 74/4±31/23 سال، قد 70/6±39/167 سانتی متر و وزن 37/9±13/65 کیلوگرم) در تحقیق حاضر شرکت کردند. جهت بررسی شیوع و تشخیص نوع کمردرد،کاتاروها از پرسشنامه انلاین خود ساخته دموگرافیک، و همچنین جهت بررسی شدت درد، میزان ناتوانی و اندازه گیری درد به ترتیب از پرسشنامه های آنلاین شدت درد کیوبک ، میزان ناتوانی اوسوستری استفاده شد. در نهایت به منظور تحلیل داده ها از آزمون آماری خی دو استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین شیوع کمردرد غیر اختصاصی در میان کاتاروهای زن و مرد نخبه کشور وجود دارد(ƛ2 = 11/14,p = 0/001).در حالی که تفاوت معناداری در شدت کمردرد غیر اختصاصی(ƛ2 = 0/53,p = 0/46) و ناتوانی ناشی از کمردرد غیر اختصاصی(ƛ2 =2/66,p = 0/26) در میان کاتاروهای زن و مرد نخبه کشور وجود ندارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج موجود در پژوهش حاضر، عارضه کمر درد غیر اختصاصی در مردان شایع تر می باشد. در این راستا پیشنهاد می شود که شناسایی تکنیک های پرخطر و همچنین اصلاح تکنیک های مربوطه در گروه با تاکید بیشتری اجرا شود.

مقدمه و هدف: الگو های حرکتی نقش مهمی در بروز صدمات غیر برخوردی آسیب ACL ایفا می کنند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر برنامه +11 بر خطای پرش- فرود بازیکنان زن فوتبال هست. روش شناسی: 30 زن فوتبالیست غیرحرفه ای به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. به مدت 16 هفته و هفته ای 3 جلسه گروه تجربی برنامه +11 را انجام دادند درحالی که گروه کنترل در طول تحقیق روش گرم کردن معمول خود را حفظ کردند. خطای پرش- فرود بازیکنان به وسیله آزمون تکلیف پرش- فرود ویژه فوتبال و با استفاده از سیستم نمره دهی خطای فرود موردبررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد اجرای 16 هفته برنامه +11 سبب بهبود معنی داری در نمرات خطای پرش- فرود بازیکنان گروه تجربی شده بود. هم چنین، مقایسه نتایج بین دو گروه تجربی و کنترل نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، برنامه +11 می تواند باعث بهبود الگوی پرش- فرود در بازیکنان زن فوتبالیست در شرایط نزدیک به مسابقه شود؛ بنابراین، به مربیان پیشنهاد می شود از این برنامه به عنوان جایگزین گرم کردن معمولی در جهت پیشگیری از آسیب استفاده شود.

مقدمه و هدف: حدود 80-60 درصد مردم جامعه در طول عمرشان حداقل یکبار به عارضه کمردرد مبتلا می شوند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین شدت ناتوانی، درد و کیفیت زندگی در دانشجویان دختر مبتلا به کمر درد مزمن می باشد. روش شناسی پژوهش: تعداد 117 دانشجوی مبتلا به کمر درد مزمن (میانگین±انحراف استاندارد؛ 56/1±45/21 سال، قد 35/5±08/162 سانتی متر و وزن 81/7±88/56 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. برای بررسی شدت درد، میزان ناتوانی و کیفیت زندگی به ترتیب از پرسشنامه های شدت درد کیوبک، میزان ناتوانی اوسوستری و کیفیت زندگی SF-36استفاده شد. از ضریب همبستگی پیرسون جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین شدت درد با ناتوانی (05/0 p < ، 716/0 =r) و کیفیت زندگی (05/0 p < ، 554/0 -=r) ارتباط معنا داری وجود داشت. بین محدودیت روحی با شدت درد (05/0 p < ، 261/0 =r)، با میزان ناتوانی (05/0 p < ، 128/0 =r) و سلامت روان (05/0 p < ، 308/0 =r) ارتباط معنی داری مشاهده نشد. میزان ناتوانی و کیفیت زندگی ارتباط معنا داری با یکدیگر داشتند (05/0 p < ، 540/0- =r). نتیجه گیری: همانطور که نتایج نشان می دهد بیشترین امتیاز درمورد ابعاد کیفیت زندگی، مربوط به عملکرد جسمانی است که بیانگر این مطلب است که کمر درد مزمن کمترین تاثیر را روی عملکرد جسمانی داشته است. و کمترین امتیاز مربوط به بعد محدودیت روحی می باشد که نشان دهنده بیشترین تاثیر منفی کمر درد مزمن بر این فاکتور است. درواقع از عوامل پایین بودن این ابعاد، فشارهای روانی بر دانشجویان است.

تاکنون پژوهش های متعددی درزمینه بررسی نقش بینایی در توانایی کنترل پاسچر افراد انجام شده اند و اهمیت اطلاعات بینایی را در این زمینه به خوبی نشان داده اند، ولی در هیچ یک از این گزارش ها به بررسی نقش اطلاعات بینایی در استراتژی های بازیابی تعادل پرداخته نشده است. داده هایسیستمدهلیزیبرایتثبیتنگاه کردنلازموحیاتیهستند؛بنابراین، می توانانتظارداشتکهکاراییسیستمبیناییدرافراد ناشنواازافرادعادیکمترباشد؛براین اساس، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر حذف بازخورد بینایی بر استراتژی های بازیابی تعادل افراد ناشنوا بود. 15 زن ناشنوا با میانگین سنی25/2 ± 93/28 سال، قد 46/6 ± 73/156 سانتی متر و وزن 91/7 ± 06/58 کیلوگرم به عنوان آزمودنی های پژوهش انتخاب شدند. استراتژی های بازیابی تعادل با استفاده از حرکت ناگهانی تردمیل و توسط شش دوربین پرسرعت ثبت شدند. برای مقایسه متغیرهای پژوهش در دو وضعیت چشم باز و چشم بسته از آزمون تی زوجی استفاده شد.نتایج نشان داد که میزان نوسانات مفاصل ران و مچ پای ناشنوایان در پاسخ به اغتشاش های خلفی-قدامی و قدامی-خلفی با بستن چشم ها در حالت ایستاده می تواند به طور معناداری افزایشیابد (05/0 > P).همچنین، بین نسبت نوسانات مفصل ران به مچ پای ناشنوایاندر دو حالت چشم باز و چشم بسته تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0 < P). حذف اطلاعات بینایی موجب افزایش نوسانات مفاصل ران و مچ پای ناشنوایان می شود، اما تغییر معناداری در نسبت نوسانات مفصل ران به مچ پا ایجاد نشده است؛ بنابراین، به نظر می رسد که اطلاعات بینایی نقش مهمی در انتخاب استراتژی های استفاده شده برای بازیابی تعادل در افراد ناشنوا ندارند.

سابقه و هدف :هدف از این مطالعه بررسی تأثیر چهار هفته تمرینات اصلاحی و الاستیک باند بر زاویه کرانیوورتبرال گردنی و فاکتورهای منتخب سردردهای گردنی در زنان شهر کرمان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 24 بیمار مبتلا به سردرد گردنی که دارای پوزیشن سر به جلو بودند (میانگین ± انحراف استاندارد: سن 9/8 ± 4/33 سال، وزن 10 ± 7/63 کیلوگرم، قد 1/0 ± 6/1 متر) به صورت هدفمند انتخاب و تصادفی در دو گروه تمرینات اصلاحی و تمرینات الاستیک باند قرارگرفتند. زاویه کرانیوورتبرال، تواتر، شدت، مدت زمان سردرد و ناتوانی ناشی از درد گردن قبل و یک هفته بعد از مداخله ارزیابی شد. برای اندازه گیری داده ها از آزمون های آماری اندازه گیری مکرر ترکیبیآنوا، ویلکاکسون و یو من ویتنی استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ها نشان داد که فاکتور های تواتر، شدت، مدت زمان، ناتوانی ناشی از دردهای گردنی و زاویه کرانیوورتبرال تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون داشتند ( 05/0>P). در تمامی فاکتورها به جز مدت زمان، تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد ( 05/0 P>). نتیجه گیری: تمرینات الاستیک باند و تمرینات اصلاحی هر دو روشهای مناسب برای بهبود فاکتور های سردرد و ناتوانی ناشی از دردهای گردنی و زاویه کرانیوورتبرال می باشند. اما به نظر می رسد چهار هفته تمرینات اصلاحی و الاستیک باند نمی تواند تفاوت مشهودی در بین گروه ها ایجاد کند و توصیه می شود که اینگونه تمرینات با مدت زمان بیشتر از چهار هفته مورد استفاده قرار گیرند.

در فوتبالیست ها، صدمات لیگامان متقاطع قدامی ( ACL ) رایج و همراه با عواقب جدی هستند. یافتن یک ابزار مناسب غربالگری برای شناسایی فوتبالیست های درمعرض خطر آسیب ACL ، گام مهمی درجهت توسعه برنامه های کارآمد پیشگیری از آسیب ACL است. 28 فوتبالیست مرد، دو تکلیف پرش- فرود کنترل شده و پرش- فرود ویژه فوتبالی را انجام دادند. براساس نتایج آزمون تی همبسته، میانگین نمرات مربوط به خطای فرود در تکلیف ویژه فوتبالی (30/1 ± 81/6) از میانگین نمرات تکلیف کنترل شده (41/1 ± 01/5) بیشتر بوده و این اختلاف ازنظر آماری معنادار است. با توجه به نتایج حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مردان فوتبالیست راهبرد فرود متفاوتی را بین تکالیف کنترل شده و ویژه فوتبالی از خود نشان می دهند. تکلیف فرود ویژه فوتبالی ممکن است به شناسایی فوتبالیست های با تکنیک فرود ضعیف و احتمالاً بیشتر درمعرض خطر آسیب ACL ، بهتر کمک کند.

درراستای پژوهش های پیشگیری از آسیب ورزشی، به عنوان بخش بسیار مهمی از مطالعات طب ورزش، استفاده از سیستم های ثبت و نظارت بر آسیب های ورزشکاران نیازمند مفاهیم پایه و بنیادی است. با توجه به تعاریف متنوع و متفاوت از شاخص های مربوط به آسیب های ورزشی در منابع مختلف، در یک مطالعه مروری نظام مند، تعریف های آسیب ورزشی، شدت آسیب و درمعرض آسیب ورزشی بررسی شده اند. نتایج مطالعه نشان داد که مناسب ترین تعریف آسیب ورزشی، هر مشکلی جسمانی است که سبب محرومیت ورزشکار درطول تمرین یا مسابقه شود یا به توجه پزشکی نیاز داشته باشد. شدت آسیب ورزشی براساس تعداد روزهای غیبت یا محدودیت عملکردی ورزشکار در تمرین یا مسابقه و همچنین، درمعرض آسیب ورزشکاران، براساس تعداد آسیب در هر 1000 ساعت زمان فعالیت یا تعداد آسیب در هر 1000 ورزشکار درمعرض آسیب در تمرین یا مسابقه، بهترین تعریف ها هستند.

هدف از این تحقیق، بررسی اثر تمرینات آکواژیمناستیک بر حس وضعیت زانو در زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت بود. به این منظور 26 زن 50 تا 65 سال مبتلا به استئوآرتریت زانو در شهر کرمان، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین در آب و کنترل  قرار گرفتند. حس وضعیت در زاویه 60 درجه فلکشن مفصل زانو آنها توسط روش مارکرگذاری پوستی و عکس برداری دیجیتال در قبل و بعد از 8 هفته تمرین، اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه گیری مکرر در سطح معنا داری استفاده شد (05/0>P). با وجود کاهش محسوس در میانگین خطای مطلق بازسازی زاویه 60 درجه مفصل زانو گروه تجربی نسبت به پیش از تمرینات آکواژیمناستیک و همچنین در نتایج بین گروهی تغییر معناداری مشاهده نشد (134/0=P، 05/0P≥). با توجه به نتایج بالا با وجود معنا دار نبودن میزان تغییرات حاصل از تمرینات آکواژیمناستیک بر حس وضعیت مفصل زانوی زنان سالمند دارای استئوآرتریت، ولی از آنجا که بهبودی مشهود است، پیشنهاد می شود که تمرینات آکواژیمناستیک با شدت بالاتر و مدت زمان بیشتر ارزیابی شود.

هدف این تحقیق، بررسی اثر خستگی عملکردی ویژه فوتبال در هنگام فرود بر زوایای مفاصل ران و زانو در بین بازیکنان حرفهای است. 15 بازیکن فوتبال باشگاهی شهر کرمان با حداقل دو سال سابقه فعالیت باشگاهی به صورت تصادفی انتخاب شدند. جهت ارزیابی کینماتیک اندام تحتانی بعد از پرش و ضربه سر زدن ویژه فوتبال از سه دوربین 50 هرتزی استفاده شد. به منظور ایجاد خستگی در آزمودنیها از پروتکل عملکردی شبیهساز ویژه فوتبال بنگسبو استفاده انجام گرفت. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای آماری Quintic sport V شد و تحلیل کینماتیکی فیلمهای ثبتشده با استفاده از نرمافزار 21 استفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی عملکردی بر زوایای ران و زانو در صفحات ساجیتال و α=0/ توصیفی و آزمون تی زوجی در سطح معنیداری 05 فرونتال در طول مرحله فرود تأثیرگذار است؛ بهطوریکه باعث کاهش زوایای فلکشن ران و زانو و نیز افزایش زاویه واروس زانو در لحظه تماس پا با زمین شد. با توجه به نتایج، در هنگام خستگی، آزمودنیها با کاهش زاویه فلکشن ران و زانو، با وضعیت صافتری فرود آمدند. و خستگی به طور درخور توجهی سبب کاهش توانایی کنترل وضعیت اندام تحتانی در بازیکنان حرفهای فوتبال در هنگام فرود شد.

زمینه : یکی از نارسایی​ های بارز در کودکان دبستانی، اختلال هماهنگی رشدی است که توانایی حرکتی را در کودکان سالم و طبیعی تحت​تاثیر قرار می ​دهد و تا دوران بزرگسالی نیز ادامه​ می​ یابد. بنابراین شناسایی و مداخله بهنگام ضروری به​نظرمی​رسد. هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان شیوع اختلال هماهنگی رشدی در دختران دبستانی 9 تا 11ساله شهرستان خرمبید واقع در استان فارس بود. روش : پژوهش حاضر از نوع توصیفی پیمایشی و جامعه آماری تمامی کودکان دختر 9 تا 11 ساله شهرستان خرمبید بود. روش نمونه​گیری خوشه ​ای مرحله ​ای و طبق جدول مورگان، نمونه​ های پژوهش 300دختر (با میانگین قد: 7/138 و وزن: 46/33) بودند. برای جمع آوری داده​ها از پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی والدین برای غربالگری اولیه استفاده​ شد و برای تشخیص دقیق کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی آزمون تبحر حرکتی برونینکز اوزرتسکی (فرم کوتاه) به​ کار گرفته ​شد. از آزمون آماری خی​دو برای تحلیل داده​ ها استفاده​شد. یافته ها: براساس پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی والدین 98کودک غربال​ شدند و سرانجام با استفاده از فرم کوتاه آزمون تبحر حرکتی برونینکز اوزرتسکی، 33نفر شناسایی​ شد. میزان شیوع این اختلال در نمونه تحت​بررسی 2/11درصد، تخمین​زده​شد، به​طوری که در سنین 9، 10 و 11سال به​ترتیب 5/10، 7/13 و2/9 برآوردشد. نتیجه گیری: از آنجایی که این اختلال افزون​بر مهارت​های حرکتی بر خودپنداره، عزت​نفس و مهارت​ های تحصیلی دانش آموزان تاثیرگذار است، تشخیص بهنگام و درمان به​ موقع این اختلال ضروری به نظر می ​رسد

تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر یک دوره تمرینات ثبات دهنده مرکزی بدن بر استقامت تنه بازیکنان فوتسال انجام شده است. 24 نفر از دانشجویان فوتسالیست دانشگاه مازندران (سن: 12/2±67/22 سال، وزن: 17/8±12/70 کیلوگرم و قد: 07/0±75/1 سانتی متر) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. استقامت عضلات تنه بازیکنان به وسیله آزمون های میدانی معتبر استقامت ناحیه مرکزی بدن اندازه گیری شد. گروه تجربی یک دوره شش هفته ای (سه جلسه در هفته) تمرینات ثبات دهنده مرکزی بدن را انجام دادند. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین میانگین نمرات آزمون پل زدن به پهلوی راست در دو گروه تجربی و کنترل در پس آزمون اختلاف معنا داری وجود دارد (023/0p=). همچنین بین میانگین نمرات آزمون بایرینگ - سورنسن در دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معناداری در پس آزمون وجود دارد (017/0p=). علاوه بر این، بین میانگین نمرات آزمون فلکشن تنه در زاویه 60 درجه در دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معناداری در پس آزمون مشاهده شد (026/0 p=). اما در نمرات آزمون های پل زدن به شکم و پل زدن به پهلوی چپ اختلاف معناداری در پس آزمون مشاهده نشد (127/0p= و 058/0p=). نتایج تحقیق پیشنهاد می کند تمرینات ثبات دهنده مرکزی بدن به وسیله تقویت عضلاتی که اغلب با کنترل ستون فقرات و لگن مرتبط هستند، می تواند برای بهبود استقامت عضلات تنه مفید باشد.

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر برنامه ورزشی بر کاهش نشانه های کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه/ بیش فعالی ( ADHD ) انجام شد. روش : 30 پسر 10- 7 ساله مبتلا به ADHD از میان مراجعه کنندگان به یکی از کلینیک های شهر کرمان، به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش هشت هفته در برنامه ورزشی شرکت کرد. برای گردآوری داده ها، فرم پدر و مادر مقیاس درجه بندی ADHD ( ADHD-RS ) به کار رفت. پیش از مداخله و پس از هفته های دوم، چهارم، ششم و هشتم در طول برنامه ورزشی، ADHD-RS توسط والدین تکمیل شد. داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها : پس از پایان دوره مداخله و بررسی هر هشت هفته نسبت به شروع درمان، نمره هر دو خرده مقیاس کمبود توجه و بیش فعالی/ تکانشگری تحت تأثیر برنامه ورزشی کاهش یافت و با گذشت زمان کاهش نمره ها بیشتر شد (05/0 p< ). نتیجه گیری : برنامه ورزشی بر علایم ADHD مؤثر است. /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal" mso-tstyle-rowband-size:0 mso-tstyle-colband-size:0 mso-style-noshow:yes mso-style-priority:99 mso-style-qformat:yes mso-style-parent:"" mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt mso-para-margin:0cm mso-para-margin-bottom:.0001pt mso-pagination:widow-orphan font-size:11.0pt font-family:"Calibri","sans-serif" mso-ascii-font-family:Calibri mso-ascii-theme-font:minor-latin mso-fareast-font-family:"Times New Roman" mso-fareast-theme-font:minor-fareast mso-hansi-font-family:Calibri mso-hansi-theme-font:minor-latin mso-bidi-font-family:Arial mso-bidi-theme-font:minor-bidi}

هدف از اجرای این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات قدرتی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم بود. 24 مرد سالمند که همگی از سلامت عمومی برخوردار بودند، بدون سابقة زمین خوردن، به دو گروه تمرین قدرتی (12 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 96/6± 2/59 سال، وزن 3/5± 5/74 کیلوگرم، قد 2/6 ± 41/172 سانتی متر) و کنترل (12 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 68/5 ± 6/63 سال، وزن 7 ± 6/77 کیلوگرم، قد 3/7 ± 4/173 سانتی متر) تقسیم شدند. تعادل ایستا با چشمان باز و بسته از طریق آزمون شارپند رومبرگ (پایایی با چشم باز 91/0 – 90/0 و چشم بسته 77/0 – 76/0) و تعادل پویا به وسیلة آزمون زمان برخاستن و رفتن (پایایی: 99/0) قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. گروه تمرینی یک دورة تمرین قدرتی هشت هفته ای (هفته ای دو جلسه) از هشت گروه عضلانی را به انجام رساندند. در این مدت گروه کنترل به فعالیت های روزانة خود مشغول بود. برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون بین گروهی، از ANOVA با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد. تجزیه وتحلیل آماری از طریق نرم افزار 16 SPSS انجام گرفت. نتایج نشان داد با اینکه تعادل ایستا در وضعیت چشم باز از طریق تمرین قدرتی دستخوش تغییرات شد (06/0=P)، اما این تغییرات در سطح 05/0 P≤ معنادار نبود. تعادل ایستا در وضعیت چشم بسته و تعادل پویا نیز تغییرات معناداری نشان نداد (به ترتیب 287/0= P و 133/0=P). گروه کنترل نیز در بخش تعادل ایستا با چشمان باز و بسته و تعادل پویا تغییرات معناداری از خود نشان نداد (به ترتیب 932/0= P، 237/0 = P و 408/0 = P). نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین قدرتی در مدت هشت هفته تأثیر معناداری بر تعادل ایستا و پویای سالمندان ندارد.

ورود ورزشکار به سطوح حرفه ای فعالیت ممکن است با بروز ناهنجاری هایی همراه باشد که بسته به نوع فعالیت ورزشی متغیر است. وضعیت های سر به جلو، ناراستایی های شانه و ستون فقرات از عمده انحرافات قامتی در ورزشکاران دارای فعالیت های حرکتی بالای سر است. این ناراستایی ها ورزشکار را مستعد آسیب می کند. این تحقیق روی 68 نفر از بازیکنان تیم های مس کرمان، ستاره فروغ کرمان و ثامن الحجج مشهد که به صورت در دسترس انتخاب شدند، انجام گرفت. نمونه های تحقیق به دو گروه آسیب دیده (40N=، سن 43/4±27/24سال، قد24/7±.55/186 سانتی متر، وزن06/10±17/85 کیلوگرم) و سالم (28N=، سن82/3±85/23 سال، قد 36/8± 67/183سانتی متر، وزن 27/9±32/82 کیلوگرم) براساس معیارهای حذفی تقسیم شدند. برای ارزیابی وضعیت سر به جلو از گونیامتر، به منظور ارزیابی کیفوز از خط کش منعطف و برای ارزیابی دامنه حرکتی از انعطاف سنج جاذبه ای لیتون استفاده شد. همچنین برای بررسی وضعیت آسیب از فرم ثبت آسیب خود گزارشی ورزشکار استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار20spss و آزمون آماری t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون (05/0P≤) تجزیه وتحلیل شد. نتایج تحقیق اختلاف معناداری را در زاویه قوس کیفوز (013/0P≤) و سر به جلو (001/0P≤) در هندبالیست های سالم و آسیب دیده نشان داد. همچنین بین زاویه قوس کیفوز و دامنه حرکتی چرخش داخلی دست برتر (72/0r= ؛001/0P≤) و خارجی دست برتر (48/0-r= ؛002/0P≤)، چرخش داخلی دست غیر برتر (79/0r=؛ 001/0 P≤)، چرخش خارجی دست غیر برتر (42/0-r=؛ 038/0P≤) و مفصل شانه هندبالیست های آسیب دیده اختلاف معناداری مشاهده شد. با توجه به نتایج این تحقیق درمی یابیم که ورود ورزشکار به ورزش حرفه ای و همچنین تمرین مکرر مهارت های خاص ممکن است موجب بروز ناهنجاری های قامتی و آسیب دیدگی در ورزشکار شود که این ناهنجاری ها سبب تغییر کینماتیک مفاصل می شوند.

مطالعه حاضر به بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات­دهنده ستون فقرات بر میزان زاویه قوس کمری، با استفاده از دستگاه بیوفیدبک فشاری در دانشجویان دختر دانشگاه شهید باهنر کرمان می­پردازد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه دانشجویان دختر مبتلا به عارضه لوردوزکمری دانشگاه باهنر کرمان است. 24 نفر از دانشجویان مبتلا به قوس کمری افزایش­یافته به­عنوان نمونه آماری انتخاب و به­طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل 12 نفری قرار داده شدند. اطلاعات مورد نیاز از طریق صفحه شطرنجی، اسپینال موس (سنجش قوس کمر)، قد سنج و ترازوی دیجیتال، گونیامتر (سنجش میزان انعطاف­پذیری عضلات سه سر رانی) و آزمون دراز و نشست (سنجش میزان استقامت عضله شکمی) جمع­آوری گردید. آزمودنی­های گروه تجربی، به مدت هشت هفته، هفته­ای سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه، با استفاده از دستگاه بیوفیدبک فشاری تمرین داده شدند. در آغاز و پایان دوره از آزمودنی ها پیش و پس­آزمون به عمل آمد و میزان لوردوز کمر، انعطاف­پذیری عضلات سه­سر رانی و استقامت عضلات شکم پیش و پس از آزمون سنجیده شد. اطلاعات جمع­آوری­شده، با استفاده از روش آماری تی مستقل و زوجی در سطح معنی­داری 95 درصد تجزیه و تحلیل شدند. نتایج، کاهشی معنی­دار در زاویه لوردوز کمری ( 001/0 P= ) ، افزایشی معنی­دار در میزان انعطاف­پذیری عضلات سه­سررانی (001/0 P= ) و افزایشی معنی­دار در استقامت عضلات شکم (001/0 P= ) در گروه تمرینی نشان داد. همچنین نتایج تحقیق تفاوت معنی­داری در میزان متغیرهای مذکور پیش و پس از آزمون در گروه کنترل نشان نداد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد انجام تمرینات ثبات­دهنده ستون فقرات سبب کاهش زاویه لوردوز کمری، افزایش انعطاف­پذیری عضلات سه­سررانی و همچنین افزایش میزان استقامت عضلات شکم می­شود.