درخت حوزه‌های تخصصی

پژوهش حاضر برای بررسی اثر شیوه های مختلف تمرین ذهنی بر زمان واکنش زنجیره ای دانشجویان انجام شد. به همین منظور 60 آزمودنی با دامنه سنی 19 تا 26 سال به صورت تصادفی به 5 گروه 12 نفری همگن شامل گروه های تمرین ذهنی، تمرین بدنی (تمرین ذهنی + تمرین بدنی)، (تمرین بدنی + تمرین ذهنی) و گروه کنترل تقسیم شدند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. گروه ها غیر از گروه کنترل تمرین ها را 20 جلسه، هر جلسه 20 بلوک 36 تکرار انجام دادند. برنامه تمرینی گروه بدنی به صورت بدنی و گروه ذهنی به صورت ذهنی اجرا شد. برنامه تمرینی گروه ترکیب (ذهنی + بدنی) نخست به صورت ذهنی و سپس به صورت بدنی و گروه ترکیب (بدنی + ذهنی) ابتدا بدنی و سپس ذهنی اجرا شد. گروه کنترل نیز بدون فعالیت در آزمایشگاه حضور داشتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری کلموگروف – اسمیرنوف، آزمون زوج ها، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که تمرین ذهنی و بدنی هر کدام به صورت مجزا بر کاهش زمان واکنش زنجیره ای اثر معنی داری دارند که در گروه بدنی این کاهش بارزتر بود. همچنین در گروه ترکیب، اثر معنی داری بر زمان واکنش زنجیره ای مشاهده شد که کاهش زمان واکنش در گروه (ذهنی + بدنی) بیشتر بود.

راستای آناتومیکی اندام تحتانی به عنوان عامل خطرآفرین برای آسیب دیدگی های اندام تحتانی مطرح می شود. آزمون های عملکردی، اندازه گیری های دینامیکی هستند که اغلب برای ارزیابی عملکرد اندام تحتانی استفاده می شوند اما پژوهش های محدودی دربارة نقص های عملکردی در بیماران مبتلا به پای چرخش یافته به داخل فزاینده وجود دارند. بنابراین هدف از این پژوهش، مقایسة نقص های عملکردی در زنان ورزشکار دانشگاهی مبتلا به پای چرخش یافته به داخل فزاینده است. بیست آزمودنی مبتلا به پای چرخش یافته به داخل فزاینده در این پژوهش شرکت کردند. شرایط ورود آزمودنی ها به مطالعه عبارت بودند از: عدم آسیب دیدگی در اندام تحتانی در سه ماه گذشته و نداشتن سابقة بیماری های اسکلتی – عصبی – عضلانی یا سابقة جراحی قبلی.آزمودنی ها ابتدا پرسشنامة دموگرافی را کامل کردند و سپس اندازه گیری های پروتکل شروع شد. پای طبیعی ازمودنی به عنوان پای کنترل در نظر گرفته شد. آزمون های عملکردی جهش به شکل هشت لاتین و جهش جانبی برای اندازه گیری نقص های عملکردی در هر دو پا مورد استفاده قرار گرفتند. زمان کلی آزمون با زمان سنج دستی با دقت 01 /0 ثبت شد. افت ناوی با استفاده از تکنیک اصلاح شدة برودی اندازه گیری شد. آزمون تحلیل واریانس برای مقایسة نقص های عملکردی در پای چرخش یافته به داخل فزاینده و طبیعی در پای برتر و غیربرتر آزمودنی ها مورد استفاده قرار گرفت (05 /0 ≥ P) . نتایج آزمون های عملکردی نشان داد که میانگین زمان کلی عملکردی – اجرایی در پای طبیعی نسبت به پای چرخش یافته به داخل فزاینده کمتر بود و تفاوت معناداری در نقص های عملکردی بین دو طرف مشاهده شد (05 /0 P≤). بین پای برتر و غیربرتر و همچنین تعامل بین پای برتر و غیربرتر با پای چرخش یافته به داخل فزاینده و طبیعی تفاوت معناداری ملاحظه نشد (05 /0 P≤). یافته ها نشان داد که پای چرخش یافته به داخل فزاینده برآزمون های عملکردی پا تأثیر می گذارد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویای کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر هشت تا 10 سال بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی کم توانان ذهنی آموزش پذیر هشت تا 10 سال مدرسه مهر شهرستان مبارکه تشکیل دادند. بر اساس پرونده آموزشی، نمونه آماری شامل 24 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر از این مدرسه بود که برحسب معاینات پزشکی از نظر جسمانی سالم بودند، محدودیتی در انجام حرکات نداشتند، به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت نموده و دارای میانگین و انحراف استاندارد سن (74/12 ± 0/9)، قد (6/1 ± 8 /121) و وزن (9/25 ± 6/23) بودند. در ابتدای پژوهش به منظور ارزیابی اولیه از وضعیت تعادل آزمودنی ها از آزمون شارپندرومبرگ برای تعادل ایستا با چشمان باز و بسته و آزمون برخاستن و رفتن برای تعادل پویا استفاده شد. سپس، آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه 12 نفره تجربی و کنترل جایگزین شدند. گروه تجربی (شامل پنج دختر و هفت پسر) به مدت هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی را به صورت سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45 دقیقه اجرا کردند. تمرینات شامل: حرکات پل زدن ، نیمه درازونشست ، بالا آوردن دست ها و پاها در حالت دور و درازونشست با چرخش بود. در این مدت گروه کنترل (شامل سه دختر و نه پسر) هیچ گونه فعالیت تمرینی در ارتباط با ثبات مرکزی را انجام ندادند. پس از هشت هفته هر دو گروه از طریق آزمون های تعادل اجرا شده در ابتدای دوره (پیش آزمون) مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی استفاده شد و در بخش استنباطی، آزمون تحلیل کوواریانس در سطح (05/0) به کار رفت. نتایج نشان داد تعادل ایستا با چشمان باز ( 000 . 0 = P ) و بسته ( 000 . 0 = P ) و تعادل پویای ( 000 . 0 = P ) گروه تجربی با گروه کنترل پس از هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی تفاوت معناداری داشت؛ بنابراین، تمرینات ثبات مرکزی می تواند تعادل ایستا و پویای کودکان کم توان ذهنی هشت تا 10 سال را بهبود بخشد و معلمان و مربیان می توانند از این تمرینات در راستای ارتقای عملکردهای حرکتی و بهزیستی آن ها استفاده نمایند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیرات احتمالی تمرینات ژیمناستیک بر برخی ویژگی های عصب روان شناختی در کودکان پسر 8 تا 10 ساله دچار اختلال هماهنگی رشدی شهر تهران بود. 34 کودک 10-8 سالة دچار اختلال هماهنگی رشدی که در سال 1392 به کلینیک های کاردرمانی و توانبخشی شهر تهران مراجعه کرده بودند، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (19 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. به منظور غربالگری، از پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی و آزمون هوش ریون استفاده شد. همچنین به منظور ارزیابی متغیرهای وابسته از پرسشنامه عصب روان شناختی کانرز استفاده شد. گروه آزمایش برنامه حرکتی مداخله ای ژیمناستیک را به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته، هر جلسه 45 دقیقه) دریافت کردند. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره در سطح معناداری 05/0≤P با کمک نرم افزار SPSS 16 انجام گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری در تمامی متغیرهای کارکردهای اجرایی (001/0P≤، a492.454F=) و حسی – حرکتی (001/0P≤، a285.693F=) مشاهده شد. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که برنامه تمرینی ژیمناستیک می تواند بر بهبود بر ویژگی های عصب روان شناختی کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی مؤثر باشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات فعالیت EMG عضله مخالف حین عمل عضله موافق متعاقب تمرین های قدرتی است. آزمودنی های این پژوهش 30 مرد سالم تمرین نکرده با میانگین سنی 83/1 ? 21 سال، قد 94/3 ? 9/173 سانتی متر و وزن 51/7 ? 15/73 کیلوگرم بودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی تمرین های قدرتی با وزنه (15 =n) و گروه کنترل (15 = n) تقسیم شدند. آنگاه داده های الکترومیوگرافی عضلات دوسربازویی (موافق) و سه سربازویی (مخالف)، محیط بازو و حداکثر انقباض ارادی (MVC) فلکسورهای آرنج مربوط به دست برتر آزمودنی ها در پیش آزمون اندازه گیری شد. گروه تجربی در این پژوهش تمرین های قدرتی ایزوتونیک روی فلکسورهای آرنج را سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام دادند. در پایان این دوره تمرینی متغیرهای مورد نظر بار دیگر اندازه گیری شد. برای تعیین تفاوت آماری در متغیرهای تحقیق از آزمون تی استودنت در سطح معنی داری 05/0 P? استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر افزایش معنی داری را در MVC فلکسورهای آرنج و محیط بازو نشان داد، این در حالی است که کاهش معنی داری در فعالیت عضله سه سربازویی وجود داشت اما در فعالیت EMG عضله دوسربازویی تغییر معنی داری مشاهده نشد.

شوت جفت به¬دلایلی همچون درگیری کمتر با بازیکنان حریف، امکان کسب امتیاز از فواصل مختلف، مشکل بودن دفاع از آن، سریع ترین نوع شوت، پیش¬بینی ناپذیر بودن زمان و جهت جهیدن قدرتمندترین و کاربردی ترین ابزار کسب امتیاز است (1). هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی نیروهای عکس العمل زمین حین اجرای شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبال در دو مسافت 25/4 متر (خط پرتاب آزاد، دو امتیازی) و مسافت 25/6 متر (خط پرتاب سه امتیازی) است. شش نفر از بهترین شوت¬کننده های مرد حاضر در سوپر لیگ بسکتبال باشگاه های کشور با میانگین و انحراف استاندارد سنی (04/3±33/23 سال)، قد (21/2±67/189 سانتی متر)، وزن (58/5±84 کیلوگرم)، سابقه بازی (5/2±10 سال) که همگی راست دست بوده و سابقه عضویت در تیم ملی را داشتند در این تحقیق شرکت کردند. پس از تکمیل فرم رضایت¬نامه، از آزمودنی ها خواسته شد روی صفحه نیرو قرار گرفته، از دو مسافت 25/4 متر و 25/6 متر اقدام به پرتاب شوت جفت کنند. اطلاعات مربوط به نیروهای عکس العمل زمین، یک شوت موفق (ورود توپ به درون حلقه بدون برخورد به تخته یا لبه حلقه) و یک شوت ناموفق (برخورد توپ به حلقه یا تخته و اوت شدن) ثبت و توسط نرم¬افزار وین آنالیز ، تجزیه و تحلیل شد. مقایسه میانگین و انحراف استاندارد مربوط به نیروهای عکس العمل زمین در چهار وضعیت آمادگی، خمیدگی، پرش و فرود (T1، T2، T3 و T4) در محور z برای دو شوت جفت موفق و ناموفق، با استفاده از نرم-افزار SPSS و به¬کارگیری روش آماری ویلکاکسون (05/≥p) محاسبه شد. با وجود افزایش مقادیر نیروهای عکس العمل زمین در شوت جفت موفق نتایج تحقیق، بین میزان نیروهای عکس العمل زمین در شوت جفت موفق و ناموفق در چهار وضعیت فوق تفاوت معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری نهایی این است که ارتفاع رهایی و نیروهای عکس العمل زمین بر موفقیت شوت جفت اثرگذارند.

هدف مطالعه حاضر مقایسه حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین(VGRF) و میزان بار(ROL) بین افراد دارای ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج و پای نرمال در حرکت فرود تک پا بود. 30 دانشجوی مرد ورزشکار رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. با استفاده از آزمون شاخص افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها در سه گروه قرار گرفتند[پای چرخیده به داخل (mm 10≤) (10 نفر) پای نرمال (mm 9 – 5) (10 نفر) و پای چرخیده به خارج (mm 4≥) (10 نفر)]. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع cm30 بر روی صفحه نیرو فرود آمدند. با استفاده از اطلاعات نیروی عکس العمل زمین حداکثر VGRF و ROL آزمودنی ها محاسبه شد. به منظور مقایسه بین حداکثر VGRF و ROL در سه گروه از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیره با تعیین سطح معنی داری 05/0≥α استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره تفاوت معنی داری را در ROL بین سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال نشان داد(05/0≥P و 370/0 = Wilks Lambda و 553/15 = 22و2F) اما تفاوت حداکثر VGRF در سه گروه معنی دار نبود(05/0

هدف پژوهش بررسی آثار سینماتیکی حمل کوله پشتی مدرسه با چهار وزن مختلف بر پارامترهای منتخب وضعیت قامت در راه رفتن دانش آموزان بود آزمودنی ها از میان داوطلبان با میانگین سنی 32/0+ 26/13 سال و میانگین وزن 7/7 +96/54 کیلوگرم بودند 12=N کوله پشتی با وزن های 25/7% و 10 در صد و 15 در صد وزن بدن آنها در یک مسیر 200 متری و با سرعت دلخواه حمل شد از آزمودنی ها در وضعیت ایستاده و در حال راه رفتن سینما توگرافی انجام شد پس از تجزیه و تحلیل سینماتیکی فیلم های گرفته شده و مقایسه آن با وضعیت بدون بار( گروه کنترل) مشخص شد که افزایش وزن کوله پشتی به اندازه ده در صد و بیشتر از وزن بدن سبب کاهش طول گامها به طور معنی دار می شود علاوه بر این مشخص شد مقدار وزن ده در صد باعث افزایش تواتر گام و زوایای تمایل تنه و سر و گردن به جلو می شود سایر اوزان کوله پشتی تاثیر معنی داری در پارامترهای فوق الذکر نداشت لذا توصیه می شود وزن کوله پشتی در این رده سنی بیشتر از 5/7 در صد وزن بدن نباشد

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات 11+ فیفا بر متغیر های نیروی عکس العمل زمین هنگام حرکت فرود تک پا در بازیکنان فوتبال مرد جوان بود. بدین منظور، 24 بازیکن فوتبال زیر 21 سال به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند و گروه تجربی به مدت دو ماه تحت تمرینات 11+ فیفا قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که حداکثر مقدار مؤلفه های عمودی، قدامی خلفی و داخلی خارجی نیروی عکس العمل زمین در پس آزمون گروه تجربی، به طور معناداری کاهش یافته است. در مقابل، زمان رسیدن به حداکثر مقدار مؤلفه های نیروی عکس العمل زمین افزایش پیدا کرده است. به طورکلی،می توان عنوان کرد که احتمالاٌ برنامه تمرینات 11+ فیفا می تواند تأثیر مثبتی بر تعدیل عوامل خطرساز آسیب زانو داشته باشد.

هدف این پژوهش، بررسی راستای آناتومیکی ستون فقرات در رابطه با ابعاد آنتروپومتریکی ورزشکاران است. 20 ورزشکار سالم (میانگین سن88/1±25/22 سال، قد 49/5±78/182 سانتیمتر، وزن 19/3±35/75 کیلوگرم و سابقه ورزشی 77/3±38/9 سال) و 20 غیر ورزشکار سالم (میانگین سن 01/2±80/22 سال، قد 25/6±35/179 سانتیمتر و وزن 30/2±10/71 کیلوگرم) به صورت تصادفی هدفدار و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. متغیر های قد نشسته، طول ستون فقرات،Arm Span ، عرض شانه، پهنای لگن، عرض و عمق قفسه سینه، فاصله زائده آخرومی با ابزارهای آنترپومتری و همچنین کایفوز و لوردوز با اسپاینال موس اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بین میزان کایفوز و لوردوز ورزشکاران و غیر ورزشکاران تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0≥p). نتایج نشان داد بین کایفوز با قد نشسته، طول ستون فقرات، Arm Span، فاصله آخرومی و بین لوردوز با قد نشسته، طول ستون فقرات ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0≥p). نتایج رگرسیون معلوم کرد کهArm Span و طول ستون فقرات به ترتیب بهترین پیشگو کننده کایفوز و لوردوز می باشند. شناسایی و مراقبت از ورزشکارانی که به دلیل برخی شاخص های آنتروپومتریکی امکان ابتلا به برخی ناهنجاری های وضعیتی به ویژه کایفوزیس و لوردوزیس در دراز مدت برای آنان وجود داشته و با پرداختن به ورزشها و الگوهای حرکتی مستمر، این عوارض تشدید می شود، در این تحقیق برجسته گردید.

کمردرد در بین اقشار جامعه عارضه ای است که می تواند به علل و عوامل مختلفی از جمله روش زندگی، میزان تحرک، اضافه وزن، فشارهای گوناگون روی ستون فقرات که به خاطر ضعف های عضلانی و ناهنجاری ساختمانی مربوط می شود، موجب اختلالات آناتومیکی بین لگن و ستون فقرات و اندام تحتانی در واقع عدم تعادل عضلانی بین عضلات فلکسور و اکستنسورهای مربوط به کمر و ران گردد . استفاده از روش کشش مرحله ای در مقابل مقاومت ممکن است موجب کشش عضلات کوتاه شده همسترینگ گردیده و تعادل عضلانی را در بین گروه عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل ران گردد و در نتیجه میزان درد کمر را کاهش دهد.هدف از پژوهش حاضر چگونگی تاثیر یکی از روشهای درمانی(تسهیل عصبی و عضلانی) به نام کشش مرحله ای در مقابل مقاومت است ک روی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن یک طرفه با کوتاهی همسترینگ می باشد. 56 آزمودنی زن بیمار واجد شرایط از بیمارستان های تهران با سابقه یک سال درد بر گزیده شد و بصورت تصادفی به دو گـروه تـجربی و کنترل بـا میانگین سـنی گـروه تـجربی5/34 سال، قـد 4 ±161سانتی متر و وزن12 ± 69 کیلوگرم و گروه کنترل 5±33. سال، قد 9±161 سانتی متر و وزن 8 ± 67 کیلوگرم تقسیم شدند. آزمودنی ها پرسشنامه میزان درد را تکمیل کردند و برای مدت 12 جلسه هفته ای 3 نوبت و هر جلسه به مدت 90 دقیقه در محل تحقیق حضور یافتند. برای اندازه گیری میزان محدودیت حرکتی عضلات همسترینگ از تست SLR و از گونیامتر یونیورسال برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفصل ران و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی استودنت و خی دو با سطح اطمینان آزمون 95% و میزان معناداری 05% مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در افزایش دامنه حرکتی زا ویه مفصل ران در طول دوران درمان مشاهده شد (01/0 (P< . همچنین تفاوت معنی داری در کاهش میزان کمر درد در بیماران نشان داده شد که با استفاده از روش درمانی کشش مرحله ای در مقابل مقاومت می توان میزان درد کمر را درمان نموده و موجب کاهش آن شد (01/0 (P< .

مقدمه: سندروم درد پاتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب های مفصل زانو است، که در سنین جوانی و بیشتر در زنان شایع می باشد. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و کاهش حس عمقی مفصل زانو، تعادل در این افراد دچار نقصان است. هدف از مطالعه ی حاضر مقایسه ی دو روش تمرین درمانی در محیط خشکی و آب بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال می باشد. روش انجام پژوهش: در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت کردند، و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی تقسیم شدند. دو گروه 8 هفته و هر هفته به مدت 3 جلسه تمرین درمانی دریافت کردند. از پرسش نامه درد VAS، کاجالا kujala، تست تعادل ایستای شارپند رومبرگ و تست تعادل پویای ستاره، قبل و بعد از دوره تمرینی جهت اندازه گیری درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و انجام آزمون های آماری لازم در این مطالعه از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته های پژوهش: هر دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از 8 هفته تمرین درمانی نشان دادند(05/0p). مقایسه ی داده های بین دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از مطالعه نشان نداد(05/0p˃). بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین درمانی در آب و خشکی منجر به کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال می شود. اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد، با این حال تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان دهنده این است که انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تاثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد.

براساس یافته های روان شناسان برای اینکه بتوان فردی را کم توان ذهنی قلمداد کرد، تنها داشتن بهره هوشی پایین تر از متوسط کافی نیست، بلکه این افراد در رفتارهای سازشی، مشکلات ملموس و مشخصی دارند. تحقیق در زمینه رفتارهای سازشی برای افراد با نیازهای ویژه سودمند است و برای اینکه کودکان کم توان ذهنی بتوانند خود را با زندگی اجتماعی سازگار کنند می بایست مهارت های آنها در زمینه رفتار سازشی بهبود یابد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر نه تا پانزده ساله شهرستان لردگان انجام گرفت. بدین منظور از بین 156 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر، به صورت تصادفی ساده 28 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (7 پسر، 7 دختر) و کنترل (7 پسر، 7 دختر) گمارده شدند. پرسشنامه رفتار سازشی واینلند (1965)، به عنوان پیش آزمون روی دو گروه اجرا شد. سپس فعالیت ورزشی به عنوان برنامة مداخله ای به مدت دو ماه و هر هفته 3 جلسه (45 دقیقه ای) روی گروه آزمایش اجرا شد. داده هابا استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس با بهره گیری از نرم افزار spss تجزیه وتحلیل شد (05/0>P). یافته ها نشان داد که بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل در رفتار سازشی و خرده مهارت های اجتماعی شدن، ارتباط، جابه جایی و حرکتی، خودیاری در پوشیدن، خودیاری عمومی و خودیاری در خوردن تفاوت معنادار آماری (05/0>P) وجود داشت. اما در خرده مهارت های مسائل شغلی و خودرهبری تفاوت معنادار مشاهده نشد که نشان می دهد اجرای یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی در بعضی خرده مهارت های آن در دانش آموزان گروه آزمایش مؤثر بوده است که از این شیوه می توان در توانبخشی و آموزش کودکان کم توان ذهنی بهره برد.

کمردرد یکی از مهمترین و شایع ترین آسیب های وارده به ستون فقرات است. مطالعات نشان داده اند که بین ضعف عضلانی و کمردرد ارتباط وجود دارد. اما، مکانیزم دقیق و کم و کیف آن بویژه تاثیر متقابل این بین کمردرد و ضعف عضلانی هنوز روشن نیست. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر متقابل بین عوامل کمردرد مزمن، نیروی ایزومتریک فلکسورها و اکستنسورهای تنه، وضعیت بدن و ورزش درمانی بود. روش تعداد 24 زن مبتلا به کمردرد مزمن و 22 زن سالم با دامنه سنی 20 تا 45 ساله داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. قبل و پس از 36 جلسه ورزش درمانی با استفاده از دستگاه دینامومتر، نیروی ایزومتریکی عضلات فلکسور و اکستنسور تنه در سه وضعیت ایستاده، فلکشن 45 درجه تنه و فلکشن 90 درجه تنه و دردکمر آنها اندازه گیری و با متغیرهای معادل در افراد سالم مقایسه شدند. از روش آماری Repeated Measureبرای تجریه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان دادند که در وضعیت های مختلف قدرت فلکسورها و اکستنسورهای تنه بیماران بطور معنی داری کمتر از افراد سالم بود (p=0.01). ضعف عملکردی بیماران در وضعیت های خمیده 45 درجه و خمیده 90 درجه بیشتر از وضعیت ایستاده مشهود بود. پس از درمان عملکرد عضلانی بیمارن بطور معنی داری بهبود یافت. بین عامل بیماری کمردرد، قدرت عضلانی تنه، و نیز وضعیت بدنی تاثیر متقابل وجود داشت. پس از درمان عملکرد عضلانی بیماران به طور معنی داری افزایش یافت (p=0.01) بین عامل درمان و عامل قدرت عضلات تنه تاثیر متقابل وجود داشت. نتیجه نهایی: بیماران مبتلا به کمردرد مزمن با ضعف عملکرد مکانیکی عضلات فلکسور و اکستنسور تنه مواجه می باشند. در وضعیت خمیده ضعف بیماران بارزتر بود. ورزش درمانی باعث تقویت عضلات تنه و بهبود میزان درد بیماران مبتلا به کمردرد مزمن می شود. توان بخشی و ورزش درمانی بیماران باید با توجه به ارزیابی ضعف آنها در وضعیت های مختلف صورت گیرد.

کودکان عقب مانده ذهنی در مقایسه با کودکان عادی همسن خود از نظر آمادگی جسمانی از امتیاز کمتری برخوردارند. از آنجا که تمرینات تعادلی می تواند راهکاری برای حل این مشکل باشد، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات تعادلی بر تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی بود. در این پژوهش نیمه تجربی 32 دانش آموز دختر کم توان ذهنی شهر یزد در دو گروه 16 نفره تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای اندازه گیری تعادل از تست ستاره، لک لک و شارپند رومبرگ استفاده شد. پیش و پس از 8 هفته اجرای تمرینات تعادلی روی گروه تجربی از آزمودنی های هر دو گروه آزمون تعادل گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون T مستقل تجزیه وتحلیل شد. یافته ها نشان داد که پس از اجرای تمرینات تعادلی، تعادل پویا و ایستا روی یک پا در گروه تجربی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنا داری (05/0P≤) داشت. اما در تعادل ایستا روی هر دو پا در هیچ کدام از گروه ها بهبود معنا داری مشاهده نشد (05/0P≥). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که 8 هفته تمرینات تعادلی در بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی مؤثر بوده است. بنابراین انجام چنین تمریناتی به عنوان بخشی از برنامه تربیت بدنی افراد کم توان ذهنی توصیه می شود.

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر مداخله بهنگام بازی محور بر رشد روانی- حرکتی کودکان 6-4 ساله دچار اختلال طیف اوتیسم انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون – پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، از میان کودکان 6 - 4سالة شهر اصفهان در سال 1394، تعداد 30 نفر (15 دختر و 15 پسر) که ملاک های ورود به پژوهش را دارا بودند، به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده، رشد حرکتی گزل (1940) بود که توسط والدین کودکان در مرحلة پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. سپس کودکان گروه آزمایش در 10 جلسة 90 دقیقه ای و هفته ای یک بار در بازی ها شرکت داده شدند.گروه کنترل این آموزش را دریافت نکردند؛ پیگیری پس از 30 روز صورت گرفت. به منظور تجزیه وتحلیل آماری داده ها از روش تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که تفاوت بین دو گروه آزمایش و کنترل در رشد روانی- حرکتی معنادار بود. همچنین تفاوت های درون گروهی و تعامل بین دو موقعیت و تغییر در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در متغیر رشد روانی- حرکتی معنادار بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که مداخلات بهنگام بازی محور بر رشد روانی- حرکتی کودکان با اختلال طیف اوتیسم تأثیر دارد و از این مداخلات می توان برای کمک به افزایش و بهبود مهارت های این کودکان استفاده کرد.

هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر یک تمرین قدرتی مشابه با دستگاه بدنسازی در آب و خشکی بر میزان قدرت عضله چهار سر ران در زوایای 45 و 90 درجه باز کردن زانوست بدین منظور از بین 75 دانشجوی پسر دانشگاه بو علی سینا 5 کلاس که واحد تربیت بدنی یک را انتخاب کرده بودند 45 نفر انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه شاهد تمرین در خشکی و تمرین در آب تقسیم شدند قدرت عضلانی افراد شرکت کننده در آزمون قبل و بعد از تحقیق در زوایای 45 و 90 درجه باز کردن زانو اندازه گیری شد این تمرینات 15 جلسه ادامه داشت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی شامل اندازه گرایش مرکزی و پراکندگی و آمار توصیفی تست تی استیودنت مستقل و وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد از آزمون پیگردی توکی نیز استفاده شد وکلیه محاسبات با نرم افزار SPSS انجام گرفت نتایج تحقیق نشان داد که تمرین در خشکی و آب در افزایش قدرت عضله چهارسر ران در باز کردن مفصل زانو در وضعیت های 45 و 90 درجه زانو تاثیر معنی داری دارند(05/0>P) تاثیر تمرین در خشکی بیشتر از تاثیر در آب بر افزایش قدرت عضله چهار سرران در باز کردن مفصل زانو در زوایای مذکور بوده است

آسیب لیگامان صلیبی قدامی (ACL) با نرخ شیوع 250000 مورد سالانه فقط در آمریکا، یکی از شایع ترین آسیب های ورزشی جهان است. زنان 2 تا 8 برابر مردان به این آسیب دچار می شوند. به نظر می رسد عوامل خطرساز عمومی و اختصاصی زیادی در بروز آسیب ACL زنان وجود دارد. هدف از پزوهش حاضر، بررسی ناراستایی اندام تحتانی به عنوان عامل خطرآفرین درونی در زنان ورزشکار با سابقه آسیب ACL است. به این منظور 20 زن ورزشکار با سابقه آسیب ACL (میانگین سن 75/5 ±90/24 سال، قد 58/6± 05/167 سانتیمتر، وزن 58/5± 88/60 کیلوگرم و سابقه ورزشی 41/4± 70/7 سال) و 20 زن ورزشکار سالم (میانگین سن 59/5± 85/24 سال، قد 39/6 ±15/166 سانتیمتر، وزن 08/6 ±20/60 کیلوگرم و سابقه ورزشی 69/3 ±7 سال) که از نظر سن، رشته ورزشی و عضو درگیر با گروه آسیب دیده همتا سازی شده بودند، در این پژوهش شرکت کردند. افت ناوی، چرخش درشت نی و زاویه Q پای چپ و راست آزمودنی ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد 90 درصد آسیب ها با ساز و کار غیربرخوردی رخ داده بودند. همچنین پارگی ACL در 85 درصد آزمودنی ها با آسیب مینیسک داخلی همراه بود. تحلیل داده ها نشان داد بین پرونیشن و چرخش داخلی درشت نی دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0 P£ )، اما این اختلاف در مورد زاویه Q معنی دار نبود. همچنین بین پای سالم و آسیب دیده گروه آسیب دیده از نظر متغیرهای مورد بررسی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0P£). ازاین رو شناسایی عوامل خطرساز بیومکانیکی و به طور اختصاصی غربالگری (Screening) ورزشکارانی با افزایش پرونیشن (Hyperpronation) و چرخش داخلی درشت نی (Internal Tibial Torsion) که ممکن است آنان را مستعد آسیب های ACL سازد، ضروری است و ارائه برنامه های پیشگیرانه برای آنان از سوی مربیان لازم به نظر می رسد.