آموزش پذیر

هدف این پژوهش بررسی تعامل روانی- اجتماعی والدین کودکان عقب مانده ذهنی بوده است. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، اعضای گروه نمونه آزمایش 60 نفر (30 نفر پدر، 30 نفر مادر) و اعضای گروه نمونه کنترل 60 نفر (30 نفر پدر، 30 نفر مادر) از میان جامعه آماری والدین دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و دانش آموزان عادی انتخاب شدند. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه، آزمون تعامل روانی- اجتماعی صورت گرفته است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از آزمون t گروه های مستقل استفاده شده نتایج نشان داد که به طور کلی بین میزان تعامل روانی – اجتماعی والدین کودک دارای عقب مانده ذهنی و والدین دارای کودک عادی تفاوت معناداری وجود ندارد. میزان تعامل روانی- اجتماعی مادران دارای کودکان عقب مانده ذهنی بیشتر از میزان تعامل – روانی اجتماعی پدران دارای کودکان عقب مانده ذهنی می باشد. میزان تعامل روانی – اجتماعی مادران دارای کودک عادی بیشتر از میزان تعامل روانی – اجتماعی پدران کودکان عادی می باشد.

پژوهش حاضر به مقایسه پرخاشگری و تنیدگی در والدین دانش آموزان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر و والدین دانش آموزان غیر عقب مانده ذهنی پرداخته است . نمونه مورد بررسی شامل 40 زوج از والدین کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر دختر و پسر که در مدارس استثنایی شهر اصفهان شاغل به تحصیل بودند و 40 زوج از والدین دانش آموزان غیر عقب مانده دختر و پسر که در مقطع دبستان در شهر اصفهان مشغول به تحصیل بودند ، می باشد . روش نمونه گیری برای والدین دانش آموزان عقب مانده ذهنی ، به شیوه تصادفی - خوشه ای و در والدین دانش آموزان غیر عقب مانده ذهنی به شیوه تصادفی ساده بود ...

پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر پرخاشگری دانش­آموزان عقب­ماندة ذهنی آموزش­پذیر 9 تا 15 سال شهرستان لردگان انجام گرفت. به این منظور از بین دانش­آموزان عقب­ماندة ذهنی آموزش­پذیر به صورت تصادفی ساده 28 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (7 پسر و 7 دختر) و کنترل (7 پسر و 7 دختر) گمارده شدند. پرسشنامة پرخاشگری قزل سفلو و همکاران (1387)، به­عنوان پیش­آزمون روی دو گروه اجرا شد. سپس فعالیت ورزشی به­عنوان برنامة مداخله­ای به مدت 2 ماه و هر هفته 3 جلسه (45 دقیقه­ای) روی گروه آزمایش اجرا شد. پس از اتمام دورة مداخله، آزمون پرخاشگری بار دیگر روی دو گروه اجرا شد. داده­های به­دست­آمده با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس با بهره­گیری از نرم­افزار تجزیه­وتحلیل شد. یافته­ها نشان داد که بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل در میزان پرخاشگری تفاوت معنادار آماری (001/0 ) وجود دارد که نشان می­دهد اجرای یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر کاهش پرخاشگری و خرده­مقیاس­های آن در دانش­آموزان گروه آزمایش مؤثر بوده است. بنابراین می­توان دریافت که فعالیت منظم ورزشی بر کاهش پرخاشگری دانش­آموزان عقب­ماندة ذهنی آموزش­پذیر تأثیر دارد.

براساس یافته های روان شناسان برای اینکه بتوان فردی را کم توان ذهنی قلمداد کرد، تنها داشتن بهره هوشی پایین تر از متوسط کافی نیست، بلکه این افراد در رفتارهای سازشی، مشکلات ملموس و مشخصی دارند. تحقیق در زمینه رفتارهای سازشی برای افراد با نیازهای ویژه سودمند است و برای اینکه کودکان کم توان ذهنی بتوانند خود را با زندگی اجتماعی سازگار کنند می بایست مهارت های آنها در زمینه رفتار سازشی بهبود یابد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر نه تا پانزده ساله شهرستان لردگان انجام گرفت. بدین منظور از بین 156 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر، به صورت تصادفی ساده 28 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش (7 پسر، 7 دختر) و کنترل (7 پسر، 7 دختر) گمارده شدند. پرسشنامه رفتار سازشی واینلند (1965)، به عنوان پیش آزمون روی دو گروه اجرا شد. سپس فعالیت ورزشی به عنوان برنامة مداخله ای به مدت دو ماه و هر هفته 3 جلسه (45 دقیقه ای) روی گروه آزمایش اجرا شد. داده هابا استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس با بهره گیری از نرم افزار spss تجزیه وتحلیل شد (05/0>P). یافته ها نشان داد که بین عملکرد دو گروه آزمایش و کنترل در رفتار سازشی و خرده مهارت های اجتماعی شدن، ارتباط، جابه جایی و حرکتی، خودیاری در پوشیدن، خودیاری عمومی و خودیاری در خوردن تفاوت معنادار آماری (05/0>P) وجود داشت. اما در خرده مهارت های مسائل شغلی و خودرهبری تفاوت معنادار مشاهده نشد که نشان می دهد اجرای یک دوره فعالیت منظم ورزشی بر بهبود رفتار سازشی در بعضی خرده مهارت های آن در دانش آموزان گروه آزمایش مؤثر بوده است که از این شیوه می توان در توانبخشی و آموزش کودکان کم توان ذهنی بهره برد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر روش مداخله ای تحریک حسی وحرکتی بر بهبود هماهنگی حرکتی (جهتیابی و تشخیص جوانب حرکتی)، در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر با اختلال هماهنگی رشدی بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی و طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش شامل تمامی دانشآموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر اصفهان در مقطع ابتدایی بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تعداد 30 دانشآموز با اختلال هماهنگی حرکتی با استفاده از نسخه فارسی سیاهه اختلال هماهنگی رشد حرکتی غربال شدند و سپس به روش تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جاگماری شدند. ابزار این پژوهش مقیاس رشد حرکتی لینکنن- اوزرتسکی و سیاهه اختلال هماهنگی رشد حرکتی بود. . داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. روش مداخلهای تحریک حسی و حرکتی بر بهبود هماهنگی حرکتی این کودکان مؤثر بود (0001/0p<). نتایج این پژوهش نشان داد که روش مداخلهای تحریک حسی و حرکتی در بهبود هماهنگی حرکتی دانشآموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر با اختلال هماهنگی رشدی مؤثر بوده، بنابراین استفاده از این روش به عنوان روشی در بهبود و توان بخشی این اختلال در این افراد پیشنهاد میشود.

زمینه: این پژوهش از نوع پژوهش های نیمه تجربی (طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه) است که با هدف بررسی اثربخشی بازی درمانی بر حافظه دیداری، تمرکز و توجه، دانش آموزان دختر کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شده است. روش: بدین منظور، 30 نفر از 50 دانش آموز دختر کم توان ذهنی آموزش پذیر پایه اول ابتدایی شاغل به تحصیل را (بر اساس نمرات آزمون تجدید نظر شده وکسلر) به صورت تصادفی انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابتدا، آزمودنی ها با آزمون کا.ال. تی و بنتون مورد بررسی قرار گرفتند. سپس، گروه آزمایش مداخله های بازی درمانی را طی 13 جلسه چهل و پنج دقیقه ای به صورت گروهی دریافت کرد، اما گروه گواه هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. پس از پایان دوره بازی درمانی، هر دو گروه دوباره مورد آزمون قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاکی از این است که مداخله های انجام شده برروی گروه آزمایش مفید بوده واین تفاوت ها (952/0، 00/1) در نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه گواه معنادار نبوده است. نتیجه گیری: از داده های به دست آمده از پژوهش می توان استنباط کرد که بازی درمانی به طور معناداری میزان حافظه دیداری ، تمرکز و توجه آزمودنی ها را افزایش داده است.

پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی چندرسانه ای آموزشی مطالعات اجتماعی، بر پیشرفت تحصیلی و رشد مهارت های اجتماعی دانش آموزان دختر کم توان ذهنی آموزش پذیر پایه پنجم ابتدایی شهر اراک در سال 1393 صورت گرفت. روش پژوهش از نوع شبه تجربی دارای پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر کم توان ذهنی آموزش پذیر پایه پنجم ابتدایی شهر اراک بود. نمونه آماری شامل 20 نفر از دانش آموزان دختر کم توان ذهنی آموزش پذیر آموزشگاه استثنایی مهندس امیر ابراهیمی فخار شهر اراک بود که به صورت تصادفی در دو گروه 10 نفره آزمایش وگواه تقسیم بندی شد. ابزارهای این پژوهش شامل چندرسانه ای آموزشی مطالعات اجتماعی، پرسش نامه مهارت های اجتماعی و آزمون پیشرفت تحصیلی بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل آزمون tمستقل و وابسته و به کمک نرم افزار SPSSمورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته ها نشان داد که آموزش از طریق چندرسانه ای آموزشی تولید شده در درس مطالعات اجتماعی بر پیشرفت تحصیلی و رشد مهارت های اجتماعی آزمودنی های گروه آزمایش به طور معنی داری تأثیر داشت. لذا توصیه می شود از چندرسانه ای آموزشی تولید شده در کنار آموزش سنتی جهت پیشرفت تحصیلی و رشد مهارت های اجتماعی دانش آموزان کم توان ذهنی استفاده کرد.

کودکان با کم توانی ذهنی مشکلات عدیده ای در زندگی روزمره و مسائل آموزشی تجربه می کنند که یکی از این مشکلات تاثیرگذار در زمینه ادراک بینایی می باشد بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات دید ورزشی بر ادراک بینایی کودکان کم توان ذهنی شهر اصفهان می باشد. از بین دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر 7 تا 11 سال 30 کودک بعنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند که شامل دو گروه کنترل و تجربی بودند جهت انتخاب نمونه ها قبل از شروع تمرین از کودکان کم توان ذهنی تست هوش وکسلر گرفته شد و کودکان آموزش پذیر وارد مطالعه شدند همچنین قبل از شروع تمرین، پیش آزمون ادراک بینایی TVPS-II از نمونه ها بعمل آمد و بعد از آن گروه تجربی تمرین خود را که شامل 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه بود انجام دادند. در آخرین مرحله، پس آزمون ادراک بینایی TVPS-II گرفته شد. براساس نتایج تحلیل مانکووا (با کنترل نمره های پیش آزمون) تمرین دید ورزشی در مرحله پس آزمون بر میانگین تمامی مولفه های ادراک بینایی به جز مولفه آزمون ثبات شکل اثر داشت (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد، تمرین های دید ورزشی می تواند باعث بهبود ادراک بینایی کودکان کم توان ذهنی شود بنابراین پیشنهاد می شود جهت درمان و توانبخشی اختصاصی این کودکان از تمرین های دید ورزشی نیز در فرایند بهبودی استفاده شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بازی های حرکتی خلاق بر رشد مهارت های اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شد. جامعه آماری پژوهش عبارت بود از کلیه دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر 6 تا 12 ساله در شهر شیراز که در سال تحصیلی 96-1395 مشغول به تحصیل بودند. در این مطالعه ی نیمه تجربی، 58 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر(30 پسر و 28 دختر) با میانگین سنی 07/9 سال، به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل گمارده شدند. برای سنجش اولیه مهارت های اجتماعی شرکت کنندگان، از معلمان آن ها خواسته شد تا به سؤالات خرده آزمون مهارت های اجتماعی پرسشنامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت(1990) پاسخ دهند. گروه تجربی 6 هفته به بازی های حرکتی خَلاق پرداختند و گروه کنترل نیز در این مدت فعالیت های عادی مرتبط با برنامه مدرسه را انجام دادند. داده ها با استفاده از آزمون لِون، آزمون کولموگروف – اسمیرنوف و تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار spss-16 و در سطح معناداری 05/0 تحلیل گردید. نتایج نشان داد که مداخله بازی های حرکتی خَلاق بر مهارت های اجتماعی منجر به تفاوت معناداری بین دو گروه تجربی و کنترل شد(05/0 P≤ ). به نظر می رسد که بازی های حرکتی خَلاق به علت فراهم کردن فرصت های تمرینی، شرایط مطلوب و داشتن برنامه های مفرح و متنوع بر رشد مهارت های اجتماعی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر مؤثر هستند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر خودکارآمدی تحصیلی و اضطراب امتحان دانش آموزان دختر دارای افت تحصیلی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی بوده و طرح آن پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر پایه دوازدهم دارای افت تحصیلی شهر سنندج به تعداد 837 نفر تشکیل می دادند که در سال تحصیلی 1398-1397 تحصیل می کردند. 32 دانش آموز به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای در دو گروه آزمایش و کنترل وارد نمونه شدند. برای جمع آوری داده ها پرسشنامه های خودکارآمدی تحصیلی و اضطراب امتحان به کار گرفته شد. برنامه آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی طی هشت جلسه به افراد حاضر در گروه آزمایش ارائه شد، در حالی که گروه گواه تحت هیچ آموزشی قرار نگرفتند. یافته ها نشان داد میانگین نمرات خودکارآمدی تحصیلی و اضطراب امتحان دو گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون و پیگیری دارای تفاوت معناداری است و آموزش ها باعث افزایش خودکارآمدی تحصیلی (186/9 F= و 005/0 P=) و کاهش اضطراب امتحان (335/0 F= و 567/0 P=) در گروه آزمایش شده است. با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت، به کارگیری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی موجب بهبود عملکرد تحصیلی، از طریق افزایش کیفیت راهبردهای شناختی و فراشناختی به منظور رسیدن به اهداف می شود. در این صورت، دانش آموز احساس خودکارآمدی بیشتری کرده و در موقعیت امتحان اضطراب کمتری را تجربه خواهد کرد.

هدف اصلی از پژوهش حاضر تاثیر تقویت حافظه دیداری و شنیداری بر اختلال نوشتن دانش آموزان اول کم توان ذهنی آموزش پذیر پسر 10-8 سال بود. روش پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه گروه مورد مطالعه شامل 24 نفر از کلیه دانش آموزان پایه اول کم توان ذهنی آموزش پذیر مدرسه استثنایی منطقه 1 شهر تهران بود که در گروه سنی 8 تا 10 سال مورد بررسی قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه 25 دقیقه ای تقویت را دریافت کرده و گروه کنترل هیچ گونه تقویتی را دریافت نکردند. ابزار پژوهش حاضر آزمون اختلال نوشتاری محقق ساخته بود. داده های این پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری به منظور کنترل اثرات پیش آزمون بر پس آزمون استفاده شد. یافته ها نشان دادند که تقویت حافظه دیداری و شنیداری بر اختلال نوشتن دانش آموزان اول کم توان ذهنی آموزش پذیر پسر 10-8 سال تاثیر دارد.