فرزانه ساکی

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط بین راستای آناتومیک اندام تحتانی و استقامت عضلات مرکزی با حداکثر والگوس زانو طی فرود-پرش در زنان ورزشکار بود. در مطالعه مقطعی حاضر 44 زن ورزشکار 16 تا 26 سال شرکت کردند. زاویه والگوس زانو با استفاده از دوربین فیلم برداری طی فرود-پرش ثبت شد. زاویه Q، افت ناوی، آنتی ورژن ران، چرخش درشت نی، هایپر اکستنشن زانو اندازه گیری و استقامت عضلات مرکزی با از استفاده از روش های بالینی استاندارد ارزیابی شد. از روش همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد بین زاویه Q، استقامت عضلات خم-کننده جانبی راست و عضلات خم کننده جانبی چپ با حداکثر والگوس زانو ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0P≤). براساس نتایج پژوهش حاضر، ارزیابی زاویه Q و استقامت عضلات خم کننده جانبی تنه می تواند به شناسایی ورزشکاران در معرض خطر آسیب ACL و ارائه برنامه های پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی کمک کند.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه نمرات آزمون های عملکردی فوتبالیست های با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا بود. 26 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و 26 ورزشکار سالم به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمون Y برای ارزیابی تعادل، مک گیل برای ثبات مرکزی، سیستم امتیازدهی خطای فرود برای ارزیابی مکانیک فرود، جهش تک پای شش متری برای ارزیابی عملکرد و از پرش تاک برای شناسایی نقص های عصبی- عضلانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره به کار گرفته شد. نتایج نشان داد بین زمان آزمون جهش تک پای شش متری، استقامت عضلات بازکننده تنه، استقامت عضلات خم کننده تنه ، تعادل خلفی-داخلی و تعادل خلفی- خارجی تفاوت معن ا داری بین دو گرو ه وجود دارد (05/0 P≤ ). با توجه به نتایج پژوهش حاضر به مربیان توصیه می شود برای شناسایی نقص های عملکردی در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و طراحی برنامه های پیشگیری و توان بخشی از آزمون های میدانی استفاده شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات اسپرت متریک ویژه فوتبال بر عملکرد پسران فوتبالیست جوان بود. 29 فوتبالیست به عنوان آزمودنی در پژوهش حاضر شرکت کردند و بصورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. عملکرد آزمودنی ها با استفاده از آزمون های عملکردی 50 یارد سرعت، چابکی ایلینویز و پرش سارجنت مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه تجربی تمرینات اسپورت متریک ویژه فوتبال را به مدت شش هفته (18 جلسه) انجام دادند و گروه کنترل در این مدت به تمرینات عادی خود پرداختند. از آزمون تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که بین رکورد آزمون های سرعت، چابکی و توان انفجاری در گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری پس از شش هفته تمرین وجود دارد (05/0p <). با توجه به نتایج پژوهش حاضر به مربیان فوتبال پیشنهاد می گردد که تمرینات اسپورت ویژه فوتبال را جهت ارتقاء عملکرد حرکتی بازیکنان مورد استفاده قرار دهند.

زمینه و هدف: تمرینات ثبات دهنده مرکزی اگر چه در بسیاری از رشته های ورزشی مورد استفاده قرار گرفته است، ولی در سطح ورزش حرفه ای تأثیر آن بر عملکرد ورزش های مختلف به ویژه شناگران هنوز به روشنی مشخص نشده است. بنابراین این مطالعه، به بررسی نقش تمرینات ثبات دهنده مرکزی در تعادل پویا و عملکرد ورزشی دختران کودک شناگر رقابتی، می پردازد.   روش شناسی: این تحقیق نیمه تجربی بوده و آزمودنی ها به طور در دسترس شامل 24 دختر کودک شناگر رقابتی (محدوده سنی:7 تا 10 سال) با بیش از دو سال سابقه ورزش حرفه ای در تیم داماش تهران در سال 1396 می باشد و  به طور تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند، این ورزشکاران در دو مرحله مورد ارزیابی برای متغیرهای استقامت عضلات خم کننده تنه،  باز کننده و جانبی تنه، قدرت عضلات تنه، تعادل پویا و آزمون عملکرد ورزشی شناگران قرار گرفتند. گروه آزمون به مدت هشت هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی را انجام دادند. یافته ها: تحت تاثیر یک دوره تمرینی مقایسه نتایج پیش و پس آزمون گروه آزمون در متغیرهای مجموع استقامت عضلات ثبات دهنده مرکزی(p=0/016)، استقامت فلکسورهای تنه، قدرت ناحیه مرکزی(p=0/001) افزایش معنادار و در سرعت شنای 50 و 100 متر(p=0/001) کاهش معناداری مشاهده شد. مقایسه نتایج بین گروه ها نشان داد که متغیرهای استقامت عضلات فلکسور(p=0/031)، جانب راست تنه(p=0/034)، مجموع استقامت عضلات تنه(p=0/018)، قدرت ناحیه مرکزی(p=0/036) و سرعت شنای 50 متر(p=0/001) تفاوت معناداری مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: تمرینات ثبات مرکزی می تواند با ایجاد تغییرات قابل توجهی در متغیرهای استقامتی و قدرتی عضلات ناحیه تنه، سبب بهبود عملکرد ورزشی و تعادل پویای شناگران،  به ویژه در سنین کودکی گردد.

زمینه و هدف: تمرینات ورزشی به عنوان شکل خاصی از فعالیت های بدنی جهت دار، ممکن است بر فرآیند شکل گیری وضعیت بدنی، اثرات مهمی داشته باشد. هدف تحقیق حاضر، ارزیابی و مقایسه وضعیت بدنی دختران کاراته کا با افراد غیرورزشکار بود. روش تحقیق: 50 نفر دختر کاراته کا و 50 نفر غیرورزشکار در این مطالعه شرکت کردند. برای ارزیابی وضعیت بدنی آزمودنی ها، ناهنجاری های سر به جلو (با استفاده از روش فتوگرامتری)، شانه گرد (با استفاده از گونیا)، کایفوز و لوردوز (با استفاده از خط کش منعطف) و تیلت قدامی لگن (با استفاده از روش ساندرز) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها آزمون t مستقل و در سطح معنی داری 0/05>p مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که میانگین زاویه سر به جلو (0/004=p)، شانه گرد در سمت چپ و راست (0/0001=p) و کایفوز پشتی (0/0001=p) در دختران کارته کا بیشتر از غیر ورزشکاران بود و تفاوت آن ها از نظر آماری معنی دار بود. علاوه بر این اختلاف معنی داری در میزان لوردوز کمری (0/47=p) و تیلت قدامی لگن (0/75=p) کارته کاها و افراد غیر ورزشکار یافت نشد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد علی رغم کم بودن اختلاف شاخص های مورد بررسی در این مطالعه، این اختلاف از نظر بالینی حائز اهمیت است و مربیان و ورزشکاران بهتر است، تدابیر پیشگیرانه و اصلاحی لازم را در برنامه های تمرینی لحاظ کنند.

آسیب لیگامان صلیبی قدامی (ACL) با نرخ شیوع 250000 مورد سالانه فقط در آمریکا، یکی از شایع ترین آسیب های ورزشی جهان است. زنان 2 تا 8 برابر مردان به این آسیب دچار می شوند. به نظر می رسد عوامل خطرساز عمومی و اختصاصی زیادی در بروز آسیب ACL زنان وجود دارد. هدف از پزوهش حاضر، بررسی ناراستایی اندام تحتانی به عنوان عامل خطرآفرین درونی در زنان ورزشکار با سابقه آسیب ACL است. به این منظور 20 زن ورزشکار با سابقه آسیب ACL (میانگین سن 75/5 ±90/24 سال، قد 58/6± 05/167 سانتیمتر، وزن 58/5± 88/60 کیلوگرم و سابقه ورزشی 41/4± 70/7 سال) و 20 زن ورزشکار سالم (میانگین سن 59/5± 85/24 سال، قد 39/6 ±15/166 سانتیمتر، وزن 08/6 ±20/60 کیلوگرم و سابقه ورزشی 69/3 ±7 سال) که از نظر سن، رشته ورزشی و عضو درگیر با گروه آسیب دیده همتا سازی شده بودند، در این پژوهش شرکت کردند. افت ناوی، چرخش درشت نی و زاویه Q پای چپ و راست آزمودنی ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد 90 درصد آسیب ها با ساز و کار غیربرخوردی رخ داده بودند. همچنین پارگی ACL در 85 درصد آزمودنی ها با آسیب مینیسک داخلی همراه بود. تحلیل داده ها نشان داد بین پرونیشن و چرخش داخلی درشت نی دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0 P£ )، اما این اختلاف در مورد زاویه Q معنی دار نبود. همچنین بین پای سالم و آسیب دیده گروه آسیب دیده از نظر متغیرهای مورد بررسی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0P£). ازاین رو شناسایی عوامل خطرساز بیومکانیکی و به طور اختصاصی غربالگری (Screening) ورزشکارانی با افزایش پرونیشن (Hyperpronation) و چرخش داخلی درشت نی (Internal Tibial Torsion) که ممکن است آنان را مستعد آسیب های ACL سازد، ضروری است و ارائه برنامه های پیشگیرانه برای آنان از سوی مربیان لازم به نظر می رسد.