مقدمه: زنان از جمله گروه های آسیب پذیر در برابر بحران ها و بلایا به شمار می آیند. هدف از انجام این پژوهش شناسایی و تحلیل علل موجد این آسیب پذیری و ارائه راهکارهایی برای پیشگیری یا به حداقل رساندن آسیب های وارده به سلامت زنان بوده است. روش ها: این مطالعه در دو بخش مروری و کیفی(بحث گروهی متمرکز) انجام شده است. بدین منظور از حضور صاحب نظران و دست اندرکاران علمی اجرایی مدیریت بحران کشور در نشست های کمیسیون نقش بانوان در مدیریت بحران در اولین همایش سراسری مدیران بحران بهره گرفته شد. یافته ها: حضور کمرنگ زنان، به خصوص در سازمان های دولتی مسئول، عدم وجود ارزیابی مدون در خصوص نیازهای زنان، وجود خلاء های قانونی، عدم تخصیص اعتبار به امور مربوط به بانوان در مدیریت بحران، عدم حضور یا حضور کمرنگ مدیران و کارشناسان زن در حیطه مدیریت بحران، اعزام امدادگران مرد به مناطق آسیب دیده و عدم حضور بانوان در تیم های اعزامی و نبود مراکز تخصصی آموزشی برای بانوان امدادگر از یافته های این پژوهش به شمار می آیند. نتیجه گیری: تقویت آموزش همگانی با تأکید بر آموزش بانوان، فعال کردن شبکه های ارتباطی بانوان، تقویت مهارت های عملی بانوان برای مواجهه با بلایا، ایجاد و تقویت سازمان های غیردولتی بانوان با هدف پیشگیری و مقابله با بحران ها، تقویت حضور بانوان در رده های مدیریتی سازمان های مسئول در مقابله با بلایا، تدوین قوانین حمایتی از بانوان، انجام پژوهش های مرتبط و ارائه نتایج آن به مسئولین برای بهره برداری در برنامه های مقابله با بحران، اختصاص سهمیه به بانوان برای استخدام در سازمان های مرتبط، تعریف حداقل یک جایگاه به عنوان مسئول امور بانوان در رده های ستادی و تیم های اعزامی به مراکز دستخوش بحران و تربیت نیروی انسانی آموزش دیده در حیطه های مرتبط به امور بانوان به ویژه بهداشت باروری در مدیریت بحران از جمله راهبردهایی است که اتخاذ آن، کاهش این آسیب پذیری را در پی خواهد داشت.
