مقدمه: هدف از پژوهش حاضر پیش بینی اندیشه پردازی خودکشی براساس صفات پنج عاملی شخصیت با واسطه گری سازوکارهای دفاعی بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام شهروندان ساکن در شهر کرج در زمستان سال 1397 بود که از میان آن ها به روش نمونه برداری تصادفی دو مرحله ای و داوطلبانه 550 نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه پنج عاملی نئو؛ پرسشنامه سازوکارهای دفاعی-40 آندروز، سینگ و بوند؛ پرسشنامه اندیشه پردازی خودکشی بک بود. جهت تحلیل داده ها از روش الگویابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیرمستقیم بین صفت روان رنجورخویی با اندیشه پردازی خودکشی مثبت ومعنادار بود (0/001=P) همچنین ضریب مسیر غیرمستقیم بین صفت وظیفه شناسی و اندیشه پردازی خودکشی منفی ومعنادار بود (0/001=P) نتیجه گیری: عواطفی نظیر احساس گناه که از تعارض های ناهشیار و خودسرزنش گری در شخصیت های روان رنجور ناشی می شوند و ناتوانی در به تأخیر انداختن ارضای خواسته ها و تکانه ها در شخصیت هایی که از وظیفه شناسی بالایی برخوردار نیستند موجب متوسل شدن شخص به سازوکارهای دفاعی مختلف و اجتناب ازعواطف ناخوشایند درونی و درگیر شدن در اندیشه پردازی خودکشی می شود. به مسئولین، بالینگران و درمانگران پیشنهاد می شود، آموزش های همگانی را ترتیب دهند که آن دسته از سازوکارهای دفاعی را در افراد هدف قرار می دهند که به هنگام تخطی گری موجب اندیشه پردازی خودکشی می-شوند.
