پرخاشگری

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر وابستگی به فضای مجازی و پرخاشگری در نوجوانان دختر است. این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و در چهارچوب یک طرح پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه نوجوانان دخترساکن شهرستان قصرشیرین در سال 1401 را تشکیل دادند وحجم نمونه 32 نوجوان دختر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (16 نفر) و کنترل (16 نفر) جایگزین شدند . در این پژوهش از پرسشنامه های اعتیادبه اینترنت یانگ(1998)پرخاشگری اهواز(1375) استفاده گردید و مداخله واقعیت درمانی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای در گروه آزمایش انجام گردید. داده های پژوهش با استفاده آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری(مآنکوا) مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که واقعیت درمانی در سطح (01/0> P، 027/2435F=) بر وابستگی به فضای مجازی و پرخاشگری در نوجوانان دختر در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است. بنابراین با عنایت به معنی دارشدن فرضیه این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در این پژوهش، واقعیت درمانی توانسته است موجب کاهش وابستگی به فضای مجازی و پرخاشگری در نوجوانان دختر شهرستان قصرشیرین گردد.

فشار خون بالا یکی از مهمترین عوامل تهدید کننده سلامت انسان ها به خصوص در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران است. و همچنین یک بیماری چند عاملی است که ناشی از تعامل عوامل مختلف محیطی و ژنتیکی است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی ذهن آگاهی در کاهش پرخاشگری و اضطراب بیماران مبتلا به فشار خون شهر ارومیه می باشد. این پژوهش از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به فشار خون شهر ارومیه در سال 1397 بودند. برای انتخاب نمونه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر از افرادی که شرایط ورود به مطالعه را داشته باشند، انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه های پرخاشگری باس و پری(1992) و اضطراب زانک (1983) استفاده شد. فرضیه های پژوهشی با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و ازمون آماری کواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که میانگین گروه آزمایش در مولفه های پرخاشگری (49/46) به صورت معنی داری کمتر از میانگین گروه کنترل می باشد. میانگین گروه کنترل در این پرخاشگری (16/58) می باشد. با توجه به این یافته ها فرضیه اول پژوهش تایید قرار گرفت همچنین میانگین گروه آزمایش در اضطراب (24/27) به صورت معنی داری کمتر از میانگین گروه کنترل می باشد. میانگین گروه کنترل در این مولفه ها به ترتیب (02/35) می باشد. با توجه به این یافته ها فرضیه دوم نیز مورد تایید قرار گرفت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تحقیق حاضر نمایانگر تأثیر ذهن آگاهی در کاهش پرخاشگری و اضطراب می باشد. چرا که در نتیجه آموزش ذهن آگاهی، عواطف و هیجان های منفی و نشانه های روانشناختی کاهش می یابد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر طلاق والدین بر پرخاشگری کودکان است. این پژوهش به روش توصیفی- مروری نوشته شده است و برای جمع آوری آن به مقالات، اسناد و مکاتب معتبر در این زمینه مراجعه شده است. خانواده اولین هسته اجتماع و اساسی ترین بنیاد جامعه است که نقش مهمی در سلامت روانی کودکان برجای می گذارد. با این وجود خانواده ها در هر جامعه ای دچار آسیب های متعددی می شوند که یکی از آن ها طلاق است. طلاق یکی از مهم ترین عوامل آسیب روانی و اجتماعی کودکان می باشد. کودکان با طلاق والدین این احساس را دارند که امید و دنیایشان از هم پاشیده شده است زیرا خانه و خانواده تنها امید و پناهگاه آن ها است. ناامنی در تعاملات اجتماعی، مشکلات اقتصادی، مشکلات ساختاری خانواده، مشکلات تحولی و رشدی، نشانه های افسردگی، الگوهای ناکارآمد سازگاری و مشکلات تحصیلی به عنوان پیامد های طلاق والدین بر فرزندان شناسایی شد. طلاق والدین یکی از عمده ترین رویدادهایی است که باعث پرخاشگری رفتاری است که شخص به واسطه آن عملی را به قصر آسیب رساندن به خود یا دیگران انجام می دهد. نتایج بدست آمده از تحقیقات پیشین نشان می دهد که میزان پرخاشگری و عزت نفس کودکان طلاق تفاوت معناداری با کودکان عادی داشته است. یعنی میزان پرخاشگری کودکان طلاق بیشتر از میزان پرخاشگری کودکان عادی است.

تعاملات مادران با پسران نوجوانشان تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار می گیرد که یکی از آن ها پرخاشگری مادران است که میزان رابطه و تعاملات با فرزندانشان را کاهش می دهد. هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش تئوری انتخاب بر پرخاشگری مادران دانش آموزان بود. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری صورت گرفت و جامعه آماری آن شامل200 نفر از مادران و 200 نفر از فرزندان نوجوان پسر بود که در دوره اول متوسطه پایه هفتم و هشتم مدارس غیر انتفاعی پسرانه فرید و البرز در سال تحصیلی 1401-1400 واقع در منطقه 2 شهر تهران مشغول به تحصیل بودند. از میان جامعه آماری تعداد 30 نفر از مادران دانش آموزان که معیارهای ورود به پژوهش را داشتند با گرفتن پیش آزمون، پرسشنامه پرخاشگری آیزنگ برای مادران که دارای نمره بالاتر از خط برش بودند به روش در دسترس انتخاب شدند. سپس شرکت کنندگان به روش تصادفی ساده در دو گروه مداخله (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه مداخله به مدت ده جلسه آموزش تئوری انتخاب دریافت کردند و در این مدت گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. داده های جمع آوری شده در نرم افزار آماری SPSS20 با روش تحلیل واریانس مکرر آنالیز شد. نتایج به دست آمده نشان داد نمرات پرخاشگری در گروه مداخله بعد از مداخله و در مرحله پیگیری با گروه کنترل تفاوت معنادار داشته است. بنابراین آموزش تئوری انتخاب بر پرخاشگری مادران پرخاشگر اثربخش بوده است.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی مدیتیشن و طب سوزنی بر استرس و پرخاشگری فرزندان طلاق است. پژوهش حاضر شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون است. جامعه موردمطالعه، در این پژوهش شامل کلیه فرزندان طلاق مراجعه کننده به کلینیک آرامش ماندگار شهر مشهد می باشند. تعداد 60 نفر بر اساس پرسشنامه های استرس داس و پرخاشگری پاس و پری، دارای نمره بالاتر از میانگین بودند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به گونه تصادفی در دو گروه 30 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه مقیاس استرس داس (1995)، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1999) است. یافته های پژوهش نشان داد که مدیتیشن و طب سوزنی بر استرس و پرخاشگری فرزندان طلاق اثربخش است. نتیجه گیری می شود که ترکیب دو روش درمانی طب سوزنی و مدیتیشن در کاهش علائم استرس و پرخاشگری فرزندان طلاق مؤثر است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش گروهی مهارت های زندگی (حل مساله و مهارت ارتباط موثر) بر تعارض با والدین و پرخاشگری نوجوانان 14 تا 18 ساله دختر استان تهران بود. جامعه آماری این مطالعه، شامل کلیه نوجوانان 14 تا 18 ساله دختر استان تهران مراجعه کننده به مراکز مشاوره بود. این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و در چهارچوب یک طرح پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد. از بین ۳۲ شرکت کننده در این پژوهش ۱۶ شرکت کننده در گروه آزمایش و ۱۶ شرکت کننده در گروه کنترل کننده قبل و بعد آموزش با ابزارهای پژوهشی مقیاس پرخاشگری اهواز (1375) و پرسشنامه تعارض نوجوانان با والدین (CTS) (1990) مورد ارزیابی قرار گرفتند. مداخله آموزش گروهی مهارت های زندگی (حل مساله و مهارت ارتباط موثر) طی برنامه هشت جلسه ای و هر جلسه بمدت ۹۰ دقیقه انجام گردید . داده های پژوهش با استفاده آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری(مآنکوا ) و یک متغیری (آنکوا)و مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری نشان داد که آموزش گروهی مهارت های زندگی (حل مساله و مهارت ارتباط موثر) در سطح (01/0> P ، 096/768F=) حداقل در یکی از متغیرهای تعارض با والدین و پرخاشگری و همچنین نتایج تحلیل کواریانس یک متغیری نشان داد آموزش گروهی مهارت های زندگی (حل مساله و مهارت ارتباط موثر) در سطح (01/0> P ، 915/1844F=) تعارض با والدین و در سطح (01/0> P ، 466/910F=) پرخاشگری در نوجوانان 14 تا 18 ساله دختر استان تهران در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است . بنابراین با عنایت به معنی دارشدن فرضیه های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در این پژوهش، آموزش گروهی مهارت های زندگی (حل مساله و مهارت ارتباط موثر) توانسته است موجب کاهش تعارض در والدین و پرخاشگری در نوجوانان 14 تا 18 ساله دختر استان تهران گردد.

هویت تیمی و هواداری ورزشی جزو عوامل بسیار مهم در پیش بینی پرخاشگری هواداران فوتبال است که تاثیر آن ها با توجه به سن هواداران تغییر می کند. هدف این پژوهش بررسی نقش تعدیل گر سن در ارتباط هویت تیمی و هواداری ورزشی با پرخاشگری هواداران فوتبال است. پژوهش حاضر، توصیفی و ازنوع همبستگی بود که به صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری پژوهش هواداران باشگاه استقلال بودند که از بین آن ها تعداد 211 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل پنج پرسشنامه استاندارد هواداری ورزشی؛ هویت تیمی؛ پرخاشگری فیزیکی و پرخاشگری کلامی بود. در این تحقیق جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مدل معادلات ساختاری واریانس محور استفاده گردید. نتایج تحقیق نشان داد که هویت تیمی و هواداری ورزشی اثر مثبت و معنی داری بر خودگزارشی پرخاشگری، پرخاشگری کلامی و فیزیکی دارند. سن نیز اثر معناداری بر هویت تیمی، هواداری ورزشی، خودگزارشی پرخاشگری، پرخاشگری کلامی و فیزیکی دارد اما این تاثیرات منفی و معکوس می باشد. همچنین اثر هویت تیمی و هواداری ورزشی هواداران بر خودگزارشی پرخاشگری، پرخاشگری کلامی و فیزیکی هواداران در بین هواداران جوان بیشتر از هواداران میانسال و پیر بود و اثر هویت تیمی و هواداری ورزشی هواداران بر خودگزارشی پرخاشگری، پرخاشگری کلامی و فیزیکی هواداران در بین هواداران میانسال بیشتر از هواداران پیر بود. با توجه به نتایج به دست آمده برگزارکنندگان مسابقات فوتبال در کشور و کانون هواداران تیم ها می توانند از هواداران سن بالا برای کنترل احساسات هواداران سن پایین تر و کاهش پرخاشگری هوادان استفاده کنند.

نوجوانان مبتلا به اوتیسم انواع رفتارهای پرخاشگرانه مانند پرخاشگری فیزیکی و کلامی را از خود نشان می دهند. علیرغم شیوع رو به رشد این اختلال، تحقیقات مربوط به اسب درمانی برای این افراد محدود است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثربخشی هشت هفته اسب درمانی بر انواع پرخاشگری نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با استفاده از مقیاس خصومت و پرخاشگری کودکان: کنشی/ واکنشی( سی شارپ) می باشد. بدین منظور 24 نوجوان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با روش نمونه گیری در دسترس در تحقیق حاضر شرکت کردند سپس بر اساس متغیرهای سن، جنسیت و میزان اختلال در نشانگان اوتیسم، در یک گروه تجربی(12 نفر) و یک گروه کنترل(12 نفر) همسان شدند. هر شرکت کننده در گروه تجربی به صورت فردی توسط یک مربی در هشت هفته (پنج روز در هفته) تحت مداخله اسب درمانی قرار گرفت. تغییرات پرخاشگری از طریق مقیاس خصومت و پرخاشگری کودکان: کنشی/ واکنشی( سی شارپ) در پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد برنامه تمرینی اسب درمانی تأثیر معناداری بر بهبود و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه گ روه تجرب ی نسبت به گروه کنترل (05/0p</) داشت. مداخله اسب درمانی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم فرصتی ایجاد می کند تا این افراد احساسات و عواطف خویش را از طریق درمان مناسب، به صورتی اجتماعی بروز دهند که این امر موجب کاهش پرخاشگری می شود. در نتیجه مداخلات اسب درمانی می تواند به عنوان یک شیوه موثر بر کنترل رفتار پرخاشگرانه نوجوانان مبتلا به اوتیسم مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: با توجه به بحران همه گیری کرونا و تأثیرات گسترده آن بر زندگی، بدون شک واکاوی مؤلفه ها و پیشران های رفتارهای نابهنجار، می تواند تسهیلگر بروز رفتارهای اخلاقی گردد. لذا، این پژوهش باهدف واکاوی پیشران های رفتارهای نابهنجار از دیدگاه مدیران بخش سلامت در پاندمی کرونا انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کاربردی بود که با روش کیفی از نوع توصیفی انجام شد. روش نمونه گیری هدفمند مبتنی بر معیار بود که 13 نفر از مدیران سطوح مختلف مدیریتی بیمارستان های تأمین اجتماعی استان مازندران انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختارمند جمع آوری شد و با روش تحلیل محتوای تجمعی با نرم افزار MAXQDA10 انجام شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که عوامل ساختاری (شامل سیستم حقوق و دستمزد نامناسب، ویژگی های شغلی، بدرفتاری سازمانی، ضعف مدیریتی)، عوامل رفتاری (شامل کنشگرهای تنش زا، پرخاشگری در سازمان، رفتار ضداجتماعی و ناهنجاری روانی فردی) و عوامل محیطی (شامل محیط درونی و بیرونی سازمان) جزو پیشران های رفتارهای نابهنجار در بیمارستان ها بودند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش به مدیران کمک می کند با افزایش حمایت ها و مشوق های مالی و کاهش تنش گرهای استرس زا شرایط مناسب تری را برای کارکنان ایجاد کرده تا موجب افزایش کیفیت عملکرد، خدمات دهی به بیماران و حفظ سلامت بهداشت و درمان کشور شود.

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مدیریت استرس بر پرخاشگری، فشار روانی والدگری و سلامت روان مادران کودکان مبتلا به ناتوانی های یادگیری بود. طرح پژوهش، یک طرح گروه گواه با پیش آزمون و پس آزمون بود. پس از انجام مصاحبه و اجرای سه ابزار روانشناختی شامل مقیاس فشار روانی والدگری، سیاهه پرخاشگری اهواز و پرسشنامه ی سلامت عمومی 30 مادر انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. مداخله مدیریت استرس 8 جلسه ای برای گروه آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از برنامه آماری SPSS و در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند. یافته ها نشان داد ند که آموزش مدیریت استرس موجب کاهش پرخاشگری و فشار روانی والدگری و افزایش سلامت روان گروه آزمایش شد. نتایج نشان داد که در مدارس ویژه روش های سازگاری برای مقابله با مشکلات و شرایط دشوار را می توان به مادران آموزش داد.

هدف از این مطالعه تعیین اثربخشی گروه درمانی شناختی با پروتکل مایکل فری بر کاهش پرخاشگری در دانش آموزان پسر دبیرستانی است. روش این پژوهش یک مطالعه آزمایشی با گروه کنترل است با استفاده از پرسشنامه پرخاشگری، دانش آموزان پرخاشگر مشخص گردیدند؛ تعداد 20 نفر از این دانش آموزان به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه 10 نفره آزمایشی و گروه کنترل، گمارده شدند. سپس برنامه ی شناخت درمانی گروهی به روش مایکل فری به مدت 12 جلسه بر روی اعضای گروه آزمایشی اجرا شد. پس از پایان مداخله ی درمانی و یک ماه بعد، دوباره تست پرخاشگری از هر دو گروه اخذ شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که گروه درمانی شناختی، به طور قابل توجهی رفتارهای پرخاشگرانه دانش آموزان را کاهش می دهد. همچنین اثر آموزش تا زمان پیگیری باقی ماند. گروه درمانی شناختی به روش مایکل فری منجر به کاهش پرخاشگری دانش آموزان می گردد.

برخی از پژوهشگران معتقدند که پرخاشگری امری فطری و ذاتی است و برخی دیگر بر این باورند که پرخاشگری عاملی اکتسابی است که فرد در دوران رشد خود آن را می آموزد از آنجا که کودکان کار و خیابان بیشتر در معرض آسیب های خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی هستند، این پژوهش با بهره گیری از روش پیمایش و آزمایش طرح تجربی گواه و شاهد (که یکی از راه های درمان روان شناسان مثبت گرا جهت تعدیل خشم و عصیان کودکان می باشد) به بررسی وضعیت کودکان کار در یک کارگاه آموزشی پرداخته است. این آزمایش طی یک دوره 12 جلسه ای به مدت 430 دقیقه در یک کارگاه آموزشی قصه گویی به روش تحلیل رفتار متقابل که برگرفته از نظریه اریک برن می باشد میان دو گروه 20 نفره شاهد و 20 نفره کنترل مورد سنجش قرار گرفت. نتایج نشان داد که قصه درمانی به روش تحلیل رفتار متقابل در گروه آزمایش (پس آزمون) موجب کاهش پرخاشگری در آنان شده است.

زمینه و هدف: عملکرد تحصیلی نقش مهمی در موفقیت آینده دانش آموزان ایفا می کند. هدف از این تحقیق، بررسی پرخاشگری، نشخوار ذهنی، و خودکنترلی تحت تأثیر آموزش تنظیم هیجان و آموزش ذهن آگاهی در دانش آموزان دختر دارای عملکرد تحصیلی پایین در دوره اول متوسطه شهر تبریز بود. روش پژوهش: طرح تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری را کلیه دانش آموزان دختر دارای عملکرد تحصیلی پایین در دوره اول متوسطه شهر تبریز تشکیل می داد و از میان آن ها 75 نفر به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) جایگزین شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها عبارت بودند از: مقیاس خودکنترلی تانجی، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری، مقیاس نشخوار ذهنی نولن هوکسما و مارو. بسته آموزش تنظیم هیجان در یک گروه آزمایشی و بسته آموزش ذهن آگاهی در گروه آزمایشی دیگر اجرا شد. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. فرضیه های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس یک راهه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها حاکی از آن بود که روش آموزش تنظیم هیجان در مقایسه با آموزش ذهن آگاهی در کاهش پرخاشگری اثربخشی بیشتری داشت. همچنین، تأثیر هر دو روش آموزش تنظیم هیجان و ذهن آگاهی بر نشخوار ذهنی و خودکنترلی تائید شد، ولی بین اثربخشی این دو روش تفاوت معناداری در دو گروه مشاهده نشد (05/0=P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد استفاده از روش های تنظیم هیجان و ذهن آگاهی می تواند در کاهش پرخاشگری و نشخوار ذهنی و افزایش خودکنترلی دانش آموزان دارای عملکرد تحصیلی پایین مؤثر باشد.

بر اساس اهمیت جنبه @های مختلف تحول در دانش آموزان اعم از جسمی، شناختی، هیجانی و اجتماعی در شکل گیری شخصیت آنها، هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مداخله مبتنی بر نظریه ذهن برکاهش پرخاشگری و تقویت همدلی در کودکان بود. جامعه آماری در این پژوهش نیمه آزمایشی شامل کلیه دانش آموزان دوره اول ابتدایی 7 تا 9 ساله شهر تهران در سال تحصیلی 98- 1397 بود. حجم نمونه شامل30 دانش آموز بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. داده ها به وسیله پرسشنامه سنجش پرخاشگری باس و پری (باس و پری، 1992) و پرسشنامه همدلی-بهر و تحلیل کودکان جمع آوری شد و با روش آماری تحلیل کوواریانس تحلیل شد. یافته ها نشان داد مداخله مبتنی بر نظریه ذهن بر کاهش پرخاشگری و تقویت همدلی دانش آموزان تاثیر معناداری دارد P≤0/05)) و مداخله همدلی را با میزان تاثیر 68 درصد بهبود و پرخاشگری را با میزان تاثیر 4/82 درصد کاهش داد. بنابراین مداخله مبتنی بر نظریه ذهن می تواند با افزایش توانایی کودکان در درک احساس و افکار دیگران، مهارت های اجتماعی آنها را افزایش دهد.

افزایش توانایی والدین در مهارت حل مسئله در زمینه تعامل کارآمد بابا کودکان پرخاشگر سبب کاهش سطح پرخاشگری کودکان آن ها می شود. پژوهش حاضر با هدف آشکار ساختن تأثیر مداخله آموزش مهارت حل مسئله در پرخاشگری رابطه ای مادران دارای فرزند پسر پرخاشگر انجام شد. روش پژوهش حاضر، آزمایشی با طرح پژوهشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و دوره ی پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری شامل مادران کلیه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی در سال تحصیلی 1400 -1399 شهر کرمانشاه بود (90 هزار نفر). پس از غربالگری و تکمیل پرسشنامه توسط دانش آموزان با همکاری مادران و مربیان، از میان مادرانی که فرزندان آن ها ازنظر پرخاشگری یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بودند، تعداد 60 نفر به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه 30 نفر آزمایش و 30 نفر کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه پرخاشگری رابطه ای و آشکار استفاده شد (Shahim,2007). مادران گروه آزمایش به مدت 5 جلسه 60 دقیقه ای تحت آموزش قرار گرفتند و گروه گواه هم تا پایان جلسات بدون مداخله بود، جهت تحلیل داده های آماری از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها حاکی از تأثیرگذاری مداخله بر مؤلفه های پرخاشگری رابطه ای در پس آزمون (30/16 F= و 01/0p< ) و پیگیری (24/11 F= و 01/0p< ) و پرخاشگری کلامی-واکنشی در پس آزمون (25/19 F= و 01/p< ) و پیگیری (95/9 F= و 01/0p< ) بود؛ اما در مؤلفه پرخاشگری جسمانی تأثیرگذاری مشهود نبود؛ پس آزمون (20/1 F= و 05/0 p> ) و پیگیری (75/1 F= و 05/0 p> ). با توجه به یافته های پژوهش می توان آموزش مهارت حل مسئله را به عنوان یک مداخله روان شناختی جهت کنترل و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان به کاربرد.

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر پرخاشگری، خودانتقادی و رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان 12- 18 سال مبتلا به اختلال دوقطبی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری نوجوانان 12- 18 سال مبتلا به اختلال دوقطبی در سال 1401 بودند که از این جامعه به روش نمونه گیری هدفمند از بین بیمارستان امام حسین تهران، مطب سعادت آباد و مطب قایم شهر و بر اساس مصاحبه بالینی ساختار یافته، تعداد 40 نوجوان انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه (20 نفر برای هر گروه جایگرین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پرخاشگری (AQ، باس و پری، 1992)، پرسشنامه رفتارهای خودآسیب رسان (ISAS، کلونسکی و گلن، 2009) و پرسشنامه خودانتقادی (LOSC، تامپسون و زوراف، 2004) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون بین میانگین رفتارهای خودآسیب رسان، پرخاشگری و خودانتقادی پس آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری در سطح (01/0>P) وجود داشت. در واقع رفتاردرمانی دیالکتیکی باعث کاهش پرخاشگری، خودانتقادی و رفتارهای خودآسیب رسان در نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی می شود.

ایـن پژوهـش بـا هـدف تعییـن اثربخشـی آمـوزش والدگـری ذهن‌آگاهانـه مـادران بـر نظم‌جویـی هیجانـی، دلبسـتگی ایمـن کودک-والـد و پرخاشـگری کـودکان پیش‌دبسـتانی انجـام شـد. روش پژوهـش شـبه‌تجربی بـا طـرح پیش‌آزمـون، پس‌آزمـون و پیگیـری بـا گـروه گـواه و جامعـۀ آمـاری شـامل مـادران دارای کـودک پیش‌دبسـتانی در شـهر اصفهـان در سـال تحصیلـی ۱۳۹۹-۱۳۹۸ بـود. ۵۰ نفـر بـا نمونه‌بـرداری مرحلـه‌ای در دو گـروه آزمایـش و گـواه به‌صـورت تصادفـی جایگزیـن شـدند و بـه مقیـاس پرخاشـگری کـودکان پیش‌دبسـتانی (واحـدی، فتحـی‌آذر، حسینی‌نسـب و مقـدم، ۲۰۰۸)، فهرسـت نظم‌جویـی هیجانـی کـودکان (شـیلدس و سـیکتی، ۱۹۹۷) و پرسشـنامۀ روابـط میانـی دلبسـتگی (کاپنبـرگ و هالپـرن، ۲۰۰۶) در سـه مرحلـۀ پیش‌آزمـون، پس‌آزمـون و پیگیـری پاسـخ دادنـد. سـپس گـروه آزمایـش طـی ۸ جلسـۀ ۹۰ دقیقـه‌ای پروتـکل آموزشـی والدگـری ذهن‌آگاهانـه (بوگلـز و رســتیفو، ۲۰۱۴) را دریافــت کردنــد. نتایــج تحلیــل کواریانــس چندمتغیــری نشــان داد آمــوزش والدگــری ذهن‌آگاهانــه بــه مــادران باعــث افزایــش نظم‌جویـی هیجانـی و دلبسـتگی ایمـن و کاهـش بی‌ثباتـی نظم‌جویـی هیجانـی و پرخاشـگری فرزندانشـان شـد امـا در مرحلـۀ پیگیـری (۵ مـاه بعـد از مداخلـه) تفـاوت معنـاداری بیـن متغیرهـای دو گـروه مشـاهده نشـد کـه ایـن یافتـه می‌توانـد بـر برگـزاری مجـدد ایـن دوره‌هـا در فواصـل زمانـی کوتـاه بـرای والدیـن صحـه بگـذارد. یافته‌هـای ایـن پژوهـش ضـرورت کاربـرد برنامه‌هـای آمـوزش والدگـری ذهن‌آگاهانـه بـه مـادران را به‌منظـور بهبـود روابـط دلبسـتگی والد-کـودک، نظم‌جویـی هیجانـی و کاهـش پرخاشـگری کـودکان پیش‌دبسـتانی خاطـر نشـان می‌سـازد.

ایـن پژوهـش بـا هـدف تعییـن اثربخشـی درمـان روان‌نمایشـگری بـر بهبـود نظم‌جویـی هیجانـی و کاهـش پرخاشـگری نوجوانـان پسـر انجـام شـد. روش پژوهـش شـبه‌تجربی بـا گـروه آزمایـش و گـواه همـراه بـا پیش‌آزمون-پس‌آزمـون و پیگیـری و جامعـۀ پژوهـش دانش‌آمـوزان پسـر دورۀ متوسـطه دوم سـال تحصیلـی ۹۶-۹۵ بـود. ۲۵ آزمودنـی بـا اسـتفادۀ از پرسشـنامۀ پرخاشـگری و مصاحبـۀ بالینـی غربـال و انتخـاب شـدند و ۱۳ نفـر در گـروه آزمایـش و ۱۲ نفـر در گـروه گـواه قـرار گرفتنـد. گـروه آزمایـش بـه مـدت ۱۰ جلسـه درمـان روان‌نمایشـگری را دریافـت کـرد و مرحلـۀ پیگیـری نیـز به‌فاصلـۀ یـک مـاه پـس از مداخلـۀ درمانـی انجـام شـد. آزمودنی‌هـا قبـل از شـروع، پـس از اتمـام مداخلـه و در مرحلـۀ پیگیـری، بـه پرسشـنامۀ پرخاشـگری (بـاس و پـری، ۱۹۹۲) و مقیـاس دشـواری در نظم‌جویـی هیجانـی (گرتـز و رومـر، ۲۰۰۴) پاسـخ دادنـد. نتایـج تحلیـل واریانـس مکـرر نشـان داد کـه درمـان روان‌نمایشـگری بـر بهبـود نظم‌جویـی هیجانـی و کاهـش پرخاشـگری نوجوانـان تأثیـر معنـادار دارد و ایـن اثـر در مرحلـۀ پیگیـری نیـز ثابـت باقـی مانـده اسـت. بـر اسـاس یافته‌هـای ایـن پژوهـش می‌تـوان نتیجـه گرفـت کـه از درمـان روان‌نمایشـگری بـا اسـتفادۀ از فنونـی ماننـد مواجهه‌سـازی، ابـراز احساسـات، پالایـش هیجانـی و ایفـای نقـش به‌عنـوان یـک روش کارآمـد جهـت بهبـود نظم‌جویـی هیجانـی و کاهـش خشـم و پرخاشـگری نوجوانـان بهـره بـرد.

هدف: پژوهش حاضر، با هدف اثر بخشی هیپنوتراپی شناختی-رفتاری بر تحمل پریشانی و پرخاشگری در زنان مبتلا به اختلال ملال پیش از قاعدگی انجام شده است. روش پژوهش: مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل با سنجش در خط پایه پس از مداخله و پیگیری 3 ماهه با گروه کنترل انجام گرفت. تعداد 30نفر از زنان 25 تا 40 ساله دارای تشخیص اختلال ملال پیش از قاعدگی مراجعه کننده به مراکز مشاوره روانشناختی شهر ساری در سال 1399 بودند انتخاب و به طور تصادفی به گروه آزمایش (هیپنوتراپی شناختی-رفتاری n=15 ) و (کنترلn=15) گماشته شدند. کلیه شرکت کنندگان پرسشنامه های دموگرافیک، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و پرخاشگری باس و پری (1992)، را در سه مرحله تکمیل کردند. جلسات مداخلات با رعایت پروتکل های بهداشتی به صورت حضوری انجام شد. فرضیه های مربوط به اثربخشی مداخله پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی لامتریکس و با استفاده از نرم افزار SPSS-19 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد میانگین متغیر تحمل پریشانی و پرخاشگری در مرحله پیش آزمون بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد که نشانگر همگن بودن دو گروه پژوهش در مرحله پیش آزمون است، اما تفاوت بین دو گروه در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری بود که می تواند حاکی از اثربخشی مداخله بر متغیرهای ذکر شده و نیز پایداری اثربخشی در مرحله پیگیری بوده است. نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی هیپنوتراپی شناختی-رفتاری این درمان در اولویت درمانی قرار داده شود.

هدف: خانواده به عنوان مهم ترین عنصر جامعه شناخته شده است و در بین اعضای خانواده بیشترین تأثیر را مادر بر روی کودک دارد، لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان رابطه افسردگی و پرخاشگری مادران با فزون کنشی و پرخاشگری فرزندان دختر دانش آموز مقطع ابتدایی شهر سیرجان انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه آماری تمام دختران مدارس ابتدایی دولتی شهرستان سیرجان و مادران آنها بود. نمونه به روش نمونه گیری خوشه ای از این مدارس به تعداد 150 دانش آموز به همراه مادران آنها انتخاب شد. داده ها به وسیله پرسشنامه افسردگی بک (1961)، پرسشنامه پرخاشگری آیزنگ و گلین ویلسون (1975)، تست فزون کنشی کودکان-مقیاس سنجش کانرز (1999)، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) به دست آمد و با روش آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین افسردگی مادران با میزان فزون کنشی دانش آموزان (471/ r=) و با پرخاشگری (408/ r=) رابطه معنادار وجود دارد (P<0/01). همچنین بین پرخاشگری مادران با میزان فزون کنشی دانش آموزان (694/ r=) و  با پرخاشگری (507/ r=) دانش آموزان ابتدایی مدارس دولتی دخترانه شهر سیرجان رابطه معناداروجود دارد (P<0/01). نتیجه گیری: شرایط خاص یک کودک با اختلال فزون کنشی با سلامت روانی مادران ارتباط معناداری دارد و شرایط روانی مادران نیز می تواند بر حالات روانی فرزندان اثرگذار باشد.