درخت حوزه‌های تخصصی

با توجه به اهمیت اوقات فراغت وکارکردهای بهداشتی ،درمانی وفرهنگی آن ،در تحقیق حاضر به بررسی پیرامون این موضوع پرداخته شده است. این مطالعه در مورد جانبازان ومعلولینی به اجرا درآمده که از ویژگی های منحصر به فردی نظیر بالا بودن میزان ساعات فراغت ،مشکلات جسمانی ،حرکتی و روحی برخوردارند.بعد دیگری که مورد توجه قرار گرفته است،نقش تربیت بدنی وورزش است که از توانمندی های فراوانی برای جهت دهی وغنی سازی اوقات فراغت انسان ها برخوردار می باشد. این تحقیق از نوع بررسی های موردی وزمینه ای است که دراجرای آن از پرسشنامه ومصاحبه استفاده شده است. تعداد 404 جانباز و206 معلول که همگی مرد بودند در این تحقیق مورد مطالعه قرار گرفتند.در نمایش وتحلیل اطلاعات به ترتیب از آمار توصیفی وروش آماری Chi Square استفاده شده است.نتایج به دست آمده حاکی از آن است که شکل فعلی گذراندن اوقات فراغت مطلوب نیست وموجب نارضایتی قشر مورد مطالعه است.در این خصوص کمبود امکانات ووسایل وتنگناهای مالی ورواج روش های نامطلوب قابل توجه اند، همچنین کثرت ساعات فراغت جانبازان ومعلولین نکته ی مهمی است . روش ها ووسایل مطلوبی که مورد توجه افراد مورد مطالعه اند عبارتند از:تماشای تلویزیون ،پرداختن به ورزش ،فعالیت های آموزشی وعلمی وحضور در گردشگاه ها وطبیعت که باید طی یک برنامه ی هدفمند مورد بهره برداری قرار بگیرند.تحلیل روابط میان متغیرهایی نظیر جانباز یا معلول بودن،ورزشکار بودن ،محل سکونت،تاهل ونحوه گذران اقات فراغت نیز مبین یافته های قابل توجهی است که به بحث گذاشته شده است.

تمرینات ریباندتراپی به عنوان یک روش تمرینی جدید که موجب تحریک مکانیکی سیستم عصبی– عضلانی می شود، مورد توجه پژوهشگران و توان بخشان قرار گرفته است. با توجه به رابطه کارایی سیستم عصبی-عضلانی با تعادل که جزء لاینفک فعالیت های روزمره و ورزشی است، هدف از انجام این پژوهش تأثیر تمرینات ریباندتراپی بر تعادل پویای زنان جوان ورزشکار بوده است. تعداد 40 نفر از زنان ورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد (سن:03/2±9/22سال، وزن:21/4±97/64 کیلوگرم، قد:05/6±25/170 سانتی متر و شاخص توده بدنی:1/2±6/22) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر بسکتبالیست و 10 نفر تکواندو کار) و تجربی (10 نفر بسکتبالیست و 10 نفر تکواندوکار) تقسیم شدند. قبل از اعمال برنامه تمرینی ریباندتراپی، تعادل پویای آزمودنی ها با استفاده از تست تعادل گردشی (SEBT) اندازه گیری شد. گروه های تجربی، تمرینات ریباندتراپی را که شامل پریدن های ایمنی، هوازی، قدرتی و مقاومتی بود در هشت هفته و هر هفته پنج روز به مدت 30 دقیقه انجام دادند. پس از پایان دوره هشت هفته ای در نظر گرفته شده، پس آزمون تست تعادل گردشی SEBT از دو گروه کنترل و تجربی به عمل آمد. از روش آماری t مستقل به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. تمرینات ریباندتراپی، تأثیرمعنی داری در پنج جهت (داخلی، قدامی – داخلی، خلفی، خلفی– داخلی و خلفی- خارجی) آزمون تست تعادل گردشی نشان داد، در حالی که در سه جهت (قدامی، قدامی– خارجی و خارجی) تعادل پویای گروه های تجربی تکواندو کاران و بسکتبالیست هاتفاوت معنی داری نداشتند. با توجه به یافته های تحقیق، تمرینات ریباند تراپی را می توان برای بهبود وضعیت تعادل پویا توصیه کرد، اگرچه انتظار می رود بهبود در تعادل پویا در جهات (داخلی، قدامی– داخلی، خلفی، خلفی– داخلی و خلفی- خارجی) بیشتر باشد.

در دهة اخیر بررسی ابعاد روان شناختی ورزشکاران آسیب دیده در دوران توانبخشی و بازگشت به رقابت، توحه محققان زیادی را به خود جلب کرده است. در این پژوهش میزان خرده مقیاس های انگیزشی و تحلیل رفتگی ورزشکاران زبدة هندبال قبل و بعد از آسیب دیدگی بررسی شده و با تکیه بر تئوری انگیزش خود – مختاری دسی و ریان به پیش بینی تحلیل رفتگی ورزشکاران پس از آسیب دیدگی پرداخته شده است. آزمودنی های مورد بررسی این تحقیق 28 هندبالیست آسیب دیدة فصل رقابتی 87-86 لیگ حرفه ای ایران بودند. برای جمع آوری اطلاعات از سه پرسشنامه شامل پرسشنامة مقیاس انگیزش ورزشی (SMS) پل لیتیر و همکاران (1995)، پرسشنامة تحلیل رفتگی ورزشی (ABQ) ریدیک و اسمیت (2001) و پرسشنامة مشخصات فردی (محقق ساخته) استفاده شد. در تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از آزمون های t همبسته، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. با توجه به تحلیل آماری در زمینة رابطة تحلیل رفتگی با خرده مقیاس های انگیزشی، نتایج نشان داد رابطة معنی دار و معکوسی بین تحلیل رفتگی با خرده مقیاس های انگیزش درونی (870/0 - =r؛ 000/0=P) و انگیزش بیرونی (706/0 - =r ؛ 000/0=P) و رابطة معنی دار و مستقیمی بین تحلیل رفتگی و بی انگیزشی آزمودنی ها (878/0=r ؛ 000/0=P) وجود دارد. همچنین نتایج آماری در زمینة پیش بینی تحلیل رفتگی نشان داد 6/81 درصد میزان تحلیل رفتگی با توجه به میزان انگیزش ورزشکاران تبیین می شود. به علاوه، خرده مقیاس های بی انگیزشی (771/= R2) و انگیزش درونی (757/0=R2) به ترتیب مهم ترین عوامل پیش بینی کنندة تحلیل رفتگی بودند، اما انگیزش بیرونی مبین پیش بینی کنندة قوی تحلیل رفتگی نیست (499/0= R2). نتایج نشان داد بین خرده مقیاس های انگیزشی و میزان تحلیل رفتگی ورزشکاران پس از آسیب دیدگی رابطة معنی داری وجود دارد و تحلیل رفتگی این ورزشکاران را می توان از روی خرده مقیاس های انگیزشی آنها برآورد کرد. بنابراین، توجه به کارکرد مهم خرده مقیاس های انگیزشی در دوران توانبخشی و بازگشت به ورزش پس از آسیب دیدگی حائز اهمیت است و توجه به رفتارها و نگرش های ورزشکاران راهنمای مناسبی برای کمک به بهبود و توانبخشی آنان خواهد بود.

اختلالات اسکلتی – عضلانی مرتبط با کار از جمله بزرگ ترین مشکلات بهداشت شغلی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه است. این اختلالات در اثر تخریب و آسیب تجمعی بافت های دستگاه اسکلتی – عضلانی طی ماه ها و سال ها ضمن مواجهه با عوامل استرس زای بیومکانیکی و روانی – اجتماعی در محیط کار رخ می دهند. از آنجایی که یکی از مهم ترین عوامل بروز این اختلالات، پوسچر نامطلوب بدن هنگام انجام کار میتواند باشد، لذا تحقیق حاضر با هدف تعیین میزان شیوع اختلالات اسکلتی – عضلانی کارکنان اداری زن در12 ماه گذشته با استفاده از پرسشنامه نوردیک و نیز ارزیابی پوسچر حین کار آنان به روش RULA صورت گرفته است. بیشترین میزان شیوع اختلالات اسکلتی – عضلانی در جامعه مورد مطالعه به ترتیب در کمر (9/78درصد)، گردن (8/77درصد)، شانه (3/73درصد)، پشت (3/63درصد) مشاهده شد. همچنین بیشترین درصد کسب نمره RULA به ترتیب در 8/37 درصد از نمو نه ها عدد متوسط 5 و6، و در 3/33درصد از نمونه ها عدد بالای 7 گزارش شد. با استفاده از روش آماری اسپیرمن نشان داده شد که بین نمره RULA و اختلالات اسکلتی- عضلانی افراد مورد مطالعه، رابطه معنیدار مثبت وجود دارد (55/0=2R، 001/0=P، 739/0=r). از مطالعه این تحقیق می توان دریافت که نمونه های این پژوهش از نظر پوسچر حین کار و اختلالات اسکلتی – عضلانی در وضعیت خطرناکی قرار دارند که ایجاد تغییراتی در محل کار آنان با توجه به اصول ارگونومیکی ضروری است، و همچنین جهت جلوگیری از بروز این اختلالات، انجام تمرینات ورزشی توصیه می شود.

انعطاف پذیری یا کشش پذیری بافت های نرمی مثل عضله، تاندون، فاشیا، کپسول مفصلی و پوست که از اطراف مفصل عبور می کنند، برای دستیابی به دامنه کامل حرکتی مفصل طی فعالیت های عملکردی ضروری است. به منظور افزایش انعطاف پذیری، عضلات باید تحت کشش قرارگیرند. این تحقیق به منظور تعیین مؤثرترین روش کشش برای بازگرداندن انعطاف پذیری گروه عضلات همسترینگ در کمترین زمان ممکن در فوتبالیست های حاضر در لیگ برتر کشور طراحی شد و به اجرا درآمد. به این منظور 44 فوتبالیست حاضر در لیگ برتر کشور با دامنه سنی 20 تا 29 سال از راه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نمونه ها به طور تصادفی در 4 گروه 11 نفره تحت تمرینات کشش استاتیک، کشش با استفاده از تکنیک HR ، کشش متعاقب انقباض ایزومتریک و کشش بر اساس قانون مهار متقابل قرار گرفتند. کشش به مدت 6 هفته، 6 روز در هفته و هر روز 2 دقیقه برای هر آزمودنی به ا جرا درآمد. دامنه حرکتی اکستانسیون اکتیو و پاسیو زانو با گونیامتر و در فواصل یک هفته ای تا پایان تحقیق اندازه گیری شد. سپس از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و آنالیز واریانس برای داده های تکراری استفاده شد. بر اساس نتایج پژوهش، میانگین دامنه حرکتی اکستانسیون اکتیو زانو در گروه کشش استاتیک از 5/2±1/155 به 4/3±9/170، در گروه HR از 5/4±5/157 به 9/2±9/74، در گروه PIR از5/4±2/155 به 9/2±171 در گروه RI از 5/2±4/156 به 9/3±6/170 افزایش یافت (0001/0P<). میانگین دامنه حرکتی اکستانسیون پاسیو زانو در گروهی که به تمرینات کششی به روش استاتیک پرداختند، از 2/5±9/157 به 9/4±8/173، در گروه HR از 2/3±9/160 به 1/ 4±3/176 ، در گروه PRI از 2/1±9/157 به 2/3 ±9/173 و در گروه RI از 1/5 ±6/157 به 2/4± 5/173 افزایش یافت (0001/0 P<) . میانگین دامنه حرکتی فلکسیون پاسیو ران در گروه کشش استاتیک از 3/4 ±8/64 به 3/6 ±4/77، در گروه HR از 3/3±8/65 به 1/1±5/80 ، در گروه PIR از 9/2±1/67 به 2/5 ±5/79 و در گروه RI از 2/3±8/66 به 6/4±3/78 افزایش یافت (0001/0P<). نتایج تحقیق نشان داد که هیچ یک از روش های تمرینات کششی مورد استفاده نسبت به دیگر روش های کششی، از نظر افزایش و بهبود انعطاف پذیری عضلات همسترینگ در ورزشکاران فوتبالیست مبتلا به کوتاهی عضلات همسترینگ برتری نداشته و تقریباً هر چهار روش تاثیر مشابهی دارند.

عقیده بر این است که لوردوز کمری بیش از حد (هایپرلوردوزیس) عاملی خطرزا برای کمردرد است. در منابع موجود، تمرینات و حرکات اصلاحی مختلفی برای برطرف کردن هایپرلوردوز کمر پیشنهاد شده است. طی سال های اخیر، تمرینات پیلاتس مورد توجه عموم مردم، به¬ویژه در کشورهای غربی قرار گرفته و پیشنهادهای محدودی در خصوص بهبود تعادل و پوسچر بر اثر انجام این نوع تمرینات ارائه شده است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر و کاربرد تمرینات پیلاتس بر میزان هایپرلوردوز کمری زنان غیرورزشکار است. برای این منظور، ابتدا با استفاده از خط¬کش منعطف، میزان قوس کمری 30 زن سالم 20- 30 ساله اندازه¬گیری شد تا دامنه طبیعی لوردوز کمری مشخص شود. میانگین 74/43 درجه و انحراف استاندارد 02/8 درجه به¬دست آمد و عدد میانگین ± یک انحراف استاندارد به¬عنوان دامنه طبیعی در نظر گرفته شد. سپس، 33 نفر به¬عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که درجه لوردوز کمری آن ها بیشتر از 76/51 درجه (بیش از محدوده طبیعی تعیین¬شده)، دامنه سنی شان 20- 30 سال بود و طی شش ماه گذشته فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. نمونه ها به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته (24 جلسه) و هر جلسه یک ساعت تمرینات پیلاتس طراحی شده (شامل حرکات کششی و تقویتی) را انجام دادند. در پایان، 25 نفر در پس¬آزمون شرکت کردند و مجدداً میزان قوس کمری آن ها اندازه¬گیری شد. نتایج نشان داد بین قوس کمری نمونه های مورد نظر، قبل و بعد از انجام تمرینات پیلاتس اختلاف معنی¬داری وجود دارد (001/0=P). با توجه به یافته تحقیق، می توان نتیجه گرفت که تمرینات پیلاتس استفاده¬شده در تحقیق حاضر در کاهش هایپرلوردوز کمری زنان مؤثر بوده است و می تواند در حیطه حرکات اصلاحی، به¬صورت مستقل یا ترکیب با حرکات اصلاحی موجود، برای اصلاح ناهنجاری هایپرلوردوز کمری استفاده شود. از آنجا که این تمرینات جذابیت و تنوع دارند، تداوم اجرای آن بیش از تمرینات دیگر است؛ از این رو می تواند به¬عنوان روشی جدید در حیطه حرکات اصلاحی مطرح باشد.

هدف از انجام این تحقیق مقایسه وضعیت سلامت عمومی جانباز قطع عضو ورزشکار و غیرورزشکار بوده است. 2000 آزمودنی در سرار کشور به عنوان آزمودنی در این تحقیق به شیوه تصادفی نمونه گیری شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه سلامت عمومی بوده که شامل چهار خرده مقیاس علائم جسمانی, اضطراب, اختلال در کنش وری اجتماعی و افسردگی شدید هستند. نتایج تحقیق نشان داد که ورزشکاران جانباز نسبت به غیر ورزشکاران در مورد چهار خرده مقیاس سلامت عمومی وضعیت برتری دارند. همچنین نتایج نشان داد که بین سن و سلامت عمومی این افراد رابطه معنی داری وجود ندارد. نتیجه این که انجام فعالیت های بدنی در مورد افراد جانباز و معلول دارای منافع روانی نیز می باشد.

کودکان معلول به سبب محدودیت های جسمانی در معرض کم تحرکی و کاهش فعالیت بدنی هستند. مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل آمادگی جسمانی کودکان معلول بینایی و شنوایی و ارتباط آن با معلولیت صورت گرفت. در این مطالعه مورد شاهدی16 کودک نابینا و 30 کودک ناشنوای 6-12 ساله به صورت هدفمند و از جامعه در دسترس انتخاب و 60 کودک سالم بعنوان گروه کنترل در پژوهش شرکت نمودند. در بررسی آمادگی جسمانی متغیرهای آمادگی قلبی تنفسی (تست پله سه دقیقه ای)، قدرت پنجه برتر و استقامت عضلانی (دراز و نشست)، انعطاف پذیری (خمش و رسش و بلند کردن تنه) و تعادل ایستا (آزمون اصلاح شده لک لک) و پویا (زمان برخاستن و نشستن) ارزیابی شدند. برای تحلیل نتایج از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD استفاده گردید. نتایج نشان داد که قدرت پنجه دست برتر نابینایان کمتر از ناشنوایان (007/0=p) و افراد سالم(007/0p=)، استقامت قلبی تنفسی نابینایان و ناشنوایان کمتر از گروه سالم بود(001/0p=). همچنین در آزمون استقامت عضلانی (001/0p=)، انعطاف پذیری تنه (001/0p=) و تعادل ایستا و پویا تفاوت معناداری بین گروه نابینایان و ناشنوایان مشاهده شد (001/0p=). اما این اختلاف بین گروه ناشنوایان و سالم مشاهده نگردید (171/0p= ،935/0p=). نتایج آزمون انعطاف پذیری پشت و همسترینگ نیز تفاوت معناداری بین گروهها نشان نداد (365/0p=). به نظر می رسد که اختلالات حسی موجب ضعف برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی مانند استقامت قلبی تنفسی، استقامت و قدرت عضلانی و تعادل کودکان معلول حسی به خصوص نابینایان میگردد، لذا توجه بیشتر به برنامه های آمادگی جسمانی معلولان حسی و هدایت این کودکان به سمت فعالیتهای ورزشی ضروری به نظر میرسد.

زاویه حمل در مفصل آرنج به زاویه بین بازو و ساعد از وضعیت آناتومیکی اطلاق می شود که چگونگی راستای آن در عملکرد حرکتی آدمی مهم است. اطلاعات اندکی درباره زاویه حمل آرنج ورزشکاران در ارتباط با مهارت های حرکتی، آسیب ها و ناهنجاری ها و نیز با ابعاد آنتروپومتریکی وجود دارد؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه زاویه حمل ورزشکاران و غیرورزشکاران و مطالعه ویژگی های آنتروپومتریکی پیش¬بین راستای اندام طرفی با زاویه حمل ورزشکاران است. 20 مرد ورزشکار سالم (میانگین سن 88/1±25/22 سال، قد 49/5±78/182 سانتی¬متر، وزن 19/3±35/75 کیلوگرم و سابقه ورزشی 77/3±38/9 سال) و 20 مرد غیرورزشکار سالم (میانگین سن 01/2±80/22 سال، قد 25/6±35/179 سانتی¬متر و وزن 30/2±10/71 کیلوگرم) به¬صورت نمونه های در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. بدین منظور شاخص های آنتروپومتریکی طول بازو، طول ساعد، فاصله دو دست باز بر اساس روش های استاندارد اندازه گیری شد و همچنین زاویه حمل در حالتی که دست در اکستنشن و سوپینیشن کامل قرار داشت با گونیامتر یونیورسال اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل، ضریب همبستگی و رگرسیون با روش Stepwise تجزیه و تحلیل شدند (05/0P≤). نتایج نشان داد بین زاویه حمل ورزشکاران و غیرورزشکاران تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P≤). همچنین بین زاویه حمل و طول ساعد ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0P≤)، ولی بین زاویه حمل با فاصله دو دست باز و طول بازو ارتباط معنی داری به¬دست نیامد. نتایج رگرسیون نشان داد از بین عوامل فاصله دو دست باز، طول ساعد و طول بازو تنها متغیر طول ساعد بهترین پیشگوی زاویه حمل است. بر اساس نتایج این تحقیق ورزشکارانی که طول ساعد بزرگ تری دارند، بیشتر در معرض تغییرات زاویه حمل قرار می گیرند و برای حفظ راستای طبیعی آرنج به مراقبت های پزشکی ورزشی ویژه در اندام طرفی نیاز دارند.

هدف از تحقیق حاضر، ارائه نیمرخی از آسیب های حاد مردان و زنان کاراته کای حرفه ای حاضر در رقابت های سوپرلیگ ایران در سال 1387 بود. تعداد 140 فرد (مرد و زن) شرکت کننده در این مسابقات در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات در زمینه آسیب های رخ داده در این مسابقات که 101 مرد ( میانگین ± انحراف معیار، سن 2/3 ±7/21 سال، قد 9/6 ±9/176 سانتی متر، وزن 9/8 ±4/69 کیلوگرم ) و 39 زن (میانگین ± انحراف معیار، سن 3 ± 22 سال، قد 8/6 ± 4/164 سانتی متر، وزن 2/6 ± 6/55 کیلوگرم) در آن شرکت کرده بودند، از طریق فرم ثبت آسیب و با کمک پزشک و فیزیوتراپ تیم ها جمع آوری شد. عواملی همچون میزان شیوع، محل آسیب دیده، سازوکار و علت آسیب ها و برخی عوامل دیگر مورد توجه قرار گرفتند. از آمار توصیفی و خی دو برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در مجموع 170 مسابقه تیمی (1436 بازی انفرادی)، 326 آسیب ثبت شد (مردان 244 آسیب و زنان 82 آسیب). میزان شیوع آسیب مردان، 2/8 آسیب در هر 100 دقیقه ورزشکار در معرض مسابقه بود و این میزان برای زنان 4/13 آسیب در هر 100 دقیقه ورزشکار در معرض مسابقه بود. در مردان، شیوع آسیب های بالاتنه بیشتر از پایین تنه و تفاوت آنها از لحاظ آماری معنادار بود (05/0>P، 24/21 =2) اما در مورد زنان تفاوت معناداری مشاهده نشد (43 در برابر 39 مورد)، (05/0P، 26 = 2، 05/0 P، 15 = 2، 05/0

هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط برخی از شاخص های پیکر سنجی و ترکیب بدنی و مولفه های گونه پیکری (آندومورفی ، مزومورفی و اکتومورفی) در دانشجویان پسر دانشگاه رازی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان پسر دانشگاه رازی در نیمسال اول سال تحصیلی 84-83 تشکیل می دادند. با توجه به جدول ادینسکی و فرمولy=a(logx)b تعداد 320 نفرآزمودنی به صورت تصادفی بعنوان نمونه تحقیق انتخاب گردید. متغیرهای بدن سنجی که در تحقیق حاضر مورد اندازه گیری و ارزیابی قرار گرفت شامل : قد، وزن، قطر و اندازه های پیرامونی، درصد چربی، توده چربی، وزن بدون چربی، شاخص توده بدن، وزن مطلوب، تیپ بدنی و نسبت محیط کمر به محیط لگن، شاخص اندازه دور کمر می باشد. با توجه به توصیفی – همبستگی بودن روش تحقیق از آمار توصیفی جهت طبقه بندی و تنظیم داده ها و در آمار استنباطی از ضریب همبستگی پیرسون جهت ارتباط بین متغیرها استفاده شده است. بین BMI و WHR (561/0=r ،000/0p= )، بین BMI و WC (812/0=r ، 01/0>p )، بین WHR و WC (721/0=r ، 01/0>p )، بین BMI و درصد چربی (704/0=r ،01/0>p )، بین WC و درصد چربی (793/0=r ،01/0>p )، بین WHR و درصد چربی (526/0=r ،01/0>p ) ارتباط معنی داری وجود دارد. توده چربی با مولفه اندومورفی کاﻣﻟﴼ متناسب است (884/0=r ،01/0>p )، اما توده بدون چربی تناسب اندکی با مولفه مزومورفی دارد (200/0=r ،01/0>p ). در نتیجه بر اساس یافته های حاصل از ضریب همبستگی، WC شاخص بهتر و قوی تری برای چاقی شکمی و خطرات مرتبط با سلامتی نسبت به WHR است. در بررسی ارتباط بین مولفه های گونه پیکری (فربه پیکری و لاغر پیکری) و متغییرهای ترکیب بدنی (توده چربی و توده بدون چربی) به نظر می رسد اعتبار منتسب به مزومورفی بعنوان توده بدون چربی دچار تردید می گردد، و نیاز به ارزیابی و اعتباریابی دقیق رابطه بکاررفته در مفاهیم مورد استفاده را در تعیین جثه نشان می دهد. در نتیجه بهتر است که از آن برای ارزیابی ترکیب بدنی بعنوان یک مکمل استفاده شود

به منظور تهیه نیمرخ آمادگی جسمانی کشتی گیران تیم ملی آزاد بزرگسالان، 73 کشتی گیر (میانگین سن 6/2 4/24 سال، و میانگین وزن 4/18 9/79 کیلوگرم) در سطح تیم ملی که طی 1 سال در تورنمنتهای معتبر بین المللی، مسابقات آسیایی، جهانی، و المپیک در اردوهای مختلف تیم ملی تمرین کرده بودند بررسی شدند و تمامی آزمودنیها آزمونهای زیر را انجام دادند: ترکیب بدن (درصد چربی3 موضعی، LBM و BMI)، قدرت نسبی عضلانی (قدرت پنجه های دست، پرس سینه، اسکات پا، و لیفت مرده)، استقامت عضلانی موضعی (دراز و نشست، شنای سوئدی، و بارفیکس)، استقامت قلبی - تنفسی (آزمون بروس)، سرعت (دوی 36 متر)، چابکی (دوی 9×4 متر)، انعطاف پذیری (خم شدن نشسته، بازکردن تنه، و بلندکردن شانه ها)، آزمون عکس العمل (عکس العمل دیداری دو جهته)، توان بی هوازی بی لاکتیک (ارگو جامپ 15 ثانیه، وینگیت دست 8 ثانیه، و وینگیت پا 8 ثانیه)، توان بی هوازی بالاکتیک (ارگوجامپ 30 ثانیه)، و قدرت انفجاری پاها (پرش طول درجا). میانگین و انحراف استاندارد رکورهای کسب شده کشتی گیران تیم ملی آزاد بزرگسالان (مجموع همه وزنها) عبارت اند از 5/3±5/11 درصد چربی بدن، 3/15±4/70 کیلوگرم LBM، 63±8/36 کیلوگرم بر مترمربع BMI، 12/0±92/0 وزن بدن بر نیرو قدرت پنجه های دست، 21/0±45/1 وزن بدن بر وزنه پرس سینه، 21/0±83/1 وزن بدن بروزنه اسکات پا، 24/0±87/1 وزن بدن بر وزنه لیفت مرده، 9/7±9/70 بار در دقیقه دراز و نشست، 5/7±3/69 بار در دقیقه شنای سوئدی، 9/10±9/35 عدد بارفیکس، 7/5±6/50 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه حداکثر اکسیژن مصرفی، 25/0±1/5 ثانیه دوی 36 متر، 38/0±43/8 ثانیه دوی 9×4 متر، 9/4±41 سانتی متر خم شدن نشسته، 12/0±61/0 قد نشسته بر فاصله بینی تا زمین بازکردن تنه، 16/0±55/0 طول دست بر فاصله مچ دست تا زمین بلندکردن شانه ها، 2/60±7/391 هزارم ثانیه عکس العمل دیداری دوجهته، 4/6±49 وات بر کیلوگرم از وزن بدن ارگو جامپ 15 ثانیه، 9/98±6/375 وات وینگیت دست 8 ثانیه، 1/101±1/496 وات وینگیت پای 8 ثانیه، 7/6±9/43 وات بر کیلوگرم از وزن بدن ارگوجامپ 30 ثانیه.پس از جمع آوری نتایج خام آزمونها، با کمک آمار توصیفی نیمرخ آمادگی جسمانی کشتی گیران در هر آزمون به تفکیک وزنهای مختلف تهیه شد. تمامی عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS و EXCEL انجام شد.

تغییر و تحولات محیطی که در حال حاضر شتاب زیادی به خود گرفته، تصمیمات سازمانی را بسیار پیچیده کرده است؛ بنابراین لزوم به­کارگیری برنامه ای جامع برای مواجه شدن با این مسائل بیشتر از گذشته ملموس می شود. پژوهش حاضر با هدف طراحی و تدوین برنامه استراتژیک توسعه ورزش هندبال برای هیئت هندبال استان سمنان، سعی در بهبود عملکرد این هیئت در بلندمدت دارد. نمونه آماری پژوهش، 41 نفر از نخبگان و فعالان ورزش هندبال استان سمنان بودند. در بخش نظرسنجی از پرسشنامه محقق­ساخته عوامل درونی و بیرونی ( 910/0 = α ) و فرم های تعیین موضوعات استراتژیک استفاده شد . همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها، علاوه بر شاخص های توصیفی و آزمون فریدمن، از ماتریس ارزیابی درونی و بیرونی برای تعیین موقعیت استراتژیک و تحلیل SWOT ، تکنیک دلفی و طوفان مغزی برای تعیین استراتژی ها استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد هیئت هندبال استان سمنان در وضعیت کنونی قوت ها، ضعف ها، فرصت ها و تهدیدهایی دارد و موقعیت استراتژیک آن در ناحیه ضعف ها و از لحاظ عوامل بیرونی در ناحیه تهدیدها قرار دارد. همچنین، ضمن تدوین بیانیه رسالت، بیانیه چشم انداز، ارزش های محوری و اهداف بلندمدت، 10 استراتژی در قالب 51 برنامه کلان و عملیاتی و در مجموع هفت پیشنهاد کلی برای توسعه هندبال استان سمنان ارائه شد. به نظر می رسد یکی از مهم ترین دلایل وضعیت نامطلوب هندبال استان سمنان نداشتن استراتژی توسعه ورزش هندبال در استان بوده است؛ بنابراین در این پژوهش سعی شده با تدوین استراتژی های مناسب، زمینه رشد و توسعه همه جانبه این ورزش جذاب در استان فراهم شود. بهره گیری از نقاط قوت شناسایی­شده می تواند به انجام رسالت و وظایف آن کمک شایانی کند مشروط بر این که در راستای به حداقل رساندن نقاط ضعف درونی و کاهش اثرات تهدیدهای بیرونی و استفاده حداکثر از فرصت های بیرونی باشند.

سندروم داون، متداول ترین بیماری ژنتیکی با عقب ماندگی ذهنی خفیف تا متوسط و همچنین شیوع 1 در 800 تا 1000 تولد زنده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تعادل ایستا و پویا در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندروم داون و ارتباط تعادل با IQ و سن است. نمونه آماری پژوهش شامل 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی با سندروم داون (میانگین سن 77/1 ± 96/13، قد 19/8 ± 40/135، وزن 21/9 ± 86/42 و 73/3 ± 12/59) و 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی بدون سندروم داون (میانگین سن 96/1 ± 30/14، قد 07/8 ± 30/136، وزن 67/8 ± 46/41 و 02/5 ± 73/61) است که به صورت تصادفی هدفدار به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. اطلاعات فردی، قد، وزن و سوابق پزشکی با استفاده از پرونده پزشکی دانش آموزان مبتلا به سندروم داون جمع آوری شد. برای ارزیابی تعادل ایستا از تست اصلاح شده لک لک و برای ارزیابی تعادل پویا از تست راه رفتن پاشنه به پنجه استفاده شد. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین تعادل ایستا و پویا در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندروم داون وجود دارد (05/0 ≥ P). همچنین بین تعادل ایستا و پویا با IQ و سن در مبتلایان به سندروم داون رابطه معنی داری وجود داشت (05/0 ≥ P). مبتلایان به سندروم داون در مقایسه با افراد طبیعی و افراد عقب مانده ذهنی بدون سندروم داون سطح پایین تری از رشد کینتیکی دارند که به نظر می رسد موجب ضعف تعادل در آنها می شود. باتوجه به ضعف تعادل در مبتلایان به سندروم داون و هنچنین اهمیت تعادل در انجام فعالیت های روزانه و اجرای مهارت های ورزشی، طراحی و اجرای برنامه های با هدف بهبود تعادل در آنان ضروری به نظر می رسد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی ساختار جسمی دانش آموزان مقطع راهنمایی سنین 15-11 ساله شهرستان دماوند بوده است. لذا جامعه آماری این تحقیق را دانش آموزان شاغل به تحصیل این مقطع در سال تحصیلی 82-81 تشکیل داده و نمونه آماری تحقیق مجموعاً 5% از کل جامعه تحت بررسی بوده است. ابزار اندازه گیری تحقیق نیز شامل پرسشنامه محقق ساخته بوده که بر اساس آن اطلاعات لازم در خصوص سن, قد, وزن, تیپ بدنی, بخش غالب بدن, سابقه فعالیت های بدنی و وجود یا عدم بیماری های خاص که سبب محدودیت حرکتی میگردد استخراج گردیده است. همچنین آزمون نیویورک جهت شناخت وضعیت طبیعی و یا وجود ناهنجاری و تغییر شکل های ساختاری بدن و آزمون ماتیاس به منظور سنجش میزان استقامت عضلات ناحیه شانه بوده است. تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده از آمار توصیفی و نیز آزمایش فرضیه های تحقیق که بر اساس آزمون خیدو و با ضریب اطمینان 95% نشان داده است که 69.73 درصد از نمونه های تحقیق از نقطه نظر ساختار بدنی دارای وضعیت غیر طبیعی بوده که در این میان کیفوز_ پشتی با 66.66 درصد شایع ترین ناهنجاری و انگشت چکشی با 1.96 درصد کمترین میزان را در بین نمونه های تحقیق دارا بوده اند. بطور کلی بررسی نتایج نشان داده است که بین ویژگیهای فردی سن, قد, وزن با ناهنجاریهای مورد بررسی ارتباط معناداری وجود نداشته است. نتایج بیانگر آن است که وابستگی میان تیپ بدنی و نوع ناهنجاریها معنیدار نبوده است. همچنین نمونه ها از نظر ویژگیخای قد, وزن و سن با نتایج اجرای تست ماتیاس تفاوت معنیداری نداشته اند. لیکن از نقطه نظر تیپ بدنی و سابقه فعالیت ورزشی با نتایج اجرای تست ماتیاس این تفاوت معنیدار بوده است.

هدف از این پژوهش، بررسی میزان شیوع و علل آسیب های ورزشی دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید باهنر کرمان بود. جامعه آماری شامل دانشجویان ورودی سال های 83 و 84 رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید باهنر کرمان (138 نفر) بود که حداقل دو سوم دروس عملی را گذرانده بودند. به دلیل محدود بودن افراد در دسترس، تمام افراد جامعه وارد مطالعه شدند و میانگین سن، وزن و قد نمونه ها به ترتیب 2/1 + 4/23 سال، 7/12 +6/63 کیلوگرم و 9/7 + 169 سانتی متر بود. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساز بود که روایی محتوای آن با استفاده از نظر پنج نفر از استادان تایید و پایایی درونی آن با استفاده از روش آلفای کرونباخ بررسی شد و 9/0 به دست آمد. نتایج به دست آمده نشان داد که آسیب های عضلانی – تاندونی، بیشترین فراوانی را داشتند و در این میان کشیدگی و کوفتگی عضلانی شایع ترین آسیب ها بودند. هندبال پرآسیب ترین رشته ورزشی و آسیب شایع آن کوفتگی عضلانی بود. بین فراوانی آسیب در نیمسال تحصیلی بهاره و پاییزه و همچنین بین دانشجویان دختر و پسر اختلاف معنی داری وجود نداشت، ولی بین فراوانی آسیب در طول ترم، در ساعات مختلف آموزشی و در بخش های مختلف یک جلسه تمرین، اختلاف معنی داری مشاهده شد. همچنین نتایج نشان داد که بین سن و توده شاخص توده بدنی با انواع آسیب ارتباط معنی داری وجود ندارد. با توجه به یافته های ذکر شده و مخاطرات احتمالی آسیب های ورزشی برای دانشجویان رشته تربیت بدنی، توجه بیشتر در امر برنامه ریزی دروس عملی دانشجویان بر اساس محدود کردن عوامل خطرزا ضروری به نظر می رسد.

مطالعات پیشین نشان داده اند برنامه جامع گرم کردن فیفا +11 به میزان قابل توجهی آسیب های ورزشی بازیکنان فوتبال را کاهش می دهد، اما اطلاعات محدودی در مورد تأثیر این برنامه بر تعادل پویای بازیکنان فوتبال وجود دارد؛ بنابراین هدف این پژوهش کنترل شده تصادفی خوشه ای،بررسی اثر برنامه +11 بر تعادل پویای بازیکنان فوتبال نوجوانان پسر 14 تا 16 سال است. 66 بازیکن نوجوان (34 نفر گروه تمرین، 32 نفر گروه کنترل) 14 تا 16 ساله، بدون آسیب اندام تحتانی از چهار باشگاه در این مطالعه شرکت کردند. تیم ها به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 30 هفته برنامه جامع گرم کردن فیفا +11 شامل: تمرینات پلیومتریک، قدرتی، ثبات مرکزی، تعادلی و دویدنی را انجام دادند. این تمرینات در هر هفته دست کم دو بار به عنوان گرم کردن پیش از تمرین اجرا شدند. گروه کنترل تمرینات معمول خود را انجام دادند. تعادل پویای بازیکنان به وسیله آزمون تعادل ستاره اندازه گیری شد. بازیکنان هر دو گروه یک هفته پیش از شروع فصل و یک هفته پس از پایان فصل مسابقات (به فاصله 30 هفته) آزموده شدند. از آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه های تکراری 2 × 2 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. متغیر بین گروهی، گروه (دو سطح کنترل، تمرین) و متغیر درون گروهی، زمان (دو سطح پیش آزمون، پس آزمون) در نظر گرفته شد. از آزمون های تی وابسته و مستقل نیز برای بررسی اختلاف درون گروهی و بین گروهی استفاده شد. افزایش معنا داری در میزان دستیابی در جهت های قدامی، قدامی داخلی، داخلی، خلفی داخلی و خارجی آزمون ستاره در بازیکنان گروه تمرین در پس آزمون در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (05/0 >P). این مطالعه نشان داد برنامه تمرینی جامع گرم کردن +11 می تواند موجب افزایش توانایی تعادل پویای بازیکنان نوجوان فوتبال شود.

هدف کلی این تحقیق مقایسه شیوع ناهنجاریهای اسکلتی بالاتنه ، شامل اسکولیوز ، کیفوز ، لوردوز کمری و گردن ، انحراف سر ، افتادگی شانه و شکم ، فرورفتگی سینه ، بیرون زدگی کتفها و انحراف تنه ، در سه تیپ بدنی اکتومورف ، مزومورف و اندومورف و نیز مقایسه میزان وقوع این ناهنجاریها در مدارس دولتی و غیر انتفاعی است . جمع آوری اطلاعات از طریق معاینه بدنی با استفاده از صحفه شطرنجی و تهیه فیلم اسلاید و انطباق با تورم شاخص بر اساس آزمون ده گانه نیویورک انجام گرفته است ...

با در نظر گرفتن این فرض که عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران با کنترل چرخش داخلی و اداکشن ران، کاهش زاویه Q و کاهش کشش رتیناکولوم خارجی کشککی در قرار گرفتن کشکک در مسیر مناسب خود نقش مهمی ایفا می کنند و از این طریق، تماس کشکک را با سطوح مفصلی کاهش می دهند، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران بر بیماران زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی است. 30 بیمار زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 63/6±77/30 سال، قد 2/5± 33/159 سانتی¬متر، وزن 07/10±95/61 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به¬صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. اعضای گروه تجربی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه نیم ساعت تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران را انجام دادند و گروه کنترل نیز در مدت زمان مشابه، تحت دارودرمانی قرار گرفتند. از آزمودنی ها، قبل و بعد از سپری کردن دوره درمانی، آزمون به عمل آمد. متغیر عملکرد، با استفاده از پرسشنامه عملکردی (WOMAC) و قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران، با استفاده از دینامومتر دستی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرار شده در سطح ≤0.05α استفاده شد. پس از هشت هفته درمان، میانگین عملکرد گروه تجربی، در مقایسه با پیش¬آزمون و گروه کنترل بهبود معنی¬دار (001/0p<) و میانگین قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران گروه تجربی، در مقایسه با پیش¬آزمون و گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (001/0p<). با توجه به یافته های پژوهش، می توان نتیجه گرفت که تمرینات تقویتی عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران برای بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی مفید است و باعث بهبود عملکرد مبتلایان به سندرم درد کشککی رانی می شود.

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین نیازهای پایه روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا در فعالیت بدنی مردان معلول جسمی- حرکتی، بر اساس تئوری خودمختاری بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 205 مرد معلول جسمی- حرکتی از شهرهای ارومیه، تبریز و تهران، با حداقل دو سال سابقه فعالیت بدنی منظم، با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، نشان داد که همبستگی معناداری بین سه نیاز روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و برخی شاخص های بهزیستی لذت گرا وجود دارد. علاوه بر این، نیازهای حس شایستگی و استقلال، به طور معناداری بهزیستی فضیلت گرا را پیش بینی می کنند. در مورد بهزیستی لذت گرا، نیازهای شایستگی و استقلال به طور معنا داری پیش بینی کننده عاطفه مثبت، نیاز به استقلال به طور منفی و معناداری پیش بینی کننده عاطفه منفی و نیاز به وابستگی به طور معناداری پیش بینی کننده رضایت مندی از زندگی می باشد. در کل، نتایج پژوهش بیان می کند که خشنودی از نیازهای پایه ای روان شناختی در فعالیت بدنی افراد معلول جسمی-حرکتی می تواند بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا را پیش بینی کند.