پروانه شمسی پور دهکردی

مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر دشواری تکلیف شناختی و توزیع تمرین بر تحکیم تکلیف کنترل قامتی انجام شد. 28 کارمند از دانشگاه الزهرا تهران بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و در سه گروه با توزیع تمرینی متفاوت 2 دقیقه، 15دقیقه و 24 ساعت با سه سطح دشواری (آسان، متوسط، دشوار) به طور تصادفی گمارده شدند. هر گروه 3 بلوک 6 کوششی از تکلیف شناختی شمارش معکوس که زمان هر کوشش 35 ثانیه، فاصله میان کوشش ها 20 ثانیه و فاصله زمانی میان بلوک ها بسته به تقسیم بندی گروه 2 دقیقه، 15 دقیقه و 24 ساعت بود را اجرا کردند. برای ارزیابی موقعیت لحظه ای مرکز فشار پا (COP) از فورس پلیت مدل کیستلر استفاده شد. پردازش داده های COP و محاسبه متغیرهای آن با استفاده از نرم افزار متلب انجام شد. از پرسشنامه فعالیت بدنی (IPAQ) نیز برای بررسی میزان فعالیت بدنی استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری نشان داد اثر اصلی سطح دشواری تکلیف و توزیع تمرین معنادار بود (05/0p<). اثر تعاملی سطح دشواری تکلیف و توزیع تمرین معنادار بود (05/0p<). نتایج آماری نشان داد گروه توزیع تمرین فاصله دار 15 دقیقه و 24 ساعت با سطح دشواری آسان در مولفه های COP بهترین عملکرد و گروه توزیع تمرین با فاصله 2 دقیقه ای با سطح دشواری بالا ضعیف ترین عملکرد را داشتند. با توجه به یافته-های پژوهش حاضر، به مربیان و آموزش دهندگان توصیه می شود اجرای تکالیف حرکتی را با فواصل تمرین آسایی در جهت ارتقاء یادگیری، همراه سازند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر نوع سیستم مغزی رفتاری بر سلامت روان شناختی ورزشکار و غیر ورزشکار بود. شرکت کنندگان پژوهش حاضر را 312 نفر از دختران و پسران با دامنه سنی 37-18 سال تشکیل داد. بعد از بررسی نوع سیستم شخصیتی و جنسیت و در نظر داشتن سطح فعالیت در 8 گروه قرار گرفتند. یافته ها نشان داد شرکت کننده های با سیستم فعال ساز رفتاری افسردگی، اضطراب و استرس پایین تری نسبت به شرکت کنندگان با سیستم بازداری رفتاری داشتند (05/0p <). پسران نسبت به دختران از سلامت روان شناختی بالاتری برخوردار بودند (05/0p <). دختران غیر ورزشکار با سیستم بازداری رفتاری، بیشترین میزان افسردگی، اضطراب و استرس و پسران و دختران ورزشکار با سیستم فعال ساز رفتاری کمترین میزان افسردگی، اضطراب و استرس را داشتند (05/0p <). در نتیجه می توان اظهار نمود ورزش و سیستم شخصیتی فعال ساز رفتاری باعث می شود دختران و پسران از سلامت روان شناختی بالاتری برخوردار باشند.

مقدمه: علاوه بر تمرینات بدنی، مداخله های شناختی مانند تصویرسازی و الگودهی باعث تسهیل یادگیری مهارت ها می شوند. هدف: پژوهش حاضر، با هدف تعیین تأثیر برنامه تمرین درمانی پیشرونده و خود الگودهی ترکیبی بر اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شد. روش : مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با گروه تجربی و کنترل بود. از بین کودکان استثنایی شهرستان نجف آباد در سال ۱۳۹۸ تعداد ۳۰ کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر با دامنه سنی ۱۲-۸ سال براساس معیارهای ورود به مطالعه به طور تصادفی انتخاب شدند. گروه های تجربی به مدت ۴ هفته و هر هفته چهار جلسه آموزش دیدند. ابزار استفاده شده پرسشنامه اختلالات رفتاری راتر، فرم معلم بود. داده ها با آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی با نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین های اختلالات رفتاری گروه خود الگودهی ترکیبی و تمرین درمانی پیشرونده در مرحله پس آزمون با میانگین های آن ها در مرحله پیش آزمون وجود دارد (۰/۰۵ <P ). بررسی میانگین ها نشان داد گروه خود الگودهی ترکیبی در مرحله پس آزمون دارای نمره بهتری نسبت به سایر گروه ها بود. همچنین در مرحله پس آزمون میانگین اختلالات رفتاری در گروه تمرین درمانی پیشرونده بهتر از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد تمرین درمانی پیشرونده و خود الگودهی در آموزش و کمک به رفتار کودکان کم توان ذهنی مؤثر است. آموزش از این طریق می تواند به لحاظ صرف وقت و هزینه برای مربیان، معلمان و والدین مفید باشد.

مقدمه: در سال های اخیر، کودکان با محدودیت هایی در محیط بازی مواجه شده اند که این محدودیت ها می تواند عملکرد شناختی آنان را متأثر کند . هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر نوع نگرش به بازی در فضای باز بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه مشاهده ای مقطعی بود. ۳۰۰ شرکت کننده دانش آموز دختر در دامنه سنی ۹ تا ۱۱ سال به روش نمونه گیری داوطلبانه و براساس معیارهای ورود به مطالعه از یک مدرسه در منطقه ۱۹ تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ شرکت کردند. داده های پژوهش حاضر به صورت یک نظرسنجی آنلاین با استفاده از پرسشنامه ساختاری که با استفاده از فرم های گوگل ساخته شده بود، جمع آوری شد. پرسشنامه آنلاین شامل سه بخش اطلاعات جمعیت شناختی، انعطاف پذیری شناختی کودکان و نگرش والدین نسبت به بازی در فضای طبیعت بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس و جهت تعیین محل تفاوت ها از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین برای انجام و تجزیه و تحلیل در پژوهش حاضر از نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ استفاده شده است. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد، بین میانگین انعطاف پذیری شناختی کودکانی که والدین آن ها نگرش مثبت نسبت به بازی در طبیعت دارند، در مقایسه با نگرش منفی نسبت به بازی در طبیعت تفاوت معنادار وجود دارد (۰/۰۰۱ = P ) و انعطاف پذیری شناختی در کودکانی که والدین آن ها نگرش مثبت نسبت به بازی در طبیعت دارند بهتر از کودکانی است که والدین آن ها نگرش منفی دارند. نتیجه گیری: نوع نگرش مثبت یا منفی والدین به بازی در فضای باز بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی اثر دارد.

مقدمه: تلاش شناختی می تواند اجرای طیف گسترده ای از تکالیف را تحت تأثیر قرار دهد و اساساً در تنظیم کنترل شناختی در زمان اجرای تکلیف و رسیدن به هدف انتخابی دخالت دارد. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر اهداف آسان و دشوار بر عملکرد و انتظارات خودکارآمدی حافظه در جوانان و سالمندان با چالشی بر فرضیه تلاش شناختی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی است. جامعه آماری این پژوهش جوانان و سالمندان منطقه شش تهران بودند و نمونه آماری آن شامل ۸۰ آزمودنی جوان و سالمند بود که در سال ۱۳۹۷ انتخاب و به طور تصادفی در هشت گروه آزمایشی قرار گرفتند. برای اندازه گیری انتظارات خودکارآمدی از پرسشنامه انتظارات خودکارآمدی حافظه و برای ارزیابی تکلیف شناختی از تکلیف استروپ استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس مرکب با اندازه های تکراری، تحلیل کوواریانس دو راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد در تکلیف با بار شناختی بالا و پایین، گروه جوانان با نوع هدف گزینی دشوار به طور معنادار دارای عملکرد بهتری نسبت به سایر گروه های آزمایشی داشتند (۰/۰۰۱>P). میانگین انتظارات خودکارآمدی گروه جوانان با نوع هدف گزینی آسان در آزمون یادداری بهتر از سایر گروه ها بود (۰/۰۵>P). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر استفاده از هدف گزینی جهت ارتقاء عملکرد و انتظارات خودکارآمدی حافظه در امر آموزش به مربیان توصیه می شود.

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر توزیع تمرین بر اکتساب، یادداری با فواصل متفاوت یک و هفت روز و همچنین قضاوت از یادگیری دقت فورهند درایو تنیس روی میز بود. به همین منظور 32 نفر از دانشجویان دختر با میانگین سنی 24-18 که واحد تخصصی یک و دو تنیس روی میز را گذرانده بودند، به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی فاصله دار و انبوه تقسیم شدند. تکلیف مورد استفاده در این تحقیق ضربه فورهند درایو تنیس روی میز بود. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، در مرحله اکتساب گروه تمرینی انبوه 240 ضربه را در یک روز و گروه تمرینی فاصله دار 60 ضربه را در 4 روز متوالی اجرا کردند. بعد از مرحله اکتساب از شرکت کنندگان خواسته شد تا به پیش بینی و قضاوت از عملکرد خود در آزمون یادداری بپردازند. سپس نیمی از افراد گروه های تمرینی در آزمون یادداری یک روزه و نیمی دیگر از افراد گروه های تمرینی در آزمون یادداری هفت روزه شرکت کردند. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس دوراهه با اندازه های تکراری تحلیل شد. نتایج تفاوت معناداری را در گروه تمرینی فاصله دار نسبت به گروه انبوه در اکتساب، یادداری یک و هفت روز و قضاوت از یادگیری نشان داد (05/0P<). در واقع یافته ها نشان می دهد فاصله دهی در جلسات تمرین بر اکتساب و یادداری و همچنین قضاوت از یادگیری تأثیر دارد. ازاین رو یافته های تحقیق نشان می دهد فاصله دهی در جلسات تمرین بر بهبود عملکرد و یادگیری تأثیر دارد. همچنین وقتی فراگیران به پیش بینی و قضاوت از عملکرد خود می پردازند، راهکارهای مناسب برای مواجهه با شرایط تمرینی خود تجربه می کنند و می تواند عامل مؤثری بر پیشرفت اجرا محسوب شود.

تلاش برای پیشرفت بیشتر در تمرینات و یادگیری، آموزش های شناختی تصویرسازی و مشاهده عمل را مطرح نموده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر نسبت های مختلف تمرین بر تحکیم حافظه حرکتی کودکان دختر همراه با بار شناختی است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، اکتساب و یادداری بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی منطقه 18 شهر تهران در سال تحصیلی 98-97 است که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. 98 دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی با دامنه سنی 12-8 سال به صورت تصادفی به 10 گروه (تمرین بدنی، تصویر سازی حرکتی، مشاهده عمل، تصویر سازی حرکتی- تمرین بدنی و مشاهده عمل - تمرین بدنی) بر اساس معیارهای ورود به مطالعه گمارده شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های جمعیت شناختی، تصویرسازی حرکتی ((MIQ-R و وضوح تصویرسازی حرکتی (VMIQ-2) تکلیف استروپ و تکلیف تطبیق رنگ زنجیره ای استفاده شد. شرکت کنندگان در مرحله اکتساب 1920 کوشش و 48 ساعت بعد در جلسه یادداری یک بلوک 80 کوششی را انجام دادند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس 2 (مراحل ارزیابی: اکتساب، یادداری) × 5 (گروه های آزمایشی) با تکرار روی عامل مراحل ارزیابی از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس نشان داد اثر اصلی نوع تمرین و نوع بار شناختی معنادار است (05/0p<). نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد شرکت کننده های گروه مشاهده عمل و تصویر سازی با بار شناختی پایین بهترین عملکرد و شرکت کننده های گروه تمرین با بار شناختی پایین ضعیف ترین عملکرد را نسبت به سایر گروه ها داشتند. انجام تمرینات به صورت ترکیبی مشاهده ای و تصویر سازی باعث عملکرد بهتر در یادگیری و تحکیم حافظه حرکتی شود.

هدف پژوهش حاضر، انطباق پذیری، تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسش نامه خودارائه گری در تمرین در جامعه ورزشکاران بود. تعداد 381 ورزشکار با سطوح مختلف مهارتی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری استفاده شده در پژوهش حاضر، پرسش نامه 14 سؤالی خودارائه گری در تمرین (کونری و همکاران، 2000) بود. نتایج تحلیل عاملی تأییدی، ضرایب آلفای کرونباخ و همبستگی درون طبقه ای نشان داد که پرسش نامه خودارائه گری در تمرین، از ساختار دوعاملی و 14 سؤالی پرسش نامه اصلی حمایت کرده است و روایی عاملی و  پایایی آن را تأیید کرده است؛ بنابراین، نسخه فارسی پرسش نامه خودارائه گری در تمرین دارای روایی و پایایی قابل قبولی در ورزشکاران ایرانی با سطوح مختلف مهارتی است و مربیان، ورزشکاران و پژوهشگران می توانند از این پرسش نامه استفاده کنند.

زمینه و هدف : شواهد پژوهش ی حاک ی از ا ی ن است که محیط عامل مهم ی در بهبود تحول کودکان است و با غنی سازی محیط می توان به بالندگی کودک کمک کرد . در این راستا، هدف پژوهش حاضر تعیین نقش محیط تحولی کودک بر بهره هوشی و مهارت های اجتماعی کودکان 6-4 سال شهر تهران بود . روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش تمامی کودکان با دامنه سنی 4-6 سال دختر منطقه 3 شهر تهران در بازه زمانی 96-1395، در محیط های خانه، مهد، و شیرخوارگاه بود. نمونه پژوهش 90 کودک (30 نفر در هر محیط) بود که به صورت نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه در سال 1396 انتخاب شدند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های جمعیت شناختی، مهارت های اجتماعی (ماتسون، 1976) و نرم افزار هوش کودکان (ریون، 1947) انجام شد. برای تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد محیط فراهم ساز بر بهره هوشی و مهارت های اجتماعی کودکان 4-6 سال تأثیر داشت (0/05>p ). آزمون تعقیبی توکی نیز نشان داد بین بهره هوشی کودکان محیط خانه با شیرخوارگاه، خانه با مهد، ومهد با شیرخوارگاه، تفاوت معناداری وجود دارد (0/001 p= ). همچنین این تفاوت بین مهارت اجتماعی کودکان محیط خانه با شیرخوارگاه (0/05=p) و مهد با شیرخوارگاه (0/001=p )، معنادار بود ولی برای کودکان محیط خانه با مهد، معنادار نبود (0/19=p ). نتیجه گیری: بنا بر یافته های پژوهش حاضر، بهره هوشی و مهارت اجتماعی کودکان مهد بالاتر از کودکان ساکن در محیط های شیرخوارگاه و خانه بود ولی بین مهارت اجتماعی کودکان ساکن خانه با مهد، تفاوت وجود ندارد. این یافته نشان می دهد تجربه مهدکودک که از لحاظ مواد و محتوای آموزشی و ارتباطات اجتماعی، کودکان را با فرصت های بیشتری برای یادگیری و تحول مواجه می کند، برای کودک مناسب تر است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی جنبه های روان سنجی (پایایی و روایی) مجموعه آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ – نسخه سوم در کودکان هفت تا نه ساله تهرانی بود. روش پژوهش، توصیفی و طرح پژوهش، مقطعی بود. تعداد 234 کودک هفت تا نه ساله شهر تهران از سه منطقه غرب، مرکز و جنوب شرق تهران به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار این پژوهش مجموعه آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ – نسخه سوم بود. برای تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل عاملی تأییدی با استفاده از تکنیک مدل بندی معادلات ساختاری ( SEM )، آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی درون طبقه ای، ضریب همبستگی پیرسون و T زوجی استفاده شد. پایایی همسانی درونی خرده آزمون مهارت های توپی، جابجایی و کل آزمون برای دختران به ترتیب برابر با 74/0، 78/0 و 77/0، برای پسران به ترتیب برابر با 69/0، 85/0 و 78/0 و پایایی آزمون – آزمون مجدد برابر با 84/0، 73/0 و 79/0 به دست آمدند. ضرایب مربوط به پایایی درون ارزیاب خرده آزمون های توپی، جابجایی و کل آزمون به ترتیب برابر با 89/0، 92/0 و 91/0 و پایایی بین ارزیاب ها به ترتیب برابر با 85/0، 89/0 و 87/0 به دست آمد. روایی سازه، مدل دوعاملی اولریخ ازطریق تحلیل عاملی تأییدی تأیید شد. ضرایب همبستگی بین متغیر سن و نمرات خرده آزمون ها معنادار بودند و در سطح متوسط قرار داشتند. ضرایب مربوط به پایایی سازه ای در خرده مقیاس های توپی و جابجایی به ترتیب برابر با 74/0 و 71/0 بود؛ بنابراین، آزمون و خرده مقیاس های آن از پایایی سازه ای خوبی برخوردارند. با توجه به تأیید هر دو جنبه پایایی و روایی آزمون TGMD - 3 ، می توان با اطمینان از این مجموعه آزمون برای ارزیابی و سنجش رشد مهارت های حرکتی درشت در کودکان هفت تا نه ساله شهر تهران استفاده کرد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ریتم شبانه روزی و تغییرپذیری تمرین بر تحکیم مبتنی بر ارتقای حافظه حرکتی آشکار بود. 40 شرکت کننده راست دست رشته تربیت بدنی در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان با توجه به تیپ شبانه روزی خود به چهار گروه مختلف تقسیم بندی شدند. مرحله اکتساب شامل نُه بلوک ده کوششی بود که گروه های ثابت از فاصله 6/2 متر و گروه های متغیر به طور تصادفی از فواصل 2/3 و 6/2، 2 متر به تمرین مهارت هدف گیری با دست پرداختند. آزمون یادداری با ثبت امتیازات 30 کوشش (سه بلوک ده کوششی) پرتاب مهارت هدف گیری با دست از فاصله 6/2 متر در سه مرحله (یادداری فوری، یادداری تأخیری صبح، یادداری تأخیری عصر) اجرا شد. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس دوراهه با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد بهترین عملکرد را گروه تمرین ثابت صبح در آزمون یادداری صبح و گروه تمرین ثابت عصر در آزمون یادداری عصر دارد. به طورکلی می توان نتیجه گرفت بیشترین تحکیم مبتنی بر ارتقا در فاصله تمرین آسایی 24 ساعت در گروه های تمرین ثابت اتفاق می افتد و قرارگرفتن خواب شبانه در این فاصله تمرین آسایی منجر به تسهیل تحکیم حافظه حرکتی آشکار می شود؛ ازاین رو، تمرین ثابت در مقایسه با تمرین متغیر و فاصله تمرین آسایی 24 ساعت، بهترین فاصله برای تحکیم مبتنی بر ارتقای حافظه حرکتی آشکار است.

هدف تحقیق حاضر مقایسه تأثیر فواصل زمانی ایجاد تداخل و آزمون یادداری بر تثبیت حافظه حرکتی پنهان بود. آزمودنی ها 60 دانشجوی دختر راست دست، سالم از نظر شناختی، روانی، جسمانی و مبتدی در اجرای تکالیف زمان واکنش زنجیره ای متناوب (ASRTT) و تطبیق رنگ زنجیره ای (SCMT) با میانگین سنی 95/1±95/21 سال بودند، که به طور تصادفی در سه گروه ایجاد تداخل با فاصله های 6، 24 و 72 ساعت بعد از جلسه تمرین، تقسیم شدند. در مرحله اکتساب هر سه گروه به اجرای تکلیف (ASRTT) در 25 بلوک 80 کوششی در یک روز پرداختند. 6، 24 و 72 ساعت پس از جلسه تمرین تکلیف مداخله گر دوم (SCMT) را اجرا و 24 ساعت بعد در آزمون یادداری شرکت کردند. در جلسه اکتساب، روند عملکرد آزمودنی ها طی افزایش کوشش های تمرینی، پیشرفت کرد و آزمودنی ها در بسته تمرینی پنجم عملکرد بهتری داشتند (001/0< P). در آزمون یادداری، بین میانگین زمان واکنش در بسته تمرینی پنجم و آزمون یادداری در گروه اول (تداخل با فاصله 6 ساعت) تفاوت معنادار نبود. بین میانگین زمان واکنش در بسته تمرینی پنجم و آزمون یادداری در گروه دوم (تداخل با فاصله 24 ساعت) و گروه سوم (تداخل با فاصله 72ساعت) تفاوت معنادار بود. گروه تمرینی سوم با فاصله تداخل 72 ساعت بهترین و گروه تمرینی اول با فاصله تداخل 6 ساعت ضعیف ترین عملکرد را داشتند. بنابراین فواصل ایجاد تداخل 24 و 72 ساعت بعد از جلسه اکتساب، به تثبیت حافظه منجر شده است.

هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه عملکرد حافظه حرکتی و انگیزه پیشرفت در دانشجویان دختر و پسر با ریتم شبانه روزی متفاوت بود. نمونه آماری را ۵۰ شرکت کننده صبح فعال (۲۵ زن و ۲۵ مرد) و ۴۰ شرکت کننده عصر فعال (۱۷ زن و ۲۳ مرد) تشکیل داد. یافته ها برای متغیر عملکرد حافظه حرکتی پیشرفت نشان داد اثر تعاملی جنسیت در ریتم شبانه روزی معنادار نبود.  مقایسه میانگین ها نشان داد پسران عصرفعال دارای بهترین میانگین حافظه حرکتی و دختران صبح فعال دارای ضعیفت ترین عملکرد حافظه حرکتی بودند. برای متغیر انگیزه پیشرفت، یافته ها نشان داد اثر تعاملی جنسیت و ریتم شبانه روزی معنادار نبود اما اثر اصلی ریتم شبانه روزی معنادار بود. نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد بین انگیزه پیشرفت در پسران با ریتم شبانه روزی عصرگاهی با انگیزه پیشرفت دختران با ریتم شبانه روزی صبحگاهی تفاوت معنادار وجود دارد. دانشجویان پسر با ریتم شبانه روزی عصرگاهی دارای پایین ترین نمره انگیزه پیشرفت و دانشجویان دختر با ریتم شبانه روزی صبحگاهی دارای بالاترین نمره انگیزش پیشرفت بودند.

مقدمه: هدف از انجام تحقیق حاضر، تعیین تاثیر تمرینات توانبخشی شناختی و جسمانی پیشرونده بر بهبود انعطاف پذیری شناختی و رشد اجتماعی دانش آموزان کم توان ذهنی بود. روش: در این مطالعه نیمه تجربی،45 کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر با دامنه سنی 8-12سال بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و در دو گروه تجربی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. یافته ها: تحلیل کواریانس-واریانس یک راهه نشان داد بین میانگین متغیرهای رشد اجتماعی و خطای کل در گروه ها تفاوت معنادار نیست (05/0p>). نتایج تحلیل واریانس مرکب با اندازه های تکراری نشان داد میانگین متغیرهای تعداد طبقات و خطای درجاماندگی انعطاف پذیری شناختی در گروه های توانبخشی شناختی و تمرینات جسمانی پیشرونده در مرحله پس آزمون بهتر از پیش آزمون و بهتر از گروه کنترل بود (05/0p

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ویژگی های روان سنجی (روایی و پایایی) پرسش نامة تصویرسازی ورزشی در ورزشکاران تیم های ملی بود. بدین منظور، 355 ورزشکار مرد و زن از تیم های ملی، نسخة فارسی پرسش نامة تصویرسازی ورزشی را تکمیل نمودند؛ این پرسش نامه شامل: 30 سؤال و پنج مؤلفه تصویرسازی اختصاصی انگیزشی، تصویرسازی تبحر عمومی انگیزشی، تصویرسازی انگیختگی عمومی انگیزشی، تصویرسازی اختصاصی شناختی و تصویرسازی عمومی شناختی می باشد. در این پژوهش جهت بررسی روایی سازه عاملی از تحلیل عاملی تأییدی مبتنی بر مدل معادلات ساختاری استفاده شد ؛ برای تعیین هم سانی درونی، ضریب آلفای کرونباخ به کار رفت؛ به منظور تعیین پایایی زمانی (با فاصله دو هفته) از ضریب هم بستگی درون طبقه ای بهره گرفته شد. نتایج نشان دهندة برازش مطلوب نسخه فارسی پرسش نامه تصویرسازی ورزشی در ورزشکاران تیم های ملی (شاخص های C.F.I=0.97، T.L.I=0.96، P.G.F.I=0.68 وP.N.F.I=0.72 و RMSEA=0.071) است. همچنین براساس نتایج، هم سانی درونی و پایایی زمانی از مقادیر قابل قبولی (0.79 تا 0.88) برخوردار می باشد؛ بنابراین، نسخه فارسی پرسش نامه تصویرسازی ورزشی از روایی و پایایی قابل قبولی در ورزشکاران تیم های ملی برخوردار بوده و ورزشکاران، مربیان و پژوهشگران می توانند از این پرسش نامه استفاده نمایند.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی باورهای فراشناختی و خودنظم دهی ورزشی بر موفقیت ورزشی دانشجویان ورزشکار خبره، ماهر و مبتدی بود. به منظور جمع آوری داده ها از پرسش نامه های جمعیت شناختی، خودنظم دهی ورزشی، سنجش باورهای فراشناختی و پرسش نامة موفقیت ورزشی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین موفقیت ورزشی با خودتنظیمی ورزشی (27/0=r) و باورهای فراشناختی (83/0=r) برای ورزشکاران خبره رابطة مثبت و معنا داری وجود دارد (05/0 P<). برای ورزشکاران ماهر و مبتدی، به ترتیب، همبستگی بین موفقیت ورزشی با باورهای فراشناختی، برابر با 84/0=r و 73/0=r و در سطح 05/P< معنا دار بود. ضرایب تأثیر متغیر باورهای فراشناختی و خودتنظیمی ورزشی نشان می دهد متغیرهای باورهای فراشناختی و خودتنظیمی ورزشی می توانند به طور معنا داری موفقیت ورزشی در ورزشکاران خبره و ماهر را پیش بینی کنند اما قادر به پیش بینی موفقیت ورزشی در ورزشکاران مبتدی نمی باشند. بنابراین، می توان نتیجه گرفت افزایش باورهای فراشناختی و خودنظم دهی ورزشی، باعث افزایش موفقیت ورزشی در ورزشکاران نخبه و ماهر می شود. اما متغیر خودتنظیمی ورزشی در ورزشکاران مبتدی قادر به پیش بینی موفقیت ورزشی نیست.

هدف پژوهش حاضر بررسی باورهای فراشناختی و خودتنظیمی ورزشی ورزشکاران با سطح مختلف ورزشی بود. صد و پنجاه ورزشکار در سه سطح بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های جمعیت شناختی، خودتنظیمی ورزشی و سنجش باورهای فراشناختی استفاده شد. نتایج نشان داد مردان در سطح ورزشی ماهر به طور معنادار باورهای فراشناختی و خودتنظیمی ورزشی بهتری نسبت به زنان در سطح ورزشی ماهر داشتند. زنان و مردان در سطح ورزشی خبره به طور معنادار دارای باورهای فراشناختی و خودتنظیمی ورزشی بالاتری نسبت به زنان و مردان با سطح ورزشی ماهر و مبتدی بودند. همچنین زنان و مردان در سطح ورزشی ماهر به طور معنادار دارای باورهای فراشناختی و خودتنظیمی ورزشی بالاتری نسبت به زنان و مردان با سطح مهارت مبتدی بودند. براساس نتایج مطالعة حاضر، فعالیت بدنی در سطوح ماهر و خبرگی جهت ارتقاء خودتنظیمی ورزشی و باورهای فراشناختی به ورزشکاران توصیه می شود.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هدف گزینی بر عملکرد حافظه اخباری در تکالیف با بار شناختی متفاوت بود. 60 دانشجوی دختر به طور تصادفی در شش گروه اهداف کوتاه مدت، اهداف بلندمدت و گروه کنترل در تکالیف با بارهای شناختی زیاد و کم به طور جداگانه تقسیم شدند. بدین منظور از پرسشنامه های کیفیت خواب پترزبورگ، بهداشت روانی گلدبرگ، عملکرد شناختی، دست برتری آنت، و نرم افزارهای استروپ (تکلیف با بار شناختی بالا) و تطبیق رنگ زنجیره ای (تکلیف با بار شناختی پایین) استفاده شد. تمامی گروه ها بر اساس نوع دستورالعمل هدف گزینی چهار جلسه تمرینی را در چهار روز اجرا کردند. آزمون یادداری 24 ساعت بعد از مرحله اکتساب اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه های تکراری برای مرحله اکتساب، تحلیل واریانس دو راهه، تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در مرحله یادداری انجام شد. نتایج در مرحله اکتساب تفاوت معناداری را بین گروه های آزمابشی نشان داد (0/05>P). در آزمون یادداری و تکلیف با بار شناختی بالا (تکلیف استروپ)، گروه اهداف کوتاه مدت عملکرد بهتری نسبت به گروه های دیگر داشتند (0/05>P). همچنین برای تکلیف با بار شناختی پایین (تکلیف تطبیق رنگ زنجیره ای) عملکرد گروه اهداف کوتاه مدت بهتر از گروه کنترل بود. در آزمون یادداری، مقایسه گروه ها در تکالیف با بار شناختی بالا و پایین نشان داد گروه های اهداف کوتاه مدت و بلند مدت در تکلیف با بارشناختی بالا به طور معنی دار عملکرد بهتری نسبت به گروه های اهداف کوتاه مدت و بلند مدت در تکلیف با بارشناختی پایین دارند. بنابراین، نتایج بیانگر این امر بود که دستورالعمل های هدف گذاری در تکلیف با بار شناختی بالا تاثیر بیشتری دارد.

هدف تحقیق حاضر بررسی نقش خواب شبانه در فرآیندهای بازتحکیم مبتنی بر ثبات و ارتقا در حافظه حرکتی آشکار بود. براس اس معیارهای ورود به مطالعه 80 نفر از دانشجویان دختر انتخاب و به طور تصادفی در چهارگروه آزمایشی 12 ساعت بازیابی طی هوشیاری، 12 ساعت بازیابی به همراه تداخل طی هوشیاری، 12 ساعت بازیابی بعداز خواب شبانه و 12 ساعت بازیابی به همراه تداخل بعد از خواب شبانه تقسیم شدند. آزمایش شامل مراحل اکتساب و یادداری بود. از تکلیف زمان واکنش زنجیره ای متناوب و تکلیف زمان واکنش بینایی دو گزینه ای برای اندازه گیری متغیر وابسته استفاده شد. نتایج نشان داد گروههای بازیابی طی هوشیاری و بعد از خواب شبانه در آزمون یادداری عملکرد بهتری نسبت به مرحله اما گروه 12 ساعت بازیابی به همراه ،(p<0/ اکتساب داشتند ( 05 تداخل، عملکرد ضعیفتری نسبت به گروه 12 ساعت بازیابی داشتند؛ بنابراین گروه 12 ساعت بازیابی به همراه تداخل طی هوشیاری متحمل اثر بازداری بازتحکیم مبتنی بر ثبات شدند. همچنین بین عملکرد گروه 12 ساعت بازیابی به همراه تداخل بعد از خواب شبانه با گروه 12 ساعت بازیابی بعد از خواب شبانه تفاوت معنی داری وجود نداشت و در گروه 12 ساعت بازیابی به همراه تداخل بعد از خوابئ شبانه اثر بازتحکیم مبتنی بر ثبات رخ داد. براساس یافته های پژوهش حاضر به نظر میرسد خواب شبانه عامل تعیین کننده ای در ارتقا و تثبیت عملکرد بازتحکیم حافظه آشکار حرکتی است.