ابراهیم ملک حسینی

مقدمه: در سال های اخیر، کودکان با محدودیت هایی در محیط بازی مواجه شده اند که این محدودیت ها می تواند عملکرد شناختی آنان را متأثر کند . هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر نوع نگرش به بازی در فضای باز بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه مشاهده ای مقطعی بود. ۳۰۰ شرکت کننده دانش آموز دختر در دامنه سنی ۹ تا ۱۱ سال به روش نمونه گیری داوطلبانه و براساس معیارهای ورود به مطالعه از یک مدرسه در منطقه ۱۹ تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ شرکت کردند. داده های پژوهش حاضر به صورت یک نظرسنجی آنلاین با استفاده از پرسشنامه ساختاری که با استفاده از فرم های گوگل ساخته شده بود، جمع آوری شد. پرسشنامه آنلاین شامل سه بخش اطلاعات جمعیت شناختی، انعطاف پذیری شناختی کودکان و نگرش والدین نسبت به بازی در فضای طبیعت بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس و جهت تعیین محل تفاوت ها از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین برای انجام و تجزیه و تحلیل در پژوهش حاضر از نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ استفاده شده است. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد، بین میانگین انعطاف پذیری شناختی کودکانی که والدین آن ها نگرش مثبت نسبت به بازی در طبیعت دارند، در مقایسه با نگرش منفی نسبت به بازی در طبیعت تفاوت معنادار وجود دارد (۰/۰۰۱ = P ) و انعطاف پذیری شناختی در کودکانی که والدین آن ها نگرش مثبت نسبت به بازی در طبیعت دارند بهتر از کودکانی است که والدین آن ها نگرش منفی دارند. نتیجه گیری: نوع نگرش مثبت یا منفی والدین به بازی در فضای باز بر انعطاف پذیری شناختی کودکان در دوران قرنطینگی خانگی اثر دارد.