مریم خلجی

مقدمه: یکی از پیچیده ترین فرایندها در زمینه ورزش حرفه ای، تصمیم گیری است از این حیث هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تصمیمی بر پیش بینی و تصمیم گیری خلاقانه در تکلیف بدمینتون بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. جامعه آماری پژوهش تمام دانشجویان دختر 20 تا 30 سال بود که از این بین به روش نمونه گیری در دسترس 40 دانشجوی دختر انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین تصمیمی و کنترل تقسیم شدند. پرسشنامه تصمیم گیری خلاقانه، دوربین فیلم برداری، لپ تاپ و پروژکتور ابزارهای مورد استفاده در پژوهش بود. در پیش آزمون، هنگام مشاهده ضربه تاس بدمینتون از طریق فیلم ویدئویی که در لحظه برخورد توپ با راکت قطع شده بود، تصمیم گیری خلاقانه و پیش بینی با 20 کلیپ ویدئویی سنجیده شد. گروه تمرین 400 کوشش تمرین تصمیمی انجام دادند و گروه کنترل فقط به تشخیص جهت ضربه پرداختند. پس از 48 ساعت پس آزمون گرفته شد.یافته ها: نتایج نشان داد در پس آزمون، گروه تمرین خلاقیت بیشتری در تصمیم گیری نسبت به گروه کنترل داشتند (2/64=F) و مهارت پیش بینی جهت ضربه در گروه تمرین بهتر از گروه کنترل بود (4/17=F).نتیجه گیری: طبق نتایج تمرین تصمیمی سبب شد بازیکنان گروه تمرین با خلاقیت بیشتری جهت و محل فرود ضربه را تشخیص دهند و برای هر ضربه راهکارهای متعددی ارائه دهند. به نظر می رسد تمرین تصمیمی در تسهیل و ارائه راه حل های مختلف تأثیر بسزایی داشته است.

تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر خستگی پیرامونی و مرکزی بر خطای ادراک عمق دانش آموزان صورت گرفت. جامعهَ آماری دانش آموزان شهرستان خدابنده بود که از بین آنها 42 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس با میانگین سنی 49/0± 88/16سال انتخاب شدند. از همه آزمودنی ها پیش آزمون ادراک عمق گرفته شد. سپس به گروه مداخله و گروه کنترل تقسیم شدند. برای ایجاد خستگی پیرامونی (جسمی) به گروه اول فعالیت آمادگی جسمانی و به گروه دوم برای ایجاد خستگی مرکزی (ذهنی) فعالیت ذهنی داده شد. گروه سوم هیچ فعالیتی در طول دوره مداخله انجام نمی دادند. بعد از اعمال مداخله خستگی پس آزمون ادراک عمق گرفته شد. نتایج تحلیل واریانس یکطرفه تفاوت معناداری را بین پیش آزمون سه گروه نشان نداد، اما تفاوت معنا داری در پس آزمون بین گروه ها مشاهده شد. با بررسی نتایج آزمون تعقیبی LSD مشخص شد که خستگی مرکزی نسبت به خستگی پیرامونی و عدم مداخله (گروه کنترل) خطای ادراک عمق آزمودنی ها را افزایش داده است. اما بین خطای ادراک عمق بین گروه خستگی پیرامونی و کنترل تفاوت معنا داری مشاهده نشد. نتایج آزمون تی همبسته حاکی از افزایش خطاهای ادراک عمق ناشی از هر دو نوع خستگی و عدم تغییر در گروه کنترل بود. در مجموع می توان نتیجه گرفت که خستگی مرکزی در مقایسه با خطای پیرامونی نقش مؤثری در افزایش خطای ادراک عمق دانش آموزان داشت، بنابراین به مربیان پیشنهاد می شود شرایط مناسبی را که موجب کاهش خستگی مرکزی می شود، اتخاذ کنند.

نوع تمرکز توجه بر وضعیت فیزیولوژیکی و روانشناختی افراد در طول دویدن تاثیرگذار است. هرچند نقش موثر راهبردهای توجه بیرونی در تولید حرکات بهینه بارها مورد تاکید قرار گفته است، اما هنوز نقش توجه به عوامل مرتبط و نامرتبط با حرکت در شرایط دستکاری قیود مختلف تکلیف و فرد، به خوبی مشخص نشده است. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی نقش راهبردهای توجهی مربوط و نامربوط با بعد درونی و بیرونی بر اقتصادِ دویدن افراد مبتدی انجام شد. دوازده زن مبتدی (دامنه سنی 18 تا 30 سال) تکلیف دویدن روی تردمیل را انجام دادند. به منظور اندازه گیری سرعت حداکثر شرکت کنندگان، سرعت تردمیل با 6 کیلومتر بر ساعت شروع شد و پس از هر یک دقیقه سرعت 2 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این روند تا زمانی که خستگی ارادی پدیدار شود، ادامه داشت. سرعت استفاده شده در هر چهار شرایط آزمایشی (درونی مربوط، بیرونی مربوط، درونی نامربوط، بیرونی نامربوط) 70% سرعت بیشینه ی هر فرد بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری نشان داد، که استراتژی توجه مربوط درونی/ بیرونی منجر به اکسیژن مصرفی بالاتر، در نتیجه اقتصاد دویدن پایین تر در افراد مبتدی گردید. نتایج گروه توجه نامربوط درونی/ بیرونی نشان داد که دویدن با این دو شرایط سبب مصرف اکسیژن کمتر گردید (اقتصاد بالاتر). نتایج این پژوهش پیشنهاد می کند که توجه نامربوط اقتصادی ترین روش در دویدن افراد مبتدی است.

اثر اضطراب بر عملکرد ورزشی همواره یکی از موضوعات مهم پژوهش های حوزه روان شناسی ورزش است. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر اطلاعات بینایی-شنوایی بر رفتار خیرگی افراد با اضطراب صفتی در تشخیص جهت ضربه تاس بدمینتون بود. شرکت کنندگان، 40 فرد مبتدی با اضطراب صفتی بودند که به صورت تصادفی به گروه ادراک تک حسی و چندحسی تقسیم شدند. گروه تک حسی به تمرین تشخیص جهت ضربه تاس بدمینتون در لحظه برخورد توپ با راکت، از طریق بینایی پرداختند و گروه چند حسی از اطلاعات بینایی-شنوایی همزمان استفاده کردند. هر دو گروه 200 کوشش تمرینی انجام دادند. پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه به صورت تک حسی گرفته شد. نتایج نشان داد گروه چند حسی الگوی خیرگی بهینه (تعداد تثبیت کم و مدت تثبیت طولانی تر) را کسب کردند. احتمالاً استفاده از صوت به منظور برجسته کردن نشانه های غنی از اطلاعات راهی برای بهبود الگوی رفتار خیرگی افراد در سطح مبتدی با اضطراب صفتی است.

هدف این تحقیق نقش تبلیغات ماهواره ای کالاهای ایرانی در سبک زندگی ایرانیان از نگاه دانشجویان رسانه و مطالعات فرهنگی است. روش انجام این تحقیق، توصیفی از نوع پیمایشی است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- پیمایشی است و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه می باشد. نمونه آماری شامل 384  نفر از دانشجویان رشته رسانه و مطالعات فرهنگی دانشگاه های تهران، علامه طباطبایی و آزاد اسلامی می باشند. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بوده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS فرضیه ها آزمون گردید. برای آزمون فرضیه ها از آزمون رگرسیون گام به گام استفاده شده است. در این پژوهش از نظریه های وساطت، وابستگی، کاشت و گلوله جادویی بهره جسته ایم. حجم نمونه، طبق فرمول کوکران معادل 384 نفر محاسبه شده است. نتایج نشان می دهد بین تبلیغات ماهواره ای کالاهای ایرانی و سبک زندگی ایرانیان ارتباطی معنادار و مثبت وجود دارد. به گونه ای که مشاهده تبلیغات ماهواره ای کالاهای ایرانی در آموزه های دینی، مسئولیت پذیری، پایبندی به ارزش های اخلاقی، سطح توقعات و ارتباطات روزمره میان افراد خانواده نقش دارد و می تواند در مخاطب تغییر ایجاد کند.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تمرینات عملکردی بر تعداد واحدهای حرکتی مرحله افزایش و کاهش شتاب دسترسی به اشیا (با اشکال استوانه، مکعب و منشور) و اندازه های متفاوت (کوچک، متوسط و بزرگ) در کودک مبتلا به سندرم داون شش ساله بود. این پژوهش، آزمایشی با طرح تک آزمودنی است و جهت انجام آن، یک شرکت کننده مبتلا به سندرم داون که اختلال جسمانی و حرکتی شدیدی نداشت از کانون سندرم داون معرفی گردید ( مؤنث و شش ساله). جهت انجام پژوهش، پیش آزمون و پس آزمون دسترسی به اشیا با اشکال و انداز های متفاوت با استفاده از دستگاه تحلیل حرکتی انجام گرفت و آزمودنی به مدت 24 جلسه 60 دقیقه ای (پنج جلسه در هفته)، تحت تمرینات عملکردی قرار گرفت. هر جلسه تمرین شامل سه بخش 15 دقیقه ای بود که بین آن ها پنج دقیقه استراحت در نظر گرفته شده بود. یافته ها نشان می دهد که میانگین تعداد واحدهای حرکتی مرحله افزایش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازه متوسط، کمتر از اشکال دیگر (N=7.50) و اندازه اثر، بیشتر از اشکال با اندازه های دیگر بود (E=0.91). میانگین تعداد واحدهای حرکتی مرحله کاهش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازه متوسط نیز کمتر از اشکال دیگر (N=5.83) و اندازه اثر، بیشتر از اشکال با اندازه های دیگر بود (E=0.93). میانگین تعداد واحدهای حرکتی در پس آزمون نشان می دهد که آزمودنی اجرای بهتری نسبت به پیش آزمون داشته است. همچنین، یافته ها بیانگر آن است که 24 جلسه تمرینات عملکردی باعث کاهش تعداد واحدهای حرکتی مرحله افزایش و کاهش شتاب در الگوی دسترسی می شود. بدین ترتیب، پژوهش حاضر از یافته های گذشته که مبتنی بر تمرینات تکلیف محور با رعایت اصل اختصاصی بودن تمرین بوده اند، حمایت می کند.