بررسی ارتباط بین نوع شخصیت، سبک ها و راهبردهای یادگیری زبان در میان فارسی آموزان چینی (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

در یادگیری زبان دوم، هر زبان آموز اطلاعات را از یک منظر منحصربه فرد دریافت می کند و متغیرهای فردی ازجمله ویژگی های شخصیتی می تواند بر نوع یادگیری زبان آموزان اثرگذار باشد. هدف این پژوهش، بررسی ارتباط بین نوع شخصیتِ چینی زبانان بر سبک ها و راهبردهای یادگیری زبان فارسی به عنوان زبان دوم است. در این پژوهش 44 فارسی آموز به طور تصادفی، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به منظور تحلیل این ارتباط، از سه پرسش نامه شخصیت مایرز بریگز (فرم AV)، سبک های یادگیری کلب (1984) و راهبردهای یادگیری زبان آکسفورد (1990) استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد که بین نوع شخصیت چینی زبانان با سبک های یادگیری آن ها ارتباط معناداری وجود دارد؛ درباره سبک یادگیری همگرا، چینی زبانان با نوع شخصیت حسی و ادراکی نسبت به افراد شهودی و قضاوتی بیشتر از سبک همگرا استفاده می کنند. درباره سبک های یادگیری واگرا و انطباق دهنده به طور مشابه، چینی زبانان با نوع شخصیت احساسی و ادراکی نسبت به افراد تفکری و قضاوتی، بیشتر از سبک یادگیری واگرا و انطباق دهنده استفاده می کنند. همچنین درباره سبک یادگیری جذب کننده، چینی زبانان با نوع شخصیت برون گرا، حسی، احساسی و ادراکی نسبت به افراد درون گرا، شهودی، تفکری و قضاوتی؛ بیشتر از سبک یادگیری جذب کننده استفاده می کنند. راهبردهای شناختی و فراشناختی به عنوان راهبردهای غالب فارسی آموزان چینی شناخته شد. همچنین نتایج این پژوهش نشان داد که سبک یادگیری جذب کننده، سبک غالب چینی زبانان است. دستاورهای این پژوهش کمک می کند تا با شناخت شخصیت فارسی آموزان چینی و درک سبک ها و راهبردهایی که به کار می گیرند، بر کیفیت آموزش تأثیر قابل توجه ای گذاشت و روش های تدریس زبان فارسی مناسبی را به کار گرفت.