مقدمه: با توجه به اهمیت بالای منابع بهداشتی- درمانی برای ارتقای تاب آوری سکونت گاه ها در برابر سوانح طبیعی، مدیران و برنامه ریزان باید رویکردی ویژه نسبت به تأمین امکانات و زیرساخت های بهداشتی- درمانی داشته باشند. لذا در این پژوهش به ارزیابی تاب آوری بهداشتی-درمانی شهرستان های استان سمنان در برابر سوانح طبیعی پرداخته شده است. روش: هدف این پژوهش ارزیابی شهرستان های استان سمنان براساس شاخص های بهداشتی- درمانی مؤثر در تاب آوری است. شاخص های موردنظر این پژوهش با استفاده از مدل ویکور ارزیابی شدند. یافته ها: یافته ها نشان می دهد که شهرستان های شاهرود، دامغان، گرمسار، آرادان و سرخه در زمان وقوع حوادث طبیعی با داشتن امکانات و زیرساخت های مناسب درمانی، عملکرد کارآمدتری در ارائه خدمات دارند. به عبارت دیگر در مواجهه با حوادث تاب آوری بهداشتی-درمانی مطلوبی خواهند داشت. در مقابل، شهرستان های مهدی شهر، میامی و سمنان با عدم تناسب مطلوب بین میزان جمعیت و امکانات و زیرساخت های درمانی، در زمان مواجهه با حوادث، تاب آوری پایینی را به نسبت سایر نقاط استان خواهند داشت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که با ارزیابی و تحلیل این فرایند در استان سمنان و راهبردهای تاب آوری، باتوجه به ظرفیت های موجود و مزیت های رقابتی مدیران و برنامه ریزان می توانند شهرستان های استان را به سمت تقویت تاب آوری در برابر مخاطرات طبیعی سوق دهند.
