مقدمه: یکی از مسائل قابل تأمل در مدیریت سوانح، مسأله حوادث و سوانح جاده ای می باشد که از موارد مهم آن شاخص های انتخاب محل استقرار مراکز امدادی در جاده است. در کشور ما به سبب تعدد و تفکیک مسئولیت ها در سوانح جاده ای، سازمان های زیادی به عنوان پاسخگو به چنین سوانحی دارای وظیفه قانونی هستند که از جمله آن ها می توان به جمعیت هلال احمر، اورژانس، راهداری، پلیس راه اشاره کرد. تحلیل مکانی مراکز امدادی در طول جاده ها، باتوجه به ویژگی های اجتماعی، اقتصادی و جغرافیایی، فاکتور مهمی در کاهش آسیب پذیری مدیریت سوانح جاده ای به شمار می رود. تحقیق حاضر سعی دارد تا به این سؤال پاسخ دهد که آیا مکان استقرار مراکز امدادی براساس شاخص های متناسب صورت پذیرفته است یا خیر؟ روش: نوع پژوهش حاضر کاربردی و روش مطالعه پژوهش اسنادی، تحلیلی و پیمایشی است. ابزار گردآوری اطلاعات و داده ها منابع کتابخانه ای، آماری، اینترنت و نقشه ها می باشد که به شیوه ترکیبی با استفاده از مدل های کاربردی مورد مطالعه قرار گرفته اند. مدل های استفاده شده در این تحقیق AHP و سیستم اطلاعات جغرافیایی می باشد. یافته ها و نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق حاکی از آن است که بخش بسیار مهم و دارای اولویت در محورهای مورد بررسی فاقد پوشش امدادی است. مطابق اولویت بندی به دست آمده، به جز در محور تهران- هراز در دو محور دیگر توسعه پایگاه های امداد و نجات هلال احمر ضروری به نظر می رسد. خلاء پایگاه بین شهری اورژانس در هر سه محور به ویژه محورهای تهران- هراز و تهران- فیروزکوه نیز مشهود است. در ادامه، نتایج تحقیقات نشان داد که بخشی از منتهی الیه محور تهران- فیروزکوه نیازمند احداث راهداری و همچنین محدوده شهر فیروزکوه تا مرز استان مازندران و محور تهران- ورامین نیز نیازمند مطالعه و بررسی در خصوص احداث پاسگاه پلیس راه می باشد
