مقدمه: رضایت شغلی، یک واکنش احساسی به کار و شرایط فیزیکی و اجتماعی است. به عبارت دیگر، رضایت شغلی یک احساس مثبت و لذت بخش است که از نتیجه کار فرد و تجربه شغلی او به دست می آید. یکی از عواملی که در افزایش رضایت مندی شغلی کارکنان مؤثر است، برخورداری کارکنان از سلامت روانی است. لذا، هدف اصلی انجام پژوهش حاضر بررسی میزان سلامت روان و رضایت شغلی در امدادگران فعال پایگاه های امداد و نجات جاده ای استان سمنان و مقایسه آن با کارکنان غیرامدادی جمعیت هلال احمر می باشد. روش: این تحقیق از نوع پیمایش و داده ها با استفاده از دو پرسشنامه JDI (رضایت شغلی) و GHQ (سلامت روان) گردآوری شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری 16-SPSS استفاده شد. یافته ها: با توجه به یافته ها، بین دو متغیر سلامت روان و رضایت شغلی رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین یافته های حاصل از آزمون t-test برای نمونه های مستقل نشان می هد که بین میانگین سلامت روان با آماره تی 338/1- و سطح معنی داری 183/00، همچنین میانگین رضایت شغلی دو گروه با آماره تی 507/0- و سطح معنی داری 613/0 از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود ندارد. بررسی ها نشان داد که فقط در بُعد رضایت از محیط کار بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود دارد و میزان رضایت کارکنان غیرامدادی بیشتر از امدادگران فعال جاده ای است. نتیجه گیری: با توجه به اینکه مردان در جامعه ما بخش مهمی از نیروی کار و پشتوانه خانواده می باشند و بیش از نیمی از بهترین ساعات روز خود را در محیط کار می گذرانند، توجه به سلامت و رضایت شغلی و ارائه راهکارهایی برای ارتقای روحی- روانی و شغلی ایشان مهم می نماید. همچنین در گستره تحقیق حاضر با توجه به پایین بودن سطح سلامت روان و رضایت شغلی کارکنان امداد جاده ای، لزوم توجه بیشتر به مسائل کاری این گروه از افراد دارای مشاغل پرخطر و حساس ضروری می باشد.
