رواسازی و اعتباریابی پرسشنامه خودشیفتگی در فضای مجازی (ONPI) در نمونه ایرانی (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

هدف از این پژوهش رواسازی و اعتباریابی پرسشنامه خودشیفتگی در فضای مجازی (ONPI) در نمونه ایرانی بود. این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روش شناسی در زمره پژوهش های توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد 18 تا 50 ساله فعال در فضای مجازی ساکن شهر تهران در سال 1398 بود. جهت نمونه گیری تعداد 400 نفر (200 زن و 200 مرد) با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامه خودشیفتگی در فضای مجازی (ONPI) به زبان فارسی ترجمه شد و روایی محتوایی آن توسط اساتید روانشناسی و مشاوره تائید شد. پس از جمع آوری نمونه های مورد نیاز اعتباریابی این ابزار با استفاده از نرم افزار SPSS-23 به شیوه آلفای کرونباخ برای مؤلفه های قدرت نفوذ (758/0=α)، خودبسندگی (767/0=α)، برتری جویی (712/0=α)، خودنمایی (764/0=α)، بهره کشی (754/0=α)، مغرور بودن (705/0=α)، استحقاق داشتن (714/0=α) و برای کل پرسشنامه (838/0=α) گزارش شد. روایی سازه این ابزار نیز با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که داده های حاصل با مدل 7 عاملی از برازش نسبتاً خوبی برخوردار است. پس از بررسی روایی و اعتباریابی ابزار نمرات هنجار پرسشنامه برای هر دامنه ای از نمرات با استفاده از نرم افزار Jmetrik-4.1.1 گزارش شدند. نتیجه آنکه با توجه به اینکه رفتارهایی که افراد در دنیای مجازی از خود بروز می دهند متفاوت از دنیای واقعی است این ابزار می تواند به عنوان ابزاری مناسب جهت سنجش خودشیفتگی مورد استفاده قرار گیرد.