آرشیو

آرشیو شماره ها:
۴۹

چکیده

مقدمه:زنان مطلقه به دلیل رنج تنهایی و نداشتن تکیه گاه محکم در معرض انواع آسیب های روانی می باشند. هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش خود-دلسوزی بر احساس تنهایی و تاب آوری در زنان مطلقه بی بضاعت انجام شد. روش: جامعه آماری شامل کلیه زنان مطلقه تحت حمایت سازمان بهزیستی شهر خرم آباد در سال ۱۳۹۶ بودند. ۳۰ نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آزمایش، پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. ابتدا مقیاس احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی بزرگ سالان (SELSA-S) و پرسش نامه تاب آوری (Connor & Davidson, ۲۰۰۳) به عنوان پیش آزمون اجرا شد و آموزش متمرکز بر دلسوزی برای گروه آزمایش، در ۸ جلسه اجرا شد ولی گروه گواه هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. در مرحله پایانی نیز همه آزمودنی ها به پرسش نامه های مذکور به عنوان پس آزمون پاسخ دادند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بعد از تعدیل نمرات پیش آزمون میزان میانگین نمرات احساس تنهایی و زیر مؤلفه های آن تنهایی اجتماعی و تنهایی خانوادگی در گروه آموزش متمرکز بر دلسوزی به طور معنی داری پایین تر از گروه گواه است (۰/۰۵>p)، همچنین در گروه آموزش متمرکز بر دلسوزی میزان میانگین نمرات تاب آوری به طور معنی داری بالاتر از گروه گواه بود (۰/۰۵>p). نتیجه گیری: آموزش متمرکز بر دلسوزی می تواند باعث کاهش افکار منفی که منجر به متمایز شدن فرد از دیگران و افزایش مکانیسم سازش مثبت در زنان مطلقه تحت حمایت بهزیستی می شود.

تبلیغات