مقدمه: هدف پژوهش تعیین اثربخشی طرحواره درمانی در کاهش پرخاشگری و اضطراب اجتماعی نوجوانان پسر 17 تا 18 سال شهرستان همدان بود . روش : این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای است. جامعه آماری شامل 3000 نفر از دانش آموزان پسر دوره ی متوسطه ناحیه ی یک آموزش و پرورش شهر همدان بود. در نمونه گیری این پژوهش از بین دو ناحیه آموزش و پرورش یک ناحیه به صورت تصادفی انتخاب شد. در مرحله بعد از بین مدارس متوسطه این ناحیه یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و از بین دانش آموزان این مدرسه 32 نفر انتخاب شدند. مقیاس پرخاشگری باس و پری [1] و مقیاس اضطراب اجتماعی نوجوانان [2] بر روی دانش آموزان اجرا شد. در گروه آزمایش و گواه هر گروه 16 نفر جایگزین شدند و متغیر مستقل (طرحواره درمانی) طی 10 جلسه ی 60 دقیقه ای به گروه آزمایش ارائه گردید. یافته ها : بررسی میانگین های تعدیل شده نشان از اثر بخشی طرح واره درمانی بر روی پرخاشگری بدنی(3/20= F ، 05/0= P )، پرخاشگری کلامی(6/16= F ، 05/0= P )، خشم (5/104= F ، 05/0= P )، خصومت(2/7= F ، 05/0= P ) و اضطراب اجتماعی(9/8= F ، 05/0= P )، بود. نتیجه گیری : نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر کاهش پرخاشگری و اضطراب اجتماعی نوجوانان پسر 17 تا 18 ساله شهرستان همدان موثر است.
