رفتار حرکتی

مدت زمان سپری شده پس از یادگیری یک تکلیف توالی حرکتی حافظه پنهان، از تحکیم آن حمایت می کند؛ اما هنوز مشخص نیست که آیا این گذر زمان و فعالیت انجام شده در این دوره زمانی موجب تثبیت یا افزایش در عملکرد توالی حرکتی می شود یا خیر؛ بنابراین، هدف مطالعه حاضر، ارزیابی دوره زمانی با مداخلات خاص بر تحکیم حافظه پنهان در انسان بود. بدین منظور، 45 نفر از افراد داوطلب تکلیف تطبیق رنگ زنجیره ای را در سه بلوک 150 کوششی اجرا کردند و سپس، به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه اول پس از گذشت یک ساعت و گروه دوم پس از گذشت شش ساعت در تکلیف متقابله شست شرکت کردند. گروه سوم هیچ تکلیف مداخله ای دریافت نکردند. سپس، هر سه گروه پس از گذر 24 ساعت از تکلیف هدف، در آزمون یادداری شرکت کردند. نتایج آزمون یادداری گروه های موردبررسی اختلاف معناداری را بین اکتساب و یادداری تکلیف تطبیق رنگ زنجیره ای نشان نداد. یافته پژوهش حاضر می تواند بیانگر این نکته باشد که حافظه حرکتی پنهان بلافاصله پس از یادگیری تثبیت می شود و انجام تکلیف تداخلی متقابله شست و گذر زمان اثری افزایشی یا کاهشی بر حافظه حرکتی پنهان ندارد. درواقع، تحکیم این حافظه مبتنی بر ثبات است.

هدف این مطالعه، بررسی تأثیر تحریک موزون دیداری بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس بود. تعداد 18 بیمار مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس (پنج مرد و 13 زن) با امتیاز گسترش یافته وضعیت ناتوانی سه تا شش به شیوه نمونه گیری دردسترس و هدفمند انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای گروه تجربی، تمرینات شامل راه رفتن با تحریک موزون دیداری و برای گروه کنترل، شامل راه رفتن بدون تحریک بود. تمرینات به مدت سه هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه انجام شدند. قبل و بعد از تمرینات، طول گام، زمان گام، زمان دواتکایی، آهنگ و سرعت راه رفتن توسط دستگاه تجزیه وتحلیل حرکتی اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و روش ناپارامتری بوت استرپ در مدل آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها نشان داد که تمرین راه رفتن با تحریک موزون دیداری به 36 درصد بهبودی در طول گام، 22 درصد در زمان گام، 41 درصد در زمان دواتکایی، 29 درصد در آهنگ و 80 درصد در سرعت راه رفتن بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس منجر شد؛ اما بین گروه تجربی و گروه کنترل تفاوت معناداری در بهبود طول گام، زمان گام، زمان دواتکایی، آهنگ و سرعت راه رفتن مشاهده نشد ( P > 0.05 )؛ بنابراین، تمرین راه رفتن با تحریک موزون دیداری را می توان به عنوان یک روش درمان مکمل برای بهبود عملکرد راه رفتن بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس پیشنهاد کرد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان یادگیری ایروبیک در دانشجویان کم تحرک با توجه به سبک های شناختی بود. بدین منظور، 24 دانشجوی کم تحرک دختر با میانگین سنی (3/22 و انحراف استاندارد 187/1 به شیوه دردسترس انتخاب شدند و در سه گروه سبک شناختی (هر گروه هشت نفر) قرار گرفتند. هر سه گروه به مدت 16 جلسه یک ساعتی تحت آموزش ایروبیک ماراتن قرار گرفتند و سه مربی ایروبیک میزان یادگیری آن ها را ارزیابی کردند. داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس (اندازه گیری مکرر) بررسی شدند. نتایج نشان داد که شرکت کنندگان مستقل از زمینه ( P = 0.09 ) در مقایسه با شرکت کنندگان وابسته به زمینه و بی طرف در مراحل یادداری و انتقال عملکرد بهتری داشتند و میزان یادگیری آن ها بیشتر از دو گروه دیگر بود. می توان نتیجه گرفت که شرکت کنندگان مستقل از زمینه به دلیل پردازش خودکار، استفاده مؤثر از اطلاعات بدنی و عوامل شناختی متفاوت ممکن است مهارت های حرکتی را سریع تر یاد بگیرند.

هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر سه رویکرد آموزشی مبتنی بر تاکتیک، ترکیبی و تکنیک به تاکتیک (سنتی) بر تصمیم گیری، اجرای مهارت، حمایت و یادگیری تکنیک های پایه ای بسکتبال بود. پژوهش ازنوع نیمه تجربی بود که در یک طرح پیش آزمون- میان آزمون- پس آزمون- یادداری- انتقال درمدت هشت هفته اجرا شد. شرکت کنندگان 45 دانشجوی پسر بودند که به سه گروه مبتنی بر تاکتیک (15 نفر)، ترکیبی (15 نفر) و سنتی (15 نفر) تقسیم شدند و در 18 جلسه آموزش بسکتبال شرکت کردند. نتایج نشان داد که دو گروه مبتنی بر تاکتیک و ترکیبی در تصمیم گیری و حمایت نسبت به گروه سنتی بهتر بودند؛ اما در آزمون های مهارتی ایفرد، گروه ترکیبی و سنتی بهتر عمل کردند. یافته ها پیشنهاد می کنند که مدل های آموزش مبتنی بر تاکتیک و استفاده از فرایند پرسش و پاسخ درقالب بازی های تعدیل شده روش تمرینی مناسبی برای ارتقای عملکرد بازی در دانشجویان هستند و به نظر می رسد که این پیشرفت قابلیت انتقال بیشتری به شرایط بازی واقعی را دارد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر نوع کانون توجه و فراوانی بازخورد بر دانش آشکار و یادگیری پرتاب آزاد بسکتبال بود. تعداد 50 دانش آموز به روش نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. بعد از اجرای پیش آزمون، آزمودنی ها به روش تصادفی در پنج گروه آزمایشی (بازخورد تمرکز درونی با فراوانی 100 درصد، بازخورد تمرکز درونی با فراوانی 33 درصد، بازخورد تمرکز بیرونی با فراوانی100 درصد، بازخورد تمرکز بیرونی با فراوانی 33 درصد و کنترل) قرار گرفتند. در مرحله اکتساب، گروه های آزمایشی شش دسته 10 کوششی (هر روز دو دسته 10 کوششی و درمجموع، 60 کوشش) در یک هفته و در سه جلسه آموزش انجام دادند؛ به طوری که  کانون توجه مرتبط با بازخورد (درونی یا بیرونی) را با فراوانی (33 درصد یا 100 درصد) دریافت کردند. بعد از 72 ساعت، آزمون های یادداری و انتقال با دسته های 10 کوششی و سنجش دانش آشکار آزمودنی ها انجام شد. دقت پرتاب با روش هاردی و پارفیت (1991) و دانش آشکار ازطریق پرسش نامه ارزیابی شد. براساس نتایج، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تأثیر معنا دار دسته کوشش را در همه گروه های آزمایشی پژوهش به جز گروه کنترل نشان داد ( 0.05 > P ). تفاوت معناداری بین گروه های پژوهش در آزمون های یادداری و انتقال مشاهده شد ( 0.05 > P ). بین نوع دانش آشکار گروه های تمرکز بیرونی و درونی تفاوت معنا داری بود ( 0.05 > P )؛ اما بین تعداد آن ها تفاوت معنا داری وجود نداشت ( 0.05 <  .(P یافته ها نشان داد که در گروه های بازخورد تمرکز بیرونی، تجمع معنادار دانش آشکار بیرونی مانع از تجزیه فرایندهای خودکار می شود.

هدف از انجام این پژوهش، تعیین تأثیر جفت شدگی ویژگی شخصیتی رقابت جویی و غیررقابت جویی و محیط تمرینی در تمرین مشاهده ای بر اکتساب، یادداری و انتقال پرتاب دارت بود. تعداد 60 دانش آموز دختر مقطع متوسطه با دامنه سنی 12 تا 15 سال به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و براساس امتیاز کسب شده از پرسش نامه سوگیری ورزشی گیل و دیتر (1988) در چهار گروه رقابت جو و غیررقابت جو با تمرین مشاهده ای محیط رقابتی و نیز رقابت جو و غیررقابت جو با تمرین مشاهده ای محیط غیر رقابتی قرار گرفتند. پس از پیش آزمون، آزمودنی ها به مدت چهار هفته، هر هفته دو جلسه و در هرجلسه دو بار به مشاهده محیط های موردنظر پرداختند. بلافاصله پس از اتمام دوره تمرین، از هر چهار گروه آزمون یادداری فوری و یک هفته پس از آن، آزمون یادداری تأخیری و انتقال گرفته شد. داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شدند . نتایج نشان داد که در مرحله یادداری و انتقال، در محیط رقابتی و غیررقابتی تفاوت معناداری بین ورزشکاران گروه رقابت جو و غیررقابت جو وجود داشت و میانگین امتیاز پرتاب دارت در آزمودنی های با ویژگی شخصیتی همسان با محیط بیشتر بود. براساس دیدگاه تعاملی، وقتی سطح رقابت جویی افراد با سطح رقابت محیط تمرین در تعامل مثبت و صحیحی قرار می گیرد، بهترین سطح عملکرد را از خود نشان می دهند.

برای بررسی تحرک و تعادل حرکتی، ابزار روا و پایا و سازگار با فرهنگ لازم است. هدف پژوهش حاضر، اعتباریابی نسخه فارسی آزمون شاخص راه رفتن پویا (نسخه چهارموردی) در بیماران مولتیپل اسکلروزیس با و بدون سابقه افتادن بو د. پژوهش حاضر ازنوع زمینه یابی بود. بدین منظور، 55 نفر از همه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهرستان یزد در سال 1395، انتخاب شدند و نسخه فارسی آزمون شاخص راه رفتن پویا را تکمیل کردند. با استفاده از روش بازترجمه درستی ترجمه ابزار تأیید شد. از تحلیل عاملی تأییدی، ضریب آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی درون طبقه ای، به ترتیب برای بررسی روایی سازه عاملی، همسانی درونی و ثبات زمانی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دهنده برازش مطلوب نسخه فارسی آزمون شاخص راه رفتن پویا (نسخه چهارموردی) در بیماران مولتیپل اسکلروزیس بود؛ به طوری که شاخص های برازندگی (رمزی برابر با 08/0، سی.اِف.آی. برابر با 99/0 و تی.اِل.آی. برابر با 97/0)، همسانی درونی برابر با 93/0 و پایایی زمانی برابر با 70/0، به ترتیب بیانگر روایی سازه عاملی و پایایی مطلوب (درونی و زمانی) نسخه فارسی آزمون شاخص راه رفتن پویا (نسخه چهارموردی) در بیماران مولتیپل اسکلروزیس بودند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که نسخه فارسی آزمون شاخص راه رفتن پویا (نسخه چهارموردی) در بیماران مولتیپل اسکلروزیس ابزاری روا و پایا است؛ بنابراین، می توان از آن در محیط های بالینی، درمانی و پژوهشی برای بررسی وضعیت تعادلی بیماران مولتیپل اسکلروزیس که درمعرض خطر زمین خوردن هستند، استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر سبک های فرزند پروری بر مهارت های حرکتی بنیادی کودکان پنج تا شش ساله بود. تعداد 110 کودک از مهد کودک های تهران، به صورت خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. سبک های فرزند پروری مقتدرانه، مستبدانه و سهل گیرانه ازطریق پرسش نامه سبک های فرزند پروری رابینسون و مهارت های حرکتی بنیادی ازطریق آزمون رشد حرکتی درشت سنجیده شدند. نتایج نشان داد که اثر سبک های فرزند پروری بر مهارت های حرکتی بنیادی با توجه به جنسیت متفاوت است؛ به طوری که عملکرد پسران در سبک فرزند پروری سهل گیرانه و عملکرد دختران در سبک فرزند پروری مستبدانه بهتر بود ( P < 0.05 )؛ بنابراین، با توجه به ارتباط سبک های فرزند پروری و مهارت های حرکتی بنیادی کودکان، باید اقداماتی در جهت افزایش آگاهی والدین درزمینه نحوه تربیت فرزندانشان انجام شوند.