رفتار حرکتی

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مخرب میلین در قسمت های مختلف سیستم عصبی مرکزی از جمله سیستم حسی حرکتی است که باعث اختلال تعادل در بیماران می شود. دراین راستا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بار شناختی تکلیف بر نوسانات قامتی بیماران مولتیپل اسکلروزیس نسبت به افراد سالم بود. بدین منظور، ۲۰ بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس از انجمن ام .اس ایران (با دامنه سنی ۵۹/۱۲ ± ۸۵/۴۱ سال و نمره مقیاس پیشرفت ناتوانی ۵ ۰) و ۲۰ فرد سالم (با دامنه سنی ۶/۸ ± ۵۲/۴۶ سال) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت نمودند. آزمودنی ها سه تکلیف شناختی مختلف را بر روی دستگاه تعادل سنج ایستا اجرا کردند و مساحت نوسانات قامتی آزمودنی ها با دستگاه تعادل سنج ایستا اندازه گیری شد. برای تحلیل نتایج نیز از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر ( (P≤0.05 استفاده گردید. یافته ها نشان می دهد که تکلیف شناختی اثر معناداری بر افزایش مساحت نوسانات ( P=0.001 ) در هر دو گروه داشته است و بین میانگین نوسانات قامتی در تمامی سطوح در دو گروه بیمارانمبتلا به ام .اس و سالم تفاوت معناداری وجود دارد ( ( P≤0.05 . نتایج بیانگر آن است که نوسانات قامتی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس هنگام اجرای تکلیف شناختی نسبت به افراد سالم افزایش بیشتری داشته است.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر فعالیت های حرکتی ظریف بر رشد و بهبود توجه در دختران هفت تا 10 ساله بود. این پژوهش نیمه تجربی با استفاده از طرح پیش آزمون پس آزمون مشتمل بر یک گروه تجربی و یک گروه کنترل صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش را دختران هفت تا 10 ساله یکی از مدارس ابتدایی شهر اصفهان تشکیل دادند که از این میان، یک گروه 120 نفره دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شده و به دو گروه 60 نفره (یک گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم گردید. شایان ذکر است که افراد نمونه به صورت مساوی در چهار گروه سنی 15 نفره جای گرفتند. برای سنجش میزان توجه در کودکان از آزمون "بوناردل" استفاده شد که این آزمون طی دو مرحله (قبل و بعد از 12 هفته انجام حرکات ظریف) اجرا گردید. تحلیل آماری نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس صورت گرفت. یافته ها نشان می دهد که مهارت های حرکتی ظریف تأثیر معناداری بر رشد و توسعه توجه کودکان دبستانی داشته است و اثر سن در بین گروه ها معنادار می باشد. یافته های این پژوهش نظریه مونته سوری را مبنی بر این که فعالیت های ظریف، توجه را در کودکان افزایش می دهد، تأیید می کند و نشان می دهد که این فعالیت ها از پتانسیل بالقوه ای در رشد و توسعه توجه در کودکان دبستانی برخوردار می باشند

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر یک دوره برنامه تمرینی منتخب در فضای سبز و سالن بر کاهش علائم فزون کنشی با نارسایی توجه بود. بدین منظور، 120 دانش آموز دختر 11 7 سال مبتلا به فزون کنشی با نارسایی شهرستان اهواز به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. درادامه، پرسش نامه علائم مرضی کودکان که با توجه به ملاک های تشخیصی و آماری اختلالات روانی تدوین شده بود، توسط معلمان و والدین دانش آموز تکمیل شد و از بین آن ها تعداد 48 نفر که دارای بالاترین اختلال فزون کنشی بودند، با نظر روانپزشک انتخاب گردیدند و به روش تصادفی در چهار گروه 12 نفری همسان (گروه تمرین هوازی در فضای سبز؛ گروه تمرین هوازی در سالن؛ گروه حضور در فضای سبز؛ گروه کنترل) قرار گرفتند. گروه های تمرین هوازی در فضای سبز و سالن به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه به تمرین پرداختند (چهار هفته اول 25 دقیقه؛ چهار هفته دوم 35 دقیقه). برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل کواوریانس با آزمون تعقیبی استفاده شد. نتایج نشان می دهد که گروه تمرین هوازی در فضای سبز نسبت به بقیه گروه ها تأثیر معناداری بر درمان و کاهش علائم فزون کنشی با نارسایی داشته است ( 0.05 > (P . بررسی نتایج حاکی از آن است که هشت هفته تمرین هوازی در فضای سبز می تواند به عنوان یک روش غیر دارویی ، تأثیر مثبتی بر کاهش علائم بیش جنبشی، اختلال دقت، بی قراری و تکانش گری کودکان مبتلا به فزون کنشی با نارسایی داشته باشد .

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازی لیوان چینی بر مهارت های ادراکی حرکتی کودکان دبستانی 9 8 ساله بود. بدین منظور، 34 پسر (با میانگین سنی 4/0±8/8 سال) به صورت دردسترس انتخاب شدند و پس از اجرای پیش آزمون با استفاده از تست "پوردو پگبورد" و دستگاه زمان سنج واکنش، به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. درادامه، پیش آزمون از هر دو گروه به عمل آمد. مداخلات تمرینی در این پژوهش، تمرینات بازی لیوان چینی بود که طی 16 جلسه تمرینی به مدت چهار هفته و به صورت چهار جلسه 45 دقیقه ای اجرا گردید. از آزمون کلموگروف اسمیرونوف جهت بررسی نرمال بودن توزیع داده ها استفاده شد و آزمون تحلیل کووریانس به منظور بررسی اثر تمرین به کار رفت. نتایج نشان می دهد که یک دوره تمرینات بازی لیوان چینی، تأثیر معناداری بر افزایش هماهنگی چشم دست کودکان داشته است (0.05>P)؛ اما تأثیر آن بر بهبود زمان واکنش معنادار نمی باشد (0.05<P). با توجه به نتایج می توان از تمرینات بازی لیوان چینی به منظور ارتقای هماهنگی چشم دست کودکان دبستانی در برنامه های ورزشی و برنامه های روزانه آموزش و پرورش، مراکز آموزشی و توانبخشی کودکان استفاده کرد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی یادگیری کنترل حرکتی پیش بینانه در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی درمقایسه با کودکان عادی بود. بدین منظور، از بین دانش آموزان پسر 12 7 ساله شهر تبریز، 12 کودک با اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از آزمون های " پرسش نامه اختلال هماهنگی رشدی والدین " ، " سیاهه مشاهده حرکتی معلمان " و " آزمون برونیکز اوزرتسکی " و نیز 12 کودک عادی همتا از نظر هوشی و سن تقویمی به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد هدف متحرکی را در مسیر دایره ای بر روی مانیتور با استفاده از دسته های کنترلی بازی با استفاده از تکلیف پیگردی چرخان ردیابی کنند. کنترل پیش بینانه نیز با استفاده از متغیرهایی که نشان دهنده رفتار و موفقیت ردیابی دستی بود، اندازه گیری گشت. نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان می دهد که بین کودکان با اختلال هماهنگی رشدی و عادی در شاخص های کنترل پیش بینانه شامل: زمان کلی باقی ماندن بر هدف ( P=0.049 )، زمان متوالی باقی ماندن بر هدف ( P=0.016 )، فاصله از هدف (P=0.002) و سرعت حرکت   (P=0.001) تفاوت معناداری وجود دارد. به طورکلی، به نظر می رسد کودکان با اختلال هماهنگی رشدی احتمالاً نسبت به گروه کنترل در تحکیم و یادگیری کنترل حرکتی پیش بینانه و ایجاد مدل درونی کنترل حرکات دارای نقص هستند و از راهبرد کنترلی بازخوردی و گام به گام استفاده می کنند. همچنین، ممکن است یک نقص زیربنایی در مدل سازی درونی در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی وجود داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسة فرایند اکتساب خبرگی در صخره نوردان مدال آور استانی و کشوری بود. بدین منظور، 50 مدال آور صخره نورد (23 مدال آور در سطح استان و 27 مدال آور در سطح کشور) به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و با استفاده از پرسش نامة " تاریخچة تکاملی ورزشکاران هوپ وود " ، تاریخچة تمرینی ورزشکاران بررسی شد. داده های به دست آمده با آزمون های تحلیل کوواریانس، تی مستقل و ضریب فی تحلیل گردید. برمبنای نتایج، بین دو گروه به لحاظ سن شروع تمرین صخره نوردی تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. همچنین، حدود 16 درصد از مدال آوران کشوری و 24 درصد از مدال آوران استانی تک ورزشی می باشند. میزان تمرین سنجیدة صخره نوردی در مدال آوران کشوری بالاتر از مدال آوران استانی است. علاوه براین، مدال آوران کشوری در ردة سنی 16 سال به بالا مهارت های روانی را بیش تر از مدال آوران استانی تمرین کرده اند؛ اما بین دو گروه در متوسط ساعات پرداختن به تمرین بدنسازی تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. به طورکلی، این نتایج اطلاعات ارزنده ای را درمورد فرایند اکتساب خبرگی صخره نوردان و انواع فعالیت هایی که در کسب عملکرد ماهرانه آن ها مؤثر بوده است را فراهم می کند که این اطلاعات می تواند به مسئولان برای برنامه ریزی های آموزشی و به والدین برای قراردادن فرزندان خود در مسیر بهتر ورزشی یاری رساند.

طبق آمار سازمان بهداشت جهانی، سالمندی دوره ای از زندگی است که از 60 تا 65 سالگی آغاز می شود. هدف از این پژوهش، تعیین ارتباط ترس از افتادن با اضطراب، تعادل و حرکت پذیری کارکردی سالمندان زن و مرد بود. جامعه آماری پژوهش را سالمندان زن و مرد آسایشگاه شهر اردبیل تشکیل دادند که از میان آن ها 60 آزمودنی (30 مرد و 30 زن) به صورت دردسترس (با دامنه سنی 65 تا 75 سال) انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه ها قرار گرفتند. داده ها با استفاده از " پرسش نامه اطلاعات فردی"، "پرسش نامة کارآمدی افتادن فرم بین المللی" و مقیاس درجه بندی اضطراب همیلتون جمع آوری گردید. تعادل سالمندان نیز با استفاده از آزمون تعادل برگ ارزیابی شد و حرکت پذیری کارکردی آن ها توسط آزمون زمان دار برخاستن و رفتن همراه با یک آزمون تکمیلی دیگر موسوم به 30 ثانیه برخاستن و نشستن اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل رگرسیون در نرم افزار 16SPSS با سطح معناداری 05/0 تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان می دهد که بین ترس از افتادن با تعادل و اضطراب سالمندان ارتباط معناداری وجود دارد؛ اما ارتباط بین ترس از افتادن با حرکت پذیری کارکردی معنادار نمی باشد؛ بنابراین، ترس از افتادن نقش مهمی در تعادل و اضطراب زنان و مردان سالمند دارد و می بایست در مطالعات مربوط به تعادل سالمندان مدنظر قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ترکیب تمرین مشاهده ای، سایه زنی و فیزیکی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. بدین منظور، 72 دانش آموز دختر دبیرستانی 17 تا 19سال به طور تصادفی در شش گروه 12 نفری (مشاهده ای، سایه زنی، فیزیکی، ترکیبی یک (مشاهده ای فیزیکی)، ترکیبی دو (مشاهده ای سایه زنی فیزیکی) و کنترل) قرار گرفتند. پس از پیش آزمون، در مرحله اکتساب هریک از گروه ها مهارت پرتاب دارت را براساس دستورالعمل ویژه هر گروه، 60 مرتبه تمرین کردند؛ اما گروه کنترل تمرینی را انجام نداد. 10 دقیقه پس از مرحله اکتساب، آزمون های یادداری/ انتقال فوری اجرا شد و پس از 24 ساعت بی تمرینی، آزمون های یادداری/ انتقال تأخیری انجام گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان می دهد (P=0.05) که گروه های تمرینی درمقایسه با گروه کنترل به طور معناداری عملکرد بهتری داشته اند (P=0.000). گروه فیزیکی و ترکیبی یک (مشاهده ای فیزیکی) نیز نسبت به گروه های مشاهده و سایه زنی به طور معناداری بهتر عمل کرده اند (P<0.05) و گروه ترکیبی دو (مشاهده ای سایه زنی فیزیکی) درمقایسه با تمام گروه ها به طور معناداری عملکرد بهتری داشته است (P=0.000). به طورکلی، نتایج این پژوهش نشان می دهد که ترکیب سه شیوه مشاهده ای، سایه زنی و فیزیکی درمقایسه با سایر روش های تمرینی منجر به حداکثر یادگیری می گردد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازی های بومی محلی بر مهارت های بینایی حرکتی کودکان پسر هفت ساله با و بدون تجربه بازی های رایانه ای بود. بدین منظور، 40 نفر از دانش آموزان پسر هفت ساله از دبستان های شهر نمین به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و به صورت هدفمند در چهار گروه 10 نفره (دو گروه آزمایشی و دو گروه کنترل، با و بدون تجربه بازی های رایانه ای) جای گرفتند. از تمامی شرکت کنندگان با استفاده از آزمون بینایی حرکتی بازبینی شده گاردنر، پیش آزمون مهارت های بینایی حرکتی به عمل آمد. سپس، گروه های آزمایشی به مدت شش هفته (هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای) به انجام بازی های بومی محلی پرداختند؛ اما گروه های کنترل در این مدت به فعالیت های روزمره خود مشغول بودند. نتایج نشان می دهد که بازی های بومی محلی سبب بهبود مهارت های بینایی حرکتی شده است (P<0.05 )؛ اما بین مهارت های بینایی حرکتی افراد دو گروه آزمایش تفاوت معناداری مشاهده نمی شود (P>0.05 ) . یافته ها پیشنهاد می کنند که شرکت در بازی های بومی محلی سبب بهبود مهارت های بینایی حرکتی کودکان پسر هفت ساله می شود؛ اما داشتن یا نداشتن تجربه در بازی های رایانه ای تأثیری بر میزان بهبود این مهارت ها ندارد.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر مدلTGFU بر انگیزش خودمختاری و یادگیری سرویس والیبال در دانش آموزان نوجوان شهر کرمانشاه بود. آزمودنی های پژوهش 30 دانش آموز دبیرستانی (با میانگین سنی 32/16 سال) شهر کرمانشاه بودند. این پژوهش شامل سه مرحلة پیش آزمون، تمرینات به دو شیوهTGFU و سنتی و پس آزمون (یادداری) بود. تمریناتTGFU نیز شامل آموزش براساس مدل شش مرحله ایTGFU (با تأکید بر تاکتیک) بود که خود این تمرینات سنتی عبارت بود از: آموزش با تأکید بر مهارت و تکنیک. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی، روش های آماری آزمون تحلیل واریانس مرکب 2*2 و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گشت. نتایج نشان می دهد که مقادیر انگیزش خودمختاری برای گروهTGFU نسبت به گروه سنتی بیشتر است. علاوه براین، امتیازات سرویس استاندارد والیبال برای گروهTGFU و سنتی در مرحلة پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش را نشان می دهد؛ اما این افزایش در گروهTGFU بیشتر می باشد. به طورکلی، نتایج پژوهش مدلTGFU را به عنوان مدلی بهتر درمقایسه با مدل تکنیکی بر پایه مهارت برای آموزش و مربی گری پیشنهاد می کند.