فریبا ملایی زنگی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر ارتقای عملکرد ورزشی مبتنی بر ذهن آگاهی (MSPE) بر مهارت های ذهنی، اضطراب رقابتی و عملکرد مهارتی فوتبالیست ها بود. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون/پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه آماری پژوهش را 30 فوتبالیست با رده سنی 16-12 سال تشکیل میداد که به صورت دردسترس از مدارس فوتبال استان آذربایجان شرقی انتخاب شده و در دو گروه تجربی (ذهن آگاهی) و کنترل (هر گروه 15 نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه تجربی، 6 جلسه (3هفته و هفته ای 2 جلسه) 45 دقیقه ای مداخلات ذهن آگاهی را دریافت نمودند و در گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نگرفت. هر دو گروه در شرایط یکسان و با استفاده از پرسشنامه های مهارت های ذهنی، اضطراب رقابتی ورزش و آزمون عملکرد مهارتی فوتبال در مراحل پیش-آزمون و پس آزمون مورد سنجش قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های آماری از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین گروه تجربی و کنترل در اضطراب ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد، اما تفاوت معناداری در مهارت های روانی و عملکرد مهارتی فوتبالیست ها مشاهده شد. پس می توان نتیجه گرفت آموزش مهارت های روانی مانند ذهن آگاهی می تواند یک روش مناسب و مقرون به صرفه برای افزایش عملکرد روانی و جسمانی ورزشکاران شود و زمینه موفقیت ورزشی آنها را ایجاد کند.

هدف این پژوهش تأثیر ورزش ایروبیک بر ظرفیت حافظه بینایی دانشجویان کم تحرک با توجه به نقش سبک های شناختی است. نمونه آماری این پژوهش را 24 نفر از دانشجویان 20 تا 30 ساله دانشگاه تبریز تشکیل دادند که سابقه هیچ نوع فعالیت ورزشی نداشتند و در سه گروه سبک های شناختی جایگزین شدند. برای جمع آوری اطلاعات از آزمون های اشکال نهفته و آزمون حافظه بینایی کرسی بلاک استفاده شد. آموزش حرکات ورزشی ایروبیک به مدت 16 جلسه در هر سه گروه انجام گرفت. داده ها با روش آماری توصیفی و استنباطی تی وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه و اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد فعالیت ورزشی باعث افزایش ظرفیت حافظه بینایی شد. اما تفاوت معناداری بین سبک های شناختی از لحاظ ظرفیت حافظه بینایی وجود ندارد. این نتایج نشان می دهد شرکت در فعالیت های ورزشی، ممکن است عملکردهای شناختی مانند حافظه کاری را بهبود بخشد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان یادگیری ایروبیک در دانشجویان کم تحرک با توجه به سبک های شناختی بود. بدین منظور، 24 دانشجوی کم تحرک دختر با میانگین سنی (3/22 و انحراف استاندارد 187/1 به شیوه دردسترس انتخاب شدند و در سه گروه سبک شناختی (هر گروه هشت نفر) قرار گرفتند. هر سه گروه به مدت 16 جلسه یک ساعتی تحت آموزش ایروبیک ماراتن قرار گرفتند و سه مربی ایروبیک میزان یادگیری آن ها را ارزیابی کردند. داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس (اندازه گیری مکرر) بررسی شدند. نتایج نشان داد که شرکت کنندگان مستقل از زمینه ( P = 0.09 ) در مقایسه با شرکت کنندگان وابسته به زمینه و بی طرف در مراحل یادداری و انتقال عملکرد بهتری داشتند و میزان یادگیری آن ها بیشتر از دو گروه دیگر بود. می توان نتیجه گرفت که شرکت کنندگان مستقل از زمینه به دلیل پردازش خودکار، استفاده مؤثر از اطلاعات بدنی و عوامل شناختی متفاوت ممکن است مهارت های حرکتی را سریع تر یاد بگیرند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های حرکتی بر عملکرد حافظه کاری بینایی دانش آموزان دختر انجام شده است. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. نمونه آماری این پژوهش را دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی با دامنه سنی ده تا سیزده سال شهرستان تبریز تشکیل داده اند که با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و در دو گروه (12 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه کنترل) جایگزین شدند. در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری اطلاعات از آزمون حافظه کاری بینایی/فضایی کرسی بلاک استفاده شد. گروه آزمایش به مدت شامل 16 جلسه یک ساعته تحت آموزش مهارت های حرکتی هندبال قرار گرفتند. نتایج حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارت های حرکتی و تمرین آنها، موجب افزایش عملکرد حافظه کاری بینایی/فضایی می شود و ظرفیت آن را افزایش می دهد. در واقع، این پژوهش ارتباط و تعامل بین فرایندهای حرکتی و شناختی به ویژه حافظه کاری را آشکار ساخت.